ตอนที่ 236 ศึกของลายหมาน

ยามนี้ซือหม่าซิ่นตกตะลึง ลายหมานของซูหมิงทำให้เขารู้สึกถึงอำนาจคุกคามรุนแรง อำนาจคุกคามนี้มากเกินกว่าตอนพบซูหมิงในเมืองเขาหาน

ทว่าก็เป็นเพียงอำนาจคุกคามเท่านั้น ใบหน้าของซือหม่าซิ่นตอนนี้ นอกจากความเคร่งขรึมแล้ว ยังมีลายเส้นปรากฏรางๆ ลักษณะของมันดูเหมือนดอกไม้กำลังเบ่งบาน ล้ำเลิศเหนือคนอื่น!

แต่หากมองดีๆ จะพบว่าดอกไม้ที่กำลังบานเป็นดอกไม้น้ำแข็ง! รอบดอกไม้น้ำแข็งมีน้ำค้างแข็งเลือนราง ทำให้ซือหม่าซิ่นในเวลานี้เหมือนมีไอหนาวเยือกบนใบหน้า

“เจ้าเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ทำให้ข้าต้องใช้ลายหมาน วันนี้จะให้เจ้าได้เห็นลายหมานของข้าซือหม่าซิ่น!” ซือหม่าซิ่นกล่าวเนิบช้า เสียงของเขาส่งถึงทุกคน กลายเป็นน้ำค้างแข็งปกคลุมผิวกาย

กล่าวจบ รอบตัวซือหม่าซิ่นมีหิมะรวมตัวกันจำนวนมากจนกลายเป็นดอกไม้น้ำแข็งช่อยักษ์ ภายใต้แสงตะวัน ดอกไม้น้ำแข็งส่องสะท้อนแสงเจ็ดสี ยังผลให้รอบตัวซือหม่าซิ่นอยู่ในแสงนั้น และปะทะกับชนเผ่าเขาทมิฬจากลายหมานของซูหมิง

ไม่มีเสียงอึกทึกดังขึ้น มีเพียงเสียงกึกๆ ลอยวน ลายหมานของซือหม่าซิ่นปล่อยอานุภาพพลังออกมา จากนั้นภายใต้เสียงดังกึกๆ ชนเผ่าเขาทมิฬของซูหมิงบนท้องฟ้าก็พลันถูกชั้นน้ำแข็งปกคลุมเหมือนกับภูเขาทมิฬ พริบตาเดียว ต้นไม้ใบหญ้าและเรือนทั้งชนเผ่ากลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็ง

“แม้เป็นลายหมานของเจ้าทั้งหมด ทว่าก็ยัง…อ่อนแอ!” ขณะซือหม่าซิ่นกำลังกล่าว ดอกไม้น้ำแข็งยักษ์ด้านหลังสะท้อนแสงเจ็ดสีพร้อมค่อยๆ ลอยขึ้น กลีบดอกไม้ยักษ์คือใจกลางของแสง ราวกับชิงเด่นกับดวงตะวันบนท้องฟ้า พุ่งตรงเข้าใส่ซูหมิง

มันเหมือนกับปากใหญ่ที่กำลังจะกลืนกินเขาเข้าไป!

การต่อสู้ระหว่างซูหมิงกับซือหม่าซิ่น แม้กล่าวแล้วดูเหมือนช้า ทว่าความจริงแล้วกลับเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่เดียว แม้ทั้งสองคนห่างกันหลายสิบจั้ง การต่อสู้ระหว่างลายหมานกลับรุนแรงยิ่งนัก อ่อนแรงเพียงเล็กน้อยก็อาจบาดเจ็บสาหัสได้ทันที

การต่อสู้ของลายหมานนี้เป็นของเผ่าหมาน มีเพียงนักรบที่ทะลวงถึงขั้นชำระล้างแล้วเท่านั้นถึงจะแสดงอภินิหารเช่นนี้ได้

ดอกไม้น้ำแข็งจากลายหมานของซือหม่าซิ่นกำลังตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ว ซูหมิงยังคงมีสีหน้าปกติ เขายืนสงบนิ่ง สิ่งที่มองมิใช่ซือหม่าซิ่น แต่เป็นชนเผ่าเขาทมิฬและภูเขาที่ถูกแช่แข็ง

“ลายหมานของข้ายังไม่หมดแค่นี้…” ซูหมิงกล่าวช้าๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดหลังจากประมือกับซือหม่าซิ่น กล่าวจบพลังชั่วร้ายมหาศาลปะทุออกมาจากร่างกายเขา ดวงตาขวาพลันกลายเป็นสีแดงโลหิต

ลักษณะของสีแดงโลหิตนั้นก็คือจันทร์โลหิต!

ขณะเดียวกัน บนชนเผ่าและภูเขาทมิฬมายาบนท้องฟ้ามีจันทร์โลหิตเพิ่มเข้ามา การปรากฏของจันทร์โลหิตแฝงไว้ด้วยความพิสดาร ช่วงที่มันปรากฏ กลิ่นอายความเศร้าโศกของชนเผ่าและภูเขาทมิฬพลันเปลี่ยน

มันมิใช่ความเศร้า แต่เป็นความชั่วร้ายน่าตะลึงที่ปกคลุมชั้นน้ำแข็งของภูเขาทมิฬไว้ ก่อนกลายเป็นสีเลือด น้ำแข็งรอบชนเผ่าเหล่านั้นยังถูกสะท้อนแสงกลายเป็นสีเดียวกัน ราวกับโลกทั้งใบในเวลานี้กลายเป็นสีโลหิต!

ภาพภูเขาทมิฬจันทร์โลหิต!

เสียงครึกโครมดังขึ้น แผ่กระจายรอบแปดทิศดุจการจู่โจมอย่างฉับพลัน ชั้นน้ำแข็งรอบภูเขาทมิฬเกิดรอยร้าวทั้งหมดก่อนระเบิดกระจาย รวมถึงน้ำแข็งรอบเรือนอาศัยในชนเผ่าก็เช่นกัน

กระทั่งดอกไม้น้ำแข็งยักษ์ที่กำลังตรงเข้าใส่ซูหมิง ภายใต้แสงสะท้อนจันทร์โลหิต ยามนี้มันกลายเป็นดอกไม้เลือด ยังไม่ทันถึงตัวซูหมิงก็ระเบิดกระจายออกก่อน

“นี่ต่างหากคือลายหมานทั้งหมดของข้าตอนนี้!” ซูหมิงเดินหน้า ยกมือขวากดตรงหน้าอย่างแรง!

จากการกดของเขา ภูเขาทมิฬเกิดเสียงอึกทึกแล้วตรงเข้าใส่ซือหม่าซิ่น เรือนพักอาศัยชนเผ่าเหมือนกับมีเสียงกระซิบดังแว่วออกมา ซือหม่าซิ่นสีหน้าเปลี่ยน พลันล่าถอยไป

ทว่ายังถอยไปไม่ไกลนัก กลับพบว่าขอบเขตของแสงจันทร์โลหิตทำให้เขาไม่สามารถถอยออกไปได้

ภาพภูเขาทมิฬจันทร์โลหิตในยามนี้ราวกับมีชีวิต ประหนึ่งกลายเป็นค่ายกลผนึกขนาดใหญ่ ซือหม่าซิ่นอยู่ตรงกลางค่ายกลนั้น เหมือนว่าจะออกมามิได้

ไม่เพียงสีหน้าเขาเปลี่ยนอย่างรุนแรงเท่านั้น ดวงตาทั้งสองข้างก็หรี่ลงมากกว่าเดิม สีหน้าดูตื่นตะลึง ลายหมานของซูหมิงเกินกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้อีกครั้ง นี่มันไม่เหมือนกับซูหมิงในความทรงจำเขา!

เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าเหตุใดจื่อเชอถึงพ่ายแพ้ เพราะในความรู้สึกของเขา ซูหมิงในตอนนี้ใช้เพียงลายหมานก็มีพลังเพียงพอจะรับมือกับนักรบชำระล้างตอนปลายแล้ว

‘เขายังมีสายฟ้าประจำตัว…..และยังมีระฆังเขาหาน รวมถึงกระบี่คมนั่น…’ ขณะซือหม่าซิ่นถอยร่น เขากัดปลายลิ้นพ่นโลหิตมาหนึ่งกอง โลหิตนั้นกลายเป็นหมอกโลหิตตรงหน้าเขาทันที

“ลายหมานของเจ้าซับซ้อน ลายหมานของข้าซือหม่าซิ่นก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน!” ขณะกล่าว หมอกโลหิตพุ่งเข้าใส่ตัวเขา ย้อมใบหน้า และยังหลอมละลายเข้าไปด้วยความเร็วน่าประหลาด

จากนั้นซือหม่าซิ่นแผดเสียงคำรามขึ้นฟ้า บนใบหน้าและตัวเขาปรากฏลายหมานดอกไม้น้ำแข็งอีกครั้ง

แต่ในครั้งนี้กลับไม่ใช่ดอกไม้น้ำแข็งหนึ่งดอก แต่เป็นสองดอก สามดอก สี่ดอก…จนกระทั่งถึงแปดดอก!

ดอกไม้น้ำแข็งแปดดอกปกคลุมรอบตัวเขา มีขนาดเล็กกว่าดอกแรกเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด แต่ถึงกระนั้นมันกลับทำให้จังหวะก้าวถอยของซือหม่าซิ่นหยุดชะงัก

เขาไม่ถอยอีก แต่ยกแขนทั้งสองข้างแล้วสะบัดลง

จากการสะบัดมือ ดอกไม้น้ำแข็งแปดดอกรอบตัวลอยขึ้นกลางอากาศ หมุนวนโคจรเหมือนก่อตัวเป็นน้ำวนพายุน้ำแข็ง

“สวรรค์หมานเหมันต์ สิบบรรพกาลสร้างหนึ่ง!” ซือหม่าซิ่นกล่าวเสียงเบา แขนทั้งสองข้างหุบลง ชี้เอียงไปทางซูหมิง น้ำวนพายุหิมะรอบตัวพลันขยายใหญ่ขึ้นราวกับจะฉีกฟ้าดินก็มิปาน และเข้าต้านลายหมานของซูหมิงไว้

เสียงระเบิดดังกึกก้อง น้ำวนพายุหิมะเล็กลงเรื่อยๆ ทว่าขณะเดียวกัน ชนเผ่าเขาทมิฬของซูหมิงก็พลันหายไปราวกับฝุ่นธุลี เหมือนกับภาพวาดที่ถูกฉีกจนละเอียด

หลังจากชนเผ่าเขาทมิฬหายไป ภูเขาทมิฬสั่นสะเทือน ท้ายที่สุดก็แหลกสลายตามกันไป มีเพียงจันทร์โลหิตที่คงอยู่ และเข้าปะทะครั้งสุดท้ายกับพายุหิมะที่เล็กลงมากกว่าครึ่ง

น้ำวนพายุหิมะเล็กลงจนกลายเป็นดอกไม้น้ำแข็งแปดดอกอีกครั้ง พวกมันเชื่อมเข้าด้วยกันและตรงเข้าใส่จันทร์โลหิต ภายใต้แสงจันทร์โลหิตและเสียงระเบิด ดอกไม้น้ำแข็งดอกแรกระเบิดกระจาย ดอกที่สองแตกหัก ดอกที่สามแหลกสลาย ดอกที่สี่ดับสูญ ทว่าดอกที่ห้ายังคงทะลวงไปปะทะกับจันทร์โลหิต

จันทร์โลหิตสั่นสะท้าน ท่ามกลางเสียงอึกทึกกึกก้อง มันราวกับไม่มั่นคง เวลาเดียวกันดอกไม้น้ำแข็งดอกที่หกก็ตามเข้ามาและปะทะกับจันทร์โลหิตอีกครั้ง

จากนั้นก็ตามมาด้วยดอกที่เจ็ดและแปด เสียงระเบิดดังสนั่นนภา ขณะจันทร์โลหิตแหลกสลาย ดอกไม้น้ำแข็งทั้งหมดเหล่านั้นก็หายไป

‘เป็นลายหมานที่แข็งแกร่งมาก!’ ซือหม่าซิ่นไม่อาจพูดคำว่าอ่อนแอเกินไปอีก เขาในเวลานี้หายใจกระชั้นถี่ ลายหมานของเขาสมบูรณ์แล้ว ทว่าเมื่อเผชิญหน้ากับลายหมานของซูหมิงกลับทำได้เพียงเสมอเท่านั้น

‘นี่จะต้องเป็นขีดจำกัดลายหมานของมันแล้วแน่ ลายหมานแบบนี้ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้อีก!’ แววตาซือหม่าซิ่นมีจิตสังหาร ความจริงเขามีจิตสังหารต่อซูหมิงนานแล้ว แต่กลับปิดซ่อนเอาไว้ตลอด ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นสำนักเหมันต์สวรรค์ ทว่ายามนี้พอได้เห็นอานุภาพพลังลายหมานของซูหมิง เขากลับไม่อาจปิดบังจิตสังหารได้อีก

ขณะที่ลายหมานของทั้งสองคนหายไป ยามนี้ซือหม่าซิ่นพลันเคลื่อนไหว ทั้งตัวกลายเป็นสายรุ้งตรงดิ่งใส่ซูหมิง

เขาจะสังหารซูหมิง!

ทว่าช่วงที่เขาเพิ่งทะยานออกไป ซูหมิงกลับเดินหน้าด้วยความเร็วน่าตะลึงเช่นกัน ไม่เพียงแต่ไม่ถอย แต่กลับทะยานเข้าใส่ซือหม่าซิ่น

เดิมทีทั้งสองคนอยู่ห่างกันไม่ไกลนัก ภายใต้การทะยานเข้าใส่กันด้วยความเร็ว จึงแทบจะเข้าใกล้กันในชั่วพริบตา

เพิ่งจะเข้าใกล้ รอบตัวซูหมิงมีสายฟ้าเส้นโค้งไหลเวียนจำนวนมาก ขณะปล่อยหมัด มีสายฟ้ารวมตัวกันอยู่นับไม่ถ้วน ภายใต้เสียงอัสนีบาตดังสนั่น เขาปล่อยหมัดเข้าใส่ซือหม่าซิ่น

ซือหม่าซิ่นก็ยกมือขวาเช่นเดียวกัน ขณะกำหมัด ตรงมือเขาพลันเกิดแสงเจ็ดสี วินาทีที่ปะทะกัน เสียงระเบิดก็กระจายไปทั่ว ทั้งสองคนเปล่งเสียงในลำคอ ต่างฝ่ายต่างกระเด็นถอย

ซือหม่าซิ่นถอยไปสามจั้ง ซูหมิงถอยไปห้าจั้ง ทันใดนั้นทั้งสองคนก็เข้าปะทะกันอีกครั้ง

ครั้งนี้ซือหม่าซิ่นใช้สองมือกดบนตัวหลายครั้ง บนตัวเขามีแสงเจ็ดสีเปล่งประกายระยิบระยับ ใต้แสงเจ็ดสีนั้นคือแผ่นน้ำแข็งที่เกาะบนตัวเขา กลายเป็นเกราะน้ำแข็ง มันคือเกราะน้ำแข็งเจ็ดสีที่เขาสร้างขึ้น!

เวลาเดียวกันมีหมอกดำโอบล้อมตัวซูหมิงเอาไว้ เขาเป็นแม่ทัพเทพขั้นชำระล้างจึงมีเกราะของตัวเอง หมอกดำโอบล้อมกลายเป็นเกราะนักรบ การปรากฏของมันทำให้ผู้ชมที่กำลังตื่นตะลึงโดยรอบร้องออกมาด้วยความตกใจ

“แม่ทัพเทพขั้นชำระล้าง!”

“ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะเป็นแม่ทัพเทพชำระล้าง!”

“มิน่าเขาถึงรับมือกับศิษย์พี่ซือหม่าได้ถึงขนาดนี้ เขาเป็นแม่ทัพเทพชำระล้าง ขั้นพลังเขาเองก็ไม่ธรรมดา ความซับซ้อนของลายหมานนั่นก็น่าตะลึงยิ่งนัก!”

เสียงฮือฮาจากผู้ชมโดยรอบที่ก่อนหน้านี้หายไปเพราะการต่อสู้ของลายหมาน ยามนี้ปะทุออกมา กลายเป็นเสียงดังสนั่นทันใด

พวกเขาไม่รู้ฐานะของซูหมิง แท้จริงแล้วเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับยอดเขาลำดับสี่โดยตรง ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดอาจารย์ใหญ่ฝ่ายซ้ายของยอดเขานี้ถึงได้ปกปิดทุกเรื่องที่เกี่ยวกับซูหมิง คนนอกทราบเพียงว่ายอดเขาลำดับเก้ามีศิษย์ใหม่หนึ่งคน ส่วนฐานะของเขารวมถึงขั้นพลังส่วนใหญ่ล้วนไม่แน่ชัด

ส่วนเฉินและสวี่สองคน หลังจากพวกเขากลับสำนักเหมันต์สวรรค์ ก็ได้รับคำสั่งให้ปิดปากเงียบ มิให้พูดถึงเรื่องใดๆ เกี่ยวกับซูหมิงอีก

‘เขา…คือคนที่ทำให้ศิษย์พี่ใหญ่ซือหม่าโกรธอย่างนั้นหรือ…’ บนยอดเขาเจ็ดสี เงาเด็กสาวยังคงมองซือหม่าซิ่นผู้ยิ่งใหญ่ในใจนาง ส่วนซูหมิง ภาพความประทับใจแรกก็ไม่ดีเสียแล้ว อีกทั้งเขายังเป็นศัตรูกับซือหม่าซิ่น โดยเฉพาะในตอนนี้ ครั้นนางนึกถึงภาพตอนเล่นหมากกับพี่ใหญ่ซือหม่า สายตาที่มองซูหมิงยิ่งไม่เป็นมิตร