ตอนที่ 126-4

รักเจ้าจนกลายเป็นโรคที่ไม่สามารถรักษาได้

วันต่อมา ในวินาทีที่นางปรากฏตัวพร้อมกับขอบตาสีดำ ทำให้โย่วเหอและฮวาเยวี่ยตกใจจนสะดุ้ง

“คุณชาย ท่านเป็นอะไร” ฮวาเยวี่ยถามด้วยความเป็นห่วง

โย่วเหอเองก็พูดว่า “คุณชาย เมื่อคืนไม่ได้พักหรือเจ้าคะ”

ใครจะรู้ว่าทันทีที่ได้ยินเช่นนี้มู่ชิงเกอก็ราวกับเป็นแมวที่ถูกเหยียบหาง พลันออกปากปฏิเสธว่า “ใครว่าข้าไม่ได้นอน ข้านอนหลับดีจนไม่รู้จะดีอย่างไรแล้ว!”

“…” โย่วเหออึ้ง

“…” ฮวาเยวี่ยตะลึง

มู่ชิงเกอที่รับรู้ได้ว่าตนเองแสดงอาการมากเกินไป จึงลูบปลายจมูกอย่างอึดอัดและพูดกับทั้งสองว่า  “แค่กๆ รีบไปเตรียมอาหารเช้า กินเสร็จแล้วข้าจะกลับโรงโอสถ”

รับประทานอาหารเช้าอย่างเร่งรีบ มู่ชิงเกอออกจากเรือน และเดินทางกลับโรงโอสถ

ก่อนไป โย่วเหอและฮวาเยวี่ยยืนยันว่าจะไปส่งนาง แต่กลับถูกมู่ชิงเกอปฏิเสธอย่างไม่ลังเล

สาวใช้ทั้งสองเป็นห่วงว่านางจะถูกลอบทำร้ายอีก แต่ทว่า นางกลับไม่คิดว่าเตียวหยวนจะทำเช่นนั้น ในเมื่อ การลอบทำร้ายรอบแรกได้ล้มเหลวไปแล้ว เช่นนั้นก่อนที่จะสืบเบื้องหลังของนางจนกระจ่าง เตียวหยวนไม่มีทางจะลงมืออีก

เพราะฉะนั้น เมื่อสั่งให้โย่วเหอและฮวาเยวี่ยอยู่ในเรือนแล้ว มู่ชิงเกอจากไปโดยลำพัง

จนกระทั่งมาถึงที่บริเวณที่ขึ้นสัตว์ปีกที่มีพลังเวท มู่ชิงเกอไม่ได้พบกับคนของเตียวหยวนเลย แต่กลับพบกับจูหลิงผู้ที่เคยมาหานาง และให้นางช่วยปรุงยาคงรูปโฉมโดยบังเอิญ

“ศิษย์พี่จู?” มู่ชิงเกอเห็นสาวงามเดินเข้าหาตนเอง จะทำเหมือนไม่เห็นก็คงไม่ได้

“ศิษย์น้องมู่ ในที่สุดเจ้าก็มาแล้ว” จูหลิงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้ามู่ชิงเกอพร้อมรอยยิ้มอันเบิกบาน

มู่ชิงเกอเผยรอยยิ้มบางๆ “พบกับศิษย์พี่จูที่นี่ บังเอิญจริงๆ”

“ไม่บังเอิญเลย ข้าตั้งใจมารอเจ้าที่นี่” นัยน์ตาอันน่าเย้ายวนของจูหลิงปรากฏแววตัดพ้อบางๆ ออกมา

รอยยิ้มของมู่ชิงเกอชัดเจนมากขึ้นกว่าเดิม พลันถามว่า “อย่างนั้นหรือ ไม่ทราบว่าดิษย์พี่จูมารอข้าที่นี่มีธุระอันใด”

“เจ้าจำได้หรือไม่ ว่ารับปากอะไรไว้กับข้า” จูหลิงมองมู่ชิงเกอพลางถามเบาๆ

มู่ชิงเกอพยักหน้า

จูหลิงเห็นเช่นนั้น ก็เผยรอยยิ้มที่ชวนให้ใจสั่นมากขึ้นกว่าเดิม ไม่สนใจสายตาอันคลุมเครือของชายหนุ่มแห่งโรงโอสถที่อยู่รอบๆ นางพูดกับมู่ชิงเกอว่า “ถ้าเช่นนี้ ก็ไปกับศิษย์พี่เถิด”

“ศิษย์พี่จะให้ข้าไปไหน” มู่ชิงเกอหรี่ตาลงแล้วถาม

จูหลิงเผยรอยยิ้มบางๆ และพูดอย่างค้อนๆ ว่า “วางใจเถิด ศิษย์พี่ไม่กินเจ้าหรอก แม้ว่าศิษย์น้องมู่จะงดงามไร้ที่เปรียบ แต่คนที่อยู่ในใจของข้าไม่ใช่เจ้า วันนี้เป็นวันแลกเปลี่ยน วัตถุดิบของยาที่ข้าใช้ปรุงยาคงรูปโฉมยังขาดไปส่วนหนึ่ง เจ้าไปดูเป็นเพื่อนข้าว่ามีอะไรดีๆ หรือไม่ หากเจ้าชอบอะไร ศิษย์พี่จะซื้อให้ถือเป็นการตอบแทนที่ให้เจ้าปรุงยาให้กับข้า”

“วันแลกเปลี่ยนอย่างนั้นหรือ” มู่ชิงเกอถามกลับ

นางได้ยินเป็นครั้งแรก จูหลิงพูดพร้อมรอยยิ้ม “ไปเถิด เดินไปด้วยคุยไปด้วย”

พูดจบ นางก็เดินนำไปอีกทางหนึ่ง

มู่ชิงเกอหยุดคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินตามนางไป

ทั้งสองเดินเคียงข้างกันไปครู่หนึ่ง มู่ชิงเกอก็ค้นพบว่าลูกศิษย์โรงโอสถจำนวนไม่น้อยกำลังมุ่งไปในทิศทางเดียวกันกับพวกเขาอย่างเร่งรีบ และในมือของทุกคนล้วนมีถุงที่ถูกปิดสนิท

สายตาของมู่ชิงเกอกวาดผ่านคนเหล่านั้น

ในขณะนั้นเอง จูหลิงก็พูดว่า “วันแลกเปลี่ยนที่ว่านี้ ทางโรงโอสถได้กำหนดขึ้น ในทุกๆ เดือน ในที่ที่ถูกกำหนดเอาไว้ จะมีร้านค้าชั่วคราวที่ให้ลูกศิษย์ในโรง โอสถเอาวัตถุดิบของยา สูตรยาหรือยาไปแลก แน่นอนว่า คนนอกก็สามารถเข้าร่วมได้ เพียงแค่มีสิ่งของที่มีคุณค่าเทียบเท่าก็ล้วนสามารถแลกได้แล้ว”

มู่ชิงเกอกระจ่างแล้ว วันแลกเปลี่ยน น่าจะเป็นสถานที่แลกเปลี่ยนวัตถุด้วยวัตถุในยุคแรกๆ

แต่ทว่า นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดจูหลิงต้องมาหาวัตถุดิบของยาที่นี่ “ศิษย์พี่จู วัตถุดิบที่ใช้ปรุงยาคงรูปโฉมในโรงโอสถก็มี เหตุใดต้องมาหาไกลถึงเพียงนี้”

“ศิษย์น้องคงยังไม่รู้ว่า ในโรงโอสถแม้จะมีวัตถุดิบที่จำกัดให้กับลูกศิษย์ แต่ก็ใช่ว่าอยากได้อะไรก็ได้ นอกจากการประลองการปรุงยา ที่จะได้รับวัตถุดิบของยาที่ จะประลองได้ตามที่ขอ ข้าไม่สามารถปรุงยาระดับสูงได้ จะได้รับวัตถุดิบของยาได้อย่างไร หากซื้อในโรงโอสถต้องจ่ายไม่น้อยเลย ข้ายอมมาเสี่ยงดวงในวันแลก เปลี่ยนจะดีกว่า” จูหลิงอุทานอย่างเศร้าใจ

มู่ชิงเกอถามอย่างไม่แสดงสีหน้าว่า “ศิษย์พี่จูเป็นศิษย์รักของหัวหน้าโรงโอสถ ไม่ได้รับการดูแลเป็นพิเศษหรือ”

จูหลิงหัวเราะ‘เหอะๆ’ขึ้นมา “ศิษย์น้องมู่คงอยากจะถามว่าข้าเป็นพวกเดียวกับเตียวหยวนหรือไม่”

เมื่อถูกอ่านใจ มู่ชิงเกอเองก็ไม่อึดอัด แต่กลับชื่นชมในไหวพริบของจูหลิง

ตอนแรก ที่นางเห็นว่าจูหลิงและซางจื่อซูสนิทสนมกันมากก็เกิดความสงสัย ทั้งสองคนที่ไม่มีความเป็นไปได้ที่จะอยู่ด้วยกัน จะมาเป็นเพื่อนกันได้อย่างไร อีก ประการหนึ่ง ดูจากความสัมพันธ์ของทั้งสองแล้ว ไม่เหมือนการเสแสร้ง

คำพูดของนาง ทำให้มู่ชิงเกอสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง “เตียวหยวนมีความสามารถล้นเหลือ ได้รับความเมตตาจากท่านอาจารย์เป็นอย่างมาก แต่ข้า ความสามารถก็ธรรมดา ทำให้เพียงแค่อาศัยความระมัดระวังและคอยดูให้รอบด้านเพื่อปกป้องตัวเองก็เท่านั้น”

เผยรอยยิ้มจางๆ มู่ชิงเกอพูดกับจูหลิงว่า “เหตุใดศิษย์พี่จูจึงดูถูกตนเองเช่นนั้น สามารถเข้าตาหัวหน้าหัวและท่านรับเป็นศิษย์ ท่านจะต้องมีความสามารถเป็นแน่ เพียงแค่ต้องพยายามอีกหน่อย นักปรุงยาระดับสูงก็จะไม่เป็นเพียงแค่ความฝันอีกต่อไป”

คำพูดของมู่ชิงเกอ เกลี้ยกล่อมให้จูหลิงดีใจเป็นอย่างมาก นางยิ้มและบิดตัวไปมา “ถ้าเช่นนั้นก็ขอให้สมดังวาจาของศิษย์น้องมู่ หากวันไหนศิษย์พี่ได้กลายเป็นนัก ปรุงยาระดับสูง จะไม่ลืมการให้กำลังใจในวันนี้เลย”

ทั้งสองคุยกันอย่างสนุกสนานตลอดทาง ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเวลาผ่านไปช้าแต่อย่างไร

ไม่นาน จูหลิงก็พามู่ชิงเกอมาอยู่ตรงหน้าตลาดชั่วคราว

ที่บอกว่าเป็นตลาดชั่วคราวนั้นไม่ผิดไปจากชื่อเลย

นอกตลาด มีซุ้มประตูตั้งอยู่ แต่ไม่มีป้ายอันใดติดอยู่เลย ราวกับเพียงแค่จะบอกกับผู้มาเยือนว่า ตลาดจะเริ่มขึ้น ณ ตรงนี้

ข้างในซุ้ม มีซุ้มที่สร้างจากหญ้าคาจำนวนมาก บนเสามีธงที่พัดไปตามสายลมติดอยู่บนธง บ้างเขียนว่า ‘ชา’ บ้างวาดรูป ‘กานํ้าชา’ เอาไว้

นอกจาก ‘สิ่งก่อสร้างเหล่านี้แล้ว’ บนพื้นมีผ้าด้ายดิบปูอยู่ และบนผ้าด้ายดิบก็มีสิ่งของมากมายที่ใช้ในการแลกเปลี่ยนวางอยู่

เหมือนกับที่จูหลิงได้กล่าวเอาไว้ มองสุดสายตา สิ่งที่มากที่สุดคือวัตถุดิบของยา รองลงมาคือสูตรยา และสุดท้ายที่ยาที่ปรุงสำเร็จแล้ว

ในตลาด ได้มีคนจำนวนไม่น้อยอยู่ก่อนแล้ว ดูจากเสื้อผ้าของพวกเขา ส่วนมากเป็นศิษย์ของโรงโอสถ

และยังมีคนอีกจำนวนหนึ่งที่แต่งกายแตกต่างกัน ก็คงจะเป็นคนนอกที่อยากจะเข้ามาสนิทสนมกับลูกศิษย์ของโรงโอสถ

“ศิษย์น้องมู่ เราเข้าไปดูข้างในกันเถิด หากเจ้าอยากได้วัตถุดิบอันใด ก็จงบอก อย่าได้เกรงใจศิษย์พี่” จูหลิงพูดกับมู่ชิงเกอ

มู่ชิงเกอพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม และเดินเข้าตลาดไปพร้อมกับจูหลิง ทันทีที่เข้าไปในตลาด จูหลิงก็เริ่มค้นหาวัตถุดิบของยาที่นางขาดเหลือ แต่มู่ชิงเกอเองกลับไม่มีเป้าหมายที่แน่ชัด เพียงสังเกตดูรอบๆ อย่างตื่นเต้น

“ดิษย์พี่จู โดยปกติแล้ววันแลกเปลี่ยนนี้จะเริ่มขึ้นเมื่อไหร่ และจบลงเมื่อไหร่” อยู่ๆ มู่ชิงเกอก็ถามขึ้น

จูหลิงตอบว่า “ส่วนมากจะเริ่ม*ยามหยินและเสร็จสิ้นลง*ยามจื่อ แต่ว่า ลูกศิษย์โรงโอสถของเรา ส่วนมากแล้ว ค่ำๆ ก็กลับโรงโอสถแล้ว”

มู่ชิงเกอพยักหน้าเล็กน้อย พลางสังเกตรอบๆ ต่อ วัตถุดิบของยา นอกจากจะเป็นยาที่หายากและมีค่ามู่ชิงเกอถึงจะชอบ วัตถุดิบยาธรรมดาๆ หรือวัตถุดิบที่ควรแก่ การรักษา เหมิงเหมิงมีให้ไม่จำกัด เพราะฉะนั้น นางจึงไม่ได้สนใจมากนัก

สำหรับสูตรยา นางมีตำรายาที่ได้รับการสืบทอดมา และอ่านสูตรยาในหอตำราจนหมดแล้ว จะรู้สึกสนใจสูตรยาพวกนั้นได้อย่างไร

ส่วนยา…

ยิ่งไม่สามารถสร้างความตื่นเต้นให้กับนางได้

ทั้งสองแม้จะเดินเข้าไปพร้อมกัน แต่กลับไม่ได้รบกวนซึ่งกันและกัน

เดินอยู่รอบหนึ่ง ในที่สุดจูหลิงก็พบสิ่งที่ตนเองต้องการในร้านแห่งหนึ่ง หลังจากที่ต่อรองราคากันไปมาแล้ว จูหลิงได้ใช้ยาที่ตนเองปรุงขึ้นขวดหนึ่ง แลกวัตถุดิบของยาชิ้นนั้นเอาไว้

เมื่อสำเร็จตามเป้าหมาย จูหลิงก็โล่งใจ หันกลับไปมองมู่ชิงเกอที่เอามือไพล่หลัง และพูดอย่างขบขันว่า “ดู เหมือนว่าของที่นี่จะไม่สามารถเข้าตาศิษย์น้องมู่ได้”

มู่ชิงเกอเผยรอยยิ้ม และไม่ได้พูดอะไร

ทันใดนั้น ในบริเวณที่ไม่ไกลนัก ก็เกิดเสียงทะเลาะวิวาทดังขึ้น เสียงนั้นฟังแล้วคุ้นหูเป็นอย่างมาก

มู่ชิงเกอเงยสายตาขึ้นมอง แต่กลับเห็นเพียงแค่ผู้คนที่มุงกันอยู่

จูหลิงมองนางแวบหนึ่ง แล้วถามว่า “ศิษย์น้องมู่อยาก เข้าไปดูหรือ”

มู่ชิงเกอหันสายตาไปมองนาง และพูดพร้อมรอยยิ้มว่า “ราวกับจะได้ยินเสียงที่คุ้นเคย”

“ถ้าเช่นนั้น เราไปดูเสียหน่อยเถิด แต่ว่าสิ่งตอบแทนที่จะให้ศิษย์น้องมู่ก็คงต้องเลื่อนออกไปเสียแล้ว” จูหลิงพูดพร้อมรอยยิ้ม

มู่ชิงเกอส่ายหน้า “ไม่เป็นไร”

ในขณะที่พูดทั้งสองก็เดินมุ่งในบริเวณที่ผู้คนมุงกันอยู่

ยิ่งเข้าไปใกล้ เสียงทะเลาะวิวาทก็ยิ่งชัดเจน

เมื่อได้ยินเสียงชัดแล้ว คิ้วของมู่ชิงเกอก็ขมวดลงพลัน

เดินไวมากขึ้นกว่าเดิม “นี่! เจ้ารังแกผู้หญิงกลางตลาดเช่นนี้ได้อย่างไร คิดว่าโรงโอสถของเราเป็นของประตับตกแต่งหรืออย่างไร!” เว่ยกว่านกว่านพูดด้วยความโกรธ

ทันทีที่มู่ชิงเกอเดินเข้าไป ก็เห็นคนจำนวนหนึ่งที่เป็นศูนย์กลาง ท่ามกลางผู้คน

เมื่อเห็นชัดแล้ว นางก็ตะลึง ถึงกับเป็นคนรู้จักทั้งหมด เพียงแต่ว่าพวกเขามาอยู่ด้วยกันได้อย่างไร

ไม่ทันที่นางจะคิดออก จูหลิงที่ตามมาก็เห็นผู้ที่ถูกล้อมเอาไว้ชัดเจนแล้ว พลันตะโกนเสียงหลงว่า “จื่อซู!” แล้วเบียดเข้าไปยืนอยู่ข้างกายของซางจื่อซูที่ใบหน้าเย็นเยียบหว่างคิ้วเจือไปด้วยความโกรธ

*ยามหยิน คือ ช่วง 03.00 – 05.00 นาฬิกา

*ยามจื่อ คือ ช่วง 23.00 – 01.00 นาฬิกา