บทที่ 714 เจ้าไม่ใช่เขา! ไม่ใช่
“อวิ๋นชิงหลัว ข้ารู้ว่าเจ้าคิดเกินเลยกับข้า เดิมทีเห็นว่าเจ้าเป็นเด็กสาวคนหนึ่ง เลยไว้หน้าเจ้า ไม่ให้เจ้าอดสูต่อหน้าผู้คน ข้าเคยเตือนเจ้าต่อหน้าลำพังแล้ว นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะดื้อรั้นงมงายถึงเพียงนี้ กล้าปล่อยข่าวลือที่นี่ ทำให้ผู้อื่นเข้าใจผิด มีเจตนาใดกัน?”
อวิ๋นชิงหลัวคุกเข่าอยู่บนพื้น สีหน้าดั่งคนตาย พูดไม่ออกเลยสักคำ
มิน่าเล่าผู้คนถึงกล่าวว่าทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายจัดการเรื่องราวอย่างโหดร้ายขึ้นมาจะไม่ไว้ไมตรีผู้อื่นเลย เป็นเช่นนี้เอง!
เป็นเช่นนี้จริงๆ!
นี่นับเป็นการตบหน้ากันซึ่งๆ หน้าเลยทีเดียว!
นางรักเขาจนลุ่มหลงงมงาย ทำทุกอย่างเพื่อจะะใกล้ชิดเขา เพื่อรั้งอยู่ข้างกายเขา นางนึกว่าพอนางกลายเป็นสานุศิษย์สวรรค์แล้ว เขาจะปฏิบัติต่อนางต่างจากเดิม จะชอบพอนาง นึกไม่ถึงเลยว่า…ต้องตื่นจากฝันรวดเร็วปานนี้!
ตี้ฝูอีปรายตามองนางอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง เดิมทีเขาไว้หน้านางแล้ว ถึงขั้นเคยตักเตือนห้ามไม่ให้นางไปหาเรื่องกู้ซีจิ่วอีก แค่ใส่ใจฝึกฝนให้ดีก็พอ หนก่อนยามอยู่ต่อหน้าเขานางรับปากอย่างดี นึกไม่ถึงลับหลังจะก่อเรื่องเช่นนี้ออกมา!
ตี้ฝูอีหงายฝ่ามือขึ้นมา กระบี่หักสีแดงเหล็กเล่มเล็กปรากฏขึ้นกลางฝ่ามือเขา “อวิ๋นชิงหลัว นี่คือสิ่งใด?”
อวิ๋นชิงหลัวหน้าซีดเหมือนกระดาษ ร่างกายหดไปด้านหลัง “คือ…ชิงหลัวไม่ทราบเจ้าค่ะ…”
“เจ้าไม่รู้? เจ้าจำของๆ ตนไม่ได้หรือ?” นํ้าเสียงตี้ฝูอีน่าครั่นคร้าม “อวิ๋นชิงหลัว ตามกฎการประลองก่อนหน้านี้ ไม่อนุญาตให้ใช้พิษคาถาอาคมและอาวุธลับ ดาบลงอาคมเล่มนี้ของเจ้าคืออะไร? เจ้าใช้มันทำร้ายสหายร่วมสำนักเชียวหรือ? เจ้ารู้ไหมว่าทำเช่นนี้ต้องได้รับบทลงโทษอย่างไร?”
หยาดเหงื่ออวิ๋นชิงหลัวหลั่งไหลดั่งสายฝน ได้แต่โขกศีรษะอ้อนวอน “ชิงหลัวทราบแล้วเจ้าค่ะ…ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายไว้ชีวิตด้วย…”
ตี้ฝูอีค่อยๆ ก้าวเข้ามา ชั่งนํ้าหนักกระบี่ผุๆ ในมือ “เจ้าเป็นสานุศิษย์สวรรค์ ข้าจะไม่สังหารเจ้า แต่โทษตายเลี่ยงได้ ทว่าโทษเป็นละเว้นไม่ได้ ในเมื่อเจ้าใช้มันมาทำร้ายสหายร่วมสำนัก เช่นนั้นก็จงรับมันเป็นการลงโทษซะ!”
พลันดีดปลายนิ้ว อวิ๋นชิงหลัวร้องอั่กคราหนึ่ง กระบี่ผุๆ เล่มนั้นแทงเข้าที่อกขวาของนางทันที!
หลังจากเสียบเข้าที่ร่างนาง กระบี่ผุพังเล่มนั้นได้แทงทะลุออกมาจากแผ่นหลังนางกว่าครึ่งเล่ม…
ตำแหน่งนี้เป็นจุดที่กู้ซีจิ่วได้รับบาดเจ็บพอดี ไม่คลาดเคลื่อนเลยสักนิด
อวิ๋นชิงหลัวล้มลงบนพื้น พลันสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวดขึ้นมาในทันใด ดั่งใบไม้ที่พัดไหวท่ามกลางลมฝน
ตี้ฝูอีไม่สนใจนางอีก หันหลังเดินออกไป
ถึงแม้จะเป็นสิ่งของของอวิ๋นชิงหลัวเอง และนางก็มีวิธีแก้ไข แต่ความเจ็บปวดที่พึงมีก็ไม่ลดทอนลงสักส่วนเลย!
ความเจ็บปวดทั้งหมดที่กู้ซีจิ่วได้รับก่อนหน้านี้เขาต้องการให้นางได้ลิ้มรสเช่นเดียวกัน!
หากนางมิใช่สานุศิษย์สวรรค์นางคงสิ้นชีพด้วยนํ้ามือเขาไปนานแล้ว!
ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายมาดั่งฟ้าแลบจากไปดุจสายลม พริบตาเดียวก็หายลับไป
อวิ๋นหลัวเจ็บจนอยากดิ้นพล่าน แต่แผ่นหลังมีกระบี่อยู่นางจึงไม่กล้าดิ้น หยาดเหงื่อเย็นเฉียบไหลโซมกายทันที
สหายของนางเฝ้ามองอยู่ตลอด มองจนทึ่มทื่อไปแล้ว ยามนี้คุกเข่าอยู่ตรงนั้นอย่างโม่งม สติยังไม่กลับมา
อวิ๋นชิงหลัวทนไม่ไหวจึงร้องครวญครางออกมา สหายนางสะดุ้งขึ้นมา สหายผู้นั้้นมองนางด้วยสายตาซับซ้อน แต่ยังคงเขยิบเข้ามาดูอาการนาง “ชิงหลัว บาดแผลนี้สาหัสนัก ข้า…ข้าจะไปเรียกหมอมา…”
“ไม่ต้อง…หรอก” อวิ๋นชิงหลัวฝืนเอ่ย “ข…ข้ารักษาตัวเองได้ เจ้า…เจ้าไปเถอะ อย่าเล่าเรื่องที่นี่ให้ผู้อื่นฟัง”
สหายของนางยังไม่ใคร่วางใจ “แต่ว่า…”
“ไม่ต้องแต่แล้ว!” อวิ๋นชิงหลัวเหลืออดแล้ว “ป…ไปซะ! ถือว่าข้าขอร้องเจ้า!”
สหายนางแข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่ง ท้ายที่สุดก็จากไป
ภายในห้องกว้างเหลือเพียงอวิ๋นชิงหลัวผู้เดียว นางหายใจฟืดฟาดดั่งวัว ฝืนยันกายขึ้นแล้วปิดประตูห้อง