บทที่ 440

เจ้าชอบข้ามากขึ้นอีกนิดหรือไม่ 3

บริเวณนั้นมีอะไรบางอย่างคืบคลานอยู่ และรูนั้นก็กว้างขึ้นเรื่อยๆ…

กู้ซีจิ่วใจเต้นแวบหนึ่ง คงมิใช่ว่าเจ้าเพรียกวายุตัวมีมีทักษะเหมือนจิงโจ้กระมัง?! ตรงหน้าอกของมันคือกระเป๋าหน้าท้องของมันหรือ?

เจ้าเพรียกวายุตัวนั้นเหมือนจะรับรู้อะไรบางอย่าง รีบยื่นขาหน้าข้างหนึ่งบังตรงนั้น

เพียงมันยังไม่ทันได้บังไว้ ก็ได้เห็นลำแสงสีม่วงสายหนึ่งพุ่งจากกระเป๋าหน้าท้องของมันขึ้นไปบนฟ้า…

กู้ซีจิ่วตะลึงงัน นี่คืออะไร?!

ทว่าซือเฉินกลับลากเธอถอยไปหลายก้าวทันที “สัตว์วิเศษขั้นแปด! ที่โผล่ออกมาจากกระเป๋าหน้าท้องของมันคือสัตว์วิเศษขั้นแปด!”

หา?

กู้ซีจิ่วเบิกตากว้าง เพียงแต่เธอยังไม่ทันมีปฏิกิริยาโต้ตอบ เจ้าหอยยักษ์ที่อยู่ด้านหลังก็อ้าฝาหอยโอบพวกเขาทั้งสองเข้าไปในเปลือกหอยทันที จากนั้นก็ปิดอย่างแน่นหนาแล้วมุดลงดินใต้ดินทันที ขณะที่ขุดก็กล่าวอย่างร้อนรนไปด้วย “เจ้านาย เมื่อสัตว์วิเศษขั้นแปดถือกำเนิดจะต้องสังเวยด้วยโลหิต! พวกท่านอย่าเป็นอาหารของมันเลย! รีบไปเร็วเข้า!”

เจ้าหอยยักษ์เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการขุดดิน เพื่อเอาชีวิตรอดมันจึงใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี เพียงชั่วพริบตาเดียวก็ขุดโพรงขนาดใหญ่ได้ หายไปจากพื้นดิน

เพรียกวายุตัวนั้นก็คล้ายจะถูกกระเป๋าหน้าท้องของตนทำให้ตกใจ จึงก้มหัวมอง

ลำแสงสีม่วงที่ทะยานขึ้นสู่ฟ้าทำให้มันไม่สบายตายิ่งนัก มันอดจะครางแผ่วๆ ไม่ได้

มันเป็นสัตว์ขั้นห้า ย่อมมีความเกรงกลัวต่อสัตว์ขั้นแปดตามสัญชาตญาณ สำแสงสีม่วงนั้นทำให้มันอกสั่นขวัญแขวน ขดกายอยู่ตรงนั้น ไม่กล้าขยับเขยื้อน

กระเป๋าหน้าท้องของมันสะท้อนขึ้นๆ ลงๆ อีกครั้ง ไข่ที่เปล่งแสงสีม่วงใบหนึ่งกระโดดออกมาจากด้านในจนเกิดเสียงดังตุ้บ…

เพรียกวายุโง่งมไปแล้ว

เพรียกวายุตั้งครรภ์และออกลูกเป็นไข่มาโดยตลอด ไข่หนึ่งใบจะกกอยู่ในกระเป๋าหน้าท้อง 2 ปีถึงจะฟักออกมาเป็นเพรียกวายุตัวน้อย

เมื่อ 3 ปีก่อนเจ้าเพรียกวายุตัวนี้ได้ออกไข่ใบหนึ่ง ทว่าไม่ทันระวังทำหายไประหว่างการต่อสู้ เพรียกวายุวนเวียนค้นหาในบริเวณเดิมถึง 8 รอบในที่สุดก็หาไข่พบ…

ยามนั้นมันแอบรู้สึกว่าไข่ฟองนี้คล้ายจะใหญ่ขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย สีสันก็เข้มขึ้น แต่มันคิดว่าเป็นเพราะไข่ใบนี้ออกห่างจากกระเป๋าหน้าท้องของมันนานเกินไปถึงกลายเป็นเช่นนี้ มันดีใจจนแทบคลั่ง ที่หาไข่ของตนพบ นำไข่บนพื้นใส่กลับเข้าไปในกระเป๋าหน้าท้องของตนอีกครั้งอย่างระมัดระวัง เนื่องจากเคยมีบทเรียนมาครั้งหนึ่งแล้ว ยามที่มันต้องต่อสู้อีกก็จะปกป้องไข่ใบนี้ที่แสนสำคัญใบนี้เป็นพิเศษ มันนึกว่าเมื่อไข่ใบนี้ครบ 2 ปีก็จะฟักออกมา แต่นึกไม่ถึงว่ามันกกมา 3 ปีแล้ว ไข่ใบนี้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะฟักออกมาเลยสักนิด แน่นอนว่าสีสันก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลย ยังเป็นไข่สีเหลืองแกม แดงใบหนึ่ง

มาวันนี้เพรียกวายุถึงสัมผัสได้ว่าไข่ใบนี้มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย มีสัญญาณว่าจะฟักออกมา ดังนั้นมันจึงเบิกบานและระมัดระวังยิ่งกว่าเดิม หมอบอยู่ในรังตลอดเวลา

แต่นึกไม่ถึงว่าจะพบเจอกับพวกเตาชิงหยางเข้า…

เป็นเพราะกู้ซีจิ่วลงมือช่วยวิกฤตของมันจึงคลี่คลาย ในที่สุดลูกน้อยของมันก็ได้ลืมตาดูโลกแล้ว แต่ว่าไข่ใบนี้กลับกลายเป็นไข่ที่เปล่งแสงสีม่วง…

ไข่ของสัตว์วิเศษขั้นแปด!

นี่คือไข่ของสัตว์วิเศษขั้นแปด!

เพรียกวายุมองไข่ใบนั้นอย่างโง่งม ไม่กล้าขยับเขยื้อน

ไข่ใบนั้นกลิ้งไปมาบนพื้น จู่ๆ แสงสีม่วงก็หดหาย กลายเป็นส่องแสงสีทองจางๆ มีกลิ่นหอมอบอวลแผ่ออกมาจากเปลือกไข่ กระจายไปทั่วสารทิศ…

………………………

ลึกลงไปใต้ดิน

เจ้าหอยยักษ์กำลังเน้นยํ้ากับกู้ซีจิ่วอย่างหวาดผวา “สัตว์วิเศษขั้นแปดที่ถือกำเนิดจากไข่เมื่อกำเนิดจะดูดกลืนโลหิตเป็นจำนวนมากเพื่อเป็นสารอาหาร มิเช่นนั้นมันจะฟักจากไข่ไม่ได้ เคราะห์ดีที่ข้าสติปัญญาเฉลียวฉลาดสังเกตเห็นได้ทันกาลจึงพาพวกท่านหลบหนี มิเช่นนั้นพวกท่านคงต้องเข้าไปอยู่ในท้องของไข่ใบนั้นแล้ว…”

กู้ซีจิ่วเงยหน้ามองด้านบน โพรงลึกเกินไป มองเห็นเพียงแสงสีทอง แวบๆ เท่านั้น

เอ๊ะ แสงสีทอง? นั้นมิใช่แสงของสัตว์ขั้นห้าหรอกหรือ?

ขณะที่เธอฉงนอยู่ ก็ได้กลิ่นหอมสายหนึ่งที่ล่องลอยเข้ามา กลิ่นหอมนั้นหอมหวนยิ่งนัก คล้ายจะทำให้อวัยวะทั้งหมดของคนเหยียดคลายออกมา

…………………………

[1] พังพอนมอบของขวัญแก่ไก่หาใช่ด้วยความหวังดี อุปมาถึง มอบบางสิ่งให้เพราะมุ่งหวังสิ่งตอบแทนที่ลํ้าค่ากว่า