บทที่ 794 ห้ามมองนะ
เพียงแต่เขาไม่กล้าโน้มเข้าไปอีก เนื่องจากในมือของกู้ซีจิ่วกุมกริชวาววับเล่มหนึ่งพาดไว้บนลำคอเขา “ข้าสามารถทำให้คอของท่านแดงฉานได้ ท่านเชื่อหรือไม่?”
ตี้ฝูอีมองกริชเล่มนั้นแล้ว ค่อยมองดูเธอ “เด็กน้อย สิ่งที่เจ้าจะทำร้ายด้วยกริชเล่มนี้คือร่างกายของเจ้าเองนะ เจ้าไม่ต้องการร่างนี้แล้วหรือ?”
กู้ซีจิ่วยิ้มนิดๆ “วางใจเถิด ข้าแค่จะทำให้ท่านหลั่งเลือดเล็กน้อย ให้ท่านเจ็บเสียหน่อย ไม่ทำให้ร่างกายตัวเองบาดเจ็บจริงๆ หรอก ถ้าไม่เชื่อท่านก็ลองดูได้!”
ตี้ฝูอีถอนหายใจ ดวงตาจับจ้องเธอ “ข้าไม่เชื่อ…”
พลางโน้มเข้าไปทันที!
กู้ซีจิ่วหดมือกลับแทบไม่ทัน กริชในมือหล่นลงบนพื้น “ท่านบ้าไปแล้ว!”
ดวงตาของตี้ฝูอีหยีโค้ง ราวกับดีใจนัก ยกมือโอบไหล่เธอ “เสี่ยวซีจิ่ว เจ้าพนันกับข้าไม่ได้หรอก”
กู้ซีจิ่วบังเกิดความกล้าขึ้น ทันใดนั้นพลันพลิกกายแล้วกดเขาลงบนเตียง สุ้มเสียงอันตราย “ตี้ฝูอี ตอนนี้ข้าอยู่ในร่างบุรุษนะ!”
เวรเอ้ย ตอนถูกเขาหยอกเย้าเมื่อกี้ เธอรู้สึกว่าส่วนนั้นของเธอพองตัวขึ้นมากกว่าเดิมแล้ว!
ตี้ฝูอีนอนตรงนั้นอย่างเกียจคร้าน ราวกับยอมเป็นปลาบนเขียงให้เธอ “หือ? แล้วไงต่อ?”
แล้วไงต่อบ้านเจ้าสิ!
เขาหวังให้เธอใช้ร่างบุรุษนี้ข่มเหงเขาหรือไง?
แต่นั้นเป็นร่างของเธอเอง ถึงจะงามหยาดเยิ้ม แต่เธอมองแล้วรู้สึกประหลาดยิ่งนัก
กู้ซีจิ่วคร้านจะพัวพันกับเขาต่อไป จึงผละจากเขาทันที กระโดดลงจากเตียง ก้มมองแวบหนึ่ง ตรงส่วนนั้นยังคงชี้โด่ขึ้นมาจนเป็นกระโจมหลัง หนึ่ง…
ปรายตามองแวบหนึ่ง เห็นตี้ฝูอีนอนตะแคงอยู่บนเตียง มองเธอด้วยสีหน้าถูกอกถูกใจ
กู้ซีจิ่วเงื้อมือขึ้น เสื้อผ้าชิ้นหนึ่งลอยไปตกบนศีรษะเขา “ห้ามมองนะ! อย่าทำให้ร่างของข้าต้องระคายตา!”
ขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดอยู่ว่าถ้าลองราดนํ้าสักถังจะทำให้เจ้าตี้ฝูอีน้อยสงบลงหรือไม่
ในที่สุดตี้ฝูอีที่อยู่ด้านหลังเธอก็ไม่หยอกเธอเล่นแล้ว “เจ้านั่งลงก่อน เดินลมปราณที่จุดตันเถียน โคจรไปตามจุด…”
ในที่สุดนํ้าเสียงก็จริงจังขึ้นมา
กู้ซีจิ่วกึ่งเชื่อกึ่งระแวง ในที่สุดก็นั่งลงโคจรพลังตามที่บอก
ผ่านไปครู่หนึ่ง ตี้ฝูอีน้อยที่คึกคักในที่สุดก็ว่าง่ายแล้ว
กู้ซีจิ่วถอนหายใจอย่างโล่งอก “ที่แท้ก็มีวิธีรับมือเช่นนี้…เมื่อก่อนท่านทำแบบนี้ทุกเช้าเลยหรือ?”
ตี้ฝูอีเงียบไปสักครู่ “ตอนที่มันอยู่ในการครอบครองของข้า ไม่เคยปรากฏเหตุการณ์เช่นนี้”
กู้ซีจิ่วไม่เชื่อ กล่าวราวกับเขาลวนลามเธอ “ท่านแค่โกหกสินะ!”
ตี้ฝูอียิ้มแวบหนึ่ง ไม่พูดอะไรอีก
เขาเป็นเทพ ไม่มีปฏิกิริยาเหล่านั้นเหมือนบุรุษทั่วไปจริงๆ ก่อนจะได้พบกู้ซีจิ่ว เขาถึงขั้นไม่มีแม้แต่ความปรารถนาด้วยซํ้า ส่วนนางก็เป็นเหมือนกุญแจของกล่องความลับ กระตุ้นอารมณ์ทั้งหมดของเขาออกมา ทำให้เขามีชีวิตเหมือนมนุษย์คนหนึ่ง…
….
ดำเนินไปเช่นนี้อีกสามวัน ตอนเช้าก่อนลุกจากเตียงทุกวัน กู้ซีจิ่วล้วนต้องโคจรพลังหนึ่งรอบ เพื่อทำให้ตี้ฝูอีน้อยเป็นปกติ
กู้ซีจิ่วต้องไปสอนอีกครั้งแล้ว หนนี้ค่อยยังชั่วหน่อย เนื้อหาบรรยายที่ตี้ฝูอีทำให้เธอละเอียดมาก คำถามทั้งหมดที่เป็นไปได้ว่าเหล่าศิษย์จะถามก็ตอบไว้ให้เธอครบถ้วน ประกอบกับตี้ฝูอีที่อยู่ด้านล่างค่อยตักเตือนเธอ คาบเรียนที่สองนี้เธอจึงพอใจยิ่งนัก
และในการสอนครั้งนี้ อวิ๋นชิงหลัวก็มาเข้าเรียนด้วย นางดูผอมลงไม่น้อย ตัวคนก็สงบเสงี่ยมเรียบร้อย นอกจากการมอง ‘ตี้ฝูอี’ ด้วยสายตาที่ร้อนแรงเป็นครั้งคราวแล้ว ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรผิดปกติ
หลังเลิกเรียน กู้ซีจิ่วคอยตี้ฝูอีอยู่ครู่หนึ่ง
เนื่องจากเจ้าคนผู้นั้นบอกเธอว่า หลังเลิกเรียนหากเธอไม่รอเขา เขาก็จะไล่ตามเธอต่อหน้าสาธารณะชน ทำให้ทุกคนเห็นว่ากู้ซีจิ่วไล่ตามตี้ฝูอีอย่างบ้าคลั่ง…