บทที่ 2 หกเกอเอ่อได้รับบาดเจ็บ
นางหมดสติไปหลังจากฉีดยาที่ตัวเองพัฒนาขึ้น เมื่อตื่นมาก็พบว่าตนมาอยู่ที่นี่เสียแล้ว
ความทรงจำบางอย่างที่ไม่ได้เป็นของนางค่อยๆไหลทะลักเข้ามา เชื่อมโยงเกี่ยวพันกับความทรงจำของนางอย่างช้าๆ
หยวนชิงหลิงลูกสาวเมียหลวงของเจ้าพระยาจิ้ง มีจิตพิสมัยรักใคร่คะนึงหาอ๋องสู่ หยู่เหรินห้าวมาเนิ่นนาน หลังอายุสิบห้าครบช่วงวัยจี๋พิ่น(วัยปักปิ่นของเด็กสาวที่พร้อมจะออกเรือน) ได้ไปร่วมงานเลี้ยงที่จวนเจ้าหญิง แล้ววางแผนใส่ความอ๋องสู่ว่า “ทำเจ้าชู้เกินเลย” ใส่นาง
หลังทำเป็นพยายามฆ่าตัวตาย ในที่สุดนางก็ได้เป็นพระชายาอ๋องสู่ตามที่หวังจนได้
น่าเสียดายที่ หลังจากแต่งเข้าจวนไปแล้วหนี่งปี ทุ่มเทแรงใจแรงกายไปไม่น้อย อ๋องสู่กลับไม่แม้แต่จะ ชายตามองนางเลยแม้แต่แวบเดียว
สาวสายวิศวกรรมคนหนี่ง แม้ว่าจะไม่เคยมีความรักมาก่อน แต่ก็พอจะรับรู้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน ผ่าน ความเจ็บปวดที่กำลังเกิดกับร่างกายนี้ได้
จากด็อกเตอร์สุดอัจฉริยะ ต้องถูกส่งมาเป็นพระชายาสู่ในราชวงศ์อะไรสักอย่างที่ไม่เป็นที่รู้จัก สิ่งเดียวที่ หยวนชิงหลิงนี้เสียดายเหลือเกินก็คือ บรรดาโครงการวิจัยทั้งหลายที่มีอยู่ในมือของนางเหล่านั้น จะไม่ สามารถดำเนินการต่อไปได้อีกแล้ว
ไอ้เรื่องวิญญาณข้ามมิติทะลุเวลาพรรค์นี้ ช่างเป็นเรื่องที่ไม่เป็นไปตามหลักวิทยาศาสตร์ซักนิด แถมเรื่องนี้ยัง มาเกิดขึ้นกับนางเองซะอีก ถึงอย่างนั้นนางก็ไม่ได้กังวลกับสถานการณ์ของตัวเองมากนัก กลับคิดแค่ว่าถ้า นางสามารถย้อนเวลากลับไปในยุคปัจจุบันได้อีกครั้ง นางอาจไปศึกษาวิจัยเรื่องพลังจิต พลังวิญญาณดูบ้าง
การเสียเลือดมากเกินไปทำให้นางรู้สีกเวียนหัว นางจึงไม่คิดอะไรทั้งสิ้น เดินกลับไปที่เตียงแล้วล้มตัวลง หลับไปทันที
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ข้างนอกมีเสียงดังสนั่นขึ้นมาเสียงหนี่ง จากนั้นเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด อย่างน่าอเนจอนาถ ก็ดังตามมาติดๆ
“เร็วเข้า รีบไปเรียกท่านหมอมาเดี๋ยวนี้!”
ที่ด้านนอกประตู มีเสียงร้องสั่งอย่างร้อนรนของแม่นมฉีดังแว่วมา
พลันได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง ลอยลอดผ่านช่องกรอบประตูไม้เข้ามา
หยวนชิงหลิงใช้มือทั้งสองข้างจับเก้าอี้พยุงตัว ฝืนทรงตัวให้มั่นคง ก้าวเท้าเดินอย่างเลื่อนลอยพลางมอง ออกไปดูเหตุการณ์ข้างนอก
เห็นเพียงแม่นมฉีกับสาวใช้คนหนี่ง กำลังประคองเด็กรับใช้คนหนี่งอยู่ตรงระเบียงทางเดิน ดวงตาของเด็กรับ ใช้ตัวน้อยคนนั้นมีเลือดไหลโชก มีบางอย่างปักติดอยู่ในดวงตาของเขา เด็กรับใช้เจ็บปวดจนร้องไห้เสียงดัง สั่น
แม่นมฉีร้อนใจเหลือเกินแล้ว คิดอยากจะยื่นมือไปช่วยปิดบริเวณที่มีเลือดไหลให้เขา แต่ส่วนแหลมคมของ วัตถุชิ้นนั้นยื่นออกมาตรงส่วนบริเวณลูกตา นางจึงคิดที่จะดึงเจ้าวัตถุแหลมคมนั้นออก
เมื่อเห็นเช่นนั้น หยวนชิงหลิงก็ไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดที่กำลังเกิดกับร่างกายนี่อีก เร่งฝีเท้าเดินออกไป อย่างรวดเร็ว “อย่าแตะต้องนะ!”
แม่นมฉีตกใจจนผงะไปเฮือกหนี่ง รีบหันกลับไปดู เมื่อเห็นว่าเป็นหยวนชิงหลิง ก็พูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง ว่า “ที่นี่ไม่มีเรื่องอะไรของเจ้า พระชายากลับไปเสียเถอะ”
หยวนชิงหลิงหันไปมองแวบหนี่ง รู้สึกคลายใจไปได้บ้าง ของมีคมที่ว่านั้นเป็นตะปูเล่มหนี่ง มันไม่ได้ทิ่มเข้า ไปในลูกตา แต่แค่ปักอยู่ที่มุมขอบตาแล้วคาอยู่อย่างนั้นเฉยๆ
ตะปูนั้นไม่ได้ปักเข้าไปลึกมากนัก แต่หากออกแรงดึงหนักๆ อาจจะทำให้กระจกตาเสียหายและอาจทำให้ แก้วตาฉีกขาดได้
“แหนบ สำลี เข็ม เหล้า อูโถว (ต้นอะโคไนต์สกุลอะโคนิทัม) ต้นเฮนเบน หมาเฟิน หยางจื๋อฺจู๋ ดอกมั่นถัวหลัว (หรือดอกลำโพง)เคี่ยวให้เข้ากันแล้วรีบยกมา!” หยวนชิงหลิงดึงตัวแม่นมฉีออกมาเอ่ยสั่งการอย่างใจเย็น เป็นการเป็นงาน
แม่นมฉีใช้มือเดียวผลักนางจนกระเด็นออกไป พูดขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “อย่ามาแตะต้องตัวหลานชายของ ข้า!”
” ถ้ารอจนกว่าหมอจะมา … ”
เมื่อแม่นมฉีเห็นว่านางยังทำท่าจะพูดอะไรต่ออีก ก็ผลักนางเข้าไปในห้องอย่างแรง แล้วปิดประตูตามหลัง ทันที
หยวนชิงหลิงถูกผลักจนล้มลงไปกองกับพื้น ในหัวพลันปรากฎคำพูดอันเย็นชาประโยคหนี่ง ดังขึ้นมาว่า “ไม่ จำเป็นต้องปฎิบัติต่อนางในฐานะเจ้านายอีก ให้ทำเหมือนว่าจวนอ่องสู่แห่งนี้เลี้ยงหมาเพิ่มขึ้นมาอีกตัวหนี่งก็ พอ”
นางเป็นได้แค่หมาตัวหนี่ง เป็นเรื่องธรรมดา ที่เหล่าคนรับใช้ย่อมจะไม่เคารพนาง
หยวนชิงหลิงค่อยๆกลับไปเอนหลังลงบนเตียงอีกครั้ง ได้ยินเสียงร้องไห้อย่างเจ็บปวดของเด็กรับใช้ที่อยู่ข้าง นอกดังแว่วมา ในใจของนางพลันรู้สึกหนักอึ้งไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาทันที
เสียงนั้นค่อยๆไกลห่างออกไปทุกที น่าจะเป็นเพราะถูกพาไปดูแลที่อื่นแล้วก็เป็นได้
เด็กคนนั้น อายุคงจะสักราวๆสิบขวบเห็นจะได้?
น่าเสียดายแล้ว หากการรักษาล่าช้าไม่ทันการณ์ แค่ส่งผลร้ายต่อดวงตาไม่พอ อาจถึงขั้นเสียชีวิตเนื่องจาก การติดเชื้อได้เลยด้วย
หยวนชิงหลิงเอง ก็ไม่ได้มีจิตเมตตาเป็นพระโพธิสัตว์อะไรขนาดนั้น นางคิดเพียงแค่ว่านางได้ร่ำเรียนในเรื่อง ของยาและเวชภัณฑ์มา ทั้งยังทำงานวิจัยเกี่ยวกับยาและไวรัสมาก็ไม่น้อย คนในครอบครัวของนางล้วนเป็น หมอกันหมด ตั้งแต่เด็ก หัวข้อที่คุณปู่คุณย่าคุณตาคุณยายของนางมักจะนำมาถกกันมากที่สุด หนีไม่พ้นเรื่อง ของความรับผิดชอบในฐานะหมอ และวิธีการรั้กษาผู้ป่วย
จากมุมมองของตระกูลหยวน การช่วยคน ถือเป็นหน้าที่ของตน
พวกเขาต่างมุมานะและลุยงานด้วยตนเองมาดลอด ใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อทำเรื่องดีๆเหล่านั้นอย่างไม่เคย หยุดยั้ง