ตอนที่ 831 ร่างแยกเอ้อชาง 3

ไม่อยากเชื่อว่าต้นไม้สีม่วงอมทองจะรู้จักกับกระเรียนขนร่วง อีกทั้งฟังความหมายจากการสนทนาแล้ว ต้นไม้ใหญ่มีนามว่าเอ้อชาง และมันยังว่ากระเรียนขนร่วงเป็นผู้ทรยศกับผู้พ่ายแพ้อีก

รู้จักนามของต้นไม้นี้ หนำซ้ำกระเรียนขนร่วงยังบอกอีกว่าต้นไม้ไม่สมบูรณ์และได้รับบาดเจ็บสาหัส ที่สำคัญที่สุดคือ…ซูหมิงได้ยินกระเรียนขนร่วงกล่าวนามของซุ่ยเฉินจื่อขณะมีสีหน้าสับสน!

‘ไม่คิดเลยว่ายังไม่ถูกซุ่ยเฉินจื่อสังหาร…ฟังจากความหมายมันแล้ว มันไม่ใช่แค่รู้จักต้นไม้ใหญ่เอ้อชาง แต่ยังรู้จัก…ซุ่ยเฉินจื่อ หรือว่า…กระเรียนขนร่วงจะอยู่ยุคสมัยเดียวกับซุ่ยเฉินจื่อ?

เหตุใดซุ่ยเฉินจื่อถึงอยากสังหารต้นไม้ใหญ่นี้ ระหว่างพวกมันมีความเกี่ยวข้องใดกันแน่’ ความสงสัยต่างๆ ลอยขึ้นมาไม่หยุดในใจเขา เรื่องนี้แฝงไว้ด้วยความพิลึก ทำให้การคาดเดาต่อกระเรียนขนร่วงขยายกว้างขึ้นอีกครั้ง เดิมทีเขาคิดว่ากระเรียนขนร่วงผู้มีที่มาลึกลับน่าจะมีส่วนเกี่ยวกับโลกแท้จริงลำดับที่ห้าอย่างมาก เพียงแต่เพราะเหตุอะไรบางอย่างจึงเสียความทรงจำไป เปลี่ยนเป็นลักษณะตอนนี้ ซ้ำยังตกไปในแดนมรณะหยิน กลายเป็นพวกลวงโลกไป

จนกระทั่งมาถึงแดนรกร้างต้นกำเนิดจิต ประสบการณ์ต่างๆ ร่วมกับกระเรียนขนร่วง กระทั่งสีหน้าสงสัยของชื่อหั่วโหวล้วนอยู่ในสายตาเขา ทว่าวินาทีเมื่อครู่นี้ คำพูดของต้นไม้ใหญ่ทำให้การคาดเดาที่มาของกระเรียนขนร่วงเพิ่มขึ้น

บางที ถึงแม้จะเป็นยุคสมัยโลกแท้จริงที่ห้า กระเรียนขนร่วงก็ยังไม่ฟื้นความทรงจำกลับมา เพราะเหตุการณ์ที่ทำให้มันเสียความทรงจำไม่ได้เกิดในโลกแท้จริงที่ห้า แต่เกิดในยุคโบราณยิ่งกว่า!

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาใคร่ครวญอย่างถี่ถ้วน และเขาก็ไม่มีเวลาคิดอะไรมากนัก เวลาของเขาเร่งด่วนยิ่ง แทบทันทีที่กระเรียนขนร่วงกล่าวไป วิญญาณซูหมิงขยายไปยังเส้นใยมากยิ่งขึ้น

สามสิบเอ็ด สามสิบสาม สามสิบห้า…ซูหมิงขยายไปอย่างรวดเร็ว เอ้อชางร้องตะโกน กระเรียนขนร่วงคำรามเสียงแหลม ครั้นเกิดเสียงระเบิดดังอย่างต่อเนื่องกลางเส้นใยสีทองภายในต้นไม้ใหญ่ มันก็ดังติดต่อกันและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

“เจ้ามันผู้พ่ายแพ้สมควรตาย ต่อให้ข้าไม่สมบูรณ์และบาดเจ็บสาหัส เจ้าก็สู้ข้าไม่ได้อยู่ดี เพราะว่าเจ้า…ก็ไม่สมบูรณ์และบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน อีกอย่างดูจากลักษณะแล้วไม่ใช่บาดเจ็บสาหัสเพียงครั้งเดียว แต่ถึงสามครั้ง ร่างจริงของเจ้าสลายไปแล้วเหลือเพียงวิญญาณ อีกทั้งนอกจากในร่างกายข้าแล้ว เจ้าอยู่ข้างนอกไปก็เป็นขยะที่ไม่มีอะไรดี ยอมให้คนเขาเหยียบย่ำ ทำได้แต่เพียงเลียนแบบกลิ่นอายพลัง ไอ้คนขี้แพ้ ไอ้คนทรยศ!”

โครม โครม โครม!

ดวงจิตกระเรียนขนร่วงปะทะกับดวงจิตเอ้อชางหลายครั้ง ร่างกายมันสลายไปหลายครั้ง ถึงบอกว่าจะรวมใหม่ได้ทุกครั้ง ทว่าร่างกลับมัวหมองขึ้นเรื่อยๆ

“เอ้อชาง ท่านกระเรียนผู้นี้มีพลังแก่กล้า มีหินผลึกนับไม่ถ้วน คิดว่าข้ากลัวเจ้ารึ?”

กระเรียนขนร่วงร้องเสียงเล็ก มันขยับวูบไหวกลายเป็นพายุคลั่งตรงไปหาดวงจิตเอ้อชาง

ระหว่างที่กระเรียนขนร่วงกับเอ้อชางต่อสู้กัน วิญญาณซูหมิงปกคลุมไปอย่างรวดเร็ว เขาเห็นร่างกระเรียนขนร่วงมัวหมองไม่หยุด ถึงคำพูดจะทำให้คนอื่นเจ็บแสบอยู่ แต่เขารู้สึกว่าวิญญาณกระเรียนขนร่วงกำลังจะสลายไปอย่างรวดเร็วแล้ว

สามสิบเก้า สี่สิบเอ็ด สี่สิบสาม…วิญญาณซูหมิงร้องเสียงต่ำ เวลาในตอนนี้แลกมาด้วยกระเรียนขนร่วงร่างสลายไป เพียงเพื่อให้เขาทำสำเร็จ แต่ต่อให้เป็นแบบนี้ เขาก็ยังยากจะยึดร่างสำเร็จในเวลาอันสั้น ห่างจากการยึดร่างเสร็จสิ้นอีกมากกว่าครึ่ง

เอ้อชางคำรามติดต่อกัน พยายามจะอ้อมกระเรียนขนร่วงไปขวางวิญญาณซูหมิงหลายครั้ง ทว่าทุกครั้งกระเรียนขนร่วงจะเข้ามาขวางอย่างบ้าคลั่งโดยไม่สนสิ่งใดเพื่อถ่วงเวลาให้ซูหมิง มิหนำซ้ำยังร้องเสียงเล็กแหลมแหบแห้ง

“ย่ากระเรียนเจ้าเถอะ ท่านกระเรียนผู้นี้ลืมไปมาก ข้าจำไม่ได้ ข้างนอกนั่นนอกจากรังแกวงแหวนอาคมพวกนั้นแล้ว ข้าก็รังแกคนอื่นไม่ได้ มีแต่ที่นี่จริงๆ ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงสู้กับเจ้าได้ ทว่าข้ารู้ เจ้าก็คือหินผลึก ขอแค่ถ่วงเจ้าเอาไว้ ข้าก็จะได้สามหมื่นหินผลึกมา!

ข้าจะสู้กับเจ้าสุดชีวิตเพื่อหินผลึก! ซูหมิง ข้าทุ่มเทเต็มที่แล้ว ข้าต้องการแรงกระตุ้น!” กระเรียนขนร่วงตะโกนเสียงดัง ระหว่างนั้นซูหมิงแผ่ขยายไปอีกเล็กน้อยก็จะยึดครองเส้นใยได้ห้าสิบส่วนของทั้งหมดแล้ว

“หนึ่งแสนหินผลึก!” ซูหมิงตะโกนเสียงดังทันที

เมื่อสิ้นเสียง พายุคลั่งจากร่างแปลงกระเรียนขนร่วงพลันเกิดเสียงครึกโครม มันขยายใหญ่ขึ้นหลายเท่า กระเรียนขนร่วงในพายุคลั่งมีประกายแววตาน่าตกใจ

“หินผลึกหนึ่งแสน หนึ่งแสนเชียว!” กระเรียนขนร่วงประดุจคลุ้มคลั่ง

มันถ่วงดวงจิตเอ้อชางที่จะเข้าไปขวางซูหมิงอีกครั้ง ทำให้เอ้อชางคำรามด้วยความโกรธถึงขีดสุด ระหว่างวิญญาณซูหมิงแผ่ขยายไปก็กินพื้นที่ไปสี่สิบเจ็ดส่วนร้อย มองไปแวบเดียว เส้นใยสีทองกว้างใหญ่มีครึ่งหนึ่งเป็นสีดำและอบอวลไปด้วยพลังวิญญาณเข้มข้นของเขา

“เจ้ากระเรียนหัวขโมยสมควรตาย ข้ามีร่างกายอยู่ แต่เจ้าไม่มีร่างกาย จะถ่วงข้าได้กี่ลมหายใจเชียว?” ดวงจิตของเอ้อชางเลิกขวางซูหมิง แต่ใช้พลังทั้งหมดกำราบกระเรียนขนร่วง ตั้งใจจะสังหารอีกฝ่ายทิ้งก่อนค่อยไปจัดการซูหมิง

“ห้าแสนหินผลึก!” ขณะเดียวกับที่ซูหมิงขยายจากสี่สิบเจ็ดส่วนร้อยไปถึงสี่สิบแปด เขาก็ตะโกนเสียงดังกังวาน

“หนึ่งล้านหินผลึก!” ทันทีที่ซูหมิงตะโกนอีกครั้ง ทุกส่วนของวิญญาณกระเรียนขนร่วงล้วนถูกคำพูดซูหมิงกระตุ้นจนปะทุออกมาทั้งหมด จากในสู่นอก

“ใหญ่ ใหญ่ ใหญ่!” กระเรียนขนร่วงตาแดงก่ำ พายุคลั่งนอกร่างม้วนตลบออกไปไม่มีสิ้นสุดด้วยความบ้าคลั่งราวกับกำลังแผดเผาวิญญาณ ก่อนจะพุ่งตรงไปหาดวงจิตของเอ้อชาง

“เจ้ามันบ้า ตอนนั้นเจ้าก็บ้าแล้ว ตอนนี้ก็ยังบ้าอีก ไม่อยากเชื่อว่าจะเผาวิญญาณเพียงเพื่อหินผลึกบ้าอะไรนั่น จะ จะ เจ้า…..”

โครม โครม โครม!

ทั้งโลกเส้นใยต้นไม้ใหญ่สีทองสั่นไหว ต้นไม้ใหญ่เอ้อชางบนดาวโคลงเคลงอย่างรุนแรง กระทั่งบนดาวแท้จริงยังเกิดรอยร้าวยักษ์ ดูเหมือนจะแยกออกเป็นส่วนๆ

ภายใต้เสียงระเบิด กระเรียนขนร่วงส่งเสียงร้องแหลม ขณะที่เอ้อชางคำรามด้วยความโกรธแค้น พายุคลั่งจากกระเรียนขนร่วงสลายไป ร่างมันหดเล็กลงอย่างรวดเร็ว เมื่อมีขนาดเท่าฝ่ามือแล้วก็กระเด็นกลับไปยังพื้นที่วิญญาณซูหมิงในสภาพเกือบโปร่งใส

หลังถูกวิญญาณซูหมิงห่อหุ้มไว้ กระเรียนขนร่วงหมดสติไปทันที เพียงแต่ว่าก่อนหมดสติ มันยังใช้แรงที่เหลืออยู่กล่าวผ่านจิตไปหาซูหมิง

‘จำเอาไว้…เจ้าติดข้าอยู่หนึ่งล้านสามหมื่นหินผลึก…’

“ไอ้คนขี้แพ้ กระเรียนหัวขโมยทรยศ เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ข้า หากกินเจ้าข้าก็จะฟื้นฟูเร็วขึ้นอีก ให้เวลาข้าอีก ข้าจะกินพวกมันทั้งเก้าตัวและกลายเป็นเอ้อชางอย่างแท้จริง!” ดวงจิตเอ้อชางสั่นสะเทือนไปรอบๆ ช่วงที่เสียงดังกึกก้อง ซูหมิงขยายวิญญาณไปถึงห้าสิบส่วนแล้ว ถึงครึ่งหนึ่งในความหมายอย่างแท้จริง!

หลังจากยึดครองเส้นใยสีทองครึ่งหนึ่ง ก็เกิดภาพคล้ายกับตอนที่วิญญาณครองพื้นที่ไปสามส่วน ตอนนี้ในวิญญาณเขาเกิดเสียงดังกระหึ่ม ปรากฏภาพหนึ่งขึ้นอีกครั้ง เพียงแต่ดูยิ่งใหญ่กว่าภาพตอนสามส่วนก่อนหน้านี้

กระทั่งยังทำให้วิญญาณซูหมิงเกือบจะหยุดนิ่ง

เขาเห็นแล้ว….