บทที่ 225

แตงที่ฝืนเด็ดย่อมไม่หวาน…

ทุกสิ่งทุกอย่างของเธอในเวลานั้นล้วนขึ้นอยู่กับความชื่นชอบของหลงซี และข่มกลั้นความคิดที่แท้จริงเอาไว้อย่างสุดความสามารถ

อันที่จริงเธอชอบการใช้ซีวิดในเมืองใหญ่มาก ต่อให้ฟุ่มเฟือยเสเพล แต่ก็ดีตรงที่คึกคักและศิวิไลซ์

เธอหวั่นเกรงความโดดเดี่ยวเดียวดายจนเข้ากระดูก ไนต์คลับ คาราโอเกะ เล่นเกมออนไลน์…สิ่งที่เหล่าวัยรุ่นชอบเล่นเธอล้วนชอบเช่นกัน เธอไม่ชอบดื่มชาแต่ชอบดื่มเหล้าสังสรรค์ การดับกระหาย ในยามปกติก็คือการดื่มน้ำแร่หรือน้ำผลไม้ชนิดต่างๆ…

ความจริงแล้วงานอดิเรกของเธอแตกต่างกับเขา แต่เป็นเพราะยามนั้น ใจเธออยากจะไล่ตามรอยเท้าเขา ถึงได้ฝืนตัวเองให้ชอบสิ่งต่างๆ มากมาย เพื่อให้หลงซีเห็นว่าเธอและเขาใจตรงกันจริงๆ… ที่จริงแล้วความสนใจของเธอกับเขาไม่เหมือนกันเลย แตงที่ฝืนเด็ดย่อมไม่หวาน[1]อยู่แล้ว…

เคยคิดไว้ว่าขอเพียงมีเขาอยู่ข้างกาย จะต้องดื่มนํ้าเย็นประทังท้องก็ไม่เป็นไร ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนเธอล้วนเต็มอกเต็มใจทั้งสิ้น ดังนั้นเธอจึงเคยพูดกับเขาเล่นๆ ว่า ‘คุณอยู่ที่ไหน ที่นั้นก็คือแหล่งพักใจของ ฉัน’

ยามนั้นหลังจากเธอพูดประโยคนี้จบ หัวใจก็เต้นแรงราวกับไม่ใช่หัวใจของตัวเอง แต่ปฏิกิริยาตอบสนองของเขาคือการลูบผมเธอเบาๆ แย้มยิ้ม ทว่าไม่ได้พูดอะไร

ตอนนั้นเธอนึกว่าเขานิสัยเย็นชาตั้งแต่เกิด แสดงความรู้สึกไม่เก่ง ยามนี้พอมาคิดดูแล้ว เขาคงจะรังเกียจคำพูดประโยคนั้นของเธอกระมัง แต่เป็นเพราะปฏิเสธเธอตรงๆ ไม่ได้เลยรับมือกับเธอแบบขอ ไปทีเท่านั้น

เขาแค่อยากใช้เธอเป็นแหล่งอวัยวะของคู่หมั้นเขา เป็นไปได้หรือที่จะตกหลุมรักด้วยใจจริง?!

ไม่เช่นนั้นจะอดทนผ่าตัดควักหัวใจเธอเพื่อเอาไปช่วยผู้หญิงคนอื่นได้ยังไง?

ถ้าเขารักเธอด้วยใจจริง ขอเพียงมีใจจริงอยู่สักเศษเสี้ยวหนึ่ง ก็คงไม่กระทำเรื่องเช่นนี้!

เขาอาจมีความลับอะไรที่ยากจะเอ่ย แต่นี้ไม่ใช่เหตุผลที่จะมาหักหลังกันเช่นนี้ เธอมีหัวใจแค่ดวงเดียว วินาทีที่ถูกเขาผ่าควักออกไป ระหว่างเธอกับเขาก็จบสิ้นกันแล้ว!

เขาเองก็คงไม่ได้รักเธอ อย่างมากคงแค่ชอบเล็กน้อย แต่ความชอบเล็กน้อยนี้ไม่มีค่าอะไรในใจเขาเลย…

ยามนี้เขาแสรังทำเป็นรักใคร่ลึกซึ้งเช่นนี้ ไม่รู้ว่าวางแผนจะทำอะไรกับเธออีกหรือเปล่า?

เมื่อก่อนยามอยู่ข้างกายเขาเธอรู้สึกอบอุ่นมั่นคง ตอนนี้เขาโอบเอวเธออยู่ เธอกลับไม่รู้สึกอะไรเลย มีแค่ความหวาดระแวง…

เดิมทีเธอกับเขาต่างก็ชดใช้กันด้วยชีวิตไปแล้วในชาติก่อน เธอไม่ได้เกลียดเขาแล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าความเกลียดชังจะก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง

เขาก่อเรื่องเช่นนั้นขึ้น แล้วทำไมตอนนี้ยังกล้ามาบีบบังคับเธออีก?

ความเย็นชาพาดผ่านดวงตาของเธอแวบหนึ่ง แต่จู่ๆ ก็คลี่ยิ้ม พูดออกมาในที่สุด “เจ้าสำนักหลง ท่านคงจะจำคนผิดแล้ว”

หลงซือเย่ชะงักเล็กน้อย มองดูเธอ “จำคนผิดหรือ?”

“เจ้าสำนักหลงปฏิบัติต่อซีจิ่วเช่นนี้ ทำให้ซีจิ่วหวาดกลัวยิ่ง แต่วาจาที่เจ้าสำนักหลงกล่าวมาทั้งหมด ข้าไม่รู้เรื่องเลย ข้าคิดว่าเจ้าสำนักหลงคงจะหมายถึงสตรีคนอื่นแล้ว”

“ซีจิ่ว มาถึงตอนนี้แล้วเจ้ายังไม่ยอมรับอีกหรือ?”

“ไม่ใช่ข้าไม่ยอมรับ แต่ซีจิ่วผู้นี้มิใช่ซีจิ่วผู้นั้น ข้าไม่ใช่กู้ซีจิ่วคนที่ท่านตามหา กู้ซีจิ่วผู้นั้นตายไปนานแล้ว”

“อะไรนะ?” หลงซือเย่หน้าเปลี่ยนสี

กู้ซีจิ่วหัวเราะแผ่วๆ “หรือท่านคิดว่าข้ายืมศพคืนวิญญาณ?”

เธอยื่นข้อมือขาวเนียนออกมา ยื่นไปเบื้องหน้าเขา “เช่นนั้นท่านลองตรวจสอบดูก็ได้ ว่าข้าเป็นเจ้าของร่างหรือเป็นผู้ยืมศพคืนวิญญาณ!”

ในโลกนี้ การยืมศพคืนวิญญาณยุ่งยากมาก เว้นแต่เป็นมารปีศาจ หรือวิญญาณร้ายที่ฝึกฝนจนเป็นมารพวกนั้น ถึงจะทำเช่นนี้ได้

แต่กู้ซีจิ่วในวันนั้นตายอย่างได้รับความไม่เป็นธรรม ภายใด้ความโกรธแค้น เธออาจจะกลายเป็นวิญญาณร้ายก่อน จากนั้นค่อยยืมศพคืนวิญญาณ?

นี่คือปัญหาที่หลงซือเย่ครุ่นคิดอยู่ตลอดหลายวันมานี้ หนำซ้ำเคยทดสอบนางหลายครั้งทั้งในที่ลับและที่แจ้ง

แต่ผลการทดสอบกลับทำให้เขาผิดหวัง กู้ซีจิ่วที่อยู่เบื้องหน้าคือ เจ้าของร่าง!