ตอนที่ 189-1

ช่องว่างที่แปลกประหลาด ชิงเกอโมโหแล้ว!

ในระยะไกล มีโครงร่างเลือนรางของผืนป่า

ใต้เท้าเป็นพื้นหญ้าที่ทอดยาวไปกับภูมิประเทศ สายลมพัดผ่านทำให้ใบหญ้า เกิด เป็นระลอกคลื่น

อากาศที่นี่ก็มีกลิ่นหอมของหญ้าปะปนอยู่จางๆ ทำให้ รู้สึกสดชื่นยิ่งนัก

สูดหายใจเข้าลึกๆ มู่ชิงเกอเอ่ยในใจขึ้นว่า ‘ที่นี่คือโลก ของช่องว่างแห่งการทดสอบงั้นหรือ?’

ด้านหลังมีเสียงฝีเท้าไล่ตามมา

มู่ชิงเกอหันมองไป ก่อนจะเห็นเงาร่างของเจียงหลี

“มองเห็นคนยืนอยู่ตรงนี้จากที่ไกลๆ ข้าคิดแล้วว่าต้องเป็นเจ้า” เจียงหลีเดินมาถึงตรงหน้าของมู่ชิงเกอ พูดยิ้มๆ ภายในดวงตาของมู่ชิงเกอฉายแววสงสัย “เจ้ากับข้าเข้ามาไล่เลี่ยกันเหตุใดจึงห่างกันถึงขนาดนี้?” เจียงหลีกลับไม่ได้คิดว่าแปลก เอ่ยว่า “ธรรมดามาก ในระหว่างที่เข้ามาในช่องว่าง ตำแหน่งจะเกิดการเปลี่ยนแปลงไปบ้าง”

มู่ชิงเกอเม้มปากครุ่นคิด มองไปรอบบริเวณก็พบว่าในบรรดาคนที่เข้ามาพร้อมกันกับพวกนาง นอกจากเจียงหลีแล้วก็มองไม่เห็นใครอีกเลย ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเหล่าคนที่เข้ามาก่อนหน้านางเหล่านั้น

“จุดที่ปรากฏในช่องว่างน่าจะเป็นแบบสุ่ม หากเวลาที่เข้ามาใกล้กันก็จะอยู่ใกล้กัน ไปเถอะ พวกเราไปหาพวกเขากัน” มู่ชิงเกอเอ่ยกับเจียงหลี

“ไม่ตามหาแผ่นป้ายก่อนรึ?” เจียงหลีถาม

มู่ชิงเกอส่ายหน้า “แผนที่ของช่องว่างแห่งการทดสอบนี้มีเพียงแต่หัวหน้าคณะไม่กี่คนถึงจะมีมัน ก่อนเข้ามานั้น ข้าดูแล้วทั่วทั้งช่องว่างแห่งการทดสอบมีเพียงแค่ตรงกลางที่ปลอดภัย รอบด้านล้วนแต่เป็นเขตต้องห้าม หากพวกเราตามหาพวกเขาไม่ทัน ข้ากังวลใจว่าพวกเขาอาจจะหลงเข้าไปในเขตหวงห้าม”

เจียงหลีพยักหน้า “เช่นนั้นพวกเราก็เดินดูรอบๆ กันเถอะ”

เจียงหลีกวาดตามองรอบด้าน สายลมตรงหน้าทำให้นางรู้สึกโล่งสบาย เส้นประสาทที่ตึงเครียดผ่อนคลายลง “ทัศนียภาพที่นี่ไม่เลวจริงๆ อยากจะเอนตัวลงนอนที่นี่หลับสักงีบ”

“ที่นี่ไม่ใช่ที่พักตากอากาศ” มู่ชิงเกอเอ่ยเตือนนางเสียงเข้ม

เมื่อครู่นางก็มีความรู้สึกสบายไปทั้งตัวเช่นเดียวกัน แต่ว่าตอนที่เจียงหลีปรากฏตัว นางก็ได้สติขึ้นมา

เจียงหลีมองนางอย่างไม่เข้าใจ

“เมื่อครู่ตอนที่เจ้าเข้ามา จนกระทั่งถึงตอนที่ใกล้แล้ว ข้าถึงจะรู้สึกตัว” มู่ชิงเกอเอ่ยออกมาประโยคหนึ่ง แววตาของเจียงหลีวาววาบรอยยิ้มบนใบหน้าหายไป นางไม่ใช่คนโง่ คำพูดของมู่ชิงเกอทำให้นางเข้าใจ อยู่ในสถานที่เช่นนี้ ถ้าหากว่าความรู้สึกและการรับรู้เปลี่ยนเป็นช้าลง เช่นนั้นอันตรายก็จะยิ่งมาก

ลองคิดว่า หากคนที่เดินเข้ามาใกล้มู่ชิงเกอไม่ใช่นาง แต่เป็นสัตว์อสูรที่ป่าเถื่อนในช่องว่างที่มาใกล้แล้วถึงจะรู้สึกตัว เกรงว่าการโจมตีคงจะประสบความสำเร็จ

ขนาดประสาทสัมผัสของนางกับมู่ชิงเกอยังเป็นเช่นนี้

แล้วหากเปลี่ยนเป็นคนอื่นล่ะ…

อยู่ดีๆ เจียงหลีก็รู้สึกว่าแผ่นหลังเยียบเย็นขึ้นมา เกิดความกลัวขึ้นในใจ!

“พวกเราไปกันก่อนเถอะ” นางเอ่ยกับมู่ชิงเกอ

ดูเหมือนว่าจะไม่กล้าอยู่ในสถานที่อันงดงามนี้ต่อไป ด้วยกลัวว่าจะตายโดยไม่รู้ตัว

มู่ชิงเกอพยักหน้า เดินเคียงข้างนางไปยังขอบของทุ่งหญ้า

เนื่องจากประสบการณ์ก่อนหน้านี้ทำให้ทั้งสองคนระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ

แค่เพียงรู้สึกว่าตัวเองผ่อนคลายเล็กน้อย ก็จะรีบเตือนตัวเองให้ตื่นขึ้นในทันที ไม่แช่อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดูปลอดโปร่งนี้

เพียงแค่เดินไปถึงขอบของทุ่งหญ้า ความรู้สึกที่ทำให้คนผ่อนคลายก็ค่อยๆ หายไปแล้ว เจียงหลีถึงได้ถอนหายใจ หันไปมองทุ่งหญ้าที่เดินผ่านมา ถอนหายใจเอ่ยว่า “คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าภายใต้บรรยากาศภายนอกที่งดงามเช่นนี้ จะเต็มไปด้วยอันตราย”

มู่ชิงเกอคิดถึงความรู้สึกเมื่อครู่แล้วเอ่ยว่า “บางทีที่นี่ก็อาจจะเป็นสถานที่ทดสอบจิตใจ ถ้าหากว่าจิตใจไม่เข้มแข็งพอ เกรงว่าก็คงจะจมอยู่ที่นี่เป็นเวลานานและก็จะไม่รู้เลยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นถ้ายังคงอยู่ที่นี่ต่อ”

“สถานที่นี้อันตรายมาก ดูเหมือนเป็นสถานที่ที่งดงาม แต่กลับซ่อนอันตรายเอาไว้พวกเราต้องระมัดระวังตัวให้ดี” เจียงหลีพูดอย่างหวั่นๆ เมื่อครู่นางเกือบจะทิ้งชีวิตเอาไวัที่นี่!

“รอข้าดูแผนที่ก่อน” มู่ชิงเกอเอ่ยออกมา หยิบแผนที่ออกมาจากหน้าอก ระบุตำแหน่งของตัวเอง

ในตอนที่นางมองดูแผนที่ เจียงหลีก็ทำหน้าที่การระแวดระวังภัยโดยรอบในทันที จับจ้องดูความเคลื่อนไหวโดยรอบ

ผ่านไปครู่หนึ่ง มู่ชิงเกอก็เก็บแผนที่ มองไปที่นางโดยไม่พูดอะไรอยู่นาน เจียงหลีถูกนางมองจนรู้สึกมึนงง อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “เป็นอะไร?”

มู่ชิงเกอกลับไม่ได้ตอบ ลงมือโจมตีในทันที พลังสีม่วงเข้มรวมตัวกันเป็นมีดแสงตวัดตัดไปที่เจียงหลี อยู่ดีๆ มู่ชิงเกอก็ลงมือทำให้ดวงตาของเจียงหลีหดตัวลง คิดจะเคลื่อนกายหลบแต่ความเร็วก็ไม่สู้มู่ชิงเกอ ถูกประกายแสงสีม่วงตัดร่างจนขาด

เจียงหลีที่ถูกโจมตี ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ร่างกายสลายเป็นชิ้นๆ

ราวกับเศษกระจกแตก

ในเวลาเดียวกัน จากฝั่งซ้ายห่างจากมู่ชิงเกอไม่ไกลก็มีเสียงสดใสดังขึ้นมา

นางหันกายมองไปก็เห็นเจียงหลีอีกคน ด้านหน้าของนางก็มีผลึกแก้วกระจัดกระจายเหมือนกระจกแตกเช่นเดียวกัน

ในตอนที่นางค้นพบเจียงหลี เจียงหลีก็ค้นพบนาง

แต่กระนั้นในดวงตาของทั้งสองคนก็ฉายแววระมัดระวังและจับผิด

ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเงียบๆ ครู่หนึ่ง เจียงหลีก็เดินมาที่นางเอ่ยถามว่า “เจ้าเป็นตัวจริงหรือตัวปลอม?”

ประโยคนี้ทำให้มู่ชิงเกอหรี่ตาเล็กลง เอ่ยถามกลับว่า “แล้วเจ้าล่ะเป็นตัวจริงหรือตัวปลอม?”

ฝีเท้าของเจียงหลีชะงัก ขบริมฝuปากเบาๆ “ดูเหมือนว่า พวกเราจะผ่านประสบการณ์ที่เหมือนกัน”

จากนั้นนางก็เดินเข้ามาที่มู่ชิงเกอวางความระมัดระวัง ในสายตาลง

“มู่ชิงเกอตัวปลอมหูข้างซ้ายไม่มีตุ้มหูสีม่วงที่ใช้เปลี่ยน ร่าง” เจียงหลีเดินไปถึงช้างกายของมู่ชิงเกอแล้วเอ่ยออก มา

มู่ชิงเกอก็เอ่ยว่า “เจียงหลีตัวจริงนั้น ในส่วนลึกของม่านตาสีทองจะมีประกายสีดำไม่ใช่สีเขียวดำ”

เจียงหลียิ้มออกมา สองตาโค้งดุจวงพระจันทร์ “ความแตกต่างที่ลึกซึ้งของข้าก็ล้วนแต่ถูกเจ้าพบเห็นแล้วงั้นหรือ?”

มู่ชิงเกอพยักหน้า

หลังจากพูดเล่นกันอยู่ครู่หนึ่งทำให้พวกนางรู้แล้วว่าเมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น

เจียงหลีเข้าแนบชิดมู่ชิงเกอ เก็บรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง เอ่ยถามเสียงเบาๆ ว่า “เมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น เห็นได้ชัดว่าข้าอยู่ข้างกายของเจ้า เหตุใดอยู่ดีๆ ถึงกลายเป็นตัวปลอมไปได้?”

มู่ชิงเกอขบริมฝีปากเอ่ยว่า “เมื่อครู่มองบนแผนที่ ทุ่งหญ้านั้นเรียกว่าทุ่งหญ้ากระจกเงา มีจริงมีเท็จ ยากที่จะแยกแยะ เป็นสถานที่ที่อยู่ใกล้กับเขตต้องห้าม สถานที่แห่งนี้ แม้ว่าจะเป็นพื้นที่ปลอดภัย แต่ก็เต็มไปด้วยกับดัก ความปลอดภัยของมันก็ปลอดภัยเพียงแค่ตอนเทียบกับเขตต้องห้าม พวกเราดูเหมือนเดินผ่านทุ่งหญ้ามา แต่ที่จริงแล้วก็ยังอยู่ในนั้น”

เจียงหลียิ้มอย่างขมขื่น “เพิ่งจะเข้ามาก็ตกเข้ามาในกับดักแล้ว พวกเราช่างโชคไม่ดีเลยใช่หรือไม่?”

มู่ชิงเกอยกมือขึ้นลูบๆ ต่างหูที่อยู่ข้างซ้ายของตนเอง “ในเมื่อพวกเรารับรู้แล้วว่าจริงกับเท็จนั้นมีข้อแตกต่างก็จะไม่ถูกทำให้สับสนอีกต่อไป กับดักในที่นี่ไม่มีผลต่อพวกเราแล้ว”

เครื่องมือมายาที่ท่านแม่มอบให้แก่นาง มอบความอัศจรรย์ใจให้แก่นางอย่างหนึ่งคือไม่สามารถคัดลอกโดยกระจกเงาได้!

เจียงหลีพยักหน้า “เช่นนั้นตอนนี้พวกเราจะออกไปยังไง?”

“เดินหน้าต่อไป ภายในแผนที่เมื่อครู่สถานที่ที่ติดกันกับทุ่งหญ้ากระจกเงาถูกเรียกว่าหุบเหวมารโลหิต พวกเราไปดูว่าที่นั้นมีคนของพวกเราหรือไม่ อีกอย่างที่นั้นมีแผ่นป้ายซ่อนอยู่ห้าแผ่น” มู่ชิงเกอเอ่ย

“เช่นนั้นจะรออะไร?” นัยน์ตาของเจียงหลีเปล่งประกาย ประสบการณ์เมื่อครู่ทำให้นางขนลุก หากยังอยู่สถานที่ที่แปลกประหลาดเช่นนี้ต่อไป นางก็ไม่รู้ว่ามู่ชิงเกอที่อยู่ข้างๆ จะหายไปกลายเป็นตัวปลอมอีกหรือไม่ ทั้งสองคนตามสัญลักษณ์ที่แสดงบนแผนที่เดินต่อไปข้างหน้า

ทิวทัศน์รอบบริเวณดูเหมือนว่าจะมีการเปลี่ยนแปลง และก็ดูเหมือนไม่เปลี่ยน ดีที่ทั้งสองคนล้วนแต่มีประสบการณ์จึงไม่ได้ตกหลุมพรางง่ายๆ อีก เส้นทางที่ เหลือจึงยังถือว่าสงบ