บทที่ 709 แฝงความบ้าคลั่งปานพายุพัดโหม

กู้ซีจิ่วพูดต่อไป “ในยุคนั้นของพวกเรา ถ้าต้องการอยู่ด้วยกันไม่จำเป็นต้องแต่งงานก็ได้ ขอเพียงทั้งสองคนรักกันด้วยใจจริง ก็ไม่ต้องใส่ใจพิธีรีตองพวกนั้น สามารถครองรักกันได้ชั่วชีวิต…”

ตี้ฝูอีเอ่ยขึ้นมาอีก “ดังนั้น?”

กู้ซีจิ่วแย้มยิ้ม “ดังนั้นถึงแม้เขาตกลงว่าจะไม่แต่งกับข้าไปชั่วชีวิต แต่ข้าก็สามารถเป็นคนรักของเขาได้ แล้วจะต้องการพิธีนั้นไปไย?”

พอกล่าวจบเธอก็ดูเหมือนจะมีความสุขอยู่บ้าง รอยยิ้มตรงมุมปากกว้างขึ้นกว่าเดิม ทว่าไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดหัวใจถึงอึดอัดขึ้นมา รอคอยคำตอบ

จากเขาตามสัญชาตญาณ

ตี้ฝูอีเงียบไปชั่วอึดใจหนึ่งอีกครา เขาหลุบตามองนาง มองรอยยิ้มที่เบ่งบานดั่งบุปผาปีศาจตรงมุมปากของนาง ในที่สุดก็เปิดปากเอ่ย “เจ้าชอบเขาถึงเพียงนี้ ชอบจนสามารถติดตามเขาได้โดยไม่คำนึงถึงชื่อเสียงใดๆ เชียวหรือ?”

“ใช่!” กู้ซีจิ่วตอบทันที ไม่มีหยุดชะงักเลยสักนิด เธอเกลียดที่เขาถือโอกาสตีชิงตามไฟ เกลียดที่เขายึดตนเป็นที่ตั้ง ดังนั้นจึงต้องการโจมตีเขา

ในเมื่อเขาใช้จุดอ่อนมาบีบบังคับอย่างไร้ยางอายปานนี้ เช่นนั้นเธอก็จะใช้วิธีการไร้ยางอายแบบเดียวกันมาโจมตีเขา…

ภายในห้องเงียบลงอีกครั้ง กู้ซีจิ่วเงยหน้าขึ้นมาจากผ้านวมนิดๆ เหมือนเสือดาวน้อยที่ปรารถนาจะต่อสู้ ถึงแม้จะอ่อนแอ แต่เขี้ยวเล็บก็แหลมคมยิ่ง

เธอรออยู่พักใหญ่ก็ยังไม่ได้คำตอบจากเขา แต่ก็ทราบเช่นกันว่าเขายังไม่ได้จากไป ยังมองเธออยู่ข้างเตียง เขาคงจะปลดแพรดำบนดวงตาเขาออกนานแล้ว ทว่าน่าชังที่ไม่ถอดให้เธอด้วย เธอสัมผัสได้ว่าสายตาเขากำลังจดจ่ออยู่ที่ร่างเธอ

กลิ่นอายบนร่างคนผู้นี้แกร่งเกินไป ยามที่จ้องมองคนเขาไม่หลบเลี่ยงสายตาเลยสักนิด ทำให้เส้นขนบนร่างผู้อื่นลุกชันขึ้นมาด้วยความกระวนกระวาย

กู้ซีจิ่วขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นคิดจะแกะแพรดำบนดวงตาตนออก ทว่าถูกเขากดมือไว้อีกครั้ง

“กู้ซีจิ่ว เจ้าพูดจริงหรือ?”

อุณหภูมิของมือเขาค่อนข้างประหลาด ปลายนิ้วเย็นเฉียบ ทว่าฝ่ามือกลับร้อนผ่าว ทาบทับบนหลังมือเธอ ทำให้เธอขยับไม่ได้

กู้ซีจิ่วตอบอย่างทระนง “แน่นอน ข้าชอบเขา ย่อมต้องการอยู่ด้วยกัน”

“กู้ซีจิ่ว ข้าจะบอกเจ้าอีกครั้ง เจ้าไร้วาสนากับเขา! อย่าได้ก้าวจมบ่อโคลน! เพราะท้ายที่สุดแล้วจะเป็นเจ้าที่เสียหาย!” นํ้าเสียงตี้ฝูอีเยียบเย็นลงกว่าเดิม

“ข้าเต็มใจ ข้ายินดี!” นํ้าเสียงกู้ซีจิ่วก็เย็นยะเยือก เขาไม่ยอมให้เธอได้อยู่สุข เช่นนั้นเธอก็จะไม่ให้เขาได้อยู่สุขเหมือนกัน!

อากาศรอบข้างระอุขึ้น สายลมอ่อนๆ พัดวูบ ทันใดนั้นกลิ่นหอมอ่อนจางก็เข้ามาใกล้!

สัญชาตญาณของกู้ซีจิ่วสัมผัสได้ถึงอันตราย เพียงแต่ไม่รอให้เธอทันมีปฏิกิริยาตอบโต้อะไร ริมฝีปากพลันอุ่นวาบ ถูกผู้อื่นจุมพิต!

เธอทั้งตกตะลึงและเดือดดาลนัก ยกมือขึ้นผลัก จนปัญญาที่ยามนี้เรี่ยวแรงเธอยังสู้แมวไม่ได้ด้วยซ้ำ ซ้ำร่างกายของเขาก็หนักมาก เธอสะเทือนเขาไม่ได้เลยสักนิด กลับถูกเขาจับมือทั้งสองข้างตรึงไว้เหนือศีรษะเธอ

จูบนั้นค่อนข้างดุดันยิ่งนัก ไม่สอดคล้องกับตัวเขาเลย ซํ้ายังแฝงความบ้าคลั่งปานพายุพัดโหม ราวกับถูกบางอย่างกดทับจนอึดอัด

วางอำนาจ เผด็จการ ปานราชา

เธอถูกเขาง้างริมฝีปากออกอย่างง่ายดายยิ่ง ริมฝีปากและเรียวลิ้นพัวพันกัน เธอคิดจะหลบก็หลบไม่พ้น รู้สึกเพียงว่าลิ้นของเขาดุดันแถมยังชํ่าชอง ไล่ต้อนลิ้นเธอให้เริงรำร่วมกับเขา

ไม่ทราบว่าเพราะเธอโกรธเคืองหรือว่าร้อนรน จึงคิดจะกัดเขา แต่เขาจูบอย่างชํ่าชองยิ่งนัก เธอเลยกัดไม่โดน ซํ้ายังถูกเขาจูบอย่างลํ้าลึกยิ่งกว่าเดิม ดูดดื่มขึ้นเรื่อยๆ กลีบปากของเธอ ปลายลิ้นของเธอ ถูกลิ้นของเขาเคล้าคลอซํ้าแล้วซํ้าเล่า

เขาควบคุมร่างกายเธอไว้ มือข้างหนึ่งวางอยู่ตรงเอวเธอ รัดไว้แน่นยิ่ง และรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ ราวกับจะหลอมเธอเข้าไปในร่างเขา

มีกลิ่นหอมจางๆ อบอวลอยู่ในอากาศ กู้ซีจิ่วหายใจไม่ออกแล้ว สมองค่อนข้างวิงเวียน ในที่สุดก็ไม่ดิ้นรนอย่างไร้ประโยชน์อีกต่อไป แต่ร่างกายกลับแข็งทื่อดั่งไม้ท่อนหนึ่ง

ผ่านไปครู่หนึ่ง ในที่สุดริมฝีปากเขาก็ผละออกไป แต่แขนทั้งสองข้างยังคงกดเธอไว้