ตอนที่ 1081 แดนเลื่องลือ 7
ผู้ฝึกฌานสิบล้านคนรอบๆ ต่างหน้าเปลี่ยนสี สายตามองฟ้าด้วยความหวาดกลัวยิ่ง พวกเขารู้สึกถึงความแกร่งและแรงกดดันของพลังหนึ่งพันภูเขา นี่คือพลังที่ทำให้ทั้งแผ่นดินใหญ่สั่นสะเทือน
ก่อนหน้าที่ซูหมิงจะเรียนเคล็ดวิชาสังหารเทพ ในอภินิหารทั้งหมดของเขา วิชาเคลื่อนย้ายภูผาไม่ถือว่าเป็นวิชาพรสวรรค์ แต่พูดได้ว่าเป็นรูปแบบที่แกร่งที่สุด เรียนจากเตาหลอมลำดับห้า มีต้นกำเนิดมาจาก…โลกเคลื่อนย้ายภูผาที่ไม่ใช่ของ มหาโลกสามรกร้าง!
เป็นวิชาที่แกร่งที่สุดของโลกเคลื่อนย้ายภูผา พลานุภาพของมัน…แน่นอนว่ายากจะคาดเดา ที่ซูหมิงใช้เป็นเพียงหนึ่งในพันของพลังแท้จริงเท่านั้น ถึงอย่างไรด้วย ขั้นพลังเขาก็ยังใช้ไม่ได้อย่างเต็มที่ ทว่าเพียงเท่านี้ก็ปลดปล่อย….กลิ่นอายพลังที่มากพอจะสร้างอำนาจคุกคามให้กับยอดฝีมือขั้นชะตา
หลังผู้ฝึกฌานสิบล้านคนหน้าเปลี่ยนสี ชายชราหน้าดำสูดลมหายใจเข้าด้วยความตกใจ แม้แต่ยอดฝีมือขั้นเกิดเป้ยปังยังหรี่ตาลง สีหน้าจริงจังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
คนนอกยังเป็นเช่นนี้ คนมีปีกสีดำกลางลำแสงใจกลางแรงกดดันรู้สึกเด่นชัดยิ่งกว่า ดวงตาเขาขยับประกายวาว เกิดเสียงดังเสียดสีทีหนึ่ง ก่อนมีแสงดำระเบิดอย่างรุนแรงมาจากในร่างกาย ชั่วขณะที่แสงพุ่งขึ้นฟ้าก็ปกคลุมสีของลำแสงในพริบตา เปลี่ยนเป็นสีดำทั้งหมด ในเวลาเดียวกันแสงดำยังขยายออกไป ชั่ววูบเดียวในสายตาผู้ฝึกฌาน สิบล้านคนโดยรอบ แท่นราบที่ซูหมิงอยู่เปลี่ยนเป็นสีดำทึบทั้งหมด
แสงสีดำนี้ แม้ว่าผู้ฝึกฌานสิบล้านคนรอบๆ จะแค่มอง แต่ก็รู้สึกเจ็บดวงตาในฉับพลัน ความหนาวเกิดขึ้นในร่างกายหมายจะแช่แข็งอวัยวะทุกส่วน กระทั่งแขนขายังชาภายใต้ไอหนาว ทั้งตัวราวกับเสียขั้นพลังทั้งหมดกลายเป็นคนธรรมดาที่ขั้นพลังยังอยู่!
แสงแก่นยมโลกหนึ่งในห้าแสงเทพ ความแกร่งของพลานุภาพทำให้มันกลายเป็นแสงสว่างแห่งจักรวาลที่ทำให้คนหน้าเปลี่ยนสีซึ่งอยู่ทางแดนเหนือสุดเมื่อนานมาแล้วในโลกแท้จริงดาราสัจธรรม
ช่วงที่แสงดำโผล่มา ซูหมิงรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างโดยพลัน ทันใดนั้นภูเขาพันลูกบนฟ้าก็ลงมายังแผ่นดิน
ดูจากเงามืดของภูเขาพันลูกแล้ว ไม่เพียงแต่จะครอบแท่นราบนี้เท่านั้น แม้แต่ ผู้ฝึกฌานจำนวนมากรอบๆ ก็ยังถูกเงามืดครอบเอาไว้ อีกทั้งเมื่อภูเขาพันลูกตกลงมา เงามืดยังขยายไปไม่หยุด สำหรับผู้ฝึกฌานสิบล้านคนแล้ว นี่เหมือนกับว่าถูกซูหมิงกับคนมีปีกสีดำลงมือพร้อมกัน หนึ่งแช่แข็งร่าง อีกหนึ่งทำลายล้าง
ยอดฝีมือขั้นเกิดเป้ยปังหน้าเปลี่ยนสี ที่นี่มีเพียงเขาที่เคลื่อนไหวได้ภายใต้ แสงแก่นยมโลก เขาจึงสะบัดแขนเสื้อ ยกมือขวาขึ้นทำสัญลักษณ์มือชี้ไปข้างหน้า พร้อมกันนั้นก็ยังตะโกนเสียงต่ำออกไป
“ผนึกดาราสัจธรรม!” เกิดเสียงโครมดังสนั่น คนสิบล้านคนโดยรอบสั่นสะท้านพร้อมกัน ความเจ็บปวดและร่างแข็งค้างหายไป ตอนนี้ทุกคนมีอยู่ความคิดเดียวคือถอยไปให้เร็วที่สุด
พริบตาเดียวผู้ฝึกฌานสิบล้านคนถอยร่นไปอย่างรวดเร็วราวกับน้ำหลาก เมื่อถอยไปไกลมากแล้วก็เกิดเสียงโครมดังสนั่น แผ่นดินใหญ่สั่นสะเทือน ภูเขาพันลูกชนเข้ากับลำแสงบนแท่นราบทีละลูก
ท่ามกลางเสียงโครมคราม ภายใต้ภูเขาพันลูกตกลงมา แสงดำในลำแสงขยับวูบวาบอย่างรวดเร็ว เสียงเสียดสีดังปะปนอยู่ในเสียงระเบิด ทุกครั้งที่ขยับแสงจะทำให้ภูเขาใหญ่ลูกหนึ่งพังลง
ขณะเดียวกับที่แสงแก่นยมโลกปะทะกับภูเขาพันลูก ซูหมิงฝืนกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้พลางพุ่งไปข้างหน้า ขณะกำลังจะแทงทวนมุ่งสู่ชีวิตอีกครั้ง ทันใดนั้นมีเสียงแหลมของกระเรียนขนร่วงดังขึ้นในใจเขา
“ของข้า ของข้า! ย่ากระเรียนมันเถอะ นี่มันของข้า!”
“แสงนี้เป็นของท่านกระเรียน เป็นของข้า เกิดอะไรขึ้น ข้าเหมือนจะนึกอะไรออก ย่ากระเรียนเจ้าเถอะ นึกไม่ออก แต่ข้ารู้ว่าแสงดำเป็นของข้า ข้าน่าจะมีแสงอยู่ ห้าขนิด หากแสงเทพห้าชนิดเกิดเสียงขึ้นพร้อมกัน ข้าจะเป็นที่จดจำของเทพเซียนทั้งหมด!”
เสียงแหลมกระเรียนขนร่วงมีความตื่นเต้นและคลุ้มคลั่งอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เสียงดังก้องในความคิดซูหมิงทำให้เขาหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ในเวลาเดียวกันเส้มผม สีแดงหายไปกลับมาเป็นปกติ
นี่ไม่ใช่ว่าซูหมิงตั้งใจ แต่เสียงแหลมกระเรียนขนร่วงมีพลังสั่นสะเทือนจิตใจอย่างหนึ่ง ส่งผลให้เขาย้อนกลับมาจากในสภาวะแห่งการทำลายล้าง
เมื่อกระเรียนขนร่วงร้องตะโกนแล้ว ขณะที่ภูเขาพันลูกตกลงมาและแสงดำทำลายล้าง มันก็บินออกมาจากถุงเก็บวัตถุซูหมิงเอง ดวงตามันแดงก่ำ กัดฟันพุ่งเข้าไปในลำแสงโดยไม่สนสิ่งใด
“ของข้า เจ้าหัวขโมยสมควรตาย แสงนี้เป็นของข้า!” ในความทรงจำซูหมิง กระเรียนขนร่วงไม่เคยบ้าคลั่งแบบนี้มาก่อน ต่อให้เป็นตอนอยู่ในเตาหลอมลำดับห้าที่มันถูกกระตุ้นอย่างรุนแรงแล้วก็ยังไม่ถึงระดับอย่างตอนนี้
ทั่วร่างมันไม่มีขน แต่ก็มีขนอ่อนอยู่เล็กน้อย ตอนนี้ขนอ่อนเหล่านั้นลุกขึ้นทั้งหมด ดวงตาแดงก่ำแฝงไว้ด้วยความบ้าคลั่ง สีหน้าเหยเกยราวกับว่าคนมีปีกสีดำแย่งหินผลึกทั้งหมดของมันไป
“คอยดูว่าท่านกระเรียนจะจัดการเจ้าอย่างไร เจ้าหัวขโมยสมควรตาย เจ้าอาศัยจังหวะที่ท่านกระเรียนไม่สนใจขโมยแสงดำของข้า แสงนี้เป็นของข้า!”
กระเรียนขนร่วงตะโกนพลางเข้าไปใกล้ลำแสง ภายใต้แสงดำส่งเสียงเสียดสี ซูหมิงรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่าง ทว่ากระเรียนขนร่วงกลับไม่เป็นอะไรเลย มันไม่หยุด แต่กลับเร็วขึ้นกว่าเดิมจนพุ่งชนลำแสงดังโครม สองฝ่ายต่างสบตากันและกัน
ทันทีที่พวกมันสบตากัน คนมีปีกสีดำอึ้งงันก่อน จากนั้นก็หน้าเปลี่ยนสีอย่างรุนแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาตัวสั่นและเหมือนจะถอยไป ทว่าร่างถูกผนึก ในลำแสง พอถอยไปไม่ได้ก็ตะโกนเสียงแหลมในฉับพลัน
“เป็นเจ้า สมควรตาย เจ้ายังไม่ตาย เหตุใดเจ้าถึงยังไม่ตาย เหตุใดเจ้าถึงยังไม่ตายๆ ไปซะ!” คนมีปีกสีดำเปล่งแสงดำเด่นชัดจากทั่วร่าง ทำให้ซูหมิงเข้าไปใกล้ไม่ได้ หลังร่างโซเซถอยไปแล้วก็เกิดเสียงระเบิดดังก้อง ภูเขาพันลูกยังคงตกลงมา ทุกครั้งที่ยอดเขาพังลงจะทำให้แสงดำอ่อนลงเล็กน้อย รวมถึงคนมีปีกสีดำจะตัวสั่นครู่หนึ่ง ทว่าต่อให้ตัวสั่นกว่านี้อีกก็ยังไม่สั่นรุนแรงเท่าตอนเห็นกระเรียนขนร่วง
“เจ้าเป็นของข้า แสงนี้ก็เป็นของข้า ลำแสงสมควรตาย ลำแสงที่น่าเอ็นดูนี้ผนึกเจ้าเอาไว้ ย่ากระเรียนเจ้าเถอะ ลำแสงน่าเอ็นดูยิ่งนัก!” กระเรียนขนร่วงพูดจาสลับมั่วไปมาแล้ว มันตะโกนเสียงดังแล้วทะลวงเข้าไปในลำแสงเกือบครึ่ง ไม่อยากเชื่อว่าจะ….เข้าไปข้างใน
กระเรียนขนร่วงมีภูมิคุ้มกันต่อผนึกทุกอย่าง เรื่องนี้ซูหมิงรู้อยู่ก่อนแล้ว ตอนนี้เห็นดังนั้นแล้วดวงตาขยับประกายวาว ระหว่างที่แสงดำขยับวาววับ เขาถอยหลังไปพร้อมสะบัดแขนเสื้อ ทันใดนั้นภูเขาพันลูกก็วนเวียนไปรอบๆ และด้วยความที่มันพังลงไม่หยุดจากการต่อต้าน จากเศษหินที่เกิดขึ้นรวมเป็นฝุ่นละอองแล้วก่อขึ้นเป็นพายุหมุนขวางทุกสายตาจากโลกภายนอกเอาไว้
โลกภายนอกไม่เห็นทุกอย่างก่อนหน้านี้ การคงอยู่ของแสงดำขวางสายตาทั้งหมดเอาไว้ เสียงภายในก็เช่นกัน คนนอกไม่ได้ยิน ประกอบกับตอนนี้ผู้ฝึกฌานสิบล้านคนรอบๆ รวมถึงเป้ยปังถอยห่างไปไกลแล้ว และยังมีพายุหมุนเศษฝุ่นจากภูเขาพันลูกพังลงอีก ทุกคนจึงยิ่งมองไม่เห็น ฉะนั้นแล้วเรื่องที่เกิดขึ้นในนี้ มีเพียงซูหมิงกับคนมีปีก สีดำที่รู้ มีเพียงกระเรียนขนร่วงที่รู้
พอกระเรียนขนร่วงเข้าไปในลำแสงเกือบครึ่ง คนมีปีกสีดำร้องเสียงแหลมเหมือนหวาดกลัวมันอย่างสุดขีด พยายามจะหนี แต่ออกจากผนึกไม่ได้ เสียงร้องแหลมนั้นจึงแฝงไว้ด้วยความสิ้นหวัง
“อย่ากลัว เด็กดี…มาอยู่ในอ้อมอกท่านกระเรียน ให้ท่านกระเรียนกอดเจ้า สักหน่อย….” กระเรียนขนร่วงหน้าบิดเบี้ยว เสียงก็เปลี่ยนเป็นประหลาดขึ้น มันออกแรงมุดเข้าไปในลำแสงพลางพูดกับคนมีปีกสีดำที่กำลังตัวสั่นและดิ้นรน
กระทั่งซูหมิงฟังคำพูดมันแล้วยังรู้สึกขนลุก ส่วนคนมีปีกสีดำก็ยิ่งกว่า เขาร้องเสียงแหลมพลางดิ้นรนอย่างไร้ประโยชน์ ทำได้เพียงมองกระเรียนขนร่วงออกแรงมุดเข้ามาไม่หยุด จนร่างมากกว่าครึ่งเข้าไปในลำแสงแล้ว
“มาเถอะลูกรัก เจ้าเป็นของข้า ฮ่าๆ แสงนี้เป็นของข้า ข้านึกออกแล้ว ย่ากระเรียน เจ้าเถอะ กระทั่งเจ้าก็เป็นของข้า!
หืม หรือว่าข้าคือบิดาเจ้า เจ้าคือบุตรข้า?” คำถามนี้เกิดขึ้นในหัวกระเรียนขนร่วง จึงสร้างความฉงนให้กับมันอย่างมาก มันเกาศีรษะและออกแรงกระชากตัวเองเข้าไปในลำแสงทั้งหมด หัวเราะพลางเรียลิมฝีปาก ดวงตาแดงก่ำ ซ้ำยัง…พึมพำราวราวกับเป็นโรคจิต
“เจ้ารอง บิดากระเรียนเจ้ามาแล้ว อย่ากลัวๆ ข้าเป็นคนอบอุ่นมาก…ไม่ถูกต้อง ใช้คำว่าท่านกระเรียนยังน่าฟังกว่าเล็กน้อย เอาใหม่ เจ้าอย่าร้อนใจเลย” กระเรียนขนร่วงตัวสั่นพลางหัวเราะเสียงแหลม ทว่าตัวมันถอยไปหลายก้าว
“ลูกรัก ท่านกระเรียนมาแล้ว อย่ากลัวๆ…” เสียงกระเรียนขนร่วงถูกเสียงกรีดร้องจากคนมีปีกสีดำกลบไป ทันทีที่เสียงกรีดร้องดังขึ้น กระเรียนขนร่วงกระโจนเข้าไปกอดคนมีปีกสีดำราวกับสุนัขดุกระโจนใส่อาหาร
ตอนที่พวกมันสัมผัสกัน คนมีปีกสีดำตัวสั่นอย่างรุนแรง ตรงระหว่างคิ้วยังปรากฏน้ำวนขึ้น เพียงพริบตาเดียวขนสีดำอันหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงระหว่างคิ้วเขาแล้วพุ่งไปหากระเรียนขนร่วง จนเมื่อหายเข้าไปในระหว่างคิ้วกระเรียนขนร่วงแล้ว คนมีปีกสีดำชาและไร้เรี่ยวแรง ร่างกลายเป็นแสงดำเปล่งสว่างไปรอบๆ และค่อยๆ หายไป
สิ่งที่หายไปด้วยยังมีกระเรียนขนร่วงที่เหมือนได้สติกลับมา มันจึงรีบหนีกลับเข้าไปในถุงเก็บวัตถุซูหมิง
“ร่ำรวยแล้ว ร่ำรวยแล้ว เจ้าซูน้อย ย่ากระเรียน ข้าร่ำรวยแล้ว ขนนกนี้จะขายเป็นหินผลึกได้เท่าไรกัน เจ้าว่าจะขายได้ร้อยก้อนหรือไม่?”
“เจ้าใช้แสงแก่นยมโลกได้หรือไม่?” ซูหมิงถามขึ้นในทันใด
“ได้อยู่แล้ว ความรู้สึกเหมือนกับตัวเอง แปลก เหมือนว่าเดิมทีมันเป็นของข้า” กระเรียนขนร่วงพึมพำหลายประโยค
ซูหมิงยิ้มมุมปากแล้วยกมือขวาโบกไป พายุหมุนรอบๆ พลันหายไป นอกจาก เศษหินจำนวนมากแล้ว ยอดเขาอื่นที่ยังไม่พังลงก็ถอยกลับไปยังตำแหน่งเดิมของมันอย่างรวดเร็ว
ตอนที่แสงดำบนแท่นราบหายไปรวมถึงทุกอย่างกลับมาปกตินั้น ซูหมิงหมุนตัวกลับมองทุกคนนอกแท่นราบ สิ่งที่เขาเห็นคือสายตาหวาดกลัวและยังมีสีหน้าเหลือเชื่อ
ไม่ต้องหันไปมองเขาก็รู้ว่าสร้างความตื่นตะลึงให้พวกเขาแล้ว คนมีปีกสีดำที่อยู่สำนักดาราสัจธรรมมาไม่รู้กี่ปีในลำแสงข้างหลัง เวลานี้…หายไปแล้ว