บทที่ 235
จะไม่ใช่เธอได้อย่างไร?
“นี่คือยาสมานกาย ยาทาเป็นสีแดง ยาทานเป็นสีฟ้า ไม่ว่าบาดแผลจะสาหัสมากเพียงใด ขอเพียงใช้มัน พักผ่อนหนึ่งชั่วยาม ก็จะฟื้นคืนกำลัง พักหนึ่งวันก็หายดีแล้ว”
“นี่คือ…”
หลงซือเย่พากู้ซีจิ่วไปที่คลังสมบัติของตน ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร ก็หยิบของสะสมหลายชนิดออกมาแนะนำให้เธอรู้จัก
มีทั้งยารักษา ยาเสริมกำลัง ยาป้องกัน…มากมายก่ายกอง
เขาเอาใจใส่อย่างยิ่ง นำสิ่งเหล่านี้ใส่เข้าไปในถุงเก็บของสีเงินใบหนึ่ง แล้วยัดใส่มือกู้ซีจิ่ว
กู้ซีจิ่วไม่รับ “เจ้าสำนักหลง ข้าบอกแล้วไง ข้าไม่ใช่คนผู้นั้นที่ท่านตามหา”
จากนั้นหันหลังสาวเท้ายาวก้าวออกไป
หลงซือเย่นิ่งเงียบ
เขาค่อยๆ เดินออกมา มองเห็นกู้ซีจิ่วยืนชมทิวทัศน์อยู่หน้ารั้วกั้น
คลังเก็บสมบัติสร้างไว้บนยอดเขาสูง มีรั้วกั้นล้อมรอบทิศ ด้านล่างรั้วกั้นคือผาสูงหมื่นจั้ง ทิวเขาราวสันกระดูกคดเคี้ยวอยู่ด้านล่าง
ทิวทัศน์ตรงนั้นงดงามและอันตราย เด็กสาวยืนพิงรั้วกั้นอยู่ตรงนั้น สายลมโชยพัดพาเรือนผมและอาภรณ์ปลิวไสว มีความงดงามแบบสบายๆ
แววตาหลงซือเย่ลุ่มลึกเล็กน้อย
จะไม่ใช่เธอได้อย่างไร?
เธอคงไม่รู้ว่าเขารู้จักนิสัยใจคอเธอดีเหมือนที่รู้จักตัวเอง…
เขาอาจจะจำคนอื่นผิด แต่ไม่มีทางจำเธอผิดแน่!
ด้วยภาระหน้าที่เธอจึงต้องสวมบทบาทหลากหลายอยู่เสมอ แต่ต่อหน้าเขา เธอจะเป็นตัวของตัวเองที่สุด…
สายตาเขาตกอยู่ที่หน้าผากกู้ซีจิ่ว ปานแดงตรงนั้นเหมือนจะจางลงเล็กน้อยแล้ว
ถึงอย่างไรเธอก็ยังเด็ก เครื่องหน้าทั้งห้าบนใบหน้ายังเติบโตไม่เต็มที่ แต่หลังจากเติบใหญ่แล้วคงจะเป็นสาวงามผู้หนึ่ง
เขาเพ่งพิศวงหน้าเธออย่างละเอียดอีกหน มีความคล้ายคลึงกับตัวเธอในชาติก่อนถึงเจ็ดแปดส่วนจริงๆ เหมือนกว่ากู่ซีซีมาก…
โดยเฉพาะนิสัยใจคอ ยิ่งเหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว!
“ซีจิ่ว ทิวทัศน์ของที่นี่เป็นอย่างไรบ้าง? เหมือนหมู่บ้านกัวเลี่ยง [1 ]ที่พวกเราไปด้วยกันเมื่อปีนั้นไหม?” หลงซือเย่ก้าวเดินเคียงข้างเธอ
สีหน้ากู้ซีจิ่วเฉยชา “หมู่บ้านกัวเลี่ยง? โอ้ นามนี้ค่อนข้างบ้านนอก นึกไม่ถึงว่าเจ้าสำนักหลงจะเคยไปสกานที่ชนบทเช่นนี้ด้วย”
เขาถอนหายใจเบาๆ “สกานที่แห่งนั้นตัดขาดจากโลกภายนอก วิถีชีวิตเงียบง่ายจริงใจ ข้าบอกว่าข้าชอบที่นั้น ในอนาคตถ้าเป็นอิสระ แล้วไปตั้งรกรากอยู่ที่นั้นก็ไม่เลว เจ้าบอกว่าเจ้าจะอยู่กับข้า ถือ โอกาสฝึกวิชาตัวเบาไต่หน้าผาไปด้วย คืนนั้นเจ้าคึกถึงขั้นวาดแปลนบ้านแบบที่อยากได้…”
กู้ซีจิ่วไม่พูดไม่จา สีหน้าก็ไม่เปลี่ยนแปลง
หลงซือเย่มองดูรอบๆ “หลังจากข้ามาถึงเขาถามสวรรค์ก็ชอบที่นี่มากที่สุดตั้งแต่แรกเห็น เลยสร้างเรือนเดี่ยวหลังนี้ขึ้นด้วยตัวเอง ทุกอย่างที่นี่เหมือนที่เจ้าวาดไว้ในตอนนั้นไหม?”
เหมือนแล้วยังไง?
สรรพสิ่งคงเดิม ทว่าคนเปลี่ยนแปลง ความรู้สีกก็ไม่เหมือนกับตอนนั้นแล้ว
กู้ซีจิ่วเกาะรั้วกั้นแบบโบราณ มองดูเมฆาเคลื่อนคล้อยด้านล่างหุบเขา สายลมพัดเรือนผมยาวสลวยของเธอขึ้นมา มีปอยหนึ่งปลิวผ่านหน้าหลงซือเย่…
เส้นผมมีกลิ่นหอมจางๆ นางผู้เป็นที่รักก็อยู่ข้างกาย
หลงซือเย่เอื้อมไปจับมือเธอที่วางอยู่บนรั้วกั้นอย่างอดใจไวไม่ได้ “ซีจิ่ว…”
“เจ้าสำนักหลง ท่านละอายใจต่อข้าหรือ?” กู้ซีจิ่วยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม พลางมองเขา
เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่ารูปร่างเธอไม่สูง แต่ยามที่ยิ้มมองเขาเช่นนี้ หลงซือเย่กลับรู้สึกหนาวเหน็บเล็กน้อยอย่างน่าประหลาด
ท่าทางแบบนี้ของเธอเขาคุ้นเคยยิ่งนัก เมื่อก่อนเธอมักจะแสดงท่าทีเช่นนี้เวลาพบเจอคนนอก เฉยเมยเย็นชา ราวกับกีดกันผู้คนออกไปไกลพันลี้
เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าเธออยู่ใกล้เขามาก ห่างกันเพียงเอื้อมมือ แต่ราวกับอยู่ห่างเขาแสนไกล ไกลจนต่อให้เขาพยายามเข้าใกล้มากแค่ไหนก็เข้าใกล้ไม่ได้แล้ว
