บทที่ 697 ข้าไม่ต้องการเจ้า 5
ถึงแม้จะกล่าวไว้ล่วงหน้าชัดเจนแล้วว่าการประลองครั้งนี้เดิมพันด้วยชีวิต ทุกคนต้องทุ่มเทสุดกำลัง แต่ถึงอย่างไรก็เป็นประลองแลกเปลี่ยนวิชาระหว่างศิษย์ร่วมสำนัก ไม่ควรทำให้คนได้รับบาดเจ็บหรือทำร้ายคนอื่น แต่อวิ๋นชิงหลัวกลับจงใจทำเช่นนั้น ไม่เหลือไมตรีสักเศษเสี้ยว ถ้าถูกกระบี่นั้นแทงเข้าจริงๆ มีความเป็นไปได้แปดเก้าส่วนว่าหลานไว่หูจะสิ้นชีพ…
ตอนนั้นเยี่ยนเฉินมองเห็นแจ่มแจ้งชัดเจน เนื่องจากขวางไว้ไม่ทัน เขาตกใจจนหน้าซีด ยามนี้ก็ทะยานมาถึงข้างกายหลานไว่หูแล้ว เห็นได้ชัดว่าแม่นางน้อยตกใจจนขวัญเสียแล้ว ร่างกายสั่นสะท้าน แววตาเลื่อนลอย
“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่เป็นไรแล้ว” เยี่ยนเฉินวางมือบนไหล่นาง หลานไว่หูร้องไห้โฮทรุดลงในอ้อมกอดเขา เยี่ยนเฉินตัวแข็งทื่อ นี่เป็นครั้งแรกที่จิ้งจอกน้อยโผเข้าหาอ้อมกอดเขาต่อหน้าฝูงชน เขาแข็งค้างไปครู่หนึ่งก็ค่อยๆ โอบกอดนางไว้ ตบหลังนางเบาๆ ทว่าสายตาที่มองไปทางอวิ๋นชิงหลัวกลับ เยียบเย็น…
เมื่อก่อนเขาคิดมาตลอดว่าถึงแม้นิสัยของอวิ๋นชิงหลัวผู้นี้จะเย็นชาไปบ้าง แต่นางก็จัดการเรื่องราวได้เหมาะสมนัก ปฏิบัติต่อสหายร่วมชั้นและอาจารย์อย่างสุภาพ ซ้ำยังทำให้คนรู้สึกว่าน่ารักใคร่ทะนุถนอมยิ่ง แต่ยามนี้นึกไม่ถึงเลยว่าเพื่อชัยชนะนางจะทำได้ทุกอย่างเช่นนี้!
คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ…
สายตาที่กู่ฉานโม่มองอวิ๋นชิงหลัว ก็ค่อนข้างเยียบเย็นเช่นกัน มองนางฟุบอยู่บนพื้นลุกไม่ขึ้น สั่งการให้ผู้ติดตามส่งหมอคนหนึ่ง
ไปดูอาการนางอย่างเฉยชา จากนั้นก็หันหลังจากไป
….
ณ ห้องนอนที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง
กู้ซีจิ่นั่งหมิ่นๆ อยู่บนเตียง เจ็บปวดจนใบหน้าน้อยๆ ซีดเผือด หยาดเหงื่อเย็นเฉียบผุดออกมาไม่ขาดสาย
ในอดีตไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยถูกสิ่งใดทิ่มแทงจนบาดเจ็บ แต่ว่าไม่เคยเจ็บถึงขนาดนี้มาก่อน!
หากว่าความเจ็บปวดมีระดับ เช่นนั้นความเจ็บปวดของเธอในยามนี้คงเจ็บปวดยิ่งกว่าการคลอดลูกที่เป็นระดับความเจ็บปวดในตำนาน ความเจ็บปวดระดับสิบ!
ความเจ็บนี้ทำให้คนอยู่ไม่สุขยิ่งนัก ที่แย่ไปกว่านั้นคือ กระบี่เล่มนั้นยังเสียบอยู่บนร่างเธอ ขยับเล็กน้อยก็เหมือนถูกแมงป่องต่อย ดังนั้นแผ่นหลังเธอจึงไม่อาจเอนพิงสิ่งใดได้ แต่ความเจ็บนั้นก็ทำให้ ตัว เธอนั่งไม่ติด…
และคนที่โอบประคองอยู่ข้างกายเธอผู้นี้ก็ยิ่งทำให้เธอนั่งไม่ติด!
หากเป็นไปได้ เธอไม่อยากให้เขาสัมผัสแม้แต่มุมชุดเสี้ยวหนึ่งด้วยซ้ำ!
กลิ่นอายของเขาโอบล้อมเธอไว้ ทำให้เธอรู้สึกว้าวุ่นอย่างน่าประหลาด ในใจคล้ายมีกระแสบางอย่างล้นทะลักออกมา ปานจะล้นขึ้นมาถึงลำคอ แล้วถูกบังคับสะกดลงไปอีกครั้ง ถึงแม้เธอจะเจ็บจนทั้งร่างอ่อนยวบ แต่ยังต้องการจะผลักเขาออกอย่างสุดกำลัง “ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย ชายหญิงมิพึงชิดใกล้! ท่านโปรดปล่อยเสีย!”
เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าเจ็บปวดจนกลายเป็นแบบนี้แล้ว ก็ยังคงต่อสู้ดิ้นรนอย่างดุดันเช่นนี้…
และพอเธอดิ้นรน เลือดที่ทะลักออกมาจากปากแผลทั้งสองแห่งที่ทรวงอกและแผ่นหลังของเธอก็ยิ่งมากขึ้น เตียงที่อยู่ใต้ร่างถูกย้อมจนแดงฉาน และอาบย้อมอาภรณ์สีม่วงของเขาด้วย
วงแขนของตี้ฝูอีกที่โอบกอดนางไว้กระชับแน่น ไม่กล้ากักนางแน่นเกินไป แถมนางยังบาดเจ็บเช่นนี้จึงไม่อาจสกัดจุดนางได้…
เขาทำได้เพียงพูดหว่านล้อมนาง นํ้าเสียงนุ่มนวลอ่อนโยนปานกล่อมเด็ก “ซีจิ่ว ข้าจะรักษาให้เจ้า เจ้าเป็นเด็กดีนะ ให้ข้าตรวจดูหน่อยได้ไหม?”
กู้ซีจิ่วไม่รับนํ้าใจเขา เธอรังเกียจกลิ่นอายเขา รังเกียจที่แนบชิดเขา รังเกียจทุกอย่างที่เป็นเขา!
เธอไม่ต้องการให้เขารักษาเธอ ไม่ต้องการ!
“ไม่จำเป็น! เจ้าสำนักหลงสามารถตรวจอาการให้ข้าได้ ท่าน…ท่านให้เขาเข้ามา…ข้ากับท่านชายหญิงมิพึงชิดใกล้…ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย ขอท่านอย่าได้สอดมือเข้ามายุ่งอี…”
เธอเจ็บจนกลายเป็นเช่นนี้แต่หูก็ยังได้ยินเสียงเคาะประตู รวมถึงเสียงเรียกของหลงซือเย่ที่แว่วมาจากด้านนอก…
“เขาไม่ใช่บุรุษหรือไง? เจ้ากับเขาก็มิใช่ชายหญิงมิพึงใกล้ชิดหรอกหรือ?!” ตี้ฝูอีถามกลับ แต่สายตายังคงจับจ้องอยู่บนกระบี่ลํ้าค่าที่เสียบบนร่างนาง กระบี่ล้ำค่าเล่มนั้นเนื่องจากปลายกระบี่แทงทะลุออกมาที่ด้านหลัง ดังนั้นรูปร่างจึงชัดเจนยิ่ง
นี่คือกระบี่พิเศษเล่มหนึ่ง ปลายกระบี่แยกเป็นง่าม บนง่ามมีลักษณะเหมือนตะขอเบ็ด ตัวดาบก็ไม่เรียบเนียนเช่นกัน แต่มีลักษณะเป็นฟันเลื่อย หากว่าดึงกระบี่นี้ออกมาก็จะดึงเลือดเนื้อส่วนหนึ่งติดมาด้วย ทำให้ร่างกายได้รับความเสียหายถึงสองครั้งสองครา…