ตอนที่ 348 หน้ากากแห่งเชมัน

ซูหมิงที่ยืนขึ้นมาใหม่ เส้นผมยาวปลิวไสว เส้นผมยังมีคราบโลหิตเปื้อนอยู่ ขณะเส้นผมพลิ้วไหวก็มีโลหิตถูกลมพัดลอยไปหลายหยด

“ในการต่อสู้…ผู้กล้าหาญชนะ!” ซูหมิงพึมพำ ดวงตาเป็นประกาย มองชายเผ่าเชมันที่กำลังเดินเข้ามาจากระยะห่างหนึ่งร้อยจั้ง ซูหมิงสูดกลิ่นอายในสนามรบเข้าลึก ทั้งตัวเหมือนผลัดเปลี่ยนอย่างยากจะอธิบายเป็นคำพูด เขาพลันพุ่งตัวไปทางชายเผ่าเชมัน บีบเข้าใกล้พร้อมกับจิตสังหารมหาศาลและพลังที่ไม่ยอมถอย

ใบหน้าใต้หน้ากากชายเผ่าเชมันยิ้มเยาะ ภายในแววตาเย็นชามีการเหยียดหยาม เขาดูถูกชาวหมานผู้นี้ อีกฝ่ายรู้จักแต่การหลบ รู้จักแต่การป้องกันตัวเอง คนแบบนี้ในความคิดเขาไม่คู่ควรจะเรียกว่านักรบ

ต่อให้ยามนี้ซูหมิงพุ่งเข้ามา จะทำให้เขารู้สึกต่างไปเล็กน้อยก็ตาม ทว่าก็ยังคงเหยียดหยามเหมือนเดิม

ระยะห่างระหว่างทั้งสองคนบีบเข้าหากันอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็ไม่ถึงสามสิบจั้ง จุดที่พวกเขาเคลื่อนผ่าน ชาวหมานและเชมันที่กำลังต่อสู้กันอยู่พากันหลบ นี่คือมุมหนึ่งในสนามรบอันกว้างใหญ่ แต่การเข่นฆ่ากันระหว่างซูหมิงกับชายสวมหน้ากากในมุมนี้ กลับค่อนข้างยิ่งใหญ่สำหรับชาวหมานและเชมันมากมายในสนามรบ

นี่คือสงครามของนักล่า!

หากชายเผ่าเชมันชนะ ก็จะได้เหยื่อเผ่าหมานเพิ่มมาอีกหนึ่ง หากซูหมิงชนะจะจบการล่าสังหารของชายเผ่าเชมันคนนี้ แล้วกลายเป็นนักล่าแห่งเผ่าหมานแทน!

การต่อสู้แบบนี้แทบจะเป็นที่สนใจของชาวเผ่าหมานและเชมันทั้งหมดในวงล้อมแคบๆ อีกทั้งยังทำให้นักล่าบางคนของทั้งสองฝ่ายจากที่ไกลๆ มองมา ไม่ว่าผู้ชนะจะเป็นซูหมิงหรือว่าชายเผ่าเชมัน ก็ไม่ได้ส่งผลกับสงครามแม้แต่น้อย ทว่าสำหรับซูหมิงแล้ว มันคือสงครามของเขา!

เขาอยากเอาชนะความกลัวของตัวเอง เอาชนะจิตใจตัวเอง และเปลี่ยนตัวเองจากตรงนี้อย่างเจิดจ้า หล่อหลอมให้มีจิตใจอันแน่วแน่ที่ทำให้กลายเป็นผู้แข็งแกร่งได้!

‘การต่อสู้ครั้งนี้ข้าต้องชนะ ข้าจะต้องชนะแน่!’

แววตาซูหมิงเด็ดขาด ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้จักประมาณตน แต่ความจริงแล้วทักษะการต่อสู้ของเขากับชายเผ่าเชมันสูสีกัน หากมิใช่เพราะเสียงคำรามจากวิชาเชมันของอีกฝ่าย ซูหมิงคงไม่ตกอยู่ในที่นั่งลำบากแบบนี้

ยามนี้ เขาหาวิธีรับมือกับเสียงคำรามของอีกฝ่ายได้แล้ว วิธีนี้คือ…ผู้กล้าหาญชนะ!

“สังหาร!” ซูหมิงตะโกนเสียงดัง ร่างกระโดดลอยขึ้น ทะยานเข้าใส่ชายเผ่าเชมัน ทั้งสองคนอยู่กลางอากาศราวกับลูกธนูพุ่งสู่ฟ้า ก่อนปะทะเข้าใส่กัน

เสียงโครมดังสนั่น ซูหมิงตัวสั่นและกระเด็นถอยไปหลายก้าว มีโลหิตไหลจากมุมปาก ทว่ากลับพุ่งเข้าใส่อีกครั้งอย่างไม่ลังเล ปะทะกับชายเผ่าเชมันผู้นั้นอีกที

โครมๆๆๆ !

ไม่กี่ลมหายใจสั้นๆ ทั้งสองคนปะทะกันมากกว่าสิบครั้ง ชายเผ่าเชมันไม่มีสีหน้าเหยียดหยามอีก แต่กลายเป็นเคร่งขรึม เขามองออกแล้วว่าซูหมิงต่างไปอย่างไร ซูหมิงในตอนนี้ต่างจากก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง เขาไม่หลบ ไม่ลองใช้อภินิหารวิชา ไม่เอาแต่ต้านทานและป้องกันตัวเองอีก

ซูหมิงในตอนนี้มีความกล้าหาญและเด็ดเดี่ยวจนทำให้ชายเผ่าเชมันทึ่ง ความรู้สึกแบบนี้ราวกับว่าตนไม่ได้เผชิญหน้ากับร่างกายมนุษย์ แต่เป็นภูเขาใหญ่!

เป็นภูเขายักษ์สูงตระหง่านบนแผ่นดิน และไม่มีวันพังทลายตามกาลเวลา!

นี่ไม่ใช่เพราะว่าพอซูหมิงยืนขึ้นมาใหม่แล้วขั้นพลังกับร่างกายเขาจะแข็งแกร่งขึ้น แต่เป็นเพราะว่าแววตา การกระทำ ฝีเท้า และสีหน้าของซูหมิง ทุกอย่างเหล่านี้รวมกันกลายเป็นพลังอานุภาพ และอานุภาพที่ว่าก็มาจากจิตใจอันแน่วแน่ของซูหมิง

ประหนึ่งว่ามีพลังค้ำยันเขาอยู่ ทำให้เขาไม่เลือกถอยอีก ยังผลให้เขายอมสู้จนตัวตาย แต่ไม่ยอมถอยแม้แต่ครึ่งก้าว จิตใจอันแน่วแน่นี้ก็คือพลังที่ว่า และมันยังเป็นที่สังเกตได้ โดยเฉพาะชายเผ่าเชมันที่ต่อสู้กับเขายิ่งสัมผัสได้อย่างชัดเจน

‘อะไรคือความกล้าหาญ ซูหมิง ตอบมาสิ’ ซูหมิงปล่อยหมัดเข้าไป ท่ามกลางความเด็ดเดี่ยวและเข้มแข็งในแววตา ซูหมิงนึกย้อนไปถึงช่วงหนึ่งตอนอยู่ภูเขาทมิฬ

‘ความกล้าหาญคือจะต้องไม่กลัวเมื่อเจอสัตว์ร้าย!’ ซูหมิงในตอนนั้นยังเป็นลาซูน้อย เขาตอบไปเช่นนี้ด้วยเสียงเยาว์วัย

‘นี่คือส่วนหนึ่งของความกล้าหาญ ทว่าปู่จะบอกให้ ความกล้าหาญที่แท้จริงคือเมื่อเผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่ง เมื่อเจ้าถอยไม่ได้แล้ว เจ้าจะต้องพุ่งออกไปต่อสู้อย่างสุดชีวิต!

ขณะเดียวกัน เมื่อเจ้าเผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่งสิบคน เจ้าก็ยังทำเช่นนั้น เมื่อเจอหนึ่งร้อยคนหรือมากกว่า เจ้าก็ยังต้องทำเช่นนั้น! ลองจินตนาการดูเถิดซูหมิง หากวันหนึ่งปู่แก่เฒ่า ขยับตัวไม่ได้แล้ว เจ้าจะปกป้องปู่ เจ้ายืนอยู่หน้าปู่ ทว่าตรงหน้าเจ้ามีศัตรูที่แข็งแกร่งนับไม่ถ้วน…

หลับตาลงแล้วคิดถึงความรู้สึกนี้ หากเจ้าเลือกอยู่ เช่นนั้นเจ้าจะรู้ว่าอะไรคือ…ความกล้าหาญ นี่คือความกล้าหาญในแบบที่ปู่คิด!’

‘ข้าจะตายหรือไม่…’

‘อยู่ต่ออาจจะตาย บางทีอาจจะไม่ ทว่าหากหนีไปก็อาจตาย และอาจไม่ตายได้เช่นกัน’

‘เช่นนั้นข้าจะเลือกอยู่!’

‘ความกล้าหาญเป็นพลังอย่างหนึ่ง ไม่ใช่การมุทะลุบุ่มบ่าม แต่เป็นพลังเหมือนภูเขา ทำให้จิตใจศัตรูแหลกละเอียดเพราะความเข้มแข็งของเจ้า ความกล้าหาญเป็นกลอุบายในการควบคุมศัตรู ขณะเดียวกัน ไม่ว่าเจ้าจะไปที่ใดก็จะมีคุณลักษณะที่บุรุษผู้ยิ่งใหญ่ควรมี! ซูหมิง จำคำของปู่เอาไว้…บางทีสักวันหนึ่งเจ้าอาจจะเข้าใจมันอย่างแท้จริง’

หมัดซูหมิงปะทะกับหมัดขวาชายเผ่าเชมัน ความเจ็บปวดลุกลามไปทั่ว กระทั่งยังรู้สึกเหมือนกระดูกจะแตกหัก แต่สีหน้าซูหมิงกลับไม่มีความคิดถอย พุ่งตัวเข้าไปต่อสู้กับชายเผ่าเชมันที่ไม่คิดถอยหนีเช่นกันอีกครั้ง

ชายเผ่าเชมันยิ่งสู้ยิ่งตะลึง ตามที่เขาคาดเดาก่อนหน้า ภายใต้การต่อสู้เช่นนี้ เมื่อตนทำถึงที่สุดแล้ว อีกฝ่ายควรจะเหมือนกับหลายคนที่เขาเคยต่อสู้ด้วย ตอนแรกจิตใจพังทลายก่อน จากนั้นก็ลุกลามไปทั้งตัว ภายใต้การโจมตีอันบ้าคลั่งของเขา ทั้งกายและจิตใจอีกฝ่ายจะต้องคิดถอย

หากเป็นอย่างนั้น เขาจะต้องชนะอย่างแน่นอน!

นี่คือการฝึกฝนของเชมันนักสู้ผู้แข็งแกร่ง นำหน้าอย่างไม่กลัวเกรง! เอาชนะความกลัวในใจ บดขยี้จิตใจอันแน่วแน่ของศัตรู ทำลายจิตใจของผู้ขวางทาง ทำให้ศัตรูของนักสู้เชมันเสียสติ!

“ความกล้าหาญ ไม่ใช่บุ่มบ่าม!” ซูหมิงพึมพำ ขณะเดินหน้าพลันหมุนตัวเลียนแบบท่าชายเผ่าเชมัน ก่อนวาดเท้าเข้าใส่ อีกฝ่ายก็หมุนตัวฟาดเท้าเข้าใส่เขาเช่นกัน

เสียงโครมดังสะเทือนฟ้า การต่อสู้อันดุเดือดนี้ดึงดูดความสนใจของแทบทุกคนในวงแคบของสนามรบกว้างใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นเผ่าเชมันหรือเผ่าหมาน

พวกเขาเห็นซูหมิงกับชายเผ่าเชมันกระอักเลือด ความต่างกันคือหนึ่งโลหิตกลายเป็นหมอกตรงหน้า อีกหนึ่งโลหิตไหลมาตามขอบหน้ากาก

ซูหมิงโดนแรงกระแทกจนร่างโซเซลงกับพื้น ตัวสั่นเล็กน้อย ขณะเดียวกัน ชายเผ่าเชมันถอยหลังไปหลายก้าวเป็นครั้งแรก พร้อมมองซูหมิงด้วยแววตาตกตะลึง

ซูหมิงก็ยังเป็นซูหมิงคนเดิม ขั้นพลังดังเดิม พละกำลังเหมือนเดิม เพียงสิ่งเดียวที่ต่างไปคือเขาในตอนนี้มีอานุภาพของความเข้มแข็ง

เขาอยากชนะ เขาต้องชนะ!

ไม่ต้องบอกกล่าว ไม่ว่าใครก็มองออกจากในแววตาแน่วแน่ จากพลังที่ปล่อยมา จากการพุ่งตัวเข้าใส่อีกครั้งของซูหมิง จะสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงความกระหายในสงครามและความเด็ดเดี่ยวที่จะเอาชนะ!

“สู้!” ซูหมิงกล่าวอย่างสงบนิ่ง น้ำเสียงไม่ดัง แต่เมื่อกล่าวพร้อมกับสีหน้าในตอนนี้ กลับทำให้ตอนกล่าวคำว่าสู้ เหมือนกับว่าซูหมิงกลายเป็นสัตว์ร้ายตัวยักษ์กำลังเงยหน้าคำรามเสียงดัง ปลดปล่อยกลิ่นอายพลังน่าสะพรึง

ชายเผ่าเชมันพลันกัดฟัน ดวงตาเป็นแดงโลหิต คำรามเสียงต่ำก่อนพุ่งตัวเข้าใส่ซูหมิง ชั่ววินาทีที่เข้าใกล้ ดวงตาแดงโลหิตพลันขยับประกายก่อนเปล่งเสียงร้องคำราม

เสียงคำรามนี้ก็คือเสียงคำรามพิลึกของเผ่าเชมันที่ทำให้จิตใจซูหมิงสั่นไหวหลายครั้ง และไม่อาจควบคุมความรู้สึกกลัวในใจได้

แทบจะเป็นช่วงที่เปล่งเสียงคำราม จิตใจซูหมิงเกิดระลอกคลื่นเหมือนเดิม ทว่าครั้งนี้ ขณะเดียวกับที่เกิดคลื่นความกลัวโดยที่ไม่อาจระงับได้ ซูหมิงกลับไม่ถอยหนี เขาง้างหมัดอย่างไม่ลังเล ยามชายเผ่าเชมันเปล่งเสียงคำราม เขาก็มาอยู่ตรงหน้าอีกฝ่ายประหนึ่งลูกธนูที่ทะลวงผ่านความกลัว แล้วจัดการโจมตีสวนกลับอย่างหนักหน่วง

นั่นคือหนึ่งหมัด หนึ่งหมัด และอีกหนึ่งหมัดของซูหมิง!

เขาไม่รู้ว่ารัวไปแล้วกี่หมัด เสียงโครมดังกังวาน ชายเผ่าเชมันถูกซูหมิงรัวหมัดใส่จนถอยหลังไปอย่างต่อเนื่อง ทั้งหนึ่งก้าวและทีละก้าว ขณะถอยไป จิตใจอันแน่วแน่ ความมั่นใจ รวมทั้งความแน่วแน่จากเชมันนักสู้ของเขากำลังอ่อนแอและพังทลายลงเรื่อยๆ

ซูหมิงในสายตาเขากลายเป็นภูเขาอย่างแท้จริง เป็นภูเขาสูงที่ไม่มีทางข้ามผ่านและไม่มีทางทำลาย!

‘ตอนที่เจ้าเอาชนะความกลัวได้แล้ว ตอนที่เจ้าสัมผัสถึงรสชาติของความกล้าหาญ เจ้ารู้สึกอย่างไร…หวังว่าตอนนั้นปู่จะยังอยู่ข้างเจ้า ได้ฟังความรู้สึกของเจ้า’ ตรงหน้าซูหมิงเหมือนปรากฏรอยยิ้มอารีของท่านปู่

เขาเงยหน้าแผดเสียงตะโกนพิลึก หลังจากรัวหมัดใส่แล้ว ซูหมิงค้นพบความรู้สึกที่ท่านปู่บอกแล้ว มันคือ…

‘ความรู้สึกที่เอาชนะตัวเอง’ ซูหมิงหลับตาลง ตอนที่ลืมตาก็พลันกางแขนสองข้าง ไม่ไล่ตามชายเชมันอีก แต่แผ่ขยายจิตสัมผัส กระบี่เล็กบินออกมา สายฟ้าจำนวนมากก่อรูปรอบตัว อีกทั้งยังมีระฆังเขาหาน ก่อนอัดทุกอย่างเข้าใส่ชายเผ่าเชมัน

ทันทีที่อภินิหารทุกอย่างปรากฏ ก็พากันจู่โจมเข้าใส่ชายเชมันสวมหน้ากาก ใต้หน้ากากเขามีโลหิตไหลจำนวนมาก ดวงตาหย่อนยาน ทั้งยังมีสีหน้าเหลือเชื่อ

ซูหมิงทะยานเข้าไปอีก เสียงระเบิดดังสนั่นฟ้า แผ่นดินโดยรอบสั่นสะเทือน ผ่านไปครู่หนึ่งก็ปรากฏภาพที่ทำให้แทบทุกคนที่กำลังต่อสู้อยู่ในสนามรบวงแคบหยุดชะงัก

ภายในภาพนั้น ซูหมิงยกมือขวาขึ้น ในมือเขาถือศีรษะมีโลหิตไหลหยด ในภาพนั้น ซูหมิงค่อยๆ ดึงหน้ากากออกจากศีรษะ….

หน้ากากนักล่าสีขาว ตรงกลางเป็นรอยแตกทรงเครื่องหมายกากบาท!