บทที่ 944 ปล่อยข้าลงเถอะ ไม่ต้องสนใจข้าแล้ว

กลัวบ้ากลัวบออันใด มารดามันเถอะ พวกเราสู้ตายกับพวกมันกัน! สู้ได้หนึ่งก็คุ้มทุน สู้ได้สองพวกเราได้กำไร! ยี่สิบปีให้หลังถือกำเนิดใหม่เป็นชายชาตรี ยายเฒ่าเช่นข้าต้องเข้าสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์ ซํ้ายังต้องมาฆ่าไอ้ลูกหลานบัดซบพวกนี้อีก!” นี่คือเสียงของจางฉูฉู่

“หาหนทางอื่น!” นี่คือเยี่ยนเฉิน

“ปล่อยข้าลงเถอะไม่ต้องสนใจข้าแล้ว” เสียงนี้อ่อนระโหยนิดๆ เป็นเสียงของเชียนหลิงอวี่ ดูเหมือนเขาจะได้รับบาดเจ็บ…

ขณะที่มู่เตี่ยนกำลังจะมองสถานการณ์ด้านล่างให้ละเอียด กู้ซีจิ่วที่อยู่ข้างกายก็เหินร่างกระโดดเข้าไปตรงๆ แล้ว มู่เตี่ยนย่อมต้องกระโดดตามลงไปด้วย…

….

สถานการณ์ด้านในทำให้มู่เตี่ยนที่ผ่านประสบการณ์มาโชกโชนต้องชะงักฝีเท้าไปแวบหนึ่งเช่นกัน

ด้านในกลายเป็นโลกอีกใบหนึ่ง เห็นรางๆ ว่าเป็นเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่ง บ้านเรือนเรียงราย ถนนกว้างขวาง ไม่แตกต่างจากเมืองทั่วไปสักเท่าไหร่

พายุหิมะรุนแรงยิ่ง ลมพายุผสานกับม่านหิมะโหมกระหน่ำอยู่ท่ามกลางฟ้าดิน พัดจนนัยน์ตาคนแทบจะลืมไม่ขึ้น พายุหิมะหนักหนาเกิน ไป เกล็ดหิมะที่ปลิวว่อนหนาแน่นยิ่งกว่าหมอกหนาๆ เสียอีก

กู้ซีจิ่วเพิ่งจะร่อนลงบนพื้น ก็เกือบถูกพายุที่โหมกระหน่ำพัดให้ล้มคะมำแล้ว!

“ระวัง!” มู่เตี่ยนที่อยู่ข้างกายดึงเธอไว้ทันที เอียงกระบี่ฟันออกไป คลื่นกระบี่ดุดันทรงพลังฟันเข้าที่จุดหนึ่งด้านหลังเธอ…

เสียงกรีดร้องที่ไม่คล้ายเสียงมนุษย์เสียงหนึ่งแว่วเลือนรางออกมาจากพายุ เงาร่างซีดขาวดั่งหิมะสายหนึ่งโซเซถอยหลังไป หยาดโลหิตสีแดงคลํ้า

กระจายอยู่บนหิมะ กลิ่นเหม็นเน่าคลุ้งอยู่ในอากาศ

กู้ซีจิ่วเพ่งสายตาแวบหนึ่ง ในวินาทีเธอได้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัดเจนแล้ว นั่นคือใบหน้าซีดเทาใบหน้าหนึ่ง บนหน้ามีจุดกระดำกระด่างสีน้ำตาล แขนขาแข็งทื่อ สวมชุดสีขาวที่คล้ายว่าจะเป็นผ้าป่าน ทว่าการเคลื่อนไหวกลับว่องไวจนยากจะอธิบาย

เมื่อครู่ตอนกู้ซีจิ่วร่อนลงพื้น มันก็โผเข้าใส่ทันที เล็บทั้งสิบนิ้วดำสนิทแหลมคมปานใบมีด กลิ่นคาวเหม็นเน่าโชยมาเตะจมูก!

คมกระบี่ทรงอานุภาพของมู่เตี่ยนน่าจะแทงถูกทรวงอกมันเข้า ถึงขั้นทะลุหัวใจของมันด้วยซํ้า แต่มันกลับเซถอยไปไม่กี่ก้าว จากนั้นก็พุ่งเข้ามาอีกครั้ง!

ขณะเดียวกันนี้ เงาร่างสีขาวที่คล้ายคลึงกันก็แวบขึ้นท่ามกลางาพายุหิมะ พากันพุ่งเข้าโจมตีพวกกู้ซีจิ่วทั้งสอง

ผีดิบรึ?!

นัยน์ตามู่เตี่ยนทอประกายวาบ สะบัดฝ่ามือคราหนึ่ง ลูกเพลิงขนาดใหญ่ดวงหนึ่งผุดออกมาจากปลายกระบี่ พุ่งใส่ผีดิบชุดขาวตนหนึ่งที่อยู่เบื้องหน้า!

ผีดิบชุดขาวถูกลูกไฟพุ่งใส่จนล้มคว่ำ ทว่ามิได้ลุกไหม้ตามที่มู่เตี่ยนจินตนาการไว้ ผีดิบชุดขาวชนิดนี้ไม่กริ่งเกรงเพลิงผลาญ!

ผีดิบชุดขาวเหล่านี้เคลื่อนไหวว่องไวนัก แฝงลมกรรโชกอันดุดันไว้ เพียงพริบตาเดียวกรงเล็บเจ็ดแปดคู่ก็คว้าจับมาถึงเบื้องหน้าพวกเขาแล้ว มู่เตี่ยนทำได้เพียงกวาดกระบี่ล้ำค่าปัดป้อง อาศัยแรงปะทะมหาศาลกระแทกผีดิบที่รายล้อมให้กระเด็นออกไป

ผีดิบเหล่านี้ไม่เกรงคมกระบี่ฟาดฟัน ไม่กลัวเปลวไฟแผดเผา มู่เตี่ยนรู้สึกปวดหัวอยู่บ้าง ขณะที่กำลังลองหาหนทางอื่นอยู่ ทันใดนั้นกู้ซีจิ่วที่อยู่ข้างกายกลับพุ่งออกไปปานสายลมหอบหนึ่ง!

เพียงพริบตาเดียวเธอก็เข้าใกล้ผีดิบชุดขาวตัวหนึ่งแล้วพลันเอียงกายเงื้อแขนขึ้นเข้าบีบคอของอีกฝ่ายตรงๆ จากนั้นก็หาองศาที่พอเหมาะแล้วออกแรงบิดทันที!

‘กร็อบ!’ เสียงกระดูกหักกังวานขึ้น หัวของผีดิชุดขาวตัวนั้นถูกเธอบิดอย่างแรงจนหมุนหนึ่งร้อยแปดสิบองศา ทรุดลงบนพื้นทันที ไม่ขยับอีกต่อไป!

ท่าทางของเธอเหี้ยมโหดมาก มู่เตี่ยนมองแล้วรู้สึกว่าท้ายทอยเย็นวาบไปหมด แต่เขาก็พบว่านี่เป็นวิธีที่ดีในการสังหารตัวประหลาดพวกนี้…

“ระวังอย่าถูกกัดหรือข่วนเข้า! ใช้มือเปล่าหักคอพวกมันก็ได้!” เสียงกู้ซีจิ่วแว่วอยู่ท่ามกลางพายุหิมะ ร่างกายเธอว่องไวปานสายฟ้าแลบ เข้าประชิดผีดิบชุดขาวตัวที่สองอย่างรวดเร็วยิ่ง…

จิตใจมู่เตี่ยนพลันฮึกเหิมขึ้นมา รีบปฏิบัติตามทันที ร่างกายพุ่งโผนตรงเข้าประชิดตัวประหลาดเหล่านั้นแล้วหักคอเสีย

ทั้งสองล้วนเป็นอัจฉริยะในหมู่ยอดฝีมือ เมื่อพบวิธีสังหารสังหารตัวประหลาดเหล่านี้แล้ว ย่อมเข่นฆ่าได้ปานหั่นผักหั่นแตง