ตอนที่ 261 ล่าเชมัน

‘เดิมทีอาจารย์จะสังหารเองก็ได้…ที่ให้ข้าลงมือ…’ ซูหมิงยืนขึ้นแล้วมองไปรอบๆ ก่อนมุ่งหน้าไปราวกับวิญญาณ

‘เป็นเพราะเขารู้ว่าข้าต้องเข้าร่วมสงครามล่าเชมัน ดังนั้นถ้าจะรอให้ถึงตอนนั้นค่อยสัมผัสกับความน่ากลัวของเผ่าเชมันและต่อสู้กับพวกเขา สู้ให้โอกาสข้าตอนนี้เลยจะดีกว่า! จึงให้ข้าได้เตรียมตัวล่วงหน้า และก็เป็นการล่าเชมันครั้งแรกของข้า!’ นัยน์ตาซูหมิงเป็นประกาย หยุดบางครั้งในป่าทึบ เมื่อสังเกตแล้วจึงค่อยเดินหน้าต่อ บ้างก็ต้องเปลี่ยนทิศทางแล้วไล่ตามต่อไป

เวลาค่อยๆ ผ่านไป ซูหมิงเคลื่อนที่เร็วมากขึ้นเรื่อยๆ จำนวนครั้งที่หยุดก็น้อยลง เขามั่นใจในตำแหน่งที่อีกฝ่ายหลบหนีไปแล้ว กระทั่งหลับตาขณะห้อเหยียดยังสัมผัสได้รางๆ ว่าตรงหน้ามีชายใบหน้าจากหล่อเหลากลายเป็นอัปลักษณ์ชุดขาวเปื้อนโลหิตกำลังหลบหนีอย่างรวดเร็ว

วันแรกผ่านไป ซูหมิงสัมผัสได้ว่าเขากับอีกฝ่ายใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ เขารู้ดีว่าที่นี่คือแผ่นดินเผ่าเชมัน ในป่าทึบนี้อาจมีชนเผ่าเชมันอื่นอยู่ การล่าสังหารครั้งนี้จึงต้องรีบตามไปให้เร็วที่สุด อีกทั้งต้องลงมืออย่างรวดเร็วและหมดจด จะยืดเยื้อเวลาไม่ได้เด็ดขาด

มิเช่นนั้นแล้วเขาอาจต้องเจออันตราย อีกทั้งหากกลับไปช้าเกินสามวัน บางทีอาจเป็นอย่างที่อาจารย์ว่า จะเกิดอันตรายจนถึงขั้นกลับไปไม่ได้อีก

เทียนเสียจื่อบอกว่าสามวัน ซูหมิงเชื่อว่าต้องเป็นสามวันจริงๆ บางทีสามวันนี้อาจมิใช่เพราะเทียนเสียจื่อไม่อยากรอ แต่เพราะหากเกินสามวันอาจจะปรากฏบุคคลที่แม้แต่เทียนเสียจื่อในชุดคลุมม่วงก็เอาไม่อยู่!

ดังนั้นเขาถึงบอกซูหมิงว่าจะรอแค่สามวัน! อีกทั้งจนกระทั่งถึงตอนนี้ เทียนเสียจื่อยังไม่ได้บอกให้ซูหมิงเด็ดศีรษะของอีกฝ่ายกลับมา เขาบอกแค่ว่าให้ซูหมิงตามไป

ซูหมิงเข้าใจทุกอย่างดี ความหมายของอาจารย์ชัดเจนยิ่งนัก เขาแค่อยากให้ตนสัมผัสขั้นตอนในการล่าเชมัน ไม่ได้ต้องการให้ตนทำสำเร็จ

มีเพียงเงื่อนไขเดียวนั่นคือประโยคสุดท้าย สามวัน!

ภายในสามวันจะต้องกลับมา!

ยามนี้วันที่สองผ่านไปครึ่งวันแล้ว ภายใต้การพุ่งทะยานอย่างเร็วรี่ ซูหมิงก็เข้ามาในส่วนลึกของป่าทึบ แม้ตอนนี้เป็นยามเที่ยงวัน ทว่าแสงตะวันยากจะลอดผ่านใบไม้หนาหลายชั้นลงมาในป่า บนพื้นเป็นดินเลนส่งกลิ่นเหม็นเน่า

ขณะซูหมิงกำลังเดินหน้าพลันหยุดชะงัก ในป่าทึบตรงหน้าเขาเห็นภูเขาเล็กๆ ลูกหนึ่ง ภูเขานี้ไม่สูงมาก ด้านบนเต็มไปด้วยพืช แต่ซูหมิงเห็นบุคคลหนึ่งบนยอดเขา

บุคคลนี้กำลังนั่งยอง ใบหน้าอัปลักษณ์อัดแน่นไปด้วยความมืดทะมึน กำลังจ้องมองเขา

ทั้งสองคนประสานสายตากัน ความคิดซูหมิงสั่นสะท้าน ทว่าก็ได้สติกลับมาในชั่วพริบตา ส่วนชายบนยอดภูเขาเล็กไหวตัว นัยน์ตาเหนื่อยล้าฉายแววเคร่งขรึม อาศัยแรงจากการไหวตัวตอนนั้นถอยลงเขาด้านหลัง

นัยน์ตาซูหมิงเป็นประกายวาววับ มุ่งหน้าไปทางภูเขาเล็ก

เมื่อเขายืนอยู่บนยอดเขา เขาเห็นชายคนนั้นกดสองมือบนหน้าอกตัวเองตรงกลางภูเขาแล้วกระอักโลหิตสีดำกองโต โลหิตสีดำเหล่านั้นโคจรอยู่กลางอากาศ กลายเป็นลูกศรสีดำจำนวนหนึ่งตรงเข้าใส่ซูหมิง

ซูหมิงมองออกว่าอีกฝ่ายอ่อนแรงแล้ว ภายใต้การไล่ล่าของเขา เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายสังเกตเห็น จึงไม่เลือกรักษาอาการบาดเจ็บ พอยามนี้ลงมือเลยเห็นชัดว่าบาดเจ็บสาหัส

ซูหมิงแค่นเสียงหึแล้วเดินหน้าไปหนึ่งก้าว ไม่หลบลูกศรที่กำลังตรงเข้ามาแม้แต่น้อย แต่ใช้ความเร็วของเขาเมินเฉยต่อลูกศรเหล่านั้น

ขณะก้าวตรงระหว่างคิ้วขยับแสงสีดำ ตรากระบี่ขยับวูบวาบ กำลังจะบินออกมา

แต่ทันใดนั้นซูหมิงกลับเปลี่ยนสีหน้า เขากำลังก้าวเท้าลงเขา ทว่าช่วงที่เหยียบลงไป เขาสัมผัสได้ว่าใต้เนินเขานี้…มีบางอย่างแปลกไป!

ชายคนนั้นพลันเงยหน้าขึ้น มุมปากยิ้มเหี้ยมโหด ก่อนพุ่งตัวจากกลางภูเขาไปทางซูหมิง ความเร็วของเขายากจะมองเห็นชัดด้วยตาเปล่า ความเร็วที่น่ากลัวเช่นนี้ หากชายคนนี้เตรียมตัวมาก่อน ซูหมิงคงไม่มีทางตามทันเด็ดขาด!

ขณะเดียวกับที่ชายคนนี้เคลื่อนไหวรวดเร็วขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ ซูหมิงสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่า ก้าวย่างในการลงเขาของตนพลันกลับตาลปัตร พลันช้าลงไปไม่น้อย

เหมือนกับว่าเขากับอีกฝ่ายเปลี่ยนตำแหน่งกัน เดิมทีเขายืนอยู่บนเขา แต่อีกฝ่ายยืนอยู่ตรงตีนเขา ฉะนั้นก็ต้องเกิดความต่างในด้านความเร็ว แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่อย่างนั้น

ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงชั่วพริบตา ลูกศรของชายคนนั้นเข้าใกล้ซูหมิง แม้ซูหมิงจะหลบได้ ทว่าวินาทีที่หลบ ชายคนนั้นกลับเข้าประชิดตัวด้วยความเร็วอันน่าทึ่ง

ความรู้สึกถึงภัยอันตรายพลันเอ่อล้นจากร่างซูหมิงดุจน้ำโหมซัด ขนลุกชันทั่วสรรพางค์กาย ตัวเขาเหมือนถูกเขาลูกนี้ฉุดดึงเอาไว้ ต่อให้อยากบินขึ้น แต่ชั่วขณะที่ตนเชื่องช้าลงมาก และฝ่ายตรงข้ามกลับเร็วอย่างน่าตกใจ เขาไม่อาจหลบการโจมตีสังหารที่ชัดเจนว่าเตรียมพร้อมมาของชายคนนี้ได้

ความรู้สึกถึงภัยอันตราย ซูหมิงมิได้สัมผัสมาสักระยะหนึ่งแล้ว ยามนี้ปรากฏขึ้น แววตาพลันสงบนิ่งในพริบตานั้น เยือกเย็นเหมือนบ่อน้ำไม่มีระลอกคลื่น

สิ่งแรกที่เขาทำคือปล่อยหมอกดำโอบล้อมตัวกลายเป็นเกราะสีดำขณะกำลังเคลื่อนตัวลงเขา เกราะนี้แฝงไว้ด้วยพลังชั่วร้าย มันคือเกราะแม่ทัพเทพของซูหมิง!

ช่วงที่เกราะปรากฏ สิ่งต่อมาที่เขาทำไม่ใช่เรียกระฆังเขาหานมาป้องกัน แต่ใช้พลังของจิตสัมผัส แม้ร่างกายเขาช้าลง ทว่าเมื่อจิตสัมผัสแผ่ขยาย จึงมองเห็นจังหวะการโจมตีของศัตรูที่กำลังตรงเข้ามาเล็กน้อย

เขาเห็นชายคนนี้เข้ามาใกล้ด้วยความเร็ว ยกมือขวาขึ้น นิ้วมือทั้งห้าพลันเปลี่ยนเป็นแหลมคมไร้ที่เปรียบ ทั้งยังมีสีดำทึบหมุนเป็นเกลียว ทะลวงเข้าใส่หน้าอกของเขาในชั่วพริบตา

เมื่อเห็นทุกอย่างชัดแล้ว ซูหมิงจึงเบี่ยงไปด้านข้างเล็กน้อย

เสียงอึกทึกดังขึ้น ซูหมิงสั่นสะท้านไปทั้งตัว เกราะแม่ทัพเทพไม่อาจทนรับไหว พังทลายลง แต่ก็รวมกลับมาใหม่ในชั่วพริบตา เป็นเช่นนี้หลายต่อหลายครั้ง ทำให้พลังทะลวงกรงเล็บของบุคคลนี้ถดถอย แต่ถึงอย่างไรซูหมิงก็เจ็บปวดร่างกายจากแรงสะเทือนเช่นกัน

เพราะเกราะแม่ทัพเทพของเขาเป็นเพียงมายา ยังมิใช่ของจริง เขายังไม่ได้ไปราชวงศ์ต้าอวี๋เพื่อรับเกราะแท้จริง ดังนั้นเกราะนี้จึงต้านทานพลังจากกรงเล็บห้านิ้วมือได้ แต่กลับไม่อาจต้านทานการหุบนิ้วมือรวมกันเป็นดาบเล็บได้!

มันเป็นเล็บขนาดราวกริชสีดำทึบ หากสังเกตดีๆ จะพบว่าเป็นกระดองเต่า หากแยกออกมันก็จะดูเหมือนเล็บมือของชายคนนี้ ทว่าหากรวมกันมันจะกลายเป็นรูปร่างแท้จริง!

ดาบเล็บทะลวงผ่านเกราะแม่ทัพเทพของซูหมิง ทะลุเข้าไปในหน้าอกขวา! ดาบนี้เดิมทีเป้าหมายคือหัวใจ ทว่าเพราะซูหมิงใช้จิตสัมผัสเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อย จึงพลาดตำแหน่งหัวใจไป แม้ตอนนี้จะเจ็บปวดก็ยังไม่บาดเจ็บสาหัส

ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงชั่วพริบตา เมื่อชายคนนั้นทะลวงดาบเล็บใส่อกขวาของซูหมิงแล้ว เขามีสีหน้าตะลึง คงไม่คาดคิดมาก่อนว่าซูหมิงในสภาพเคลื่อนไหวช้าเช่นนี้จะยังหลบได้! ทั้งยังตกใจที่ซูหมิงเป็นแม่ทัพเทพแห่งเผ่าหมานอีก จิตสังหารจึงรุนแรงขึ้น

จากตะลึงกลายเป็นยิ้มเยาะ ขณะชายคนนั้นกำลังจะดึงดาบเล็บกลับ เขาพลันเห็นซูหมิงเงยหน้า ความชั่วร้ายมหาศาลในแววตายังไม่เท่าไร เพราะเขาเห็นในดวงตาขวาของซูหมิงมีสีแดงโลหิตที่ต่างจากตาซ้ายอย่างเห็นได้ชัด!

สีแดงสดชั่วร้าย สีโลหิตเหมือนดวงจันทร์ ชายคนนี้อยู่ในระยะใกล้ ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เมื่อเห็นแวบแรกสภาพจิตใจถึงตื่นตะลึง!

“ดาบเล่มนี้ไม่เลว แซ่ซูขอแล้วกัน!” ซูหมิงกล่าวด้วยเสียงแหบพร่า เขาใช้มือซ้ายจับตัวดาบเล็บที่ปักอยู่ตรงหน้าอกขวาตัวเอง กำเอาไว้แน่นจนอีกฝ่ายดึงไม่ออก

ขณะเดียวกัน เสียงระฆังพลันดังกึกก้องมาจากในร่างกาย ทำให้รอบตัวซูหมิงกับอีกฝ่ายเกิดระลอกคลื่นแผ่ขยายหลายชั้น

เสียงระฆังอัดแน่นไปด้วยความเคร่งขรึม ทว่าเมื่อเข้าหูชายคนนั้น กลับเหมือนเป็นเสียงคำรามราวกับสวรรค์พิโรธ ทำให้เขาตัวสั่น แม้จะยืมพลังวิเศษจากภูเขาลูกนี้มาเพิ่มความเร็วก็ยังต้องหยุดชะงัก

วินาทีที่เขาหยุดชะงัก ดวงตาขวาของซูหมิงเป็นสีแดงฉาน เขาใช้ศีรษะที่มีพลังชั่วร้ายน่าสะพรึงโขกใส่ศีรษะของชายคนนั้นอย่างแรง

เสียงโครมดังขึ้น ชายคนนั้นร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ขณะกำลังจะถอย มือขวาซูหมิงก็จับอยู่ตรงไหล่ของเขาแล้ว ซูหมิงเงยหน้าขึ้นเดินหน้าผลักชายคนนี้ และใช้ศีรษะกระแทกใส่อย่างแรงอีกครั้ง

เป็นอย่างนี้ไปสิบกว่าก้าว โขกไปสิบกว่าครั้ง ใบหน้าชายคนนั้นอาบไปด้วยเลือด นัยน์ตาฉายแววตื่นกลัว เขาอ่อนกำลังแล้ว กระทั่งขั้นพลังเทียบเท่ากับชำระล้างตอนกลาง หากเขาใจเย็นลงแล้วใช้วิชาพิเศษของเผ่าเชมัน บางทีอาจมีโอกาสหนีรอด

ทว่าเขาเสียขวัญตั้งแต่เทียนเสียจื่อ จากนั้นก็เห็นคนรักถูกสังหารกับตาตัวเอง ตนเป็นคู่ดารา หากตายไปหนึ่ง ก็ยากจะสร้างความน่าเกรงขามให้กับศัตรู แม้คู่ดาราจะสำคัญมาก ทว่าจุดอ่อนก็มีมากเช่นกัน!

ตอนนี้ขณะหลบหนี เดิมทีเขาคิดจะสังหารซูหมิงเพื่อแก้แค้น

กลับไม่คิดเลยว่าซูหมิงจะอำมหิตเช่นนี้ โดยเฉพาะแสงโลหิตจากดวงตาขวาที่ทำให้สภาพจิตใจเขาหวาดกลัวสุดขีด

ขณะกำลังตื่นกลัว ตรงระหว่างคิ้วซูหมิงขยับแสงสีดำ ในระยะใกล้เช่นนี้ กระบี่เล็กแสงดำเคลื่อนตัวผ่านคอของชายคนนั้น โลหิตสดพุ่งฉีด ศีรษะตกลงสู่พื้น

เพราะความพิสดารของภูเขาลูกนี้ โลหิตที่พุ่งกับโลหิตสดบนพื้นจึงมิได้ไหลลงเขา แต่ไหลขึ้นด้านบน…

ซูหมิงคลายมือออก ศพชายคนนี้ล้มลงกับพื้น ซูหมิงจับผมของเขาเอาไว้ ใบหน้าซีดขาว หายใจกระชั้นถี่ ตรงหน้าอกมีดาบเล็บแทงลึกเข้าไปด้านใน

ซูหมิงสูดลมหายใจเข้าลึก หมุนตัวกำลังจะออกไปจากที่นี่ ทว่าทันใดนั้น เขาพลันหันหน้ามองไปทางป่าภูเขาไม่ไกลนัก ตรงนั้นเขาเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เด็กหนุ่มคนนี้สวมเสื้อหนังสัตว์ ใบหน้าขาวซีด กำลังตะลึงมองซูหมิง ในมือเขาถือคันธนูทำแบบลวกๆ

บนใบหน้าเขา ซูหมิงเห็นรอยสักของเผ่าเชมัน!

นี่คือเด็กของเผ่าเชมัน!

ซูหมิงนิ่งเงียบมองเด็กหนุ่มแวบหนึ่ง กุมตรงหน้าอก จากนั้นหมุนตัวกลับแล้วเดินขึ้นเขาไปอย่างเร็ว…