บทที่ 216 กระบี่เป็นดวงตา สัมผัสรับรู้ทางดวงใจ! (ปลาย)
ดวงตากระบี่? เยี่ยฉวนตัวแข็งทื่อ เขาร้องถามในใจ “ท่านหมายความว่าอย่างไร?”
เสียงกระซิบตอบแผ่วเบา “เจ้าใช้กระบี่แทนกายด้วยกายากระบี่แล้ว จึงเป็นธรรมดาอยู่เองที่เจ้าจะได้ฝึกทักษะดวงตากระบี่ จงใช้กระบี่เป็นดวงตา สัมผัสรับรู้ทางดวงใจ พูดง่ายๆ เจ้าไม่ต้องใช้ดวงตาเพื่อมองเห็นอีกต่อไปแต่ใช้ใจมอง ด้วยการมองเห็นทางจิตใจ จะทำให้เจ้าเล็งเห็นถึงแก่นแท้ที่จริงของโลกใบนี้ แน่ล่ะ เวลานี้เจ้ายังไปไม่ถึงขั้นนั้นแต่จงเริ่มฝึกนับแต่บัดนี้ อีกอย่างดวงตากระบี่สามารถสังหารคนได้เช่นกัน นี่จึงเป็นเหตุผลที่เจ้าต้องฝึกปรือทักษะนี้”
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงขรึม “ผู้อาวุโส กรุณสอนข้าด้วยขอรับ”
อีกฝ่ายตอบกลับทันที “แต่บางทีต้องเจ็บปวดบ้าง!”
บางที! เยี่ยฉวนบิดมุมปากอย่างขมขื่น คำว่า ‘บางที’ ในแง่ของสตรีลึกลับ……ไม่ใช่แค่ ‘บางที’ ! หากแต่หมายถึงเจ็บปวดมากถึงมากที่สุดต่างหาก!!!
ชายหนุ่มสั่นศีรษะอย่างหนักแน่น “ผู้อาวุโส ท่านคิดว่าเวลานี้ข้าสมควรจะกลัวความเจ็บปวดอยู่หรือ?”
เสียงตอบเงียบไปครู่หนึ่ง พลันเสียงพูดดังขึ้นอีก “ข้าจะสอนวิธีการให้ เจ้าจะได้ใช้มันในการฝึกปรือ นอกจากนั้นการมองไม่เห็นอาจส่งผลต่อการฝึกฝนบ้าง ต่อไปภายหน้าเมื่อเจ้าฝึกฝนจนสำเร็จแล้ว จงออกค้นหาดวงตาที่เหมาะสม สอดคล้องและทนทานต่อทักษะดวงตากระบี่ อย่างดวงตาของมังกรหรือนกฟีนิกซ์ ซึ่งถ้าได้เช่นนั้นก็จะดีไม่น้อย อย่างไรก็ตามเจ้าต้องออกตามหาดวงตาด้วยตัวเอง”
มังกรและนกฟีนิกซ์ เยี่ยฉวนมีสีหน้าฉงนสงสัย “พวกนั้นไม่ได้เป็นสัตว์เทพตามตำนานแห่งฟ้าดินหรือขอรับ?” คิดหาดวงตาของสัตว์เทพ? นี่มันแสวงหาความตายชัดๆ!
ขณะนั้นเสียงสตรีลึกลับพูดขึ้นว่า “ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง เจ้าต้องค้นหากฎแห่งเต๋าที่สองซึ่งจะทำให้หอคอยเป็นหอคอยโดยสมบูรณ์ และนั่นจะช่วยให้ข้ารู้สึกดีขึ้น รวมทั้งเจ้าเองจะต้องฝึกฝนให้จงหนักเพื่อพัฒนาพลังให้ยิ่งกล้าแกร่ง จำไว้ว่า ศัตรูมิได้มาจากภายนอก หากแต่อยู่ภายในใจของเจ้าเอง!”
เยี่ยฉวนพยักหน้าหนักแน่น และตอบว่า “เข้าใจแล้วขอรับ!”
อีกฝ่ายจึงพูดต่อ “ข้าต้องพักก่อน ถ้าไม่มีอะไรแล้วอย่าได้รบกวนข้า อย่าได้เปิดใช้งานหอคอยแห่งเรือนจำเพราะยังไม่ถึงเวลา สิ่งอัปมงคลที่อยู่ในนั้นจะพอใจหากเจ้าเปิดใช้งานหอคอย”
ชายหนุ่มรีบถามอย่างกระตือรือล้น “ผู้อาวุโส ท่านเป็นยังบ้าง?”
เสียงของสตรีลึกลับเอ็ดเบาๆ “ห่วงตัวเองเถอะ!” สิ้นเสียงของสตรีลึกลับ พลันทักษะ ความรู้ความเข้าใจเริ่มหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเยี่ยฉวน อย่างมากมายเหลือคณา……
หนึ่งกระบี่พิฆาตวิญญาณ!
ทักษะดวงตากระบี่!
สักพักใหญ่ให้หลัง เยี่ยฉวนสะบัดศีรษะอย่างแรง พลันคลี่ยิ้มมุมปาก อันที่จริงเขาเป็นคนโชคดีมากต่างหาก ได้รับความช่วยเหลือจากสตรีลึกลับ ทำให้เขาลดขั้นตอนลงและได้รับเต็มที่ทั้งวิทยายุทธ์และทักษะกระบี่……ทว่าน่าเสียดายอยู่อย่าง ด้วยทุกครั้งที่สตรีลึกลับออกจู่โจม เขาจะรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจ!
ตอนนี้ ที่จริงเยี่ยฉวนไม่กล้าปล่อยให้นางออกจู่โจม เวลานี้เขากลายเป็นคนตาบอด ใครจะรู้ว่าเหตุการณ์ข้างหน้าจะเป็นอย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น เยี่ยฉวนรู้แน่ชัดแล้วว่าในหอคอยแห่งเรือนจำมีบางอย่างที่อันตรายอย่างยิ่งยวด! นี่คือความรู้สึกที่หอคอยส่งถึงเยี่ยฉวน!
ถ้าสตรีลึกลับปรากฏออกมาอีกเพียงครั้งเดียว หอคอยอาจถล่มลงมาเสียก่อนที่เขาจะค้นพบกฎแห่งเต๋าที่สองเป็นแน่ และเมื่อถึงตอนนั้น คนแรกที่จะต้องตายก็คือเขา!
การปรากฏตัวของสตรีลึกลับนั้นอาจคิดว่าดี ทว่ามีอันตรายใหญ่หลวงซุกซ่อนอยู่ ยิ่งไปกว่านั้น เยี่ยฉวนไม่คิดที่จะพึ่งพาความช่วยเหลือของสตรีลึกลับในทุกเรื่อง
เขารู้แก่ใจดีว่าการคอยแต่จะพึ่งพาสตรีลึกลับแม้เพียงน้อยนิด ต่อไปนางอาจหมดศรัทธา สิ้นความเชื่อถือในตัวเขาก็เป็นได้! ถ้าเขาไม่เสี่ยงชีวิตเปิดใช้งานหอคอย บางทีสตรีลึกลับจะไม่ปรากฏตัวออกมา……
เขาไม่ได้มีความสำคัญต่อนาง ที่จริงคนอย่างเยี่ยฉวนไม่คู่ควรที่นางจะมาคอยให้ความช่วยเหลือด้วยซ้ำไป! เขาจะต้องพึ่งตัวเอง! ความเข้มแข็งคือกุญแจสำคัญ!
ขณะนั้น กระบี่หลิงซิ่วที่อยู่ภายในกายของเยี่ยฉวน เริ่มสั่นสะท้านสะเทือนราวกับกระบี่ได้รับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่าง เขาจึงแบมือออกทั้งสองข้าง และกระบี่ปรากฏออกบนฝ่ามือทันที
ถึงแม้ว่าเยี่ยฉวนจะไม่สามารถมองเห็นกระบี่ด้วยตา แต่เขารับรู้ถึงกระบี่ด้วยใจ ขณะกระชับกระบี่ในมือ มุมปากขยับยก “ต่อไปนี้ เจ้าคือดวงตาของข้า”
ขณะนั้นเอง เสียงของโม่อวิ๋นฉีดังขึ้นข้างกาย เขารีบถลันเข้ามาใกล้และพูดว่า “พี่หัวขโมยเยี่ย……” หากอีกฝ่ายกลับส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ “เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่เป็นอะไร” โม่อวิ๋นฉีและคนอื่นหันมองหน้ากัน ต่างก็ได้แต่เงียบงัน
เสียงเยี่ยฉวนพูดขึ้นเบาๆ “เวลานี้ฉางหลานมีเพียงพวกเราสี่คน และข้า จะบูรณะสถานศึกษาฉางหลานขึ้นใหม่ จะทำให้ฉางหลานกลับมาเป็นสถานศึกษาที่มีชื่อเสียงที่สุดในแผ่นดินชิง! ไม่สิ ข้าจะทำให้ฉางหลานเป็นสถานศึกษาที่ดีที่สุดในโลกชิงฉาง!”
เขาหันหน้าไปทางซากปรักหักพัง พลางพูดว่า “อาจารย์ใหญ่จี้ ท่านคอยดูและรับฟังคำของข้าด้วยนะขอรับ ข้าจะทำสิ่งได้ลั่นวาจาไว้ให้สำเร็จ จะทำให้ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ใจกลางแผ่นดินใหญ่รับรู้ว่า คนอย่างข้าคู่ควรที่พวกเขาจะให้การยอมรับฉันท์มิตร และวันหนึ่งพวกเขาจะต้องเสียใจที่ครั้งแรกปฏิเสธไม่ยอมรับในตัวข้า!”
— จบตอน —
