ตอนที่ 890 เทพหมานรุ่นสี่

คำพูดของซูหมิงทำให้ผู้ฝึกฌานทั้งหมดในลานประมูลต่างหน้าเปลี่ยนสีพร้อมกัน โดยเฉพาะชายชราผู้มาเยือนตระกูลไท่ฉือกับชายหนุ่มผู้นั้น ตอนนี้ยิ่งมีสีหน้าเหลือเชื่อ

พวกเขาคิดว่าซูหมิงเป็นคนตระกูลอวี้ เช่นนั้นการคารวะของซูหมิงก็เท่ากับว่าเป็นพันธมิตรกับตระกูลเลี่ยซาน ถึงตระกูลไท่ฉือจะยิ่งใหญ่ แทบไม่ต้องสนใจพันธมิตรของตระกูลระดับกลางสองตระกูล แต่ว่า….พวกเขาสองคนยังอยู่ในลานประมูลตระกูลเลี่ยซาน

“ที่แท้สหายท่านนี้ก็เป็นสหายเก่ากับตระกูลเลี่ยซาน เข้าใจผิด…เข้าใจผิด…” ชายชราผู้มาเยือนตระกูลไท่ฉือกระแอมทันที หัวเราะเสียงดังก่อนประสานมือคารวะซูหมิง

“เรื่องนี้เป็นความผิดของตระกูลไท่ฉือ หวังว่าตระกูลอวี้กับตระกูลเลี่ยซานจะไม่ถือสา…ข้า…” ชายชราผู้มาเยือนตระกูลไท่ฉือตอบสนองเร็วยิ่ง เขารีบหัวเราะเสียงดัง ทำท่าทีว่าตนด้อยกว่า ในมุมมองเขา ตระกูลเลี่ยซานไม่น่าจะสังหารพวกเขาสองคน ถึงอย่างไร…ทุกอย่างก็ไม่คุ้มค่า

ทว่ายังกล่าวไม่จบ ผู้เฒ่าวายุตรงหน้าซูหมิงก็ขมวดคิ้วขึ้น

“หนวกหู!” เสียงเย็นชาดังจากปากผู้เฒ่าวายุ กลายเป็นเสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยงปร้าง กึกก้องอยู่ในลานประมูล ชายชราตระกูลไท่ฉือใจสั่นไหวทันใด และยังมีโลหิตไหลจากทวารทั้งเจ็ด ร่างโซเซถอยไปหลายก้าว ใบหน้าซีดขาวโดยพลัน

ส่วนชายหนุ่มข้างๆ มีสีหน้าหวาดกลัว เขาตัวสั่นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาหวาดกลัวแล้ว เรียกได้ว่าเป็นความหวาดกลัวอย่างแท้จริงครั้งแรกตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ เขารู้สึกเสียใจภายหลังมากนัก แต่ทุกอย่างสายไปแล้ว เขารู้ว่าที่ตระกูลเลี่ยซานเก็บตนไว้เพราะมีเป้าหมายอะไร จนถึงตอนนี้เขายังไม่เชื่อว่าตระกูลเลี่ยซานจะกล้าเปิดสงครามกับตระกูลไท่ฉือ

“คำว่าอาจารย์ผู้ให้การสั่งสอน ในฟ้าดินแห่งนี้ ในจักรวาลกว้างใหญ่ไม่มีสิ้นสุด มีเพียงคนเดียวที่จะเรียกข้าแบบนี้ คนนี้อาจเป็นเจ้า และอาจจะ…ไม่ใช่เจ้า” ผู้เฒ่าวายุมองซูหมิง ใบหน้ายังคงประดับรอยยิ้มบาง แต่ความลังเลที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกแววตากลับทำให้เขาไม่อาจตัดสินฐานะซูหมิงอย่างแท้จริงได้

ในมุมมองเขาเรื่องนี้แทบจะเป็นไปไม่ได้ เพราะหากซูหมิงคือผู้สืบทอดที่พบร่างแยกเงาของตนบนเผ่าหมานจริงๆ เช่นนั้นเขาจะต้องสัมผัสได้อย่างลึกซึ้ง ยามนี้เขาตอบสนองต่อซูหมิง ทว่า…ในปฏิกิริยาตอบสนองนี้กลับมีแรงกดดันที่ต่อให้เป็นเขาก็ยังรู้สึกว่าพลังโลหิตเดือดพล่าน

ทำให้ผู้เฒ่าวายุเกิดการคาดเดาขึ้น

“ลองดูก็จะรู้” หลังจากซูหมิงประสานมือคารวะอีกครั้งก็ยืนขึ้น ค่อยๆ ยกมือขวา ห้านิ้วมือชี้ขึ้นฟ้า เหมือนกำอะไรบางอย่าง

ผู้เฒ่าวายุดวงตาเป็นประกาย รอยยิ้มมีเมตตาขึ้น พร้อมกันนั้นเขาก็ยกมือขวาเช่นกัน ดูจากท่าทางแล้วเหมือนกับซูหมิงทุกประการ

ภาพนี้ดึงดูดสายตาของผู้คนรอบๆ โดยเฉพาะคนตระกูลเลี่ยซาน พวกเขามองตาไม่กะพริบ พอเห็นซูหมิงกับผู้เฒ่าวายุทำท่าทางแบบเดียวกันแล้ว พวกเขาส่วนใหญ่นึกไปถึงคำพูดหนึ่งที่ผู้เฒ่าวายุเคยพูดเกี่ยวกับศิษย์ของเขา

“เบิกตะวัน!” ซูหมิงพลันเงยหน้าขึ้น มือขวาคว้าไปด้านบน ฉับพลันนั้นอากาศในลานประมูลเกิดพายุคลั่งที่ไร้ขีดจำกัดขึ้น สายลมเหล่านี้ลากยาวเข้ามารวมในมือขวาเขา ดูไปแล้วเหมือนกับมือขวากลายเป็นดวงตาพายุ สายลมคลั่งหมุนวนในมืออย่างรวดเร็ว ก่อนจะมีพลังมหาศาลแผ่กระจายมาจากในมือขวา

“เบิกตะวัน” ผู้เฒ่าวายุยิ้มน้อยๆ พลางกล่าวขึ้น มือขวาสะบัดไปแบบสบายๆ พายุหมุนที่ล้ำเลิศเหมือนกับดวงตาพายุในมือขวาซูหมิงปรากฏขึ้นในมือขวา

สองคนนี้เดินหน้าพร้อมกัน เข้ามาใกล้กันในพริบตา

โครม!

เสียงสนั่นกึกก้องไปรอบๆ นั่นคือการปะทะกันของเบิกตะวันกับเบิกตะวัน คือการประลองฝีมือระหว่างหมานวายุรุ่นก่อนกับหมานวายุรุ่นนี้ และยังเป็น…การทดสอบระหว่างผู้สืบทอดกับผู้ถ่ายทอด!

ท่ามกลางเสียงครึกโครม ซูหมิงกระเด็นถอยไปหลายสิบจั้ง ดวงตาเปล่งประกาย มองผู้เฒ่าวายุที่อยู่ห่างไปหลายสิบจั้ง พร้อมกับยกมือขวาชกไปยังมวลอากาศด้านบนลานประมูล ตอนที่ชกหมัดนี้ เขาพลันพุ่งทะยานออกไปข้างหน้า

การพุ่งครั้งนี้ซูหมิงไม่ได้พุ่งเป็นเส้นตรง แต่หมุนเป็นน้ำวนหลายต่อหลายรอบ น้ำวนจากตัวเขาเกิดขึ้นนับไม่ถ้วนในพริบตา หนำซ้ำจากการเลือกใช้วิชานี้ พายุคลั่งยังส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธกริ้ว และหมุนวนตามทิศทางของเขาอย่างรวดเร็ว โดยมีตัวเขาเป็นใจกลาง

ในเวลาเดียวกัน มีไอร้อนแผ่มาจากตัวเขาตามการหมุนวนทีละรอบๆ เมื่อม้วนตัวเข้าสู่พายุหมุนก็กระจายออกเป็นวงกว้าง ทว่าตอนนี้เอง เหนือซูหมิงขึ้นไป หนึ่งหมัดที่เขาชกไปเมื่อครู่นี้ไม่รู้ว่าไปเหนี่ยวนำความหนาวเหน็บมาได้อย่างไร ไอหนาวกับไอร้อนด้านล่างยึดเอาพายุหมุนเป็นใจกลาง หนึ่งขึ้นบนอีกหนึ่งลงล่าง จังหวะที่พวกมันสัมผัสกัน เสียงซูหมิงกับเสียงสายลมก็ดังขึ้นพร้อมกัน

“ฝังศพ…จันทรา!”

ผู้เฒ่าวายุหัวเราะเสียงดัง เสียงหัวเราะมาพร้อมกับความสุขีจากใจจริง เขายกมือซ้ายสะบัดบนศีรษะแบบสบายๆ ทันใดนั้นรอบมือซ้ายที่สะบัดเหนือศีรษะก็แผ่ไอหนาวออกมา ส่วนมือขวาสะบัดลงล่าง มีไอร้อนกระจายมาจากมือนั้น เมื่อสองมือมาประกับกันตรงหน้า ความร้อนและหนาวจึงตัดสลับ ทำให้เกิด….สายลม!

“ฝังศพจันทราของเจ้ายังไม่ได้มาตรฐาน เพียงเข้าใจแบบผิวเผินเท่านั้น ยังไม่ตระหนักรู้ถึงแก่นแท้ ดูแล้วเจ้ายังไม่ได้จริงจังกับการฝึก” ผู้เฒ่าวายุเอาสองมือประกบกัน สายลมส่งเสียงดังสนั่น

“ดูให้ดี นี่ต่างหาก…คือฝังศพจันทรา!” ผู้เฒ่าวายุแยกสองมือออกจากกัน ลูกสายลมหมุนวนขึ้นอย่างรวดเร็วในสองมือเขา

เมื่อเขาผลักออกไป ลูกสายลมก็ตรงไปหาซูหมิงในทันใด แล้วเข้าปะทะกับลมคลั่งจากวิชาฝังศพจันทราของซูหมิง

โครม โครม โครม!

เสียงระเบิดติดกันสามครั้งสั่นสะเทือนทั้งลานประมูล ท่ามกลางเสียงระเบิดสามครั้ง ซูหมิงถอยไปอีกครั้งละสิบกว่าจั้ง สายลมจากวิชาฝังศพจันทรานอกตัวเขาสลายไปทั้งหมด หลังถูกลูกกลมสายลมของผู้เฒ่าวายุทำลายจนหมดสิ้นแล้ว มันก็บีบเข้ามาอยู่ตรงหน้าซูหมิง แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ทำร้ายเขา เพียงสัมผัสระหว่างคิ้วแล้วสลายหายไปเอง จะเห็นได้ว่าผู้เฒ่าวายุไม่พอใจกับสามรูปแบบแยกวายุของซูหมิงอยู่เล็กน้อย จึงสั่งสอนให้

เหมือนกับผู้อาวุโสเห็นคนรุ่นเยาว์ไม่ตั้งใจฝึกฝนจึงต้องลงโทษเบาๆ

นัยน์ตาซูหมิงขยับประกาย เขาคือหมานวายุ ทว่าอีกฐานะหนึ่งคือเทพหมานรุ่นสี่ และยังมีอีกฐานะคือร่างแยกเอ้อชางในจักรวาลแห่งนี้ กระทั่งเขายังเป็นชาวเผ่าสายตรงของเผ่ายมโลก

นอกจากหมานวายุแล้ว ฐานะทุกอย่างที่เหลือต่างไม่ยอมให้ซูหมิงปล่อยให้ลูกสายลมสัมผัสระหว่างคิ้ว ดังนั้นนัยน์ตาเขาจึงขยับประกาย เขาไม่ได้ถอยหนีแม้แต่น้อย แต่วินาทีที่ลูกสายลมเข้ามาใกล้ ดวงตาพลันปรากฏดวงตะวันจันทราและดารา ปรากฏอักขระต้นกำเนิดจิต มิหนำซ้ำจากการหลอมรวมกัน มันยังเหนี่ยวนำให้เขาเข้าไปอยู่ในภาพมายาตะวันจันทราและดาราด้วย นั่นคือพลังอัศจรรย์จากสามวิถีสวรรค์

“ในสภาวะปกติ ผู้เยาว์ใช้แยกวายุไม่ได้ ทว่าเมื่อใช้คู่กับวิชาของข้า ข้าจะใช้…วิชาคล้ายๆ กับแยกวายุได้!” ซูหมิงกล่าวเรียบนิ่งพร้อมกับที่ตะวันและจันทราในดวงตาสว่างจ้า

เสียงโครมดังขึ้นโดยมีซูหมิงเป็นใจกลาง หลังจากแสงตะวันกับจันทราสว่างจ้า ใต้เท้าปรากฏจุดดาวขึ้น ระหว่างนั้นหลายพันคนในลานประมูลต่างเกิดเสียงระเบิดดังในจิตใจ ภาพตรงหน้าพลันเลือนราง มีความรู้สึกว่าฟ้าดินย้อนกลับและถูกดึงเข้าไปอยู่ในมิติอะไรบางอย่าง

โลกที่พวกเขาเห็นตอนนี้จะต่างกัน นั่นคือโลกที่สร้างขึ้นตามความทรงจำที่ไม่อยากหันกลับไปมองมากที่สุดในจิตใจ ทำให้ทุกคนที่นี่หลุดเข้าไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ดวงตะวัน จันทรา และดารา แยกวายุ” ซูหมิงกล่าวเสียงเบา ลูกสายลมตรงหน้าพลันหยุดชะงัก หยุดอยู่ห่างจากเขาเพียงหลายชุ่นเท่านั้น แต่ว่าหลายชุ่นนี้เหมือนกับหุบเขาระหว่างฟ้าดินที่ไม่อาจข้ามผ่านไป

แยกวายุที่แท้จริงคือการที่ตนเองเป็นบรรพบุรุษแห่งสายลม จึงสามารถทำให้โลกที่ตนอยู่ไม่มีสายลมได้ในหนึ่งความคิด

เป็นเหมือนกับโลกหนึ่ง

จุดนี้ซูหมิงยังทำไม่ได้ แต่เมื่อเขาใช้ภาพมายาตะวันจันทราและดาราผสานรวมกับพลังอัศจรรย์ของสามวิถีสวรรค์ กลับสร้างออกมาเป็นโลกมายาได้ โลกมายานี้คือวิชามายา และในวิชามายา เขาทำให้ที่นั่น….ไม่มีสายลมได้

หากได้เพียงเท่านี้ วิชามายาก็คงเป็นเพียงวิชามายา ทุกอย่างก็ยังเป็นของปลอม ทว่าพลังอัศจรรย์จากสามวิถีสวรรค์ที่จนถึงตอนนี้ซูหมิงยังไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้…สามารถเปลี่ยนจากปลอมให้เป็นจริง ทำให้โลกมายากลายเป็นความจริงได้

ฉะนั้นโลกมายาของซูหมิงจึงไม่ใช่ของปลอมทั้งหมดอีก แต่มีเสี้ยวความจริงอยู่ข้างในด้วย

แต่โลกมายาจะจริงหรือปลอมไม่ได้ขึ้นอยู่กับซูหมิง แต่ขึ้นอยู่กับหลายพันคนในโลกมายา ขอเพียงคนเหล่านี้ส่วนใหญ่เชื่อว่าโลกนี้เป็นของจริง ที่นี่…ก็จะเป็นของจริง!

ทุกอย่างพูดไปแล้วดูมหัศจรรย์ ความจริงต่อให้ซูหมิงอยู่ในช่วงศึกษาวิชา ตอนนี้ก็กล่าวได้ว่าเขาใช้มันครั้งแรกในความหมายจริงๆ

ซูหมิงใช้วิชานี้ได้ไม่นานนัก ใช้ได้เพียงสามลมหายใจอย่างที่ภาพผีร้ายชั่งช้างว่าเอาไว้ ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่ เขาใช้วิชานี้ได้เพียงสามลมหายใจจริงๆ

พอครบสามลมหายใจก็จบลงทันที โลกตรงหน้าทุกคนพังทลายลง ตอนที่ทุกอย่างกลับมาปกติ คนส่วนใหญ่ที่นี่มีสีหน้าสับสน มีเพียงผู้เฒ่าวายุที่นัยน์ตาเป็นประกาย เขามองซูหมิง ลูกสายลมตรงหน้าซูหมิงหายไปแล้ว

“นี่เป็นวิชาแยกวายุอีกแขนงหนึ่ง เจ้า…เยี่ยมมาก เยี่ยมมากจริงๆ แนวทางไม่ธรรมดา มีการเปลี่ยนแปลงมากมาย ไม่ได้หมายความว่ามีแค่การตระหนักรู้ของข้าคนเดียวที่ถูกต้อง แต่สิ่งที่เหมาะสมกับตัวเองที่สุดต่างหากคือวิถีทางที่ถูกต้องที่สุด

วิชาแยกวายุที่เจ้าปรับเปลี่ยนยอดเยี่ยมมาก!” ผู้เฒ่าวายุค่อยๆ เผยรอยยิ้ม รอยยิ้มนั้นดูมีความสุขมาก เขาไม่ได้มีเบิกบานใจขนาดนี้มาหลายหมื่นปีแล้ว

ขณะยิ้มอยู่ผู้เฒ่าวายุก็ส่ายศีรษะ สีหน้าพลันจริงจังขึ้นมา เขาถอยหลังไปหลายก้าว มองซูหมิงด้วยใจจดจ่อ แล้วค่อยๆ ประสานมือคารวะ

“หมานวายุแห่งเผ่าหมาน คารวะ…เทพหมาน! ไม่ทราบว่าท่านคือเทพหมานรุ่นใด?”