บทที่ 859 พวกเรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม!
เธอคิดว่ามาตลอดว่าตัวเองชอบปากอ่าวที่เงียบสงบ ผลสุดท้ายกลับพบว่าถูกมหาสมุทรที่ก่อคลื่นยักษ์ขึ้นเสมอดึงดูดความสนใจเข้าเสียแล้ว เธอห้ามใจไม่อยู่ต้องการเข้าใกล้มหาสมุทร แต่อีกใจก็รู้สึกว่าทักษะว่ายน้ำของตนไม่ดีเท่าไหร่ ถ้ากระโดดลงไปจริงๆ คงถูกคลื่นสมุทรฉีกกระชากแน่!
คนผู้นี้จะชอบใครก็เป็นคนนั้นจริงๆ น่ะหรือ?
ถ้อยคำที่คนผู้นี้เอ่ยจะเชื่อถือได้สักแค่ไหน?
จริงอยู่ว่าเขาเคยดีต่อเธอ แต่จะดีต่อเธอด้วยใจจริงหรือเปล่า?
หรือว่าสนใจใคร่หยอกเย้าแม่นางน้อยเพียงชั่วขณะหนึ่ง?
เงาร่างของตี้ฝูอีแวบขึ้นมาเบื้องหน้าทันที แน่นอนว่าท่าทางในหลายวันมานี้ของเขาก็แวบขึ้นมาด้วย ดูเหมือนเขาจะวางมือจากเธอแล้ว วางมืออย่างสง่าผ่าเผยยิ่งนัก…
แล้วเธอล่ะรักเขาจริงไหม?
บางทีอาจเพียงเพราะเขาลึกลับเกินไป เก่งกล้าเกิน และพัวพันผู้อื่นมากเกินไป เลยก่อเป็นความหลงใหลเพียงชั่วคราว ไม่แน่ว่าจะใช่ความรัก…
เธอทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างห่อเหี่ยวกลิ้งไปกลิ้งมา พบว่าจิตใจยังคงว้าวุ่นอยู่
วุ่นวายกับตัวเองอยู่บนเตียงพักหนึ่ง ก็ลุกจากเตียงแล้ว ใช้น้ำเย็นลูบหน้าอีกครั้ง จากนั้นก็มองออกไปด้านนอก ฟ้าด้านนอกเผยให้เห็นแถบเมฆขาวรำไรแล้ว ฟ้าสางแล้ว!
เธออยู่หน้ากระจกนวดคลึงรอยคลํ้าใต้ตาที่เกิดจากการอดนอนทั้งคืน มองดวงหน้าน้อยๆ ที่อ่อนเยาว์ในบานกระจก จากที่เงียบอยู่จู่ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา
กู้ซีจิ่ว ตอนนี้เธอเพิ่งอายุเท่าไหร่กัน?
นี่จะเริ่มพัวพันกับเรื่องรักใคร่ชายหญิงเหล่านี้แล้วเหรอ!
ตอนนี้หน้าที่ของเธอคือศึกษาเล่าเรียน กลายเป็นผู้แข็งแกร่ง ไม่ใช่อินุงตุงนังไปอินุงตุงนังมาอยู่ที่นี่ นี่ไม่เหมือนตัวเธอเลยสักนิด!
เธอสงบจิตสงบใจ นั่งสมาธิครู่หนึ่ง ทำให้สีหน้าของตนดูดีขึ้นเสียหน่อย จากนั้นก็ล้างหน้าบ้วนปากอีกครั้ง เนื่องจากต้องการปกปิดรอยคลํ้า
ใต้ตา เธอจึงประทินโฉมเล็กน้อย เดิมทีเธอก็เป็นยอดฝีมือด้านการแต่งหน้าอยู่แล้ว เมื่อแต่งหน้าเสร็จ เมื่อส่องกระจกดู ก็กลายเป็นสาวน้อยที่งดงามมีชีวิตชีวาคนหนึ่ง!
เธอเก็บของให้เรียบร้อย เมื่อก้าวออกประตูมากลับพบหลงซือเย่ยืนอยู่นอกประตู ฝีเท้าเธอชะงักทันที!
พอผ่านฉากจูบอันน่าอึดอัดเมื่อคืนไป เมื่อพบหน้าเขาอีกครั้งเธอก็ขลาดๆ อยู่บ้าง…
“ซีจิ่ว ตื่นแล้วเหรอ? ไปเถอะ พวกเราไปกินข้าวด้วยกัน” หลงซือเย่ไม่ปริปากถึงเรื่องเมื่อคืนเลย ก้าวเข้ามาด้วยรอยยิ้ม
กู้ซีจิ่วเป็นคนที่ค่อนข้างตรงไปตรงมา เธอยังไม่กระจ่างในความรู้สึกที่มีต่อหลงซือเย่นัก พอกระจ่างก็รู้สึกผิดอย่างยิ่ง เธอรู้ว่าเธอผิดต่อเขาแต่ในเมื่อมั่นใจแล้วว่าความรู้สึกที่มีต่อเขาไม่ใช่อย่างที่ตนเคยจิตนาการไว้ ก็ยิ่งไม่คิดจะให้เขาถลำลึกลงมาพัวพันกันอย่างไม่ชัดเจนตลอดไม่เป็นผลดีกับใครทั้งนั้น ดังนั้นเธอจึงสูดลมหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง เอ่ยขึ้น “เจ้าสำนักหลง ข้ากลับมาทบทวนดูแล้ว ข้ารู้สึกว่า…”
เธอพูดยังไม่จบก็ถูกหลงซือเย่เอ่ยขัด “ซีจิ่วเธอไม่ต้องพูดอะไรหรอก ฉันเข้าใจดี เป็นฉันวู่วามเกินไป เธออย่าเก็บมาใส่ใจเลย พวกรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเมื่อก่อนใช่ไหม?”
เป็นเพื่อนเหรอ?
หัวใจกู้ซีจิ่วพลันอุ่นวาบ!
เขาช่างเข้าอกเข้าใจผู้อื่นยิ่งนักจริงๆ!
ในใจเธอรู้สึกผิดยิ่งกว่าเดิม แต่ก็โล่งอกด้วยเช่นกัน
หลงซือเย่คนนี้คือเพื่อนที่เธอไม่อยากเสียไป อันที่จริงเธอยากเป็นคู่หูที่สู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเขามาก…
เธอซาบซึ้งอยู่ในใจ พยักหน้าอย่างเต็มแรง “ได้! พวกเรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม! ครูฝึกหลง ขอบคุณนะ!”
ขอบคุณที่คุณยกโทษให้ ขอบคุณทุกอย่างที่คุณมอบให้ฉัน ต่อให้ฉันตอบรับความรักของคุณไม่ได้ แต่บุกนํ้าลุยไฟเพื่อคุณได้…
หลงซือเย่ตบไหล่เธอเบาๆ ยิ้มบางๆ พลางเอ่ยว่า “จะเกรงอกเกรงใจกับฉันไปทำไม? อันที่จริง ตอนนี้เธอยังเด็กอยู่ ไม่ต้องขบคิดเรื่องรักๆ ใคร่ๆ พวกนี้หรอก ตอนนี้สิ่งที่เธอต้องทำคือตั้งใจเรียน ตั้งใจฝึกฝน อย่าให้เสียชื่อศิษย์ของท่านเทพศักดิ์สิทธิ์…”
“แน่นอน!” กู้ซีจิ่วรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก ยักคิ้วแย้มยิ้ม “ฉันจะยอดเยี่ยมที่สุดเลย!”