ตอนที่ 76 ถุงชำรุด

“ไอ๊หยา สหายฉลาดมาก ไม่ผิด ก็เพราะสมุนไพรตัวนี้ อะแฮ่ม ข้ายังไม่ได้แนะนำตัวเลย ตัวข้านามเป้ยฉง เชี่ยวชาญการขายสมุนไพรหายากในเผ่าร่องลมโดยเฉพาะ ข้าจะบอกเจ้าให้ เยี่ยวั่งเป็นสหายคนสนิทของข้า เฉินชงก็เป็นลูกค้ารายใหญ่ อีกทั้งอูเซินยังมาซื้อสมุนไพรข้าบ่อยๆ และยังมีโม่ซูอีก ข้าไม่หลอกเจ้าแน่นอน ข้ารู้จักโม่ซูจริงๆ!”

ผู้อาวุโสรีบกล่าว พลางหยิบสมุนไพรมาเขย่าหน้าซูหมิงมากมาย

“พวกนี้เยี่ยวั่งมาซื้อบ่อย”

“พวกนี้เฉินชงใช้เป็นประจำ”

“พวกนี้อูเซินจำเป็นต้องใช้ในการฝึกฝน”

“ส่วนพวกนี้โม่ซูจองเอาไว้ ขายให้เจ้าได้ไม่มากนัก” ผู้อาวุโสขยับมืออย่างรวดเร็ว ทุกครั้งจะมีสมุนไพรจำนวนมาก สับเปลี่ยนกันไปมา ทำให้เกิดความรู้สึกตาลาย

“ไม่สน หากเจ้ายังตามข้าอีก อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ!” นัยน์ตาซูหมิงเป็นประกายเย็นเยือก หลังจากมองผู้อาวุโสแวบหนึ่ง จึงรีบเดินออกห่าง

“หืม? สหาย ข้าค่อนข้างคุ้นเงาหลังของเจ้าเหลือเกิน…เจ้า…เจ้า…ข้านึกออกแล้ว เจ้าก็คือ…” ผู้อาวุโสกลอกตา เขาเห็นซูหมิงใช้หนังสัตว์ปิดบังใบหน้า เห็นได้ชัดว่าไม่อยากให้ผู้อื่นพบเห็น บุคคลเช่นนี้เขาพบเห็นมาไม่น้อย ทราบดีว่าพวกเขากลัวอะไรมากที่สุด ฉะนั้นเขาจึงทำใบหน้าตกตะลึง แสร้งทำเป็นพลั้งปาก

ซูหมิงพลันชะงักฝีเท้า ทว่าเขาหลักแหลมมาแต่เยาว์วัย อีกทั้งยังได้รับการสั่งสอนจากท่านปู่ เขาจะถูกปาหี่กระจอกเช่นนี้หลอกได้อย่างไร ซูหมิงยิ้มเยาะในใจ ก่อนเดินต่ออย่างไม่แยแส

ผู้อาวุโสเห็นแผนการล้มเหลว ใบหน้าไร้ซึ่งความเคอะเขิน แต่กลับเปล่งประกายดุจมีความมุ่งมั่นในการต่อสู้ ไม่ยอมละทิ้งโอกาสใดโดยง่าย โดยเฉพาะตอนที่เห็นถุงใบใหญ่ของซูหมิง เขามั่นใจว่าบุคคลนี้จะต้องทรัพย์หนาอย่างแน่นอน ยิ่งไม่อาจปล่อยผ่านได้

ผู้อาวุโสรีบวิ่งตามมาจนทันซูหมิง ก่อนเริ่มกล่าวอธิบายอีกครั้ง และหยิบสมุนไพรมาจากอกเสื้อไม่หยุด…

ซูหมิงเกิดความร้อนใจไม่เป็นสุข ขณะกำลังจะใช้ความเร็วทั้งหมดเพื่อสลัดผู้อาวุโสทิ้ง พลันเห็นอีกฝ่ายหยิบสมุนไพรกองใหญ่มาจากอกเสื้ออีกหนึ่งครั้ง ในใจสั่นไหว

“สมุนไพรพวกนี้ วิเศษเหมือนดั่งที่เจ้าว่าจริงๆ หรือ?” ซูหมิงชะงักฝีเท้าทันที มองไปยังอกเสื้อของผู้อาวุโสอย่างเปิดเผย พลางกล่าวขึ้นช้าๆ

ผู้อาวุโสได้ยินดังนั้นก็รู้สึกตื่นเต้นทันที รีบตบหน้าอก พยักหน้ากล่าวอย่างจริงจัง

“วางใจเถอะสหาย ข้าค้าขายอย่างยุติธรรม ไม่เคยโกหกแม้เด็กหรือผู้ใหญ่!”

“เอ่อ…” ซูหมิงมีสีหน้าลังเล

ผู้อาวุโสตื่นเต้นยิ่งกว่าเดิม รีบเข้ามาใกล้ กล่าวเสียงเบาว่า “ตรงนี้คนเยอะ ไม่เหมาะจะทำการค้าขาย พวกเราไปตรงนั้นกันดีกว่า ค่อยข้างห่างไกลผู้คน เหมาะจะเจรจาเรื่องของดีของข้า” ขณะกล่าว ผู้อาวุโสยังทำสีหน้าตื่นตัว เมื่อมองไปรอบๆ แล้ว จึงชี้ไปยังถนนเล็กที่ค่อนข้างห่างไกลผู้คน

ซูหมิงลังเลครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้า

ผู้อาวุโสรีบพาซูหมิงเดินลึกเข้าไปในถนนเล็ก โดยรอบไม่มีผู้คน เขาจึงกล่าวเสียงเบาอย่างตื่นเต้นว่า “สหาย เจ้าชอบอันไหนรึ? ของเยี่ยวั่ง ของเฉินชงหรือว่าของปี้ซู่ แต่ว่านะสหาย สมุนไพรของโม่ซูพวกนี้ ข้าขายให้เจ้าได้ไม่มากนัก”

“เมื่อครู่ข้ายังเห็นสมุนไพรพวกนั้นไม่ชัด และก็ไม่รู้ด้วยว่าชนิดไหนดี หากมันดีจริง ข้าอาจจะซื้อมันทั้งหมด” ซูหมิงยังคงมีสีหน้าลังเลใจ มองผู้อาวุโสแวบหนึ่ง ก่อนกล่าวขึ้นอย่างลังเล

“ช่วยไม่ได้ ข้าจะหยิบมาให้เจ้าดูทั้งหมด” ผู้อาวุโสพลันตื่นเต้นดีใจ บนใบหน้ากองมาเป็นรอยยิ้ม รีบหยิบสมุนไพรหลากชนิดมาจากอกเสื้อ ทุกชนิดล้วนมีสองถึงสามต้น

“แค่นี้หรือ? น้อยเกินไป” ซูหมิงกวาดสายตา ส่ายศีรษะ

“ไม่น้อยเลยนะ พวกนี้ล้วนเป็นสมุนไพรหายากทั้งนั้น ขายให้ได้ไม่มาก”

ผู้อาวุโสตกตะลึง รีบกล่าวอธิบาย

ซูหมิงไม่กล่าว เพียงแต่ใช้มือขวาล้วงเข้าไปในอกเสื้อ แล้วหยิบถุงเล็กมาเปิดตรงหน้าผู้อาวุโส เผยให้เห็นเหรียญหินสีขาวประมาณสิบเหรียญด้านใน

ผู้อาวุโสจ้องเหรียญหินเหล่านั้นดวงตาเป็นประกาย สูดลมหายใจเข้าลึกสีหน้าดูจริงจังยิ่งขึ้น ก่อนมองไปรอบๆ อีกครั้ง เข้ามาใกล้ซูหมิงแล้วกล่าวเสียงเบา

“ในเมื่อสหายมีความบริสุทธิ์ใจเช่นนี้ ข้าก็จะพูดความจริงกับเจ้า สมุนไพรทุกชนิด ข้ามีเป็นร้อยต้น แต่ไม่ใช่ว่าพวกมันไม่ล้ำค่าหรอกนะ เพียงแต่ข้ามีวิธีของข้า ข้าเห็นสหายก็อยากซื้อจริงๆ เช่นนั้นเอาอย่างนี้ ข้าจะให้เจ้าดูทั้งหมดก็ได้”

ผู้อาวุโสกล่าว พลางหยิบสมุนไพรมาจากอกเสื้อทีละต้น ใช้เวลาไม่นานก็เรียงรายอยู่บนพื้นนับพันต้น

“พวกนี้คือสมุนไพรทั้งหมดที่ข้ามีอยู่ในตอนนี้ หนึ่งพันเหรียญหิน เจ้าเอาไปได้ทั้งหมดเลย!” ผู้อาวุโสมองซูหมิงอย่างตื่นเต้น

สมุนไรเหล่านี้ หากใส่รวมกันแล้วจำเป็นต้องใช้ถุงขนาดใหญ่ ไม่มีทางใส่ในอกเสื้อได้อย่างแน่นอน ซูหมิงหัวใจเต้นแรง มองหน้าอกของผู้อาวุโส แววตาเป็นประกาย

“สมุนไพรพวกนี้ เจ้าใส่มันในอกเสื้อได้อย่างไร ในอกเจ้ามีอะไร?” ผู้อาวุโสพลันมีสีหน้าตื่นตัว รีบถอยหลังไปหลายก้าว ปิดตรงหน้าอก สีหน้าดูตื่นตระหนก

“ไม่ต้องเสแสร้ง สมุนไพรพวกนี้ข้าไม่ซื้อ แต่หากเจ้ามีถุงพิเศษที่สามารถบรรจุสมุนไพรได้มากเช่นนี้ ข้าจะพิจารณาซื้อมันหนึ่งใบ” ซูหมิงกล่าวขึ้นเรียบๆ

“ไม่ขาย!” ผู้อาวุโสทำเสียงหึ รีบกล่าวทันที

ซูหมิงหยิบถุงเหรียญหินขึ้นมาเขย่าเล็กน้อย มีเสียงเหรียญหินกระทบกันดังมาจากข้างใน เสียงดังกล่าวไพเราะยิ่งนัก ทำให้ผู้อาวุโสมีสีหน้าอดกลั้น

“ห้าพันเหรียญหิน! เจ้าให้ข้าห้าพันเหรียญหินแล้วข้าจะขายให้เจ้า” ขณะกล่าว ผู้อาวุโสหยิบถุงผ้าขนาดเท่าฝ่ามือจากอกเสื้อมาหนึ่งใบ ภายนอกมันดูแปลกยิ่งนัก ไม่ทราบว่าวาดสัญลักษณ์วงกลมได้อย่างไร อีกทั้งหากมองสัญลักษณ์อย่างละเอียดแล้ว จะพบว่ามันไม่เหมือนกับการวาด แต่ใช้วิธีบางอย่างประทับเอาไว้ ทว่าที่น่าเสียดายคือ ตรงมุมหนึ่งของถุงมีรอยขาดอยู่

“นี่เป็นสมบัติล้ำค่าหาได้ยากในเผ่าร่องลม ด้านในบรรจุสิ่งของได้จำนวนมาก หากไม่มีห้าพันเหรียญหิน ก็อย่าหวังจะให้ข้ายอมขายให้เจ้า” ผู้อาวุโสจับถุงผ้าเอาไว้แน่น กล่าวขึ้นเสียงดัง

“ถุงนี้มีจุดชำรุด” ซูหมิงกล่าวเรียบๆ

“แน่นอน หากมันสมบูรณ์ อย่าว่าแต่ห้าพันเหรียญหิน ต่อให้เป็นหมื่นเหรียญหินข้าก็ไม่ขาย” ผู้อาวุโสกล่าวอย่างภูมิใจ

“ห้าร้อยเหรียญหิน หากเจ้าไม่ขายก็ช่างมัน” ซูหมิงขบคิดครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวขึ้นกับผู้อาวุโส

“อะไรนะ? เจ้าว่าอย่างไรนะ? ห้าร้อยเหรียญหิน ไม่มีทาง!!” ผู้อาวุโสหน้าเปลี่ยนสีอย่างรวดเร็ว ยามนี้ดูโกรธแค้น ราวกับราคาที่ซูหมิงตั้งให้ เป็นการเหยียดหยามตัวเขา

“เมื่อครู่เจ้าบอกว่าขายสมุนไพรในเผ่าร่องลมมาหลายปี ทั้งยังพบเจอกับผู้มีพรสวรรค์เหล่านั้นมากมาย ข้าไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่มีใครมองปาหี่ของเจ้าออก แต่ถึงตอนนี้เจ้าก็ยังมีถุงผ้าเช่นนี้ได้ เห็นได้ชัดว่าเจ้าไม่ได้มีแค่ชิ้นเดียว ห้าร้อยเหรียญหิน ไม่ขายก็แล้วแต่เจ้า” ซูหมิงกล่าวเรียบๆ พูดจบก็หมุนตัวเตรียมจากไป

ผู้อาวุโสมีสีหน้าลังเลและอดกลั้น เห็นซูหมิงกำลังจะจากไปจริงๆ โดยไม่หันมามองแม้แต่น้อย จึงพลันกระทืบเท้า ร้องเรียกเอาไว้ทันที

“แปดร้อยเหรียญหิน…เฮ้อ ได้ ห้าร้อยเหรียญหินก็ได้!”

ซูหมิงชะงักฝีเท้า หันหน้ากลับยื่นมือขวาออกไป ผู้อาวุโสตรงเข้ามาอย่างไม่ยินดี ส่งถุงผ้าให้แก่ซูหมิง เมื่อซูหมิงรับมาแล้ว พลันรู้สึกได้ว่าถุงผ้านี้เบาหวิว ในช่วงที่เขาสัมผัสมัน ปรากฏภาพขึ้นในความคิดของเขา มันเป็นมิติขนาดสามจั้ง เพียงแต่ด้านในใช้ได้เพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น อีกครึ่งที่เหลือมีร่องรอยเหมือนฉีกขาด

“หึ เจ้ากำไรแล้ว ข้าจะบอกเจ้าให้ เพียงนำสิ่งของมาตบเบาๆ บนถุงก็สามารถใส่เข้าไปได้ เวลาจะใช้ก็แค่เอามือสัมผัสแล้วนึกถึงสิ่งของ” ผู้อาวุโสบอกถึงวิธีการใช้มัน

ซูหมิงรู้สึกแปลกใหม่ หยิบสมุนไพรออกมาหนึ่งต้น แล้วลองทำตามที่ผู้อาวุโสบอก เห็นผลเป็นดั่งที่คาดไว้ จึงอดเผยรอยยิ้มมิได้

“มีประโยชน์ใช่หรือไม่ ก็บอกแล้วว่าของดีข้ามีเยอะ เพียงห้าร้อยเหรียญหินเจ้าก็ได้กำไรมากแล้ว แต่อย่าเอาไปพูดส่งเดชเชียว รีบเอาเหรียญหินมาให้ข้าได้แล้ว”

ผู้อาวุสีมีสีหน้าอมทุกข์ ยื่นมือขอเงิน

“ด้านในแตกไปครึ่งหนึ่ง เพราะรอยชำรุดตรงนี้หรือ?” ซูหมิงไม่ได้มอบเหรียญให้ในทันที แต่ถามขึ้น

“ข้าเองก็ไม่รู้ ถึงอย่างไรข้าก็มีแค่ชิ้นเดียว ใช้มาหลายปีแล้วก็เป็นเช่นนี้ตลอด เจ้ารีบส่งเหรียญมาได้แล้ว” ผู้อาวุโสรีบเลี่ยงหัวข้อสนทนา

ซูหมิงมองผู้อาวุโสอย่างมีความหมายลึกซึ้ง ก่อนโยนถุงชำรุดให้กับอีกฝ่าย แล้วส่ายศีรษะ

“หมายความว่าอย่างไร ไม่เอาแล้วหรือ?” ผู้อาวุโสพลันอึ้งตะลึง

“ก็แค่ถุงขาดๆ แม้ว่ามันจะพิเศษก็ตาม แต่มูลค่าไม่ถึงห้าร้อยเหรียญหิน และที่สำคัญที่สุดคือ ข้าเดาว่าอีกไม่นานรอยแตกด้านในจะขยายใหญ่ขึ้นจนใช้การไม่ได้ในที่สุด อีกทั้งหากไม่ระวัง ก็อาจเสียของข้างในไปทั้งหมด แบบนี้มันจะมีประโยชน์อะไร!”

“ไม่ใช่ ข้าใช้มาหลายปีแล้ว ไม่มีทางเป็นอันขาด!” ผู้อาวุโสรีบกล่าวรับประกัน

“มันก็ไม่แน่ หากข้าซื้อ คงให้ได้เพียงสองร้อยเหรียญหิน สองสามเดือนต่อจากนี้หากเป็นอย่างที่เจ้าว่าจริงๆ ส่วนที่เหลือข้าค่อยให้เจ้า” ซูหมิงกล่าวอย่างสบายๆ

“แบบนั้นไม่ได้ ถึงตอนนั้นข้าจะไปหาเจ้าได้ที่ไหน” ผู้อาวุโสส่ายศีรษะเร็วๆ

“ไม่ได้ก็ช่างเถอะ” ซูหมิงไม่อาลัยอาวรณ์ หมุนตัวเตรียมจากไปทันที

“เฮ้อ ได้ ข้าขายให้เจ้าสองร้อยเหรียญหิน สามเดือนต่อจากนี้ เจ้าจะต้องนำเหรียญที่เหลือมาให้ข้า เผ่าใกล้เคียงแถบนี้ก็มีไม่มาก แต่ก็มีผู้คนมากมาย หากเจ้าไม่ให้ข้า แล้วข้าจะหาเจ้าเจอได้อย่างไร” ผู้อาวุโสกล่าว สีหน้าทุกข์ระทม ก่อนส่งถุงผ้าให้กับซูหมิงอีกครั้ง

ครั้งนี้ซูหมิงไม่ได้ขบคิดอีก แต่หยิบสองร้อยเหรียญหินส่งให้ เมื่อทำการซื้อขายเสร็จ จึงถือถุงผ้าเดินออกจากถนนเล็กห่างไกลผู้คนทันที

ผู้อาวุโสรอจนซูหมิงเดินห่างไปไกล ความทุกข์ระทมบนใบหน้าพลันมลายหาย แล้วแทนที่ด้วยความภูมิใจ เขาหยิบถุงผ้ามาจากอกเสื้ออีกหนึ่งใบ ทว่าก็ยังมีจุดชำรุดอยู่ เมื่อนำสมุนไพรบนพื้นใส่ลงไปทั้งหมดแล้ว จึงถอนหายใจโล่งอก

“เจ้าเด็กน้อยคนนี้เฉียบแหลมจริงๆ หลอกยากกว่าเยี่ยวั่งเสียอีก เยี่ยวั่งใช้ห้าร้อยเหรียญหินเพื่อซื้อมัน แต่เจ้านี่ใช้แค่สองร้อยก็เอาไปได้แล้ว หึหึ รอขายไปได้อีกหน่อย รอจนพวกนั้นติดการใช้เจ้าสิ่งนี้ก่อน ถึงตอนนั้นก็จะเป็นเวลาเก็บเกี่ยวของข้า” ผู้อาวุโสกล่าวพึมพำ ใบหน้าค่อยๆ เผยความตื่นเต้นและเฝ้ารออย่างเหลือล้น