บทที่ 493

โอหังและอคติ 5

เงาร่างคนแวบขึ้นมาเบื้องหน้า กู้ซีจิ่วขวางหน้านางไว้ อวิ๋นซิงหลัวคล้ายจะสะดุ้งโหยง ปลายนิ้วสั่นไหว ลำแสงสีเหลีองอันท่วมท้นพุ่งเข้าใส่กู้ซีจิ่ว!

กู้ซีจิ่วพลันสับเท้า เงาร่างดั่งภูตผี หลีกพ้นจากสำแสงสีเหลืองนั้น

ลำแสงสีเหลีองฟาดใส่เนินเขาเล็กๆ ลูกหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากด้านหลังเธอ เนินเขาลูกน้อยสั่นสะเทือน ดั่งลูกโป่งที่ถูกบีบแตก ทรุดตัวลงไปโดยไร้สุ้มเสียง

หากมิใช่กู้ซีจิ่วหลบหลีกได้ว่องไว เกรงว่าเธอคงระเบิดเป็นจุณไปแล้ว!

“เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาไกลๆ เด็กหนุ่มหัวแข็งที่มุงหลังคาให้กู้ซีจิ่วผู้นั้นทะยานเข้ามาขวางอยู่เบื้องหน้ากู้ซีจิ่ว

ยามที่เห็นชัดเจนว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้าคืออวิ๋นซิงหลัว เขาพลันตกตะลึง นํ้าเสียงอ่อนลง 8 ระดับทันที “มะ…แม่นางอวิ๋น ท่าน…เหตุใดท่านต้องลงมือกับกู้ซีจิ่วด้วย?”

ใบหน้าเฉิดฉันของอวิ๋นซิงหลัวฉายแววสำนึกผิด “ซีจิ่ว ขออภัยด้วย ข้านึกไม่ถึงว่าเจ้าจะเข้ามาขวางกะทันหัน”

อุบัติเหตุหรอกรึ?

เด็กหนุ่มผู้นั้นพลันโล่งอก

“เช่นนั้นเมื่อกี้นี้เจ้าจะระเบิดผู้ใด?” กู้ซีจิ่วไม่ไว้หน้า มองนางด้วยท่าทียิ้มมิเชิงยิ้ม

“เดิมทีข้าจะคิดจะทำให้สัตว์เลี้ยงของเจ้าปล่อยตัวสหายข้า…แต่นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะพุ่งเข้ามากะทันหัน โชคดีนัก…โชคดีที่เจ้าหลบได้เร็วพอ…” อวิ๋นซิงหลัวถอนใจเบาๆ

กู้ซีจิ่วไม่พูดอะไรอีก

อวิ๋นซิงหลัวหลอกได้แต่ผีเท่านั้นแหละ!

กู้ซีจิ่วเป็นผู้เชี่ยวชาญ ทราบชัดเจนว่าท่าทีที่ดูคล้ายพลั้งมือเมื่อครู่ของอวิ๋นซิงหลัวแท้จริงแล้วเป็นการเจตนา! นางคิดจะฉวยโอกาสเล่นงานกู้ซีจิ่วให้ถึงตาย!

หากว่านางสังหารกู้ซีจิ่วตายที่นี่ ก็สามารถกล่าวได้เต็มปากว่าเป็นอุบัติเหตุเพราะต้องการช่วยเหลือสหาย…

ด้วยนิสัยเช่นนั้นของกู่ฉานโม่ เขากำลังขัดหูขัดตากู้ซีจิ่วอยู่ ดังนั้น ถ้าหากอวิ๋นซิงหลัวสังหารกู้ซีจิ่ว กู่ฉานโม่คงจะไม่สืบสาวเอาเรื่องอย่างจริงจัง เช่นนั้นกู้ซีจิ่วก็จะตายเปล่า!

เพียงแต่บัดนี้เนื่องจากการปรากฎตัวขึ้นมากะทันหันของเด็กหนุ่มผู้นั้น ตัวแปรจึงเพิ่มขึ้น อวิ๋นซิงหลัวเลยไม่สามารถลงมือต่อหน้าเขาแล้วกล่าวว่าเป็นอุบัติเหตุอะไรได้อีก ด้วยเหตุนั้นางถึงได้ตีหน้ ซื่อกล่าวเช่นนี้

กู้ซีจิ่วมองแผนร้ายของนางออกในปราดเดียว แต่ไม่คิดจะเปิดโปงนางทันทีเท่านั้น เลี่ยงไม่ให้นางกระทำการเยี่ยงสุนัขจนตรอก…

อีกอย่างวรยุทธ์ของกู้ซีจิ่วในยามนี้เห็นได้ชัดว่าเทียบอวิ๋นซิงหลัวไม่ติด อีกทั้วอยู่ที่นี่เธอโดดเดี่ยวไร้ที่พึ่งอีกต่างหาก การเปิดโปงโฉมหน้าที่แท้จริงของอวิ๋นซิงหลัวในยามนี้มิฉลาดเป็นอย่างยิ่ง

ดังนั้นหลังจากกู้ซีจิ่วเหลือบมองนางไปแวบหนึ่ง ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรอีก

อวิ๋นซิงหลัวถอนหายใจเบาๆ “ซีจิ่ว ข้าได้ยินว่าเจ้ามา ในใจยินดีมากจริงๆ ครานี้มาเพื่อส่งของให้เจ้าโดยเฉพาะ” นางหยิบเครื่องนอนชุดหนึ่งออกมาจากถุงเก็บของบนร่างแล้วยื่นมาให้

กู้ซีจิ่วไม่รับ หันกลับไปย่างเนื้อต่อ

สีหน้าอวิ๋นซิงหลัวค่อนข้างเก้อกระดาก นางทอดถอนใจ “ซีจิ่ว พวกเราเคยเป็นสหายกัน เจ้าปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้…เป็นเพราะท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายใช่หรือไม่?”

กู้ซีจิ่วเลิกคิ้ว “หือ?”

อวิ๋นซิงหลัวถอนหายใจอีกคราพลางกล่าว “ข้ารู้ว่าเจ้ากับท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายเคยมีสัญญาหมั้นหมายกัน แต่ก่อนหน้านั้นข้าไม่รู้มาก่อน ดังนั้นจึงเข้าใกล้ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายไปบ้าง อันที่จริงนี่ก็เป็นเรื่องที่พอเข้าใจได้ ข้ากับเขาถึงอย่างไรก็เป็นสานุศิษย์ของสวรรค์เบื้องบนเหมือนกัน จึงมีประเด็นสนทนาร่วมกันมากไปบ้าง ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายก็เอาใจใส่ซิงหลัวอย่างมาก ครานี่ที่ซิงหลัว สามารถเข้าสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์’แห่งนี้ได้ ก็เป็นเพราะท่านทูตสวรรค์แนะนำด้วยตนเอง ซิงหลัวซาบซึ้งในบุญคุณของเขายิ่งนัก”

กู้ซีจิ่วค่อนข้างหงุดหงิด “ดังนั้นประเด็นหลักที่เจ้าอยากจะพูดคืออะไร?”

อวิ๋นซิงหลัวเม้มปากนิดๆ “คนเช่นข้ามิชมชอบพูดอ้อมค้อมกับผู้อื่น ข้ามาเพื่อบอกเจ้าว่า ข้าชอบท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย ภายภาคหน้าข้าจะสละทุกสิ่งเพื่อติดตามเขา…” จากนั้นก็มองกู้ซีจิ่วแวบหนึ่ง