บทที่ 719 เป็นการได้ครอบครองหรือว่าครองคู่ทุกชาติไป??

“เหตุใดจึงไม่ต้องการผลมะเดื่อหิมะ? เพราะเป็นของที่มาจากข้างั้นหรือ?” ตี้ฝูอีเอ่ยถามขึ้นมาก่อน เขานั่งลงหน้าโต๊ะที่มีเพียงตัวเดียวในห้อง มีระยะห่างกับเตียงของเธอหนึ่งเมตร

กู้ซีจิ่วไม่นึกว่าเขาจะพูดออกมาตรงๆ เช่นนี้ พลันชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ก็ยอมรับ “ใช่!”

“เกลียดข้าหรือ?” เขามองเธออีกครั้ง

น้ำเสียงกู้ซีจิ่วเย็นชา “ท่านคิดมากไปแล้ว”

“แล้วเหตุใดถึงไม่รับไว้? เจ้าก็รู้ นี่คือรางวัลที่เจ้าสมควรได้รับ”

กู้ซีจิ่วหลับตาลง “ข้าไม่ต้องการ! ของเช่นนั้นไม่มีประโยชน์กับข้า ดังนั้นจึงมอบให้สหาย พวกเขาต้องการมันมากกว่าข้า”

ตี้ฝูอีนิ่งไปสามอึดใจ คล้ายจะยิ้มออกมา “เจ้ารู้หรือว่ามันมีประโยชน์อย่างไร? เหตุใดเจ้าถึงรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ต่อเจ้าเล่า?”

กู้ซีจิ่วรู้สึกว่าคนผู้นี้จู้จี้เหลือเกินจริงๆ เธอไม่อยากคุยกับเขา จึงหยุดพูดไปเสียดื้อๆ

“มิใช่ว่าเจ้าต้องการเป็นแพทย์อันดับหนึ่งในใต้หล้ารึ? สรรพคุณของผลไม้ชนิดนี้ก็ไม่รู้หรอกหรือ?” ตี้ฝูอีคล้ายจะไม่ยอมเลิกรา

กู้ซีจิ่วเงียบงัน

เธอรู้สึกว่าหากเธอไม่ตอบ คาดว่าทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้นี้คงไม่ยอมจากไป

เมื่ออยู่ในสถาการณ์ที่เตะเขาออกไปไม่ได้ เธอจึงทำได้เพียงกล่าวสรรพคุณของมันออกมาหนึ่งรอบอย่างไร้อารมณ์ จากนั้นก็เอ่ยปาก “ได้ยินชัดแล้วกระมัง? ข้ารู้สรรพคุณของมัน แต่ไม่คิดว่ามันจะมีประโยชน์อะไรต่อข้า!”

ตี้ฝูอีถอนหายใจเบาๆ “สรรพคุณพวกนี้ก็มิใช่ของปลอม เพียงแต่มันยังมีสรรพคุณที่สำคัญยิ่งนักอีกอย่างหนึ่ง ผู้อื่นไม่ทราบ แต่มีประโยชน์ต่อเจ้ามาก อยากรู้หรือไม่?”

กู้ซีจิ่วเงียบไปอีกหน เธอรู้สึกว่าตี้ฝูอีในยามนี้คล้ายกินยาผิด พูดเย้าแหย่เธออยู่ตลอด เธอไม่อยากเสวนากับเขาให้มากความจริงๆ

ตี้ฝูอีมองเธออยู่พักหนึ่ง แล้วคลี่ยิ้ม “ไม่อยากรู้จริงๆ หรือ? เช่นนั้นข้าก็ไม่บอกแล้ว”

กู้ซีจิ่วยังคงเงียบอยู่เหมือนเดิม หลับตาพักผ่อนไปเสียดื้อๆ

ภายในห้องค่อนข้างเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง ในตอนที่กู้ซีจิ่วนึกว่าเขาจากไปแล้ว ในที่สุดตี้ฝูอีก็เอ่ยขึ้นมา “สรรพคุณที่น่าอัศจรรย์ที่สุดของผลไม้นี้ก็คือมันสามารถขจัดรอยปานทั้งปวงได้”

ในที่สุดกู้ซีจิ่วก็ลืมตาขึ้นมา

ตีฝูอีกุมผลไม้ลูกนั้นไว้กลางฝ่ามือ สีหน้าราบเรียบ “เจ้าว่าผลไม้ลูกนี้เหมาะสมกับเจ้าที่สุดหรือไม่?”

กู้ซีจิ่วนึกถึงปานนั้นบนหน้าผากตน ถึงแม้ปานนั้นจะจางลงจนแทบมองไม่เห็นแล้ว แต่ตอนที่เธอกระวนกระวายและหน้าแดง ปานนั้นก็ยังคงชัดเจนมาก หากกินผลไม้ลูกดียวก็สามารถขจัดออกไปได้ เธอย่อมไม่ปฏิเสธ…

“ถึงแม้ผลไม้ลูกนี้จะเป็นของข้า แต่ในเมื่อมอบมันออกมาเป็นของรางวัลแล้ว ก็ย่อมคาดหวังให้มันก่อประโยชน์สูงสุด เช่นนี้ถึงจะไม่ทำให้มันเสียของ ผลไม้ก็คือผลไม้ รางวัลก็คือรางวัล รางวัลนี้เดิมทีเจ้าสมควรรับมันไว้ อย่างไรก็ตามเจ้ากลับดึงดันผลักไสไปให้ผู้อื่นทำให้คนรู้สึกขบขันนัก นอกเสียจาก…”

จู่ๆ เขาก็ขยับเข้ามาใกล้เธอ “นอกเสียจากเจ้าปักใจรักข้า ดังนั้นจึงทำตัวเป็นเด็กน้อยเช่นนี้ เจ้ารักข้าใช่หรือไม่?”

ใบหน้าเขาอยู่ห่างจากเธอไม่ถึงหนึ่งฉื่อ เอียงกายมองเธอ ดวงตาโค้งขึ้นนิดๆ คล้ายทีเล่นทีจริง “เสี่ยวซีจิ่ว เจ้ารู้สึกว่าเจ้ารักข้าแล้ว…”

ลมหายใจของเขาเหมือนจะทั้งอุ่นทั้งเย็น เป่ารดใบหน้าเธอ

ท่าทางเช่นนี้ของเขาอันตรายยิ่ง ดวงตาคู่นั้นของเขาน่ามองกว่าเดิมมากนัก ด้านในเปล่งประกายระยิบระยับ คล้ายจะทำให้คนจมดิ่งลงไป

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ขอเพียงเหล่าเด็กสาวคิดอะไรกับเขาสักนิดล้วนต้องหน้าแดงก่ำ ใจเต้นรัวดั่งตีกลอง อดไม่ได้ที่จะหลบสายตา

แต่กู้ซีจิ่วไม่มีเลย เธอเพียงเบิกตามอง