บทที่ 643 และทุกอย่างนี้ล้วนเป็นเพราะกู้ซีจิ่วทั้งสิ้น…

ยามนี้พอกู้ซีจิ่วท่องออกมา นางก็รีบออกท่าตามที่กู้ซีจิ่วบอกทันที!

ผ่านไปครู่หนึ่ง หวงเทียนสิงที่อยู่ภายใต้การโจมตีปานพายุคลั่งของนางก็ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ถูกหลานไว่หูซัดกระเด็นไปหลายที…

เป็นครั้งแรกที่หลานไว่หูต่อสู้ลำพังแล้วเป็นฝ่ายได้เปรียบ ความกล้าเพิ่มพูนขึ้นทันที!

เมื่อนางได้เห็นหวงเทียนสิงที่นางชิงชังมาโดยตลอดถูกนางโจมตีจนล้มลุกคลุกคลาน นางก็ฮึกเหิมมาก!

สำแดงวิชายุทธ์ได้ดียิ่งขึ้น ด้วยเหตุนี้การประลองตัวต่อตัว จึงค่อยๆ กลายเป็นการโจมตีอยู่ฝ่ายเดียว

ครึ่งชั่วยามผ่านไป ในที่สุดหวงเทียนสิงก็ยอมแพ้ ร้องไห้คร่ำครวญให้หยุด…

ถึงแม้กู้ซีจิ่วจะให้พวกเขาลงนามในสัญญาเป็นตาย แต่สุดท้ายก็ไม่คิดจะให้แลกชีวิตจริงๆ ยังคงให้หลานไว่หู ยั้งมือในเวลา

ที่เหมาะสม

เมื่อมองหวงเทียนสิงอีกครั้ง ก็กลายเป็นว่าคลานอยู่บนพื้นแล้ว

ในการต่อสู้ครั้งนี้ เขาถูกหลานไว่หูซัดจนกระเด็นไปชนก้อนหินสิบสี่ครั้ง ทุ่มลงแอ่งโคลนแปดครั้ง โคลนเปรอะทั่วร่าง หน้าบวมปูด

เหมือนหัวหมู ซี่โครงก็หักไปหลายท่อน ตอนที่หลานไว่หูหยุดมือเขาล้มควํ่าอยู่บนพื้น ลุกแทบไม่ขึ้นแล้ว…

ยินดีเดิมพัน ต้องยอมรับผลแพ้ชนะ เขาเก็บชีวิตตนกลับมาได้ก็นับว่าไม่เลวแล้ว ดังนั้นหลังจากยอมรับความพ่ายแพ้ตามเงื่อนไข

ของสัญญาเป็นตายโขกศีรษะให้หลานไว่หูแปดครั้งแล้วเขาก็ไม่กล้าพูดเหลวไหลอีกเลย ทั้งกลิ้งทั้งคลานไปขึ้นสัตว์พาหนะของตนแล้วจากไป

ความสูญเสียครั้งนี้เพียงพอให้เขาจดจำไปชั่วชีวิต นับตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่กล้าหาเรื่องหลานไว่หูอีก ทุกครั้งที่เห็นนางก็จะหลีกหนีไปตามสัญชาตญาณ…

วินาทีที่เขาจากไป หลานไว่หูก็ร้องไชโยเสียงดังลั่นจนทั้งหุบเขาแทบสะเทือน!

ในที่สุดก็เชิดหน้าภาคภูมิได้แล้ว!

ในที่สุดก็อาศัยกำลังตนเอาชนะเจ้าสวะที่คอยรังแกนางอยู่เสมอได้แล้ว!

หลานไว่หูฮึกเหิมอย่างยิ่ง วนอยู่รอบตัวกู้ซีจิ่ว “ซีจิ่ว ข้ารักเจ้าที่สุดเลย! เลื่อมใสเจ้าที่สุดเลย!”

ด้วยความดีใจ นางแทบถลาใส่อ้อมแขนกู้ซีจิ่วแล้ว

เยี่ยนเฉินเคยเป็นที่พึ่งของนาง แต่เขาก็เป็นเหมือนผู้ปกครองของนาง หากนางถูกสหายร่วมสำนักรังแก ด้วยสถานะของเยี่ยนเฉินไม่อาจทุบตีศิษย์คนนั้นได้จริงๆ ทำได้เพียงอบรบสั่งสอนแค่ไม่กี่ประโยค มากสุดก็ปกป้องไม่ให้นางได้รับบาดเจ็บร้ายแรง แต่แก้ไขปัญหาที่แท้จริงไม่ได้ เป็นการรักษาที่ปลายเหตุมิใช่การรักษาที่ต้นเหตุ

แต่กู้ซีจิ่วกลับทำให้นางก้าวข้ามกำแพงในใจได้ ปล่อยให้นางสั่งสอนคนที่รังแกนางด้วยตัวเองหนึ่งยก ให้นางได้ใช้หมัดเอาชนะด้วยตัวเอง!

ให้นางได้ระบายโทสะและเพิ่มความมั่นใจในตัวเอง ทำให้รู้สึกปลอดโปร่งอย่างยิ่ง

ถึงแม้นางจะอ่อนล้ามาก ถึงขั้นมีบาดแผลบนร่าง แต่นางกลับดีใจจนแทบจะโบยบิน

“จิ้งจอกน้อย เหนื่อยไหม? วันนี้ยังจะฝึกอยู่หรือไม่?” กู้ซีจิ่วถาม

“ฝึก!” หลานไว่หูตอบเสียงดัง

กู้ซีจิ่วคลี่ยิ้ม จูงนางแล้วก้าวเดิน “ได้ เช่นนั้นพวกเราไปฝึกกัน!”

ทั้งสามคนเดินเคียงไหล่กันจากไป

ยามที่เดินจากไปกู้ซีจิ่วเหลือบมองต้น ไม้ใหญ่ต้นหนึ่งด้วยท่าทีคล้ายมิเจตนา หยักยิ้มมุมปากแวบหนึ่งแล้วจากไป

บนต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลต้นนั้น เงาร่างของเยี่ยนเฉินปรากฏขึ้น หมัดที่กำแน่นของเขาค่อยๆ คลายออก หินก้อนหนึ่งที่อยู่ในมือเขาแหลกเป็นผง สายลมพัดพากระจายหายไป

เขามาถึงไม่ช้าไม่เร็วเกินไป ตรงกับช่วงที่พวกกู้ซีจิ่วตามมาถึงที่นี่พอดี ดังนั้นเขาจึงเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด…

ได้เห็นจิ้งจอกน้อยที่ว่านอนสอนง่ายของบ้านตนถูกปลุกเร้าจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ขึ้นมา ได้เห็นนางรุกไล่อย่างห้าวหาญ ได้เห็นนางทุบตีหวงเทียนสิงผู้นั้นจนลงไปนอนหมอบ…

ยามที่หลานไว่หูโห่ร้องดีใจ เขาก็รู้สึกว่าโลหิตในทรวงอกเดือดพล่านเช่นกัน ขอบตาเปียกชุ่มเล็กน้อย ในที่สุดจิ้งจอกน้อยของเขาก็เติบโตแล้ว!

และทุกอย่างนี้ล้วนเป็นเพราะกู้ซีจิ่วทั้งสิ้น…

เด็กสาวคนนี้มีความสามารถมากจริงๆ แผนการเจ้าเล่ห์ก็มากมายเช่นกัน แต่แผนการเจ้าเล่ห์ของนางกลับไม่ทำให้ผู้อื่นรู้สึกเดียดฉันท์…