บทที่ 391 ทักษะหนึ่งกระบี่ทำลายล้างโลก! (ปลาย)
……
เมื่อได้ยินแบบนั้น ทั่วปาเซียวเหยาพลันขมวดคิ้วทำท่าตรึกตรองก่อนจะพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นส่งมาให้ข้าอีกร้อย คนสี่ร้อยคนข้าสู้ได้! แต่อย่างไรก็ตามการเอาชนะพวกนั้นคงไม่ง่าย!” ……
……
เยี่ยฉวนหันมาถามอย่างสนใจ “คิดว่าโอกาสชนะสักเท่าใด?” ……
..
เด็กสาวตอบเรื่อยๆ “ไม่เกินเก้าในสิบ!”
“เก้าในสิบ!”
เยี่ยฉวนหันขวับมาถามอย่างตกอกตกใจ “ไม่เกินเก้าในสิบ?”
อีกฝ่ายเลิกคิ้วพยักหน้าอย่างเห็นเป็นเรื่องธรรมดา “ข้าไม่ค่อยมั่นใจในฝีมือตัวเองสักเท่าไร”
นางหันมาพูดกับเขา สีหน้าจริงจังขึ้นว่า “บิดาเคยบอกว่าถ้าข้าจะทำอะไรต้องมั่นใจว่าจะสำเร็จ มิเช่นนั้นก็อย่าเพิ่งลงมือทำ แต่คราวนี้ข้าจะยอมเสี่ยงเป็นเพื่อนเจ้า!
ชายหนุ่มเสียงแห้ง “ข้าซาบซึ้งใจยิ่งนัก!”
ทั่วปาเซียวเหยากระพริบตา “ซาบซึ้ง แต่ทำไมไม่ร้องไห้? ถ้าข้าพูดอะไรซึ้งๆ ทีไรเป็นต้องร้องไห้ทุกครั้ง!”
เยี่ยฉวน “……”
สาวน้อยทำท่าจะต่อความยาว ทว่าเยี่ยฉวนรีบขัดจังหวะเสียก่อน “หรือว่าเราจะเป็นฝ่ายเริ่มจู่โจม? พวกเราอย่าทำให้คนอื่นต้องคอยเลย!”
อีกฝ่ายผงกศีรษะตอบรับทันที จากนั้นจึงหันไปทางกลุ่มศิษย์ฉางมู่ “ข้าไม่โกหกหรอก เพียงแค่ฟาดค้อนครั้งเดียวรับรอง พวกเจ้าเละแน่!”
ทันทีที่พูดจบ นางเหวี่ยงค้อนกระแทกโครมลงพื้นดินอย่างรุนแรง
ตู้มม!
ทันใดนั้น พื้นดินบริเวณที่คนเหยียบยืนเริ่มปริแยกแตกออก รอยร้าวแผ่ขยายออกไปอย่างรวดเร็วชั่วพริบตาถัดมา รอยแตกไล่ยาวไปจนกระทั่งถึงพื้นดินบริเวณศิษย์ฉางมู่ เมื่อเห็นเช่นนั้นหลายคนเริ่มตื่นตระหนกหน้าเผือดซีด และพากันถอยหลังกรูดไปทันที ในตอนนั้นเองเสียงค้อนของทั่วปาเซียนเหยากระแทกลงมาอีกครั้ง!
ตู้มม!
ฉับพลันพื้นดินใต้ฝ่าเท้าของศิษย์ฉางมู่ระเบิดออกอย่างรุนแรง ส่งให้ร่างของศิษย์หลายคนถูกแรงปะทะซัดกระเด็นไปจนไกล พลันที่ร่างคนลอยละลิ่วออกไปในอากาศ กระบี่บินเจ็ดกระบี่ทะยานวาบพุ่งทะลุผ่านร่างเหล่านั้นจนตายกลางอากาศ
ขณะที่เยี่ยฉวนและทั่วปาเซียวเหยากำลังตั้งท่าจะออกปะทะอีกครา ทันใดนั้นพลังประหลาดพุ่งเข้ามาครอบงำคนทั้งสองไว้ ซึ่งเมื่อคนประจักษ์ถึงพลังพลันสีหน้าแปรเปลี่ยนสิ้นเชิง เยี่ยฉวนดึงตัวเด็กสาวเข้ามาและตนเองก้าวออกไปยืนบังด้านหน้า จากนั้นไม่นานพลังปณิธารกระบี่คุณธรรมแผ่กระจายออกจากร่างของเยี่ยฉวน พลังนั้นแผ่ขยายจนหนาแน่นอยู่เบื้องหน้าประดุจโล่กางกั้นป้องกันอันตราย
เพล้ง!
ฉับพลันต่อมาโล่พลังปณิธานกระบี่คุณธรรมแตกละเอียดลงสิ้นเชิง พร้อมกันแรงประทะกระแทกร่างของคนทั้งสองที่ส่งเยี่ยฉวนและทั่วปาเซียนเหยาปลิวกระเด็นไปกว่าเก้าสิบจั้ง! เมื่อร่างตกลงไปกองที่พื้นดิน พลันปรากฏรอยโลหิตไหลเป็นทางออกจากมุมปากของเยี่ยฉวนทันที! และดูท่าโลหิตไม่ยอมหยุดไหลด้วยบัดนี้บริเวณอกเสื้อของชายหนุ่มถูกย้อมด้วยสีแดงฉานไปทั่ว!
ฟากตรงกันข้ามกับบริเวณที่เยี่ยฉวนและทั่วปาเซียวเหยาทรุดกองอยู่บนพื้น ปรากฏว่ามีชายวัยกลางคนผู้หนึ่ง แต่งกายสวมผ้าคลุมหนาทอด้วยดิ้นไหมเงินดิ้นไหมทอง ลวดลายปักต้นไม้สามต้น บนส่วนยอดของต้นไม้ทั้งสามปักเป็นรูปก้อนเมฆสีขาวมีอยู่ประปราย และผ้าคลุมบริเวณหน้าอกด้านซ้ายมีตัวอักษรสีทอง ‘อุปทูตฝ่ายซ้าย’ !
ท่านอุปทูตฝ่ายซ้าย!
เมื่อสังเกตเห็นตัวอักษร อาจารย์และผู้อาวุโสของสถานศึกษาฉางมู่ชะงักงันสีหน้าเปลี่ยนอย่างเห็นได้ชัด ทันใดนั้นทุกคนตรงไปยังชายวัยกลางคน จากนั้นพากันแสดงคารวะต่อผู้มาใหม่ทีละคน “ยินดีที่ได้พบ ท่านอุปทูตฝ่ายซ้าย!”
อุปทูตฝ่ายซ้าย!
เขาเป็นผู้มีตำแหน่งรองอาจารย์ใหญ่แห่งสำนักใหญ่สถานศึกษาฉางมู่ จึงไม่ต้องสงสัยว่าผู้ที่มีอำนาจสูงสุดในสถานศึกษาฉางมู่สำนักใหญ่ก็คืออาจารย์ใหญ่ รองลงมาจากอาจารย์ใหญ่คืออุปทูตฝ่ายซ้าย และอุปทูตฝ่ายขวา
คนกลุ่มนี้ถือว่าเป็นผู้มีอำนาจอย่างแท้จริงแห่งสำนักใหญ่สถานศึกษาฉางมู่
คนอุปทูตฝ่ายซ้ายเหลือบตามองคนที่เข้ามารายล้อมแสดงความคารวะต่อตน ก่อนจะถามขึ้นว่า “มู่ซ่วนชิงไม่ได้มาที่นี่หรือ?”
คนหนึ่งในกลุ่มผู้อาวุโสกล่าวตอบพร้อมกับสีหน้าหมองลง “อาจารย์ใหญ่มู่ตายเสียแล้วขอรับ!”
คนถามย่นหัวคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย “เขาตายเพราะต่อสู้กับเซียนกระบี่หญิงอย่างนั้นหรือ?”
อีกฝ่ายส่ายหน้า “เขามิได้ถูกเซียนกระบี่สังหาร ทว่าเยี่ยฉวนเป็นคนสังหารเขาขอรับ อาจารย์ใหญ่มู่ลดขั้นพลังของตนเพื่อต่อสู้กับเยี่ยฉวน ทว่าเขาพลาดพลั้งไป……”
ในทันทีนั้น บุรุษอุปทูตฝ่ายซ้ายพลันชำเลืองหางตามาทางเยี่ยฉวน ขณะกวาดตามองสำรวจคนที่ถูกกล่าวถึง “คนหนุ่มอายุยังไม่ครบยี่สิบขวบปีแต่กลับสำเร็จขั้นจ้าวกระบี่แล้ว นับว่าเป็นยอดฝีมือที่หาได้ยากยิ่งในแผ่นดินชิง”
พลันสาวน้อยทั่วปาเซียวเหยาขณะนั้นก้าวออกมาอยู่ด้านหน้าเยี่ยฉวน มองผู้เป็นอุปทูตฝ่ายซ้ายด้วยสายตาเยาะหยัน “เชอะ! พวกเจ้าสิน่าไม่อาย! ชอบกลั่นแกล้งคนอื่น!”
อุปทูตวัยกลางคนตวัดสายตามาทางคนพูดทันที “เด็กคนนี้เป็นคนของตระกูลทั่วปา……ดีละ งั้นข้าก็จะละเว้นให้ตระกูลทั่วปาสักครั้ง!”
ทันทีที่กล่าวจบ คนพูดสะบัดมือข้างขวาครั้งหนึ่ง พลันทั่วปาเซียวเหยาถูกพลังประหลาดตรึงร่างไว้แน่น กระทั่งนางไม่สามารถขยับเคลื่อนไหว จากนั้นพลังประหลาดค่อยพาร่างเคลื่อนออกไปจากที่อย่างช้าๆ
อุปทูตฝ่ายซ้ายหันไปพูดกับผู้อาวุโสแห่งฉางมู่ที่ยืนรวมกลุ่มอยู่เบื้องหน้า “พวกเจ้าพานางออกไปก่อน อย่าทำร้ายเป็นอันขาด!”
ผู้อาวุโสคนหนึ่งผงกศีรษะรับคำ จากนั้นจึงเข้าไปนำทั่วปาเซียวเหยาหลีกไปอีกทาง ซึ่งขณะนั้นเด็กสาวไม่สามารถฝืนการกระทำของอีกฝ่ายได้เลยแม้แต่น้อย!
อุปทูตชายวัยกลางคนหันมามองเยี่ยฉวน ขณะเดียวกันก็ก้าวเท้าเดินตรงเข้ามาหยุดลงเบื้องหน้าห่างจากเยี่ยฉวนเพียงไม่กี่จั้ง “เอาละถึงเวลาที่จะต้องลบล้างความขุ่นข้องแค้นใจระหว่างเจ้าและสถานศึกษาฉางมู่เสียที! แต่เป้าหมายของข้าไม่ได้อยู่ที่เจ้า ลำพังคนอย่างเจ้าไม่สำคัญพอที่จะทำให้ข้าต้องลงมือเองแน่นอน!”
คนพูดขณะค่อยกำหมัดข้างขวา “เรียกอาจารย์ของเจ้ามา!”
ทันใดนั้นชายชราร่างผอมปรากฏขึ้นทางเบื้องหลังคนพูด ชายชราหลังค่อมผู้มาใหม่ถือไม้เท้ายาวสีดำ ที่ไม้เท้าเกิดเป็นกระแสลมประหลาดหมุนวนอยู่รอบไม้เท้า ส่วนบนสุดมีลูกนัยน์ตากลอกกลิ้งไปมา!
คนถือไม้เท้ามองตรงมาที่เยี่ยฉวน ขณะแสยะยิ้มแยกเขี้ยว “ข้าได้ยินว่าอาจารย์ของเจ้าเก่งกาจนัก จึงอยากประลองฝีมือกับนางดูสักตั้ง!”
เมื่อเขาพูดเช่นนั้นพลันมีคนปรากฏขึ้นทางด้านหลังอีก 11 คน คนทั้งหมดสวมผ้าคลุมและหมวกสักหลาด กับอาวุธไม้คทายาว!
เมื่อรวมอุปทูตฝ่ายซ้ายแล้วเท่ากับว่าฝ่ายตรงข้ามเยี่ยฉวนมีทั้งหมด 13 คน ทั้ง 13 ล้วนมีลักษณะแปลกประหลาดน่าพิศวง เปรียบได้กับห้วงนภาที่เวิ้งว้างกว้างไกลหาจุดสิ้นสุดมิได้!
เยี่ยฉวนยืนมองเงียบๆ
เวลานี้พวกเขาเหล่านั้นมิได้มาเพื่อกำจัดตัวเขา ทว่าทุกคนมีเป้าหมายที่เซียนกระบี่!
“อาจารย์หญิงเซียนกระบี่ขอรับ พวกเขาตั้งใจมาหาท่านมิใช่ข้า!” เสียงเยี่ยฉวนดังกระซิบกระซาบในใจ
ในตอนแรกชายหนุ่มไม่คาดหวังว่าจะได้รับการตอบรับจากอีกฝ่ายแต่อย่าใด ทว่าทันใดนั้น เสียงหนึ่งซึ่งหายห่างไปเนิ่นนานกลับดังก้องในจิตใจ “ข้าละอยากจะใช้ทักษะหนึ่งกระบี่ทำลายล้างโลกของพวกเจ้าเสียจริง น่ารำคาญนัก!”
เยี่ยฉวนเบิกตากว้าง “……”
พลันมีเสียงเอ่ยวาจาเย้ยหยันดังมาจากคนอุปทูตฝ่ายซ้าย “ว่าไง? นางกลัวจนไม่กล้าออกมาอย่างนั้นหรือ?”
