ตอนที่ 1179 วิหารเหล่าเทพ 1

ภายในพายุหมุนกลางฟ้า ซูหมิงอยู่ข้างหน้า หู่จื่ออยู่ข้างๆ ส่วนกระเรียนขนร่วงนอนหมอบอยู่บนบ่าหู่จื่อ พยายามพูดมอมเมาเขาไม่หยุดจนหู่จื่อเริ่มรำคาญ จึงจับคอมันเหวี่ยงออกไปให้ไกล ทว่าเพียงไม่กี่ลมหายใจ มันก็ปรากฏตัวอีกครั้ง กลับมานอนหมอบอยู่บนบ่าเขาและเริ่มพูดมอมเมาต่อ

ซูหมิงมีสีหน้าสงบนิ่ง ดวงตาที่สามตรงระหว่างคิ้วเปิดออกแล้ว ภายในขยับแสงวิบวับ สายตามองพายุหมุนกลางผืนฟ้า ภายใต้ดวงตาที่สาม เขาเห็นว่าเหมือนมีเส้น สีเงินสายหนึ่งยืดยาวเข้าไปยังส่วนลึกพายุหมุน

เส้นสีเงินนี้คือร่องรอยจิตสัมผัสที่เขาทิ้งเอาไว้ตอนตบกลางกระหม่อมร่างแยกกลืนนภาก่อนหน้านี้ เขาสามารถหาอีกฝ่ายพบจากร่องรอยนี้

เวลาผ่านไปทีละวันพริบตาเดียวก็ครึ่งเดือน ซูหมิงห้อเหยียดอยู่ในฟ้ากระจ่างดาวมาครึ่งเดือนแล้ว ไล่เส้นสีเงินไป จนห่างจากร่างแยกกลืนนภามากขึ้นเรื่อยๆ

ร่างแยกกลืนนภาของเขาที่เกิดจิตสำนึกขึ้นเองร่างนี้ เห็นได้ชัดว่ารู้ว่าซูหมิงจะมาจึงห้อเหยียดไปไกล และยังเปลี่ยนทิศทางไม่หยุดเพื่อสลัดซูหมิงให้หลุด

แต่ไม่ว่าเขาจะหนีอย่างไรก็ยังไม่อาจหนีพ้นเงื้อมมือซูหมิง วันที่สิบเก้าหลังจากไล่ตาม ดวงตาซูหมิงวาววับ ร่างเดินหนึ่งก้าวไปยังมวลอากาศ วูบเดียวก็หายไป มาปรากฏ อีกที่อยู่ไกลมาก ยืนอยู่นอกดาวผุพังดวงหนึ่ง

แทบแป็นทันทีที่เขาปรากฏ ในดวงตาที่สามก็เห็นว่าเส้นสีเงินยืดยาวเข้าไปใน ดาวผุพังดวงนี้ อีกทั้งภายใต้การขยายของดวงตาที่สาม เขามองในแวบแรกก็เห็นว่าบนยอดเขากลางดาวมีร่างแยกกลืนนภานั่งขัดสมาธิอยู่

ทันทีที่ซูหมิงมองร่างแยกกลืนนภา ร่างแยกกลืนนภาในชุดคลุมดำทั้งตัวพลันเงยหน้าขึ้นจ้องฟ้าด้วยความเย็นชา สบสายตากับซูหมิง

ซูหมิงยิ้มมุมปาก ตอนนี้หู่จื่อกับกระเรียนขนร่วงก็เข้ามาแล้ว มองดาวผุพังเช่นกัน

“หู่จื่อ ท่านรออยู่ที่นี่ ร่างแยกนี้ค่อนข้างเจ้าเล่ห์ เลือกที่นี่จะต้องมีการเตรียมตัวแน่ หากเขาหนีไป ท่านต้องขวางเอาไว้

ขนร่วง เจ้าเฝ้าอยู่ที่นี่” ซูหมิงยกมือขวาชี้ไปยังด้านตรงข้าม หู่จื่อจึงแสยะปากยิ้ม ร่างขยับไหวหายวับไปปรากฏตรงจุดที่ซูหมิงต้องการ

กระเรียนขนร่วงรีบตบหน้าอก ทำท่าทางเหมือนให้ซูหมิงวางใจได้เต็มที่ ส่วนซูหมิงนัยน์ตาขยับประกายวาว สายตามองดาวผุพัง รอยยิ้มเยาะตรงมุมปากมากกว่าเดิม นิสัยของร่างแยกกลืนนภาคล้ายกับเขามาก ในเมื่อเลือกที่นี่จะต้องมีการซุ่มโจมตีอยู่แน่ๆ แต่ไม่ว่าร่างแยกกลืนนภาจะเตรียมตัวอย่างไร เขาก็จะไม่เข้าไปในดาวผุพังดวงนี้ แต่ระหว่างที่ยกมือขวาขึ้น แหวนบนนิ้วมือขวาขยับแสงวูบ ฉับพลันนั้นมีระลอกคลื่นกระจายล้อมฝ่ามือเขา ก่อนเขาจะทำสัญลักษณ์มือสะบัดไป ระลอกคลื่นจำนวนมากพลันกลายเป็นวงๆ พุ่งไปยังดาวผุพังดวงนี้

ระลอกคลื่นนั้นเพิ่งจะสัมผัสดาว ดาวผุพังก็สั่นไหว เกิดรอยร้าวขึ้นจำนวนมาก เพียงสองลมหายใจเกิดเสียงโครมดังสนั่น ดาวดวงนี้แตกออก

ขณะแตกออก ซูหมิงยังเดินหน้าไปหนึ่งก้าวปานสายฟ้า ก้าวเข้าไปในดาวผุพังดวงนี้ ยกมือขวาขึ้นทำสัญลักษณ์มือชี้ไปข้างหน้า การชี้ครั้งนี้ฉีกมวลอากาศ ปรับเปลี่ยน กฏที่นี่ ปล่อยพลังขั้นพลังชะตาของซูหมิงพุ่งไปยังระหว่างคิ้วร่างแยกกลืนนภา

ด้วยความเร็วของเขาวูบเดียวก็เข้าใกล้ร่างแยกกลืนนภา ทว่าร่างแยกกลืนนภาเหมือนรู้ว่าซูหมิงจะต้องทำแบบนี้อยู่ก่อนแล้ว จึงไม่มีสีหน้าลนลาน แทบเป็นช่วงที่ ซูหมิงเข้ามาใกล้ เขายกมือขวาขึ้น กำหมัดพลางเปล่งเสียงคำราม ร่างกายเกิดการขยับยึกยือก่อนชกหมัดไปทางซูหมิง

หนึ่งหมัดนี้ปะทะกับนิ้วมือซูหมิง เกิดเสียงดังสนั่นสะเทือนฟ้าดินรอบๆ พลังมหาศาลหมุนตลบมาจากทางร่างแยกกลืนนภาทำให้ซูหมิงหยุดชะงักครู่หนึ่ง แต่ก็แค่ครู่หนึ่งเท่านั้น ต่อให้ร่างแยกกลืนนภาจะแกร่งกว่านี้อีก เขาก็ยังเป็นร่างแยก อีกทั้งเพิ่งเกิดจิตสำนึกขึ้นเองเมื่อไม่นานมานี้ด้วย

ซูหมิงแค่นเสียงหึเย็นชาทีหนึ่ง พลังในร่างกายไหลไปตามสัญลักษณ์มือขวาส่งไปถึงนิ้วพลางสะบัดออกไปข้างหน้า ทันใดนั้นเกิดเสียงดังอึกทึก ร่างแยกกลืนนภากระอักเลือดกองใหญ่ ร่างซวนเซพร้อมถอยหนีไปอย่างรวดเร็ว ถอยไปรวดเดียวมากกว่าหลายร้อยจั้ง

แต่ตอนนี้เองซูหมิงกลับหรี่ตาลง ร่างแยกกลืนนภาถูกบีบจนหนีไป นี่ควรจะอยู่ในการคาดเดาของเขา แต่ถูกบีบจนถอยไปหลายร้อยจั้ง นี่จะต้องมีอะไรแน่

แทบเป็นช่วงที่ซูหมิงสังเกตเห็น ร่างแยกกลืนนภาแสยะปากยิ้ม ทั้งยังมีการเย้ยเยาะอยู่ภายใน เขายกสองมือขึ้นประกบกันตรงหน้า จากนั้นเอ่ยเสียงที่ซูหมิงคุ้นเคย

“ฝึกอักษรใต้ดิน สิ่งนี้คือหลุมศพ!”

สิ้นคำพูด ร่างแยกกลืนนภายกสองมือขึ้นประสานมุทราชี้ไปข้างหน้า ทันใดนั้นดาวผุพังที่กำลังจะพังลงก่อนหน้านี้หยุดชะงักครู่หนึ่งก่อนย้อนกลับในพริบตา มันไม่พังลงอีก แต่หดเล็กลง ดูเหมือนการย้อนเวลา แต่ความจริงแล้วเกิดจากอภินิหารของร่างแยกกลืนนภา เพียงพริบตาเดียว ดาวพุพังรวมกันใหม่อีกครั้ง ไม่ได้เป็นดาวแบบก่อนหน้านี้อีก แต่เป็นหลุมศพที่รวมขึ้นจากเศษหินนับไม่ถ้วน!

หลุมศพนี้ประหนึ่งผนึก ภายนอกมีสายฟ้าไหลเวียนมากมาย ส่งเสียงดังเปรี้ยงปร้าง ผนึกซูหมิงเอาไว้ภายในอย่างสมบูรณ์ ทุกอย่างเกิดขึ้นในพริบตา นิสัยซูหมิงกับ ร่างแยกกลืนนภาแทบจะเหมือนกัน ค่อนข้างเจ้าเล่ห์ เขาคาดการณ์ไว้ว่าซูหมิงจะต้องไล่ตามมาแน่ อีกทั้งหลังไล่ตามมาแล้วเห็นตนบนดาวจะต้องมองเห็นเงื่อนงำจึงมีโอกาสไม่มากที่จะลงมาด้วยตัวเอง แต่มีโอกาสมากกว่าที่จะทำลายดาวนี้จากข้างนอก

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ขอเพียงซูหมิงเข้าใกล้ ร่างแยกกลืนนภาก็จะใช้อภินิหารฝึกอักษรใต้ดิน เขาเดิมพันว่าซูหมิงยังไม่เข้าใจตน เดิมพันว่าซูหมิงคิดว่าตนแค่เชี่ยวชาญวิชาจากร่างกายอย่างเดียว

แทบเป็นช่วงที่เกิดผนึกนั้นขึ้น ร่างแยกกลืนนภาเงยหน้าเปล่งเสียงคำรามขึ้นฟ้า โลหิตพลันไหลอาบไปทั่วร่าง ชั่วพริบตาเดียวก็แทบจะกลายเป็นมนุษย์โลหิต แต่ว่าตอนที่เป็นมนุษย์โลหิตกลับมีแสงสีเงินหลายสายถูกบีบออกมาจากระหว่างคิ้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงสามลมหายใจ ระหว่างที่หู่จื่อซึ่งอยู่ไกลๆ หน้าเปลี่ยนสีและ เข้ามาใกล้พร้อมคำรามด้วยความโกรธ ร่างแยกกลืนนภาเงยหน้าหัวเราะเสียงดัง จนกระทั่งบีบเส้นสีเงินออกมาจากระหว่างคิ้วหมดแล้ว เขาก็ขยับวูบไหวตัวพุ่งเข้าไปหาหู่จื่อ ก่อนยิ้มเยาะพร้อมยกมือขวาขึ้นชกหมัดใส่หู่จื่อ

เสียงดังสนั่นกึกก้อง หู่จื่อตัวสั่นสะท้าน เขาถอยไปติอกันหลายร้อยจั้ง ซ้ำยังกระอักเลือดกองใหญ่ ตอนที่เงยหน้าขึ้น ร่างแยกกลืนนภาไม่ได้ไล่ตามมา แต่กลายเป็นสายรุ้งยาวสายหนึ่งบินไกลออกไป วูบเดียวก็หายไปในพายุหมุน มีเพียงเสียงหัวเราะที่ยังคงดังก้องและแฝงไว้ด้วยความหัวแข็ง

“ร่างจริง ไม่มีเส้นสีเงินที่ให้เจ้าตามรอยข้าพบแล้ว ข้าอยากรู้นักว่าเจ้าจะตามข้าอย่างไร เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะบอกให้ว่าข้าจะไปที่ใด ถึงเจ้าจะทำลายธูปสวรรค์ สามดอก ตัดเส้นทางการลอกแบบของข้าก็ไม่เป็นไร ข้าจะไปโลกแท้จริงอื่น ไปหา ซูเซวียนอี ข้าว่าเขาต้องสนใจข้ามากแน่ วันใดที่ข้าฝึกฝนมากพอแล้ว ข้าจะกินเจ้า จะแทนที่เจ้า…” เสียงหัวเราะร่างแยกกลืนนภาค่อยๆ หายไป มองไม่เห็นร่องรอย ร่างเงาเขาแล้ว

เกิดเสียงโครมดังขึ้น หลุมศพเศษหินยักษ์ที่ผนึกซูหมิงพลันระเบิดออก ตามด้วย ซูหมิงเดินออกมาด้วยสีหน้ามืดทะมึน เขามองฟ้ากระจ่างดาวไกลๆ แวบหนึ่ง นัยน์ตาขยับประกายเย้ยเยาะ

เขานึกไม่ถึงจริงๆ ว่าร่างแยกกลืนนภาจะใช้อภินิหารของตนได้ มิใช่มีแต่พละกำลังอย่างเดียว ทว่าสิ่งที่ร่างแยกกลืนนภาไม่รู้คือไม่ว่าซูหมิงจะทำเรื่องใดไม่เคยมีแผนการเดียวมาตลอด นอกจากเส้นสีเงินในร่างแยกกลืนนภา เขายังมีอีกกลอุบายหนึ่ง

นั่นคือสีทองในนิสัยของเขาที่หลอมรวมอยู่ในร่างแยกกลืนนภา แม้จะถูกตัดส่วนวิญญาณเพราะร่างแยกกลืนนภามีจิตสำนึกเองก็ตาม แต่นิสัยสีทองนี้ก็ยังอยู่ในตัวร่างแยกกลืนนภา เพียงแต่ว่ามัวหมองจนอีกฝ่ายไม่สังเกตเห็น

ทว่าเพราะมีนิสัยสีทอง และเพราะนิสัยนี้เกิดขึ้นจากการเปลี่ยนแปลงในตัวเขา ดังนั้นในสายตาเขา ร่างแยกกลืนนภาจึงเหมือนกับคบเพลิงในโลกมืดมิดที่ชัดเจนยิ่ง

“หู่จื่อ ท่านกลับไปหาพวกศิษย์พี่ใหญ่ก่อน ไปช่วยพวกเขาสร้างยอดเขาลำดำเก้า ร่างแยกข้าร่างนี้เจ้าเล่ห์มาก จะจับเขาต้องใช้เวลาสักเล็กน้อย รอข้ากำราบเขาได้ก่อนแล้วจะกลับไปหาพวกท่าน” ซูหมิงหันไปมองหู่จื่อแวบหนึ่งแล้วยกมือขวาโบกไป ฉับพลันนั้นมีพลังนุ่มนวลมุดเข้าไปในร่างหู่จื่อ รักษาอาการบาดเจ็บในตัวเขาไม่น้อย หู่จื่อมองซูหมิง หลังลังเลชั่วครู่แล้วก็ตอบตกลง

ถึงอย่างไรร่างแยกกลืนนภาก็แข็งแกร่ง แม้หู่จื่อจะมีพลังไม่ธรรมดา แต่ก็ยังต่างกันมากเกินไป ตามซูหมิงไปไม่เพียงแต่ไม่เกิดประโยชน์แล้ว แต่ยังเป็นอุปสรรคด้วยเล็กน้อย

“หู่จื่อ ท่านเชี่ยวชาญเรื่องวงแหวนอาคมมากที่สุด ถึงตอนนั้นช่วยข้าแก้วงแหวนอาคมเคลื่อนย้ายที่ส่งไปสำนักดาราสัจธรรมที ข้าอยากไปดูว่าในสำนักดาราสัจธรรมยังมีคนรอดอยู่หรือไม่ อีกอย่างสำนักดาราสัจธรรมจะเป็นที่ตั้งสำนักยอดเขาลำดับเก้าของพวกเรา

นอกจากนี้ที่นั่น…ยังมีบรรพชนแห่งทะเลเต๋า…” ซูหมิงประสานมือคารวะหู่จื่อ เมื่อสร้างระลอกคลื่นที่ใช้ต่อต้านพายุหมุนไว้ใต้เท้าหู่จื่อแล้ว เขาก็หมุนตัวกลับกลายเป็นสายรุ้งยาว ส่วนกระเรียนขนร่วงขยับวูบตามไปอย่างเร็วไว ชั่ววูบเดียวก็หายวับไป

หู่จื่อมองซูหมิงบินไปไกล เขายืนอยู่กลางฟ้า สีหน้าซื่อตรงมีความแน่วแน่

“พลัง ข้าหู่จื่อจะต้องมีพลังที่แกร่งกว่านี้ จะไม่ยอมถูกพวกเขาทิ้งไว้ข้างหลังไกลเกินไป ข้าต้องแกร่งขึ้น!” นัยน์ตาหู่จื่อมีความยึดมั่น ก่อนหมุนตัวกลับเป็นสายรุ้งยาวบินไกลออกไป

ซูหมิงใช้วิชาเคลื่อนย้ายพริบตา ประกอบกับมีสมบัติล้ำค่าจึงมีระลอกคลื่นกระจายออก ทำให้พายุหมุนเหล่านี้ทำอะไรเขาไม่ได้เลย ดังนั้นเขาจึงรวดเร็วขึ้นเรื่อยๆ ขยับวูบเดียวก็ไปไกลไม่มีสิ้นสุด เพียงสิบกว่าลมหายใจ เขาก็รู้สึกถึงร่างแยกกลืนนภาในใจ

‘เดินทางในพายุแบบนี้ ถึงร่างแยกกลืนนภาจะมีร่างกายแข็งแกร่งก็ไปได้ไม่ไกลนัก ตลอดทางก่อนหน้านี้คงจะเป็นขีดจำกัดเขาแล้ว’ นัยน์ตาซูหมิงขยับประกายเย็นเยียบพลางก้าวเข้าไป