ตอนที่ 1118 เปิดประตูยมโลก

ซูหมิงนั่งขัดสมาธิอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่งกลางดาวที่กำลังเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วดุจดาวตก เขาเงยหน้ามองฟ้า ท้องฟ้าไม่มีเมฆ มีเพียงความขุ่นมัวราวสายน้ำ ราวกับหมอก ขณะที่มันหมุนวนอย่างรวดเร็วยังปรากฏแสงดาวเป็นบางครั้ง แต่ก็มักจะหายไปในพริบตา เหมือนกับอวี่เซวียนที่เขาเห็นในสำนักดาราสัจธรรมในความทรงจำ

ซูหมิงหน้าซีดขาวเล็กน้อย เขายกมือขวากุมหน้าอก ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาทำให้แววตาเขาเศร้าโศก

หลังออกจากสำนักดาราสัจธรรมแล้ว เขาเคยถามตัวเองว่าตน….ยังเหลืออะไรบ้าง

ทุกอย่างในภูเขาทมิฬเป็นของปลอม ท่านปู่ก็เป็นศิษย์ของซูเซวียนอี อาจารย์เทียนเสียจื่อก็เป็นตัวหมากของซูเซวียนอี ดวงชะตาเขาเหมือนกับเทพหมานรุ่นหนึ่ง ศิษย์พี่สามคนของเขาตอนนี้อยู่ในมหาชน ยังหาไม่พบ

ไป๋หลิงเป็นรักแรก แต่ตอนนี้มองไปความรักนั้นก็เป็นของปลอม ทุกอย่างไม่มีความจริง ทำให้ซูหมิงนึกถึงตอนเขาอยู่แผ่นดินหมาน นึกถึงความหวังที่จะได้ออกจากฟ้าไปมองโลกข้างนอก

ตี้เทียนกำลังใช้ประโยชน์จากตน ซูเซวียนอีก็เอาตนเป็นตัวหมาก มารดาอยู่ในเตาหลอมลำดับห้า ซูหมิงหันไปมองชีวิตตน มักจะมีมือใหญ่จำนวนมากจัดการโชคชะตาของเขาตามอำเภอใจไม่หยุดหย่อน

หากคนอื่นทำคงไม่เท่าไร ทว่าต้นเหตุทุกอย่างไม่ได้มาจากคนนอก แต่เป็น….บิดาของตัวเอง

ซูเซวียนอีไม่ผิด ในมุมมองเขา เขาไม่ผิด คนที่ทำเพื่อการผงาดขึ้นของเผ่าพันธุ์อย่างบ้าคลั่งจะไปผิดได้อย่างไร….ในคำพูดเขาที่ว่าหากไม่มีเผ่าจะมีครอบครัวได้อย่างไร ถึงซูหมิงจะไม่ยอมรับ แต่ก็เป็นอย่างที่ว่าจริงๆ เขาไม่เกลียด มีแต่ความแค้น

คนที่ยอมสละทุกอย่างของตัวเองเพื่อการผงาดขึ้นของเผ่าพันธุ์ คนแบบนี้ซูหมิงจะเอาอะไรไปเกลียด กระทั่งเขายังเข้าใจด้วย แต่เขายอมรับไม่ได้ว่าตั้งแต่เล็กจน เติบใหญ่ตนเป็นเพียงตัวหมากมาตลอด กระทั่งสหายข้างกายเขายังเป็นตัวหมากของ ซูเซวียนอีเพราะรู้จักกับตนด้วย

นี่คือสิ่งที่เขาไม่อาจรับได้

อย่างเช่นอวี่เซวียน…..

ซูหมิงอยากไปโลกแท้จริงจักรพรรดิยมโลก อยากไปตามหาอวี่เซวียน แต่เขาในตอนนี้จะเอาอะไรไปได้ ก็มีแต่เลือดร้อนกับไม่สนสิ่งใดเท่านั้น แต่ขั้นพลังเขา ยังช่วยอวี่เซวียนออกจากโลกแท้จริงจักรพรรดิยมโลกไม่ได้

จุดนี้ซูหมิงเข้าใจ หากเขาอยากไปโลกแท้จริงจักรพรรดิยมโลก เช่นนั้นสิ่งแรกที่เขาต้องทำคือหลอมรวมกับร่างจริง ให้ขั้นพลังแกร่งกว่านี้ มีแต่แบบนี้เท่านั้นถึงจะสำเร็จในครั้งนี้!

เพราะซูหมิงรู้ว่าโอกาสของเขามีเพียงครั้งเดียว แค่ครั้งเดียวเท่านั้น

“ชีวิตที่เหมือนจะรุ่งเรือง ความจริงเป็นเพียงเรื่องตลก” ซูหมิงพึมพำด้วยความขมขื่น เขาไม่อยากเป็นแบบนี้ เขาพยายามจะกุมชะตาชีวิตตัวเองมาตลอด แต่ทุกครั้งที่เหมือนจะกุมได้ แต่สุดท้ายก็ยังพบว่าเขายังอยู่ในมือคนอื่น

“ความจริงแล้วข้าเพียงแค่ต้องการความเข้าใจ ให้ข้าเข้าใจสิ่งเหล่านี้ ไม่ต้องใช้ประโยชน์จากสหายข้า ข้าจะยอมทำทุกอย่างเพื่อท่าน ทำทุกอย่างตามที่ท่านพึงพอใจบิดาข้า แค่นี้….มักยากหรือ” ซูหมิงมองฟ้าหมุนวนพลางพูดเบาๆ

“ข้าแค่ต้องการ…..ครอบครัว” ซูหมิงก้มหน้าลง หลับตา ปิดน้ำตารินไหล

“มันยากขนาดนั้นเลยหรือ…..”

สายลมพัดผ่านข้างกายเขา ผ่านไปพักใหญ่เขาลืมตาขึ้น ดวงตาไร้ประกายวาว จิตใจมืดหม่น มีความโดดเดี่ยวฝังลึกเกิดขึ้นในตัวเขา

ความโดดเดี่ยวนี้ตกตะกอนอยู่กลางวิญญาณเขา หลอมรวมอยู่ในกาลเวลา ผ่านไปนานก็ยังไม่หายไป ความโดดเดี่ยวคือคนคนหนึ่ง แต่กลับไม่เกี่ยวกับความรู้สึก นี่คือนักเดินทางที่ไร้บ้านคนหนึ่งอยู่บนยอดเขาของดาวนี้ อยู่กลางกองกำลังผู้ฝึก

ฌานห้าล้านคนแห่งห้องโถงสงครามขั้วดิน กำลังพึมพำถึง…..ครอบครัวที่เขาเฝ้าปรารถนาที่สุดในชีวิต

“ครอบครัวข้า ข้าโค่นล้มผืนฟ้าเพื่อพวกเขาได้ จ่ายทุกอย่างเพื่อพวกเขาได้ ข้าเพียงแค่ต้องการ…ครอบครัว”

ซูหมิงถอนหายใจเบา ภายในเสียงถอนหายใจมีความโดดเดี่ยว มีความเงียงเหงา เมื่อเขาลืมตาขึ้น เขามองฟ้าพลางส่ายหน้า เขาเข้าใจว่าสิ่งที่เขาต้องการสำหรับคนส่วนใหญ่แล้วมันง่ายมาก แต่สำหรับเขากลับยากมาก

เขาใช้มือขวาตบถุงเก็บวัตถุเงียบๆ ทันใดนั้นปรากพืชต้นหนึ่งในมือ สิ่งนี้เขาได้มาจากเตาหลอมลำดับห้า เป็นของมหัศจรรย์ที่ทำให้คนรู้สึกถึงกฏชะตา

“ควบคุมชะตาแห่งโลกภายนอก กุมชะตาของตัวเอง ชะตา….” ซูหมิงพูดเบาๆ สายตามองพืชต้นนี้ก่อนหลับตาลงอีกครั้ง เขาทำได้เพียงปิดซ่อนความโดดเดี่ยวเอาไว้ ทำได้เพียงนำความรู้สึกจิตตกกับเงียบเหงาฝังลงไป เขาต้องแกร่งขึ้น เพราะเรื่องในภายภาคหน้าเป็นเหมือนกับชะตา เขาทำได้เพียงต้องแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ถึงจะควบคุมได้ทุกอย่างจริงๆ

ใช้พลังที่สามารถควบคุมจักรวาลมาสร้างครอบครัวของตัวเอง!

ในตัวซูหมิงตอนนี้ปรากฏความแน่วแน่ที่จะไม่มีวันสั่นคลอนในชีวิตนี้ขึ้นมา!

‘ข้าจะมีครอบครัว….มีบิดา มารดา มีท่านปู่ มีสหาย มีอาจารย์ มีคนรัก มีทุกคนในครอบครัวที่ข้ารู้จัก ถึงจักรวาลจะพังพินาศลง ถึงมหาโลกสามรกร้างจะถูกยึดครอง ถึงฝ่ายสิ่งศักดิ์สิทธิ์หวนคืนกับเงามืดรุ่งอรุณจะเปิดสงครามกัน ถึงฟ้ากระจ่างดาว จะเกิดมหันตภัยหลายต่อหลายครั้ง วนเวียนไปไม่รู้เท่าไร…..ข้าก็จะสร้างครอบครัวของข้าเอง!

นี่คือข้าซูหมิง เต๋าของข้า ชีวิตข้า ครอบครัวข้า ข้าจะเป็นคนสร้างขึ้น ถึงเป็นในยมโลกข้าก็จะสร้างขึ้นด้วยตัวเอง!’ พืชต้นนั้นในมือเขาตอนนี้เกิดการสั่นไหวตามที่ ในใจเขาเกิดความเด็ดเดี่ยวจนส่งผลไปถึงจิตใจแน่วแน่ในชีวิตเขา จากนั้นพืชจึงกลายเป็นสีเขียวไปทีละนิดและหลอมรวมเข้าไปในมือเขาจนหายไป แต่ตอนนี้ ซูหมิงลืมตาขึ้น ความแน่วแน่ในแววตาพลันเกิดกลิ่นอายพลังเหมือนฤดูใบไม้ผลิ อีกทั้งทันทีที่กลิ่นอายพลังราวฤดูใบไม้ผลิปรากฏขึ้นในดวงตาซูหมิง วิญญาณเผ่ายมโลกของเขาก็ส่งเสียงคำรามดังสนั่นมาจากในร่างกาย

ภายใต้เสียงดังสนั่น วิญญาณซูหมิงเดือดพล่านขึ้นมาโดยพลัน โลหิตทั้งหมดในตัวเขากลายเป็นอักขระซับซ้อนทีละตัว ตอนที่อักขระจากโลหิตเหล่านั้นไหลเวียนไป ทั่วร่างเขา วิญญาณเขาก็รวมออกมาเป็นอักขระจำนวนมาก

กระทั่งนอกตัวเขาตอนนี้ยังมีอักขระมากมายวนเวียน พวกมันวนเวียนรอบตัวเขา พริบตาเดียวก็กลายเป็นพายุคลั่ง ช่วงที่เกิดเสียงดังครึกโครม กระเรียนขนร่วงข้างกายเขาเบิกตากว้าง ก่อนรีบถอยไปอย่างว่องไว

“กลิ่นอายพลังของยมโลก…..พลังแห่งต้นกำเนิดมหาโลกสามรกร้าง…..เก้าดาราบดบัง…..สาเหตุความขัดแย้งของฝ่ายสิ่งศักดิ์สิทธิ์หวนคืนกับเงามืดรุ่งอรุณ…..ระหว่างแสงสว่างและเงามืด….หนึ่งความคิดแสงสว่าง หนึ่งความคิดพลังแห่งเงามืด…..” กระเรียนขนร่วงตัวสั่น ในดวงตามันสับสน เวลานี้ความทรงจำที่หายไปเหมือนปรากฏมาอีกเล็กน้อย ทำให้มันพึมพำออกไปโดย

จิตใต้สำนึก ทันใดนั้นก็เกิดความเจ็บปวด มันจับหัวขนร่วงเอาไว้อย่างแรงแล้วตะโกนเสียงดังพร้อมกับรีบถอยไป อีกทั้งในยามนี้ บนฟ้ามีสายรุ้งยาวขยับวูบวาบ เป็นจูโหย่วไฉกับบรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิงเข้ามาอย่างรวดเร็วก่อนปกป้องรอบๆ เอาไว้ในทันใด ซ้ำยังมองซูหมิงที่มีพายุอักขระโอบล้อมด้วยความตกตะลึง

พวกเขารู้สึกชัดเจนว่าในพายุคลั่งมีพลังงานและกลิ่นอายพลังที่พวกเขาบอกไม่ถูก กลิ่นอายพลังนี้ประหลาดอย่างยิ่ง เห็นๆ อยู่ว่าไม่แกร่ง ทว่าแม้แต่จูโหย่วไฉยังเกิดความรู้สึกว่าวิญญาณกับเลือดเนื้อกำลังสั่นไหว เลยยิ่งไม่ต้องพูดถึงบรรพบุรุษ หุ่นเชิดเพลิง เขาเหม่อมองพายุอักขระนอกตัวซูหมิง ในใจตื่นกลัวถึงขีดสุดแล้ว เพราะเขาพบว่า…..ในพายุ ท่ามกลางอักขระนับไม่ถ้วนมีอยู่ตัวหนึ่งที่มี…..ความรู้สึกที่เป็นต้นกำเนิดชีวิตของเผ่าหุ่นเชิดเพลิงของเขา

เหมือนกับว่าอักขระตัวนั้นเป็นตัวแทนเผ่าหุ่นเชิดเพลิงทั้งหมด!

อีกทั้งอักขระแบบนี้เล็กจ้อยมากในพายุ เหมือนกับเม็ดข้าวในทะเล!

“นี่มันอะไร!”

ยามนี้ไม่ใช่เพียงบรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิงกับจูโหย่วไฉที่เป็นเช่นนี้ บนดาวดวงนี้ ผู้ฝึกฌานสวมเสื้อเกราะสามคนข้างกายชายที่ถูกเรียกว่าสุนัขป่าต่างร่างสั่นสะท้าน ก่อนมองไปทางยอดเขาที่ซูหมิงอยู่ด้วยความหวาดผวา ทุกคนลมหายใจกระชั้น ถึงจะอยู่ห่างมาก แต่ก็เพราะอยู่ห่างมาก พวกเขาถึงรู้สึกอย่างชัดเจนว่าตรงนั้น….มีพลังที่เหมือนกับวิญญาณพวกเขาอยู่ บางทีนั่นอาจไม่ใช่วิญญาณของพวกเขาสามคน แต่เป็นเผ่าพันธุ์ของพวกเขา!

ชายวัยกลางคนที่รินสุราเองและดื่มเองตอนนี้หน้าเปลี่ยนสี เขามองไปตรงจุดที่ ซูหมิงอยู่ มือขวาสั่นไหวเบาๆ ในใจเกิดความตกใจกลัวขึ้น ในจักรวาลนี้ไม่มีเผ่าพันธุ์เขาแล้ว เขาเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่

ทว่าตอนนี้ เขากลับรู้สึกถึงวิญญาณของเผ่าพันธุ์ตนทางซูหมิง!

“เกิดอะไรขึ้น!” ชายวัยกลางคนลมหายใจกระชั้น ตอนนี้เองผู้ฝึกฌานห้าล้านคนแห่งห้องโถงสงครามขั้วแห่งดินหยุดชะงักที่กำลังเดินหน้ากันทั้งหมด ทุกคนต่างหันมามองทางดาวเจ็ดสี ตอนนี้เองผู้ฝึกฌานห้าล้านคนที่มาจากเผ่าพันธุ์ต่างกันล้วนรู้สึกถึงกลิ่นอายพลังของเผ่าพันธุ์ตน รู้สึกถึงวิญญาณของเผ่าพันธุ์ตน!

ภายในทะเลเต๋าใต้สำนักดาราสัจธรรม ตอนนี้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ขึ้น ทะเลหมอกม้วนตลบ ทั้งผิวทะเลก่อขึ้นเป็นใบหน้ายักษ์หนึ่ง นั่นคือบรรพชนแห่ง ทะเลเต๋า ดวงตาเขาขยับประกายวาวเด่นชัด

“มีคนเปิดประตูยมโลกได้อีกคนแล้ว ไม่รู้ว่าประตูยมโลกของเขา…..จะมีความหมายชนิดใดอยู่ จะเติบโตได้ถึงระดับใด จะถูกผสมกลมกลืนในตอนสุดท้ายเหมือนกับคนที่เปิดประตูยมโลกทั้งหมดในความทรงจำข้าหรือว่า…..จะเปิดประตู บานนั้นได้อย่างแท้จริง….มุ่งหน้าไปสู่แห่งหนึ่งความคิด!”

ขณะเดียวกันในสำนักดาราสัจธรรม ณ แดนนั่งฌานของซูเซวียนอี ร่างซูเซวียนอีพลันสั่นสะท้าน เขาลืมตาขึ้นมองห้องลับไกลๆ ตอนนี้เองสายตาเหมือนมองทะลุผ่านอากาศ ไปมองเห็นทุกอย่างที่เขาอยากเห็น

“หนึ่งในสามยอดพรสวรรค์ของเผ่าข้า….เปิดประตูยมโลก!” ซูเซวียนอีพึมพำ ผ่านไปพักหนึ่งเขาก็รู้สึกถึงกลิ่นอายพลังประตูยมโลกจากซูหมิง ใบหน้าจึงมีความขมขื่นทีละน้อย

“ความหมายแห่งการปกป้อง…..ความคิดแห่งการสร้างครอบครัว…..หมิงเอ๋อร์ สักวันหนึ่งข้าจะเติมเต็มให้เจ้า….ข้าจะทำ….”