บทที่ 257
ถูกเขาเห็นตอนเปลือยเข้าแล้ว!
‘เขาของมันมีคุณสมบัติแก้พิษได้หมื่นชนิด ตัดเขาของมันออก แล้วค่อยใช้พิษจัดการ!’ จู่ๆ เสียงตี้ฝูอีก็ดังมาถึงหูเธอ
ที่แท้เป็นเช่นนี้!
ยามนี้กู้ซีจิ่วไม่มีเวลามามองหาว่าแท้จริงแล้วตี้ฝูอีอยู่ที่ใด
จิตใจพลันฮึกเหิม เริ่มพุ่งปลายมีดใส่เขาแหลมของอ๋าวอัสนีโลหิต
การต่อส์ดุเดือดเกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อถูกกู้ซีจิ่วฟันไปสิบกว่าที ในที่สุดเขาของอ๋าวอัสนีโลหิตก็ขาดออก…
บนมีดของกู้ซีจิ่วมีพิษประหลาด หลังจากอ๋าวอัสนีโลหิตถูกตัดเขาทิ้งก็ถูกพิษร้ายเข้าจริงๆ โลหิตสีม่วงเข้มพุ่งกระฉูดออกมาจากปากแผล หลังจากนั้นครู่หนึ่งมันก็ล้มลงพื้นเสียงดังตึง สี่ขาถีบตะกาย จากนั้นไม่ขยับอีก
‘เจ้านาย ท่านองอาจมาก!’ หยกนภาอดจะชื่นชมไม่ได้! มันนึกไม่ถึงว่าท่าร่างของเจ้านายจะยอดเยี่ยมเช่นนี้! วิชามีดก็ลํ้าลึกถึงเพียงนี้!
ณ วินาทีนั้น เจ้านายเป็นดังร่างประทับเทพมรณะ ไอสังหารน่าสะพรึงอย่างยิ่ง!
กู้ซีจิ่วยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แย้มรอยยิ้ม จากนั้นร่างก็ซวนเซ
แข้งขาเธออ่อนแรงแล้ว!
ถึงแม้ศึกนี้จะใช้เวลาแค่ราวครึ่งชั่วยามกว่า แต่กลับบีบให้เธอใช้วรยุทธ์ทั้งหมด กลศึกทั้งหมด และเรี่ยวแรงทั้งหมดออกมา!
บัดนี้ ในที่สุดก็สังหารเจ้าสัตว์ร้ายตัวนั้นได้ เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก ร่างกายอ่อนล้าอย่างยิ่ง รีบนั่งพักบนพื้นทันที…
การต่อสู้เมื่อครู่กะทันหันเกินไป เธอไม่มีเวลาแต่งตัวเลย เสื้อคลุมตัวในก็สวมได้เพียงครึ่งเดียว เปลือยอกครึ่งหนึ่งเยี่ยงชายชาตรี ชาวมองโกเลีย
โชคดีที่สถานที่แห่งนี้มีเพียงด้วเธอ มิเช่นนั้นคงอับอายแทบตายแล้ว!
ไม่ใช่สิ! เมื่อกี้เธอได้รับการชี้แนะจากตี้ฝูอี ชัดเจนยิ่งนักว่าเขาอยู่แถวนี้! มองเห็นสถานการณ์ทุกอย่างของเธอ!
ใบหน้าน้อยๆ ของกู้ซีจิ่วที่แต่เดิมแดงระเรื่อด้วยความเหนื่อยล้า บัดนี้เขียวคลํ้าแล้ว!
บัดซบ ถูกเขาเห็นตอนเปลือยเข้าแล้ว!
เธอรีบร้อนสวมเสื้อผ้า เพิ่งจะสอดแขนเสื้อทั้งสองข้างได้ ยังไม่ทันได้ผูกสาบเสื้อ เงาสีม่วงก็พลันวูบไหวอยู่เบื้องหน้า คนผู้หนึ่งพุ่งตรงมา โอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน!
กู้ซีจิ่วสะดุ้งโหยง จมูกได้กลิ่นหอมเย็นที่คุ้นเคย
ตี้ฝูอี!
เขาเป็นบ้าอะไร?!
“ท่านทำอะไร?!” กู้ซีจิ่วตะโกนอย่างเดือดดาล พร้อมซัดฝ่ามือออกไปตามสัญชาตญาณ!
ทว่าอีกฝ่ายกลับเคลื่อนไหวรวดเร็วยิ่งกว่าเธอ กุมมือเล็กๆ ที่ซัดออกไปไว้ทันที จากนั้น…โน้มเข้ามาจูบ!
เขาเคลื่อนไหวรวดเร็วดุจฟ้าแลบ จะอย่างไรกู้ซีจิ่วก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะกระทำหยาบช้าในยามนี้ จึงหลบเลี่ยงไม่ทัน ถูกเขาจูบเข้าเต็มๆ!
ช่องระหว่างฟันบนและฟันล่างถูกดันให้อ้าออกอย่างแผ่วเบา ท่ามกลางกลิ่นหอมเย็นจางๆ ลิ้นของเขารุกลํ้าเข้ามาในโพรงปากเธอ…
กู้ซีจิ่วอึ้งงันอย่างที่พบเห็นได้ยาก!
ผ่านไปครู่หนึ่งเธอถึงมีปฏิกิริยาตอบสนอง เกรี้ยวโกรธยิ่ง จึงกัดลงไปเต็มกำลัง!
ตี้ฝูอีสังเกตเห็นเจตนาของเธอทันท่วงที จึงรีบหดลิ้นกลับมา!
แต่เขาประเมินความรวดเร็วของกู้ซีจิ่วต่ำไป ถึงเขาจะถอยได้ทันเวลา ก็ยังถูกเธอกัดริมฝีปากอยู่ดี…
กลิ่นคาวโลหิตอบอวลอยู่ในโพรงปากของคนทั้งสอง…
เขายังคงกอดเธอไว้แน่น ขณะที่กู้ซีจิ่วกำลังจะเงื้อขาเตะอีกที นํ้าเสียงร้อนรนของเขากลับดังขึ้นที่ข้างหู “เจ้ายั่วยุฝูงอ๋าวอัสนีโลหิตเข้าแล้ว! รีบเคลื่อนย้ายในพริบตาเร็ว!”
กู้ซีจิ่วตัวแข็งทื่อทันที หางตาเหลือบมองพงหญ้าแห้งรอบๆ ที่ส่งเสียงดังสวบสาบ ดวงตาเล็กๆ สีโลหิตมากมายหลายคู่ปรากฏขึ้นในพงหญ้า…
แย่แล้ว!
อ๋าวอัสนีโลหิตตัวเดียวก็แทบจะปลิดชีวิตเธอได้แล้ว คราวนี้มาดักซุ่มกันตั้งยี่สิบสามสิบตัว!
กู้ซีจิ่วไม่สนใจเรื่องอื่นแล้ว รีบใช้วิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาทันที…
เงาร่างของเธอหายไปด้วยความเร็วแสง ในเวลาเดียวกัน ร่างสีเหลืองหม่นนับไม่ถ้วนในพงหญ้าพากันกระโจนออกมา พุ่งตรงไปยังทิศทางที่เธออยู่
ทว่ากู้ซีจิ่วหายไปแล้ว ร่างสเหลืองหม่นเหล่านั้นจึงเกือบจะพุ่งชนกันเอง
เมื่อพวกมันตั้งตัวได้ก็ออกตามหาตัวคนอีกครั้งอย่างเกรี้ยวกราด เด็กสาวที่สังหารสหายร่วมฝูงของพวกมันหายตัวไปแล้ว