ตอนที่ 759

ดื่มเลือดมังกรแท้ถ้วยนี้ให้หมด!

เมฆาเกิดจากมังกร วายุเกิดจากพยัคฆ์

ร่างของมู่ชิงเกอถูกร่างยักษ์ของโห่วขวางไว้ข้างหลัง เวลานี้นางลืมมองร่างของโหว่ไปแล้ว ดวงตาใสแจ๋วคู่นั้นจับจ้องที่ร่างมังกรแท้อย่างเต็มตา

มังกรในโลกนี้ เหมือนภาพที่นางเห็นจนคุ้นเคยบนดาวแม่เมื่อชาติก่อน

เขากวาง หัววัว ร่างงู เกล็ดปลา เล็บคม…

เพียงแต่สัตว์เทพในตำนานเทพนิยายเมื่อชาติก่อน เวลานี้ได้มาปรากฎตัวอย่างมีชีวิตชีวาเบื้องหน้านาง ความสั่นสะท้านชนิดนี้ย่อมพอจะนึกภาพออกได้

พอห้ามังกรเล็กกลายร่างเดิม ท้องฟ้าบนหุบเขา เมฆหมอกพลันแปรเปลี่ยน พลัง แห่งกฎบัญญัติรอบๆ รุนแรงขึ้นมาทันที ห้ามังกรเล็กใกล้จะถึงวัยโตเต็มที่ เกล็ดบนตัวพวกมันมีสีแตกต่างกันแสดงถึงธาตุที่แตกต่างกันไป

จริงดังนั้น ขณะที่โห่วพุ่งเข้าไปมังกรเล็กสีแดงก็พ่นไฟออกจากปาก แต่ถูกโห่วใช้ฝ่ามือตบจนดับไป มังกรเล็กสีเขียวมีลมหมุนหลายลูกพัวพันอยู่รอบกาย

เปลี่ยนรูปร่างตลอดเวลาคอยลอบจู่โจมโห่ว

พริบตาเดียว โห่วก็ต่อสู้อุตลุดกับมังกรเล็กทั้งห้าตัว

สัตว์ยักษ์บรรพกาลเหล่านี้สู้รบกันบนท้องฟ้าของหุบเขา แต่พลังจากการสู้รบนั้นกลับกระทบลงมาถึงพื้นดิน

ทันใดนั้นอากาศรอบกายมู่ชิงเกอพลันเปลี่ยนไป เสียงร้องที่คล้ายทั้งมังกรคล้ายทั้งสุนัขจิ้งจอกดังขึ้น ดึงความสนใจของนางกลับมา

นางมองไปก็พบว่าข้างกายนางก็ปรากฎ ‘มังกร’ ขึ้นหนึ่งตัว เพียงแต่มังกรนี้มีความต่าง คือบริเวณหลังมีขนสีเงินของสุนัขจิ้งจอกที่ดูงามพลิ้วอยู่

“ข้าจะไปช่วยเขา” หยินเฉินบอกมู่ชิงเกอแล้วกระโดดพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า ต้านรับมังกรเล็กสีขาวตัวหนึ่ง

มังกรเล็กสีขาวที่ถูกเขาต้านรับไว้ชะงัก เสียงเย็นเฉียบดังออกมาจากปากมังกร “มังกรสุนัขจิ้งจอก? ในโลกนี้มีมังกรสุนัขจิ้งจอกด้วยหรือ”

ทันใดนั้นเขาก็ตื่นเต้นขึ้นมา “เฮอะ เจ้าโห่วก็รู้จักหาคนช่วยหรือ ไม่เป็นไรวันนี้ข้าจะสังหารเจ้าแล้วกลืนกินเน่ยตันในตัวเจ้าเสีย ไม่แน่ว่าความแข็งแกร่งของข้า อาจจะเพิ่มขึ้นอีกมาก!”

ความตื่นเต้นโหดร้ายของมังกรเล็กสีขาวนั้น หยินเฉินล้วนเห็นอยู่ในสายตา

เขาขี้เกียจต่อล้อต่อเถียง เพียงพุ่งเข้าไปโรมรันด้วยทันที

เมื่อถูกหยินเฉินแบ่งเบามังกรเล็กไปหนึ่งตัว โห่วก็ยิ่งต่อสู้ได้สบายมากขึ้น ขณะที่มังกรเล็กสี่ตัวสังเกตเห็นว่าโห่วไม่ได้มาเพียงตัวเดียวจึงโวยวายด้วยความ

โกรธแค้น

“ต่ำช้า! นัดมาต่อสู้ แต่กลับลอบโจมตี! นอกจากลอบโจมตีแล้วยังมีคนมาช่วยอีก!”

“คุยว่าเป็นอสูรร้ายสะท้านพิภพ ที่แท้ก็แค่พวกเจ้าเล่ห์แสนกล!”

“ไม่ว่าเจ้าจะมีหรือไม่มีคนช่วย วันนี้ก็จะไม่ให้เจ้าหนีรอดไปได้อีก ข้าจะแก้แค้นแทนเผ่ามังกรของข้าที่ตายด้วยนํ้ามือเจ้า!”

“ฆ่ามัน!”

เมื่อได้ยินเสียงโวยวายของสี่มังกรน้อย โห่วเพียงแค่นหัวเราะและพูดเย้ยหยันว่า “ตอนที่พวกเจ้าลอบโจมตีข้าก็พูดราวกับว่าตัวเองสง่างามเปิดเผย เหตุใดพอเป็น ข้าจึงกลายเป็นตํ่าช้าเจ้าเล่ห์แสนกลไปได้เล่า”

แววตาเขาเครียดลง ผุดแววพิฆาตดุร้ายออกมา อ้าปากพูดว่า “วันนี้พวกเจ้าอย่าคิดจะได้มีชีวิตรอดแม้เพียงตัวเดียว!”

โฮก!

เสียงคำรามดังราวฟ้าร้อง สะเทือนจนสี่มังกรเล็กกระเด็นกลับไป

เมื่อมองจากพื้นดินขึ้นไปก็จะเกิดความรู้สึกว่า ‘กลิ้งไปเลยไส้เดือน’ ทำให้มู่ชิงเกอสูดลมหายใจเข้าลึก บังเกิดแสงแวบหนึ่งขึ้นทางขวามือ หยวนหยวนปรากฎ กายอยู่ข้างตัวนาง

“ว้าว ลูกพี่ ท่านจะฆ่ามังกร!” พอออกมาก็ได้เห็นภาพที่สั่นสะท้านนี้หยวนหยวนจึงพูดด้วยความตื่นเต้น

เจ้าหนูนี่ไม่เคยรู้จักฟ้าสูงแผ่นดินตํ่า ไม่เคยเกรงกลัว แม้คู่ต่อสู้ตรงหน้าจะเป็นเผ่ามังกร มู่ชิงเกอก็ยังฟังไม่ออกถึงความเกรงกลัวในนํ้าเสียงนั้น

มู่ชิงเกอหันมองเขาแล้วอมยิ้มพลางพยักหน้า “ถูกต้อง วันนี้พวกเราจะร่วมกับโห่วและหยินเฉินฆ่ามังกรด้วยกัน เตรียมพร้อมแล้วหรือยัง”

หยวนหยวนพยักหน้าอย่างแรง ยิ้มกว้างเอ่ยว่า “ลูกพี่ ท่านวางใจเถอะ ข้าเตรียมพร้อมแล้ว!”

พูดจบร่างของเขาก็เปล่งประกายสีเงินทอง พอรัศมีนั้นจางหายมู่ชิงเกอก็กำทวนหลิงหลงไว้ในมือ นางยิ้มสองตาที่ใสกระจ่างบังเกิดความฮึกเหิมขึ้น

ไม่รอช้า มู่ชิงเกอก็กระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้า เข้าร่วมการต่อสู้ทันที!

เผ่ามังกรนอกจากจะมีพลังบัญญัติอาคมที่สุดยอดแล้วยังมีหนังเหนียวเนื้อหนา คนทั่วไปและอาวุธทั่ว ไปยากนักที่จะทำร้ายได้

ยังดีที่มู่ชิงเกอไม่ใช่คนทั่วไป ทวนหลิงหลงในมือนางก็ไม่ใช่อาวุธทั่วไป

“โห่ว เจ้าเกือบตายเมื่อสิบปีก่อน บาดเจ็บสาหัสปานนั้น เวลานี้ยังพยายามแข็งขืนฝืนสู้ หากไม่ใช่เพราะบาดเจ็บสาหัสยังไม่ฟื้นคืน นิสัยเช่นเจ้าจะไปตามคนมา ช่วยหรือ” มังกรเล็กสีดำออกปากเย้ยหยัน พูดจบพ่นเกล็ดนํ้าแข็งแหลมออกจากปากพุ่งแทงไปที่โห่ว

เขาอยู่ด้านข้างของโห่วพอดี เช่นนี้แล้วจึงลอบโจมตีที่ด้านหลังของโห่ว

แต่ขณะที่เขากำลังคิดว่าจะสำเร็จแล้วนั้นก็พลันเกิดแสงวาบมาที่เกล็ดนํ้าแข็งของเขา ฟาดจนเกล็ดนํ้าแข็งที่กำลังบินเข้าใกล้เป้าหมายจนแตกกระจาย ทำลาย แผนการจู่โจมของเขา

มังกรเล็กสีดำชะงัก รอยยิ้มบนใบหน้าแข็งเกร็ง

สิ่งที่ทำให้เขาผิดคาดยิ่งกว่าก็คือ แสงที่ทำลายแผนของเขานั้นไม่ได้จางหายไป แต่กลับถูกเผ่ามนุษย์คนหนึ่งกำอยู่ในมือ และที่สำคัญก็คือ…ที่นี่มีเผ่ามนุษย์อยู่คนหนึ่ง?

มังกรเล็กสีดำจับจ้องมู่ชิงเกอที่ดูเล็กจิ๋วต่ำต้อย ในสายตาของเขา เขาบังเกิดความคิดที่ว่าตนยื่นไปเพียงนิ้วเดียวก็สามารถบี้มดปลวกเบื้องหน้านี้ให้แหลกเหลวไปได้

ทันใดนั้นมังกรเล็กสีดำก็ยิ้มเหี้ยมโหด “เผ่ามนุษย์จากไหน กล้ามารนหาที่ตายต่อหน้าข้า”

เขามองโห่วแล้วยิ้มเยาะว่า “นี่เป็นคนที่เจ้าเรียกมาช่วยหรือ นึกไม่ถึงว่าบรรพชนแห่งอสูรร้ายจะตกตํ่าจนถึงขั้นร่วมมือกับเผ่ามนุษย์’

น่าเสียดายที่โห่วไม่ได้สนใจเสียงเย้ยหยันของเขาเลย

เวลานี้เขากำลังตั้งอกตั้งใจรับมือกับสามมังกรเล็กที่เหลืออยู่

ส่วนมู่ชิงเกอก็ไม่คิดต่อล้อต่อเถียงกับมังกรเล็กสีดำ นางกำลังอยากรีบใช้ตบะบำเพ็ญขั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นหนึ่งต่อสู้กับเผ่ามังกร

แววตานางเครียดลง กำทวนหลิงหลงพุ่งขึ้นไป

มู่ชิงเกออาศัยความได้เปรียบของตัวเอง ดึงมังกรเล็กสีดำเอาไว้เพื่อให้โห่วได้โอกาส

นางเคยต่อสู้กับเผ่าอสูรน้อยครั้งมาก นี่เป็นการดีที่จะได้เพิ่มพูนประสบการณ์ของตนเอง

ภายในหุบเขาเกิดการสู้รบกันขึ้นสามจุด

หยินเฉินกับมู่ชิงเกอต่างต่อสู้กับเผ่ามังกรเป็นครั้งแรก จากที่ไม่เคยชินก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเคยชินขึ้นมาแล้ว

โดยเฉพาะมู่ชิงเกอ หลังจากมังกรเล็กสีดำประมือกับมนุษย์ผู้นั้นแล้วก็ร้องออกมาอย่างตกใจ “เจ้าอยู่ขั้นศักดิ์สิทธิ์!”

แต่ก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่งขึ้นมาในบัดดล “น่าเสียดาย ข้าเองก็อยู่ขั้นศักดิ์สิทธิ์เช่นกัน ขั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นหนึ่งของเผ่ามนุษย์เมื่อปะทะกับขั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นหนึ่งของเผ่ามังกรย่อมต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย”

เวลานั้นเอง อีกด้านหนึ่งของสนามรบ โห่วพลันร้องเสียงดัง เล็บยักษ์ที่เหี้ยมโหดคว้ามังกรที่หนีไม่ทันเอาไว้

“โฮก!” เขาคำรามเสียงดัง เล็บคู่นั้นจับมังกรในมือฉีกจนขาดสะบั้น

ทันใดนั้นท้องฟ้าพลันเกิดฝนเลือดมังกรขึ้น มังกรเล็กที่ถูกฉีกร่างจนขาดร้องโหยหวนออกมาก่อนตาย

มู่ชิงเกอถูกเลือดมังกรกระเด็นเข้าใส่ รู้สึกได้ทันทีว่าพลังเทพในกายเพิ่มพูนขึ้นอย่างรวดเร็ว

โห่วดึงหัวมังกรออกแล้วควักหัวใจมังกรออกมา พลางหัวเราะลั่น “เลือดมังกรแท้หมายถึงเลือดที่มาจากหัวใจของเผ่ามังกร ชิงเกอ ข้าจะเก็บไว้ให้เจ้า”