บทที่ 400

เจ้าโง่ผู้นี้! 3

กู้ซีจิ่วเม้มริมฝีปาก ในป่าทมิฬแห่งนี้มีสัตว์ประหลาดสักกี่ตัวกันที่เธอไปหาเรื่อง?

มิใช่เธอหรอกหรือที่โดนหาเรื่อง?

ซ้ำโดนหาเรื่องแล้วยังชนะอีกด้วย!

ในสถานการณ์บีบคั้น ผู้ที่กล้าเท่านั้นถึงจะชนะ!

ยิ่งไปกว่านั้นคือเจ้าสิ่งนี้เหมือนจะรู้เส้นทางเคลื่อนย้ายของเธอล่วงหน้า จึงใช้ธารพิษมาสกัดกั้นไว้! ดังนั้นในตอนนี้เธอมีแต่ต้องสู้เท่านั้น!

‘พวกมันมีจุดอ่อนหรือไม่?’ กู้ซีจิ่วถามขึ้นมากะทันหัน

‘ไม่มี! กล่าวกันว่าไม่มี! เจ้านายหนีเถอะ! อย่าต่อสู้เลย!’ หยกนภาเอ่ยอย่างร้อนรน

‘หุบปาก!’ กู้ซีจิ่วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ถ้าหนีได้เธอหนีไปนานแล้ว จะอยู่ถึงยามนี้หรือ?

เธอมีสมาธิแน่วแน่ ใช้ประโยชน์จากมุมอับที่ตะขาบทั้งสองตัวนั้นมักจะโจมตีขนาบกันตอบโต้กลับไป

บางครั้งก็ซัดอาวุธลับกลุ่มหนึ่งใส่ บางครั้งก็ใช้กระบี่ลํ้าค่าฟาดฟัน หยั่งเชิงหาจุดอ่อนของสัตว์ประหลาดสองตัวนี้ คิดจะสังหารพวกมันให้ตกตายในคราวเดียว

การต่อสู้ครั้งนี้เธอใช้สมาธิและพลังยุทธ์ทั้งหมด กระโจนโผนทะยานไปมาระหว่างตะขาบพิฆาตทั้ง 2 ตัว ท่าร่างว่องไวดุจสายฟ้าแลบ ทำให้คนตาลายเมื่อได้เห็น

ยิ่งต่อสู้กับพวกมันนานเท่าไหร่ กู้ซีจิ่วก็ยิ่งปวดหัวมากขึ้นเท่านั้น

ร่างกายของเจ้าสองตัวนี้ไม่มีจุดอ่อนอยู่จริงๆ แถมยังไม่เกรงกลัวพิษด้วย

เข็มพิษ มีดพิษ ควันพิษ สารพัดชนิดที่กู้ซีจิ่วซัดใส่…ไม่มีผลกับพวกมันเลย

ทั้งดวงตา จมูก ปาก และท้องของตะขาบพิฆาต…จุดที่น่าจะบอบบางอ่อนแอถูกกู้ซีจิ่วแทงมาหมดแล้ว ทุกจุดประหนึ่งหล่อด้วยเหล็ก แทงไม่เข้าเลย!

ไอกระบี่ที่เธอใช้พลังวิญญาณระดับสี่ฟาดพันออกไป ต่อให้เป็นต้นไม้ใหญ่ที่หนาขนาดคนโอบก็ถูกฟันขาดในดาบเดียว แต่ยามที่ฟันร่างเจ้าตะขาบพิฆาตตัวนี้แม้แต่เกล็ดเล็กๆ ก็ยังฟันไม่เข้า!

เธอมองออกว่าพิษที่ตะขาบพิฆาตชนิดนี้พ่นออกมาร้ายกาจยิ่งนัก จึงปรับเปลี่ยนทิศทางการเคลื่อนไหวให้พวกมันพ่นใส่กันเอง แต่ตัวพวกมันกลับไม่เกรงกลัวพิษที่พวกเดียวกันที่พ่นออกมาเลย ถึงแม้จะสาดใส่หัวกันก็ไม่ชะงักเลยสักนิด

โชคดีที่กู้ซีจิ่วมีวิชาเคลื่อนย้ายในพริบตา จึงสามารถหลบหลีกการโจมตีของพวกมันได้อย่างฉิวเฉียด หากไม่มีวิชาเคลื่อนย้ายในพริบตา เกรงว่าถึงมีเธอสิบคนก็คงดับดิ้นอยู่ในการขนาบโจมตีเช่นนี้!

ต่อให้เป็นเช่นนั้นก็ยังตกอยู่ในสถานการณ์สุ่มเสี่ยง เธอเกือบโดนพิษที่พวกมันพ่นออกมาหลายครั้งแล้ว ถ้าพวกมันพ่นโดนจริงๆ เกรงว่าเธอคงกลายเป็นของเหลวละลายหายไปทันทีเช่นเดียวกับต้นไม้ที่อยู่รอบข้าง…

‘เจ้านายพวกมันน่าจะเป็นสัตว์ประหลาดของยอดเขาที่สี่ แล้วแล่นมาโผล่ยอดเขาที่สามแห่งนี้ได้อย่างไร?’ หยกนภาฉงนยิ่งนัก

เธอจะไปรู้ได้ยังไง?! บางทีเจ้าสิ่งนี้อาจวิ่งพล่านไปจนทั่ว! แล้วมาสร้างความลำบากให้เธอหมดท่าอยู่ที่นี่

ไม่ได้ เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้การแล้ว!

เธอโรมรันพันตูกับเจ้าสองตัวนี้เกือบหนึ่งชั่วยามแล้ว เหนื่อยจนสายตัวแทบขาด ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ต่อให้เธอไม่ถูกเจ้าสองตัวนี้กัดตายก็คงจะเหนื่อยตาย…

ต่อให้เสี่ยงอันตรายเธอก็ต้องหาหางหลบหนีออกไปให้ได้!

ตะขาบพิฆาตที่อยู่เบื้องหน้าอ้าปากพ่นธารน้ำตกพิษออกมาอีกครั้ง ร่างกายกู้ซีจิ่วเปล่งแสงวาบทันที ครั้งนี้เธอไม่ได้หนีถอยไปด้านหลัง แต่พุ่งเข้าไปทักทายธารนํ้าตกพิษสายนั้นแทน!

ตะขาบพิฆาตที่อยู่เบื้องหน้าเหมือนจะตกตะลึง อ้าปากกว้างแล้วรีบร้อนดูดพิษที่ถูกพ่นออกมาก่อนหน้านี้ ธารนํ้าไหลย้อน ถูกมันดูดกลับไปจนหมด!

และกู้ซีจิ่วก็ใช้โอกาสนี้หาหนหางรอดได้ในที่สุด เธออาศัยจังหวะนี้ เปล่งแสงสว่างวาบหายไปทันที!

ก่อนหน้านี้ระหว่างที่ต่อสู้อยู่ กู้ซีจิ่วพบว่าถึงแม้พิษที่ตะขาบพิฆาต 2 ตัวนี้พ่นออกมาจะร้ายกาจยิ่งนัก แต่คล้ายว่าพวกมันก็ไม่ต้องการให้พิษที่พ่นถูกตัวเธอจริงๆ ด้วยเกรงว่าอาหารอันโอชะจะละลายหายไป…พวกมันพ่นพิษเพียงเพื่อขวางกั้นไม่ให้เธอจากไปเท่านั้น

เห็นได้ชัดว่าเจ้าสองตัวนี้ฉลาดมาก ในระหว่างที่ต่อสู้กัน กู้ซีจิ่วก็ไม่ได้เผยเรื่องนี้ออกมาเลยสักนิด