บทที่ 718 เดี๋ยวอบอุ่น เดี๋ยวเย็นชา เดี๋ยวใกล้ชิด เดี๋ยวห่างเหิน
ท้องฟ้าด้านนอกมืดแล้ว แต่ภายในห้องที่กู้ซีจิ่วอยู่ยังคงสว่างไสวเช่นเดิม
เชียนหลิงอวี่นำถาดที่ดูล้ำค่ามาด้วยสามใบ ในถาดก็คือของรางวัลในภารกิจครั้งนี้ สองถาดแรกได้รับความอนุเคราะห์จากเจ้าสำนักหลงและทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย ถาดใบสุดท้ายคือของรางวัลที่แท้จริงจากสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์
ตั้งแต่กู้ซีจิ่วได้รับบาดเจ็บจนถึงยามนี้ผ่านมาสี่ชั่วยามแล้ว สีหน้าของเธอดูดีขึ้นไม่น้อยลุกขึ้นนั่งเองได้แล้ว ระหว่างนี้มีคนไม่น้อยมาเยี่ยมเยือนเธอ เยี่ยนเฉินเอย อาจารย์ใหญ่กู่เอย อาจารย์ของชั้นเรียนต่างๆเอย ศิษย์ในชั้นเรียนเมฆาคล้อยเอย…
เนื่องจากเกรงว่าจะรบกวนเธอ คนเหล่านี้จึงมาเยี่ยมเธอเพียงครู่เดียวก็จากไปทั้งสิ้น แน่นอนว่าพวกเขาต่างคนต่างทิ้งข้าวของไว้ไม่น้อย ผลไม้รสเลิศเอย ยาสมานแผลเอย ของบำรุงเอย…
หลานไว่หูอยู่ข้างกายเธอตลอด ยุ่งวุ่นวายปานสาวใช้นางหนึ่ง เชียนหลิงอวี่เพิ่งมาถึงยามนี้ พอเข้ามาก็นำของรางวัลเหล่านี้มาด้วย หลานไว่หูดีใจมาก เดินวนเวียนรอบของรางวัลเหล่านั้น แถมยังยกมาให้กู้ซีจิ่วดู ให้เธอลองสัมผัส
สิ่งที่อยู่ในนี้ คือผลมะเดื่อหิมะที่ดูชุ่มฉ่ำนุ่มนิ่มยิ่งนัก ลักษณะภายนอกค่อนข้างคล้ายผลท้อ มีสีขาวพิสุทธิ์ มีเพียงส่วนยอดเท่านั้น มีเส้นสายสีชมพูอ่อนดั่งกลีบดอกท้อวงหนึ่ง มองแล้วทำให้คนอยากกินยิ่งนัก แน่นอนว่ามันนับเป็นหนึ่งในผลไม้ลํ้าค่า สรรพคุณมหาศาล มีค่าควรเมือง นี่ก็คือผลไม้ที่ตี้ฝูอีนำมา
“ซีจิ่ว ข้าพิจารณาดูแล้ว การประลองครั้งนี้เจ้ามีผลงานมากที่สุด ผลมะเดื่อหิมะลุกนี้ยกให้เจ้า! ลูกกลอนหทัยพิสุทธิ์มีสามเม็ดพวกเราได้คนละเม็ดพอดี ลูกกลอนบำรุงเลือดลมระดับหกมีทั้งหมดสี่เม็ด เจ้าเอาไปสองเม็ด ข้ากับไว่หูคนละเม็ด” เชียนหลิงอวี่เริ่มกล่าววิธีแบ่งรางวัลของตน
หลานไว่หูก็พยักหน้าเห็นด้วย นางไม่มีความเห็นใดๆ ต่อวิธีการจัดสรรปันส่วนเช่นนี้ของเชียนหลิงอวี่
กู้ซีจิ่วเหลือบมองรางวัลสามอย่างนั้นแวบหนึ่ง ยิ้มบางๆ “ข้าไม่สนใจผลมะเดื่อหิมะลูกนี้ พวกเจ้าสองคนเอาไปแบ่งกันเถิด วิธีแบ่งอีกสองอย่างที่เหลือ ข้าไม่มี่ความเห็นอะไร”
หลานไว่หูตะลึง “ซีจิ่ว มะเดื่อหิมะลูกนี้เป็นของที่ดีที่สุดในนี้นะ ทำให้คนคงความอ่อนเยาว์ เป็นอมตะ…เจ้าควรรับสิ่งนี้ไว้”
กู้ซีจิ่วส่ายหน้า แค่นหัวเราะคราหนึ่ง “ไหนเลยจะมีอะไรที่เป็นอมตะ หากกินสิ่งนี้เข้าไปก็สามารถเป็นอมตะได้ เช่นนั้นผู้คนตามหาผลไม้นี้้มากินก็พอแล้ว ยังจะฝึกฝนอย่างยากลำบากไปทำไมกันเล่า?”
เชียนหลิงอวี่ กับหลานไว่หูยังคิดจะเอ่ยต่อ ทว่ากู้ซีจิ่วโบกมือหลับตาลงนิดๆ “เอาล่ะ แบ่งตามที่ข้าพูดเถอะ ผลมะเดื่อหิมะลูกนี้ข้าไม่อยากได้จริงๆ ไม่สนใจ”
“เช่นนั้นเจ้าสนใจอะไร?” ทันใดนั้นพลันมีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามา
กู้ซีจิ่วตัวแข็งทื่อ สองคนที่เหลือเหลียวมองพร้อมกัน มองเห็นตี้ฝูอีเอนพิงอยู่หน้าประตู ด้านหลังเขาคือนภามืดมิดและหมู่ดาว เนื่องจากย้อนแสงอยู่ ใบหน้าของเขาจึงถูกซ่อนไว้ในความมืดกึ่งหนึ่ง ประกอบกับเขาสวมหน้ากากอยู่ เลยทำให้คนมองไม่ออกยิ่งกว่าเดิมว่าเขาอยู่ในอารมณ์ใด
เชียนหลิงอวี่กับหลานไว่หูสบตากันแวบหนึ่ง คุกเข่าคารวะพร้อมกัน
ตี้ฝูอีโบกมือให้พวกเขาลุกขึ้น กล่าวอย่างตรงไปตรงมาอย่างยิ่ง “แบ่งข้าวของตามที่เชียนหลิงอวี่บอก พวกเจ้าหยิบส่วนของตนแล้ว ไสหัวไปซะ”
เชียนหลิงอวี่กับหลานไว่หูสบตากันอีกครั้ง ไม่พูดจาไร้สาระเลยสักประโยค ต่างคนต่างหยิบของแล้ววิ่งจากไป วิ่งไวปานลมกรด
หลานไว่หูเป็นเด็กสาวที่รอบคอบคนหนึ่ง ยามที่ออกประตูไปยังปิดประตูให้อย่างมิดชิดอีกด้วย
กู้ซีจิ่วยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร สองคนนั้นก็จากไปไม่เห็นเงาแล้ว ภายในห้องเหลือเธอกับเขาแค่สองคน
“เหตุใดจึงไม่ต้องการผลมะเดื่อหิมะ? เพราะเป็นของที่มาจากข้างั้นหรือ?” ตี้ฝูอีเอ่ยขึ้นมาก่อน