บทที่ 824 สามารถกลับเท็จเป็นจริงได้เลย
เรือนผมของอวิ๋นชิงหลัวถูกเขาดึงจนเจ็บ มือเท้าก็ถูกเขาพันธนาการไว้ ยามนี้เส้นไหมเหล่านั้นรัดร่างนางแน่น รัดเหมือนนางเป็นบ๊ะจ่างลูกหนึ่งจนแทบหายใจไม่ออก ทั้งร่างเจ็บเหมือนจะขาดออกจากกัน!
นางไม่กล้ายั่วโทสะเขาแล้ว!
“ข้า ข้าไม่ต้องการเจ้า…เจ้าเคยรับปากข้าไว้ หลังจากสังหารตี้ฝูอีแล้วจะยกร่างของเขาให้ข้า…”
คนผู้นั้นบีบแก้มนาง “วางใจเถิด!”
เขายืดกายขึ้นลงจากเตียง ดีดนิ้วคราหนึ่ง คลายพันธนาการบนร่างอวิ๋นชิงหลัว “อวิ๋นชิงหลัว ตอนนี้เจ้ามีแต่ต้องเป็นพวกเดียวกับข้า หากว่ากล้า เล่นลูกไม้อันใดเจ้าชดใช้ไม่ไหวแน่นอน!”
อวิ๋นชิงหลัวไหนเลยจะกล้าพูดเป็นอื่น ได้แต่รับปากท่าเดียว จู่ๆ นางคล้ายจะนึกอะไรได้ “ถ้าพวกเราสังหารตี้ฝูอีแล้ว เช่นนั้น…เช่นนั้นจะอธิบายต่อท่านเทพศักดิ์สิทธิ์อย่างไร? เกรงว่าเขาคงพิโรธยิ่งนัก!”
คนผู้นั้นยิ้มอย่างไม่ทุกข์ร้อนแวบหนึ่ง “วางใจได้ เทพศักดิ์สิทธิ์จะไม่ทราบ…ตี้ฝูอีก็จะไม่หายไปจริงๆ ข้าจะแทนที่เขาใช้ชีวิตต่อไป…จะไม่มีผู้ใดบนโลกนี้ทราบว่าทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายตี้ฝูอีเปลี่ยนคนแล้ว…”
เขาสวมเสื้อคลุมสีม่วงตัวนั้นอีกครั้ง หมุนตัวในห้องนอนรอบหนึ่ง “เมื่อถึงเวลานั้นข้าก็สามารถแทนที่เขาได้อย่างสง่าผ่าเผย!”
อวิ๋นชิงหลัวเงียบงัน จู่ๆ นางก็รู้สึกหนาวสะท้านขึ้นมา รู้สึกได้รางๆ ว่าจุดประสงค์ของคนผู้นี้ดูเหมือนจะไม่ได้ง่ายดายเพียงแค่แทนที่ตี้ฝูอีเท่านั้น…
ที่แท้เขาคือผู้ใดกัน?!
สามารถสิงสู่หุ่นเชิดของนางได้ตามอำเภอใจ เช่นนั้นเขาย่อมมิใช่คนธรรมดา!
แค่พลังยุทธ์เช่นนี้ก็เพียงพอจะทำใต้หล้าตกตะลึงแล้ว!
คนผู้นั้นมองออกไปด้านนอก หัวเราะเบาๆ “ยามนี้น่าจะสมควรแก่เวลาแล้ว! ได้เวลารวบแหแล้ว”
เขาดึงอวิ๋นชิงหลัวขึ้นมา เอ่ยด้วยนํ้าเสียงอ่อนโยน “มาเถิด ชิงหลัว เรียกหุ่นไม้ตัวน้อยของเจ้ากลับมาสิ ดูความเคลื่อนไหวของตี้ฝูอี”
อวิ๋นชิงหลัวทำได้เพียงเชื่อฟังเขา เรียกหุ่นตัวน้อยของตนกลับมา
ทราบจากปากหุ่นตัวน้อยว่าตี้ฝูอีและกู้ซีจิ่วยังคงชมดอกไม้อยู่ที่สวนสวรรค์สุคนธา ยามนี้กำลังนั่งจิบสุราอยู่ในศาลาบุปผาหลังหนึ่งที่สวนสวรรค์สุคนธา…
คนผู้นั้นหัวเราะฮ่าๆ “สวรรค์อำนวยข้าโดยแท้!”
พลันหันหลังก้าวออกไป
….
ใบเฟิงแดงฉาน สายธารไหลริน
สุดท้ายหลงซือเย่ก็มารอคนผู้นั้นอยู่ที่นี่ หนนี้คนผู้นั้นมาในชุดสีม่วง หน้ากากบนใบหน้าก็เป็นแบบเดียวกับตี้ฝูอี ด้วยเหตุนี้หลงซือเย่จึงสะดุ้งโหยง “ตี้ฝูอี?!”
คนผู้นั้นหยักยิ้มแวบหนึ่ง “เจ้าสำนักหลง ข้าเหมือนเขาถึงเพียงนั้นจริงๆ หรือ?”
หลงซือเย่เพ่งพิศเขาจากบนจรดล่างสองครา ถอนหายใจแล้วเอ่ย “สามารถกลับเท็จเป็นจริงได้เลย!”
คนผู้นั้นพยักหน้าเล็กน้อย “เช่นนี้ก็ดี! เจ้าสำนักหลง ท่านสามารถปลดเขตแดนของสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์ได้แล้ว…”
หลงซือเย่ต้องการคำยืนยันอีกครั้ง “คนของเจ้า จะไม่ทำอันตรายซีจิ่วแน่นะ?”
คนผู้นั้นแย้มยิ้ม รอยยิ้มทรงเสน่ห์ “วางใจเถิด! ข้าจะไม่ทำอันตรายนางเด็ดขาด! ข้าจะคุ้มครองนางอย่างดี ขนสักเส้นก็จะไม่บุบสลาย”
หลงซือเย่หลับตาเล็กน้อย ผ่านไปครู่หนึ่งในที่สุดก็พยักหน้า “ได้! ข้าจะปลด…”
….
อารมณ์ของอวิ๋นชิงหลัวซับซ้อนยิ่งนัก นางทราบว่าแผนการที่ ‘หุ่นเชิด’ ตัวนี้ของนางใช้ยอดเยี่ยมมาก ใช้นางเป็นตัวหมากลับ จากนั้นก็ใช้ประโยชน์จากความเกลียดชังที่หลงซือเย่มีต่อตี้ฝูอีมาหลอกเขาให้เปิดเขตแดน ให้กองกำลังของเขาบุกเข้าโจมตีสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์ที่ว่างเปล่าแห่งนี้
ส่วนผู้คุ้มกันทั้งสามที่อยู่ข้างกายตี้ฝูอีก็ถูกเขาใช้แผนการอื่นกีดกันออกไป ตอนนี้ข้างกายตี้ฝูอีเหลือผู้คุ้มกันเพียงคนเดียว แถมตี้ฝูอีก็สูญเสียพลังวิญญาณไปอย่างน้อยครึ่งหนึ่งเพื่อรักษากู้ซีจิ่ว ยามนี้พลังยุทธ์ถดถอยยิ่งนัก ตอนนี้ถ้าหากถูกศัตรูโจมตีเข้าจริงๆ มีความเป็นไปได้แปดเก้าส่วนที่เขาต้านทานไว้ไม่ไหว…
