บทที่ 246
เขากระตุ้นจิตใจที่ชอบเอาชนะของเธอ!
คนผู้นี้เป็นปรมาจารย์ดนตรีด้วย!
มีชีวิตยืนยาวช่างดีนัก สามารถเรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างได้จนถึงระดับสุดยอด…
กู้ซีจิ่วยอมรับแล้ว!
เธอดื่มของเหลวสีฟ้าอ่อนนั้นไปจริงๆ เริ่มแรกเพียงจิบนิดๆ ใช้ปลายลิ้นแตะดู รสขมเล็กน้อย แฝงกลิ่นเผ็ดเปรี้ยวไว้บ้าง ก็ไม่นับว่าดื่มยากเท่าไหร่!
และสิ่งนี้ก็ไม่มีพิษ กู้ซีจิ่ววางใจแล้ว จึงดื่มของเหลวในถ้วยนั้นจนหมด
หลังจากนั้น…กู้ซีจิ่วก็พบโศกนาฏกรรม!
เมื่อใช้ปลายลิ้นเลียสิ่งนั้น ยังไม่รู้สึกอะไรเป็นพิเศษ แต่พอผ่านไปถึงโคนลิ้นกลับรู้สึกขมจนแทบทนไม่ไหว หำให้เธอรีบหยิบน้ำที่พกติดตัวมากรอกปากไปหลายอึก ถึงพอจะฝืนกดรสขมนั้นลงไปได้ แต่รสขมยังคงติดอยู่ที่โคนลิ้น ทำให้เธอพูดจาราวกับลิ้นคับปาก “อ๋มมาก!”
ตี้ฝูอีมองดูเธอ ดวงตาฉาายแววเห็นใจเล็กน้อย ยืนผลไน้เชื่อมมาให้ชิ้นหนึ่ง “ใช้สิ่งนี้บรรเทาสิ”
ผลไม้เชื่อมนั้นดูคล้ายบ๊วยเชื่อม กู้ซีจิ่วรับมาใส่ปากเคี้ยวครู่หนึ่ง พลันเกิดรสหวานในปาก รสชาติไม่เหมือนบ๊วยเชื่อมแต่ก็อร่อยมาก แฝงกลิ่นหอมสดชื่นจางๆ ไว้นิดหนึ่ง
ยิ่งไปกว่านั้นคือ ยามผลไม้เชื่อมนี้ผ่านไปถึงโคนลิ้น รสขมนั้นก็หายไปหมด ในที่สุดลิ้นก็กลับสู่สภาพปกติ
“ขอบคุณมาก” กู้ซีจิ่วถอนหายใจอย่างโล่งอก
“นทีลืมเลือนเลิศรสหรือไม่?” ตี้ฝูอีมองเธอ
กู้ซีจิ่วตอบ “ท่านลองชิมด้วยตัวเองดูสิ!”
“โอ้ ไม่จำเป็นต้องชิมหรอก แล้วเจ้ายังอยากดื่มอีกไหม?”
“แน่นอนว่าไม่อยาก!”
“ในเมื่อไม่อยาก เช่นนั้นก็ต้องร้องให้ดี!” ตี้ฝูอีหัวเราะแผ่วเบา เสียงหัวเราะแฝงเจตนาชั่วร้าย
“ข้าค่อนข้างเสียดายสุรานี้ยิ่ง ไม่อยากแบ่งปันให้ผู้ใด ดังนั้นถึงเจ้าจะร้องอย่างเหม่อลอยก็ไม่เป็นไร ข้าผู้นี้ ยังมีนทีลืมเลือนอยู่อีกมากมาย”
กู้ซีจิ่วสีหน้าทะมึน เห็นได้ชัดว่าบุคคลที่อยู่เบื้องหน้านี้หน้าซื่อใจคดยิ่งนัก เจตนาจะทำให้ผู้อื่นรู้สึกแย่อย่างเปิดเผย ชวนให้คนไม่สบอารมณ์
เดิมทีตลอดทางมานี้อารมณ์ของเธอค่อนข้างขุ่นมัว เมื่อถูกเขากลั่นแกล้งเช่นนี้ อารมณ์จึงดำดิ่งยิ่งกว่าเดิม เลยจัดการแบบลวกๆ เท่านั้น
เธอเสือกเพลงที่จะร้องอีกครั้ง
ครั้งนี้ค่อนข้างตั้งใจร้อง แต่หลังจากร้องจบตี้ฝูอีก็ยังไม่พอใจเหมือนเดิม เขาหยิบยกข้อบกพร่องบางส่วนออกมา
สิ่งที่เขาหยิบยกมาพูดล้วนถูกต้องยิ่ง ทำให้กู้ซีจิ่วโต้แย้งไม่ได้ เธอยอมเดิมพันก็ต้องยอมรับความพ่ายแพ้ ดังนั้นจึงดื่มนทีลืมเลือนอีกจอก
ครั้งนี้เนื่องจากเตรียมใจไว้แล้ว ผนวกกับตี้ฝูอียื่นผลไม้เชื่อมให้ทันกาล เธอเลยไม่ขมจนอยากหกคะเมนตีลังกาแล้ว
เมื่อร้องอย่างต่อเนื่องสามเพลง เธอก็ดื่มนทีลืมเลือนที่แสนดื่มยากสามจอกแล้ว
หลังจากดื่มไปสามจอก เธอก็รู้สึกว่านทีลืมเลือนเริ่มออกฤทธิ์!
นี่คงไม่ใช่น้ำที่กลั่นจากแม่น้ำลืมเลือนในตำนานกระมัง?
ราวกับรสชาติแย่ๆ ทั้งหมดในโลกรวมเข้าด้วยกัน…
หากไม่ใช่ว่าในตอนท้ายมีผลไม้เชื่อมชิ้นหนึ่งตบท้ายเสมอ กู้ซีจิ่วรู้สึกว่าเธอคงขมจนสลบไปแล้ว
เสียเปรียบครั้งใหญ่ถึงเพียงนี้ กู้ซีจิ่วย่อมอยากร้องให้ดี
ไม่ใช่เพื่อแลกสุราสักอึก แต่เพื่อแลกลมหายใจสักเฮือก!
เขากระตุ้นจิตใจที่ชอบเอาชนะของเธอขึ้นมา!
หลงซือเย่ หลงซี สาวงามในโลงนํ้าแข็ง มนุษย์โคลนนิ่ง…และอื่นๆ ทุกอย่างที่กวนใจเธอก็ลงนรกไปให้หมดซะ!
ตี้ฝูอีบอกว่าเธอร้องเพลงถูกต้องตามทำนอง เพียงแต่อารมณ์ที่ใส่ลงไปไม่ถูกต้อง ดังนั้นพอร้องจึงเปี่ยมเสียงแต่ไร้อารมณ์…
เธอครุ่นคิดเล็กน้อย เลือกเพลงที่เข้ากับอารมณ์ของตนในตอนนี้ แล้วจึงร้องออกมา
หิมะโปรยปรายน้ำค้างแข็งเนืองนอง
ค้นหาผืนดินแห่งหนึ่งในความทรงจำ
เสียงพิณแว่วสู่กระท่อมป่าสน
ความหลังรันทดแฝงเร้นในจิตกระบี่ที่อ่อนล้า
ยังจารจำเกศาดำอาภรณ์ขาว
โลดแล่นในยุทธภพอันผกผัน
ซุกซ่อนแสงสายัณห์ใต้แขนเสื้อ
หลีกไม่พ้นคมกระบี่ประจันหน้า
เส้นลายมือเลี้ยวลดสำแดงมารผจญ
หากดวงใจเป็นเช่นทะเลทุกข์ไร้ขอบเขต