บทที่ 920 คู่สวรรค์สรรสร้าง 5
“ไม่ได้แม่นยำถึงเพียงนั้น แค่สัมผัสได้ว่าสมควรเป็นภายในสองเดือนนี้” ตี้ฝูอีตอบ “ข้าเกรงว่าจะมาตอนที่ข้ายังอยู่ในร่าง ดังนั้นจึงเตรียมสิ่งนี้ไว้โดยเฉพาะ…”
คนผู้นี้ช่างรอบคอบจนน่ากลัวจริงๆ!
กู้ซีจิ่วนับถือเขาเลย!
จากนั้นก็จินตนาการถึงท่าทางของตี้ฝูอีตอนที่ประจำเดือนมา รู้สึกสลดใจทันที!
“มันมาไม่ถูกเวลาเอาเสียเลย อันที่จริงข้าอยากเห็นท่าทางท่านตอนที่สิ่งนี้มามาก ฮ่าๆๆ”
มุมปากตี้ฝูอีหยักเป็นรอยยิ้ม ขยับเข้าใกล้เธอ “เจ้าอยากให้สิ่งนี้มาในช่วงนั้นที่ข้าอยู่จริงๆ น่ะหรือ? ไม่เกรงว่าข้าจะสัมผัสเจ้าอย่างสมบูรณ์หรือ?”
กู้ซีจิ่วพูดไม่ออก…
เธอผลักใบหน้าหล่อเหลาของเขาไปข้างๆ ไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้ขนาดนั้นอีก
เมื่อเทียบกันแล้วเจ้าคนผู้นี้หน้าหนาเหลือเกิน ดูเหมือนเธอจะสู้เขาไม่ได้!
ในใจเธอค่อนข้างสำนึกบุญคุณประจำเดือนนี้ของตนที่มาได้ถูกเวลาอยู่บ้าง มิเช่นนั้นเกรงว่าวันนี้คงถูกเจ้าคนผู้นี้กินจนไม่เหลือซากแล้ว!
เพลิงสวาทเร่าร้อนก่อนหน้านี้ไหวกระเพื่อมอยู่ในทรวงอกเธอ ใบหน้าเธอเห่อร้อนขึ้นมาอีกครั้ง ค่อยๆ เอนตัวไปด้านหลัง เธอรู้สึกว่ายิ่งใกล้ชิดกับ เจ้าคนผู้นี้เท่าไหร่ สมองเธอก็ขัดข้องได้ง่ายขึ้นเท่านั้น สติสัมปชัญญะขาดผึงลงอย่างง่ายดายยิ่งขึ้น…
ตี้ฝูอีผู้นี้ไม่ว่ากระทำการใดล้วนปรารถนาความสมบูรณ์แบบ ดังนั้นผ้าอนามัยที่เขาเตรียมไว้จึงอ่อนนุ่มพอเหมาะเป็นพิเศษ ราวกับแปะก้อนเมฆไว้ตรงนั้น ไม่เลื่อนไม่หลุดเลยสักนิด ยอดเยี่ยมกว่าสิ่งที่เธอเตรียมไว้ล่วงหน้าก่อนหน้านี้หลายเท่า ทำให้เธอวางใจได้ในที่สุด
ตี้ฝูอีไม่มีจิตสำนึกยิ่งนัก ยิ่งกู้ซีจิ่วออกห่างเขา เขายิ่งเขยิบเข้าใกล้เธอ ถามหัวข้อที่ทำให้พวงแก้มของกู้ซีจิ่วแดงกํ่า “เมื่อกี้เจ้าบอกว่าข้ายังเล็กอยู่…สิ่งใดเล็กหรือ?”
คนผู้นี้ไร้ขีดจำกัดล่างเกินไปแล้ว!
คำถามที่ถามออกมานี้ไร้คุณธรรมเกินไปแล้ว!
กู้ซีจิ่วที่แก้มแดงกํ่า เหลือบมองเขาอย่างเหยียดหยามแวบหนึ่ง จากนั้นก็เขยิบไปด้านข้างเงียบๆ อีกครั้ง
“ท่านคิดไปถึงไหนกัน?” กู้ซีจิ่วกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ข้าจะบอกว่าอายุข้ายังน้อยเกินไป เพิ่งสิบห้าปี ในยุคสมัยของพวกข้า ถือว่ายังไม่บรรลุนิติภาวะ…”
ตี้ฝูอียกมือข้างหนึ่งคํ้าศีรษะไว้ มองเธอจากมุมสูง นิ้วมืออีกข้างหมุนเส้นผมเธอเล่นเบาๆ “ยุคนั้นของเจ้า อายุเท่าไหร่ถึงจะนับว่าเป็นผู้ใหญ่”
“สิบแปดปี”
“อ่อ เช่นนั้นความหมายของเจ้าคืออายุสิบแปดถึงจะแต่งงานกับข้าได้สินะ?”
“ใช่แล้ว…” กู้ซีจิ่วหลุดปากตอบไปตามสัญชาตญาณ ถึงได้ทราบว่าตนติดกับเขาแล้ว “เรื่องนั้น…ข้า…”
“อืม เจ้าไม่จำเป็นต้องอธิบาย ข้าเข้าใจ” สีหน้าตี้ฝูอีแสดงออกว่า ‘ข้าเข้าใจดียิ่ง’
“เอาเถอะ เอาตามที่เจ้าว่า สามปีเท่านั้น ข้ารอได้ รอเจ้าอายุสิบแปดข้าค่อยแต่งเจ้าเป็นภรรยา ไม่อนุญาตให้เสียใจภายหลังแล้ว!”
กู้ซีจิ่วพูดอะไรไม่ออก
เรื่องนั้น…นี่ถือว่าเธอทำให้คำขอแต่งงานของเขาประสบความสำเร็จไปแล้วสินะ?
กู้ซีจิ่วรู้สึกไม่ยินยอมอยู่บ้าง กระแอมคราหนึ่ง “ข้าพูดว่า ถ้าข้าอายุสิบแปดปีถึงจะนับว่าเป็นผู้ใหญ่ ไม่ได้บอกว่าจะออกเรือนยามนั้น…”
นิ้วหนึ่งของตี้ฝูอีแตะริมฝีปากเธอ ยิ้มละไมแล้วเอ่ยว่า “ความหมายของเจ้าคือยามนี้ก็ออกเรือนได้ใช่ไหม? ข้าไม่ต้องรอแล้วสินะ?”
กู้ซีจิ่วตาโต คิดจะโต้แย้งเขาต่อ พออ้าปากออกนิ้วเขาก็แทรกเข้ามาในปากเธอ เธอกัดนิ้วนั้นของเขาเบาๆ อย่างไม่อาจควบคุมตัวเองได้
นัยน์ตาเขาฉายแววลุ่มลึกแวบหนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลาเข้าใกล้เธอยิ่งขึ้น ดวงตาเขาหยีโค้งนิดๆ กลายเป็นองศาที่อันตราย เสียงพร่าเล็กน้อย “นี่เจ้าเชิญชวนข้าอยู่หรือ?”
เชิญชวนกับหัวเจ้าสิ!
กู้ซีจิ่วรีบใช้ปลายลิ้นดันมือเขาออก คิดเปิดปากเอ่ย ทว่านิ้วมือเขากลับกดลงบนริมฝีปากเธออีกครั้ง เขาเอ่ยอย่างเคร่งขรึมจริงจัง “ซีจิ่ว ข้ารู้ว่าเจ้าก็ร้อนใจ แต่ตอนนี้ยังไม่ได้ ในหลายวันนี้สตรีไม่อาจมีสัมพันธ์ชิดเชื้อได้…”