Skip to content

ลำนำบุปผาพิษ 851

บทที่ 851 สามารถเป็นคนกลางจับคู่ให้ได้หรือไม่

ตี้ฝูอีไม่ออกปากให้แยกย้ายกันไป อีกสามคนก็ไม่กล้าเสียมารยาทเอ่ยขึ้น ด้วยเหตุนี้จึงล่วงเลยไปจนดึกดื่นโดยไม่ทันรู้ตัว

คนหนุ่มคนสาวง่วงงุนแล้ว อีกอย่างยังมีการบ้านของวันพรุ่งนี้อีกด้วย ดังนั้นพวกกู้ซีจิ่วทั้งสี่หลังจากอิ่มหนำสำราญแล้ว สนทนาสนุกสนานเรียบร้อยแล้ว สุดท้ายก็ทนอยู่ไม่ไหวออกมาขอตัวอำลากับสานุศิษย์สวรรค์ทั้งสี่

หลงซือเย่อาศัยจังหวะนี้ลุกขึ้นมา “ข้าจะไปส่งพวกเจ้า”

กู้ซีจิ่วยัง ไม่ทันพูดอะไร เชียนหลิงอวี่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “เจ้าสำนักหลง ไม่ต้องหรอกขอรับ เส้นทางไม่ยาวไกล พวกเราหลับตาเดินก็สามารถคลำกลับไปได้ ไม่จำเป็นต้องให้ท่านไปส่งจริงๆ พวกท่านยังมีเรื่องที่ต้องหารืออยู่…”

เชียนเยวี่ยหร่านมองเชียนหลิงอวี่แล้วปวดศีรษะขึ้นมา ดังนั้นเขาจึงโน้มน้าวหลงซือเย่เช่นกัน “วางใจเถิด เด็กๆ เหล่านี้ล้วนเป็นอัจฉริยะผู้มีความสามารถ ไม่เกิดเรื่องขึ้นหรอก อีกอย่างเด็กๆ ก็ชอบเล่นสนุกกับคนวัยเดียวกัน ตาเฒ่าอย่างพวกเราอย่าตามไปแทรกแซงพวกเขาเลย ปล่อยให้คนหนุ่มสาวอยู่ด้วยกันให้มากหน่อยเถิด”

สีหน้าหลงซือเย่ทะมึนแล้ว!

ตาเฒ่าหรือ?

เขายังไม่รู้สึกว่าตนแก่เลย!

เขากำลังจะเปิดปากเอ่ย เชียนหลิงอวี่ก็ถือโอกาสตีงูที่พันกิ่งแล้ว “ใช่แล้วๆ ท่านปู่น้อยของข้าพูดถูก ให้เวลาชนรุ่นหลังอย่างพวกเราได้อยู่กันเองบ้างเถิด พวกท่านผู้อาวุโสก็เล่นด้วยกันไป ไม่ต้องสนใจพวกเราหรอก พวกเราต่างคนต่างเล่นเถอะ”

ดังนั้นเด็กทั้งสี่จึงพากันขอตัวจากไป

เชียนเยวี่ยหร่านส่ายหน้า พลางทอดถอนใจ “เฮ้อ วัยหนุ่มสาวช่างดีจริงๆ! พวกเราเมื่อเทียบกับพวกเขาแล้ว…เฮ้อ เป็นตาแก่! ข้าจำได้ว่ามีครั้งหนึ่งที่ข้ากลับบ้านตระกูลเชียน เจ้าเด็กนี่เพิ่งตัวนิดเดียวเอง เหมือนอิฐศิลาเขียวก้อนเล็กๆ ไม่นึกเลยว่าผ่านไปชั่วพริบตาเดียวจะเติบใหญ่ถึงเพียงนี้แล้ว!”

ทุกคนเงียบงัน ทั้งสามคนที่อยู่เบื้องหน้าเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเขาเลยสักคน ประหนึ่งมีสายลมหนาวยะเยือกพัด ผ่านที่แห่งนี้

เชียนเยวี่ยหร่านยังคงปลดปลงอยู่เช่นเดิม “ใช่แล้ว พวกท่านดูออกหรือไม่ เจ้าหลานกะล่อนของข้าคนนี้ดูเหมือนจะสนใจแม่นางกู้อยู่บ้าง เจ้าเด็กนี้สายตาชี้สูงเหนือศีรษะมาโดยตลอด มีเด็กสาวไล่ตามเขามากมายถึงเพียงนี้เขาล้วนไม่มีทีท่าว่าจะหวั่นไหวเลย ข้ายังนึกว่าเจ้าเด็กนี่ปิดประตูความรักเสียแล้ว บัดนี้ดูเหมือนในที่สุดเขาก็เปิดประตูแล้ว! เจ้าเด็กนี่สายตาไม่เลว แม่นางกู้สง่างามเพียบพร้อม ได้มาเป็นสะใภ้ตระกูลเชียนของพวกเราก็คงยอดเยี่ยมนัก หรือข้าควรจะส่งจดหมายให้พ่อของหลิงอวี่สักฉบับ ให้เขาไปทาบทามกับจวนแม่ทัพไว้ก่อน…”

เขาพูดๆ อยู่ ทันใดนั้้นก็บังเอิญความคิดอันชาญฉลาด มองไปทางตี้ฝูอีและหลงซือเย่อย่างกระตือรือร้น “ข้าว่าทั้งสองท่านตอนนี้พวกท่านเป็นอาจารย์ของเด็กทั้งสองคน สามารถเป็นคนกลางจับคู่ให้ได้หรือไม่?”

ฮวาอู๋เหยียนหมดคำพูดกับประสาทรับรู้ของเชียนเยวี่ยหร่านจริงๆ!

อดไม่ได้ที่จะส่งกระแสเสียงไปหาเขา ‘เหล่าเชียน เจ้าโง่หรือเปล่า? เจ้าดูไม่ออกหรือว่าเจ้าสำนักหลงมีความรู้สึกพิเศษต่อแม่นางกู้ผู้นั้น?’

‘หา?’ เชียนเยวี่ยหร่านเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อมองหลงซือเย่ เอ่ยถ้อยคำที่ยังไม่ผ่านการกลั่นกรองจากสมองออกมา “พี่หลง ท่านคงมิใช่กระมัง? ท่านสนใจแม่นางกู้หรือ? ท่านอายุเท่าใด? นางอายุเท่าใด? ท่านคิดจะเป็นโคแก่กินหญ้าอ่อนหรือ?”

ใบหน้าหลงซือเย่เขียวคลํ้าแล้ว!

ตี้ฝูอีเริ่มเก็บชุดกาสุราของตนแล้ว เขาไม่คิดจะเปลืองสมองพูดคุยอีกต่อไป เลี่ยงไม่ให้ปัญญาตนถูกฉุดต่ำลง

เชียนเยวี่ยหร่านยังคิดจะหาพันธมิตรอยู่ ด้วยเหตุนี้จึงอ้าปากกล่าวรั้งเขาไว้ “พี่ตี้ ท่านว่าอย่างพี่หลงใช่โคแก่กินหญ้าอ่อนหรือไม่? ข้าคิดว่าท่านต้องโน้มน้าวเขาสักหน่อย…”

ตี้ฝูอีกล่าวอย่างเย็นชายิ่งนักว่า “ต่อไปตาเฒ่าจวนเข้าโลงอย่างเจ้าก็สนทนากับข้าให้น้อยลงเถอะ!”

จากนั้นพลัน หมุนกายหายลับไป

เชียนเยวี่ยหร่านนิ่งงัน เขาพูดอะไรผิดไปหรือ?

ดังนั้นเขาจึงมองไปที่หลงซือเย่ “พี่หลง?”

หลงซือเย่มอบวาจาโหดเหี้ยมประโยคหนึ่งให้เขา “ข้าก็ไม่อยากสนทนากับตาเฒ่าจวนเข้าโลงเช่นกัน!”

จากนั้นเคลื่อนกายจากไป….

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

error: Content is protected !!
Exit mobile version