ตอนที่ 959 ล่อสัตว์ประหลาด

เสียงร้องตะโกนซึ่งแฝงไว้ด้วยความรู้สึกอยากกระโจนออกไป เสียงร้องคำรามด้วยทำนองที่ซูหมิงฟังไม่เข้าใจ นี่ก็คือกระเรียนขนร่วงที่ตื่นเต้นเมื่อซูหมิงบอกว่าหากล่อสัตว์ร้ายมาได้หนึ่งล้านตัวจะได้หินผลึกสิบส่วน

กระเรียนขนร่วงตัวสั่น ทว่าแววตาสองข้างกลับเปล่งแสงเด่นชัด ประกายแสงสามารถหลอมรวมกับจักรวาล สามารถย้อนกลับฟ้าดิน สามารถทำให้สิ่งมีชีวิตอ่อนแอตัวหนึ่งเปลี่ยนเป็นแข็งแกร่งได้ในพริบตา และยังทำให้กระเรียนขนร่วงคลุ้มคลั่ง

“ย่ากระเรียนมันเถอะ ข้าจะทำ เมื่อนกตายขนจะลอยขึ้นสวรรค์ แต่ข้าไม่มีขน มันลิขิตไว้แล้วว่าข้าเป็นอมตะ ข้าจะทำ ข้าจะทำ!” กระเรียนขนร่วงตาแดงอยู่ข้างๆ มันร้องตะโกนเสียงดังไม่หยุด หากเป็นคนที่รู้จักกับมันก็จะรู้ว่ามันขี้กลัวมาก แต่ถูกหินผลึกกระตุ้นจนบ้าคลั่ง และนี่ก็คือการให้กำลังใจตัวเอง

แต่หากเป็นคนที่ไม่เข้าใจมัน ก็จะต้องมองว่ามัน….เป็นนกบ้าตัวหนึ่ง

มันตะโกนไปพลางวนรอบซูหมิงไปพลาง เต้นไปเต้นมาโดยจิตใต้สำนึก เสียงตะโกนก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้มังกรยมโลกข้างๆ เบิกตากว้าง แอบดูถูกกระเรียนขนร่วงในใจว่าเป็นพวกยอมทุกอย่างเพื่อหินผลึก

‘ชิ ท่านมังกรยมโลกผู้สูงส่งอย่างข้าต่างหากที่ไม่เสียสติเพราะผลประโยชน์เล็กน้อยแค่นี้ ตลอดทางมานี้ข้าคิดว่ากระเรียนขนร่วงฉลาด แต่ความจริงช่าง โง่เขลา…’ ขณะที่มังกรยมโลกกำลังเย้ยเยาะอยู่ในใจ เสียงซูหมิงก็ดังเข้ามาในหูมัน ทำให้มันอึ้งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนตัวสั่นไปพร้อมๆ กับกระเรียนขนร่วง

“มังกรยมโลก อยากได้เส้นเอ็นมังกรที่เสียไปของเจ้ากลับคืนมาหรือไม่?”

มังกรยมโลกเหม่อมองซูหมิง มันพูดไม่ออกอยู่พักใหญ่

“ไม่อยากรึ? เช่นนั้นก็ช่างเถอะ”

“อยาก! แต่ตอนนั้นที่ข้าถูกดึงเส้นเอ็นมังกรออกก็เป็นเพราะความประสงค์ของจักรพรรดิยมโลก เขาคือเจ้าภัยพิบัติขั้นกุมชะตาเกิดดับ!”

“เผ่าขวางสวรรค์เป็นหนึ่งในสี่เผ่าใหญ่ อยู่ในทะเลดาราต้นกำเนิดจิตมานานขนาดนี้ คิดว่าพวกเขาจะไม่มีผู้กุมชะตาเกิดดับเลยรึ” ซูหมิงกล่าวราบเรียบ

มังกรยมโลกตัวสั่นรุนแรงขึ้น

“ข้ารับปากเจ้าได้ว่าตอนที่ข้าออกจากทะเลดาราต้นกำเนิดจิตและกลับโลกแท้จริงดาราสัจธรรมเรียบร้อยแล้ว ข้าจะไปโลกแท้จริงจักรพรรดิยมโลกสักครั้ง ให้เจ้าได้เจอกับอวี่เซวียน และชิงเส้นเอ็นมังกรที่ถูกเอาไปของเจ้ากลับมา!” ซูหมิงพูดขึ้นเรียบๆ

“…ทำ ข้าจะทำ!” ขณะมังกรยมโลกตัวสั่น มันก็ตาแดงขึ้นมา มันฝันว่าอยากจะเอาเส้นเอ็นตัวเองกลับมา จะได้ไม่ต้องอยู่ในสภาพนี้อีก

“เจ้าไม่ต้องไปล่อสัตว์ร้าย แค่หนีไปกับกระเรียนขนร่วงก็พอ ส่วนแบ่งเจ้าก็เหมือนกับกระเรียนขนร่วง ล่อมาได้แสนตัวให้เจ้าเจ็ดส่วน ล่อมาได้สามแสนตัวให้เจ้าแปดส่วน ล่อมาห้าแสนตัวให้เจ้าเก้าส่วน ล่อมาได้ล้านตัว…ให้เจ้าสิบส่วน ที่ข้าหมายถึงคือเส้นเอ็นมังกร” ซูหมิงว่าจบ กระเรียนขนร่วงที่กำลังร้องคำรามไปรอบๆ พลันหยุดชะงักครู่หนึ่ง มันมองซูหมิงด้วยสีหน้าตะลึงก่อน แอบคิดในใจว่าซูหมิงช่างดีกับตนนัก กลัวว่าตนจะอันตราย จึงส่งมังกรยมโลกให้ไปเป็นเพื่อนด้วย

“เอาละ กระเรียนขนร่วง จะได้หินผลึกหรือไม่ก็ต้องดูที่ตัวเจ้าแล้ว!” นัยน์ตาซูหมิงฉายแววให้กำลังใจ กระเรียนขนร่วงเพิ่งเคยเห็นแววตาแบบนี้เป็นครั้งแรก ในใจจึงตื่นเต้นขึ้นมา นับวันยิ่งรู้สึกว่าซูหมิงดีต่อตนมากจริงๆ จึงเกิดอาการเลือดร้อนขึ้นมา ประกอบกับแรงกระตุ้นจากหินผลึก มันตะโกนเสียงดังก่อนขยับวูบไหวตัวไปข้างหน้า

มังกรยมโลกก็ตาแดงเช่นกัน มันบินตามกระเรียนขนร่วงไป เป้าหมายคือสัตว์ร้ายล้านตัว ถึงอย่างไรมันก็ไม่ได้หินผลึก หินผลึกได้มากน้อยไม่เป็นไร อย่างไรก็ยังเป็นหินผลึก แต่หากขาดเส้นเอ็นมังกรไปส่วนหนึ่งหรือได้มาเพียงเจ็ดส่วน เช่นนั้นก็ไม่เรียกว่าเส้นเอ็นมังกรแล้ว…

เวลานี้ ภายในฟ้ากระจ่างดาวเหลือเพียงซูหมิงกับชื่อหั่วโหว ชื่อหั่วโหวมองกระเรียนขนร่วงกับมังกรยมโลกที่บินไกลออกไปด้วยแววตาเห็นใจพลางส่ายศีรษะ

ซูหมิงนั่งขัดสมาธิอยู่กลางฟ้ากระจ่างดาว เขาละสายตากลับไปมองทางเผ่า ขวางสวรรค์ ผ่านไปพักใหญ่จึงหลับตาลงช้าๆ ตกอยู่ในห้วงการนั่งฌานและฝึกฝน

ถึงซูหมิงจะไม่รู้ความสามารถของกระเรียนขนร่วงทั้งหมด แต่เขาก็เดาเบื้องหลังของมันออกอยู่หลายส่วน รู้ว่าต่อให้ทรมานอย่างไร มันก็จะไม่ตาย เว้นแต่จะเจอกับวิญญาณร้ายระดับเดียวกับเอ้อชาง

อีกอย่างน้ำหวานดอกผนึกจิตในตัวมัน ซูหมิงก็ควบคุมปริมาณการใส่เข้าไปของผึ้งพิษแล้ว ใส่ไปเพียงเสี้ยวน้อยๆ ยังไม่อาจดึงดูดสัตว์ร้ายระดับเดียวกับเอ้อชางมาได้

และที่สำคัญที่สุดคือในตัวกระเรียนขนร่วงมีจิตสัมผัสของเขาอยู่ เขาจึงรู้การกระทำทุกอย่างของมันอย่างชัดเจน นี่คือความตั้งใจเป็นพิเศษของเขาหลังออกจากดาวทมิฬ ซึ่งนี่ก็เป็นเพราะนามสองมารที่กระเรียนขนร่วงสร้างชื่อขึ้นบนดาวดวงนั้น

ยามนี้เมื่อเขาหลับตาลง เขาก็ฝึกฝนไปพลาง ใจจดใจจ่อไปยังจิตสัมผัสในตัวกระเรียนขนร่วงไปพลาง เหมือนกับหนึ่งความคิดแยกเป็นสองส่วน หากกระเรียนขนร่วงเจออันตรายที่ไม่อาจแก้ไข เขาก็จะให้ชื่อหั่วโหวเคลื่อนย้ายพาไปทันที

กระเรียนขนร่วงตะโกนด้วยความโกรธและมาพร้อมพลังที่หากไม่บรรลุเป้าหมายก็สาบานว่าจะไม่หันหลังกลับ มันห้อเหยียดไปข้างหน้าราวกับดาวตก ด้านหลังมังกรยมโลกติดตามอย่างบ้าคลั่งเช่นกัน

คู่หูสองคนนี้หนึ่งเพื่อหินผลึก อีกหนึ่งเพื่อเส้นเอ็นมังกร พูดได้ว่าฉีกออกทุกอย่าง มาพร้อมด้วยความเศร้าสลดและฮึกเหิม แผ่กลิ่นหอมน้ำหวานดอกผนึกจิตเข้มข้น พวกมันจึงเป็นเหมือนกับแสงสว่างในค่ำคืนมืดมิดในฟ้ากระจ่างดาวที่ดึงดูดความสนใจของสัตว์ร้ายทั้งหมด

หนึ่งก้านธูปต่อมามีเสียงคำรามดังมาจากภายในมวลอากาศตรงหน้า นั่นคือ สัตว์อากาศธาตุใหญ่ยักษ์ยิ่งสามตัว พวกมันโผล่มาจากในฟ้ากระจ่างดาว มีร่างกายเหมือนจระเข้ เมื่อปรากฏกายแล้วก็จ้องกระเรียนขนร่วงกับมังกรยมโลกที่กำลังขยับวูบไหวอยู่ไกลๆ ตาเขม็ง ก่อนร้องคำรามเสียงดังแล้วพุ่งตามกระเรียนขนร่วงไป

กลิ่นหอมน้ำหวานดอกผนึกจิตกระตุ้นจนพวกมันบ้าคลั่ง

“มาเถอะ พวกย่ากระเรียนมาเถอะ ข้ากำลังรอพวกเจ้าอยู่!”

ในใจกระเรียนขนร่วงหวาดกลัวถึงขีดสุด แต่ก็ถูกหินผลึกกระตุ้นจนถึงขีดสุดอีกครั้ง ดังนั้นมันจึงร้องตะโกนไม่หยุดขณะห้อเหยียดไป ประหนึ่งว่ามีแต่แบบนี้เท่านั้นถึงจะระบายความกลัวของมันและกระตุ้นให้ตื่นเต้นยิ่งกว่าเดิมได้

ขณะที่มันร้องตะโกน กระเรียนขนร่วงกับมังกรยมโลกกลายเป็นสายรุ้งยาวสองสายห้อเหยียดอยู่ในวงแหวนชั้นในทะเลดาราต้นกำเนิดจิตไม่หยุด ไม่นานก็มีงูบินรูปร่างคล้ายงูเหลือมแต่มีหน้าเป็นคน ข้างหลังมีปีกสองข้างฝูงหนึ่งบินมาจากไกลๆ ในพริบตา สัตว์กลุ่มนี้มีมากถึงหลายหมื่นตัว หางพวกมันสั่น ดวงตาถูกน้ำหวานดอกผนึกจิตกระตุ้นจนเป็นสีแดงฉานและมีเปลวเพลิงดุร้ายเหลือล้น พวกมันต่างไล่ตามกระเรียนขนร่วงไปอย่างเสียสติ

ผ่านไปอีกชั่วขณะ มีเสียงระเบิดดังก้องมาจากที่ห่างไกลยิ่งกว่า

พวกมันคือ ผึ้งพิษลายดอกไม้ที่มีขนาดเท่าคนอยู่กันแน่นขนัด และกำลังบินส่งเสียงหึ่งๆ มาเป็นกลุ่มใหญ่

กระเรียนขนร่วงร้องตะโกนเสียงดัง มันเปลี่ยนทิศทางและห้อเหยียดอีกครั้ง ยังคงใช้ความเร็วสูงสุด สัตว์ร้ายข้างหลังตอนนี้มีเกือบแสนตัวแล้ว พวกมันกำลังไล่ตามมาอย่างบ้าคลั่ง ขอเพียงกระเรียนขนร่วงกับมังกรยมโลกลดความเร็วลงเล็กน้อยก็จะถูกไล่ตามทันที

“เท่าไรแล้ว!” กระเรียนขนร่วงตะโกนเสียงดัง ก้นบึ้งหัวใจมันตอนนี้ถูกความกลัวครอบงำไปมากกว่าครึ่ง และเกิดความคิดอยากจะยอมแพ้ตลอดเวลา

“หนึ่งแสนแล้ว!” มังกรยมโลกตามอยู่ข้างหลังมันและเอ่ยอย่างเร่งรีบ มันก็กลัวมากเช่นกัน โดยเฉพาะกลิ่นอายพลังดุร้ายของฝูงสัตว์ข้างหลัง ยิ่งทำให้มันตัวสั่น

“ย่ากระเรียนมันเถอะ เหตุใดเพิ่งได้เท่านี้…..” กระเรียนขนร่วงว้าวุ่นแล้ว แม้แต่สามแสนยังไม่ถึง มันกลัวว่าซูหมิงจะไม่ให้หินผลึก และนึกขึ้นได้อีกว่าในเมื่อตนมาเป็นเหยื่อล่อแล้วก็จะไม่ยอมให้เสียเปล่า

มันกัดฟันอย่างแรง แล้วขยับวูบไหวห้อเหยียดต่อไปอีกทางหนึ่ง มันบินไปพลาง ตะโกนด้วยความโกรธไปพลาง กลิ่นหอมของน้ำหวานดอกผนึกจิตแผ่กระจายไกลออกไปยิ่งกว่าตามที่กระเรียนขนร่วงห้อเหยียดไม่หยุดในทะเลดาราต้นกำเนิดจิต

ราวครึ่งชั่วยามต่อมา ท่ามกลางเสียงคำรามดังกังวาน มีคนยักษ์หลายร้อยคนเดินออกมาจากกลางฟ้ากระจ่างดาวซึ่งอยู่ไกลออกไป คนยักษ์ทุกคนล้วนมีความใหญ่เกือบหมื่นจั้ง พวกเขาถือท่อนไม้ยักษ์ในมือ บนใบหน้าไม่มีดวงตา มีเพียงปากใหญ่ เส้นผมก็ถี่เล็กประดุจงูนับไม่ถ้วน กลิ่นอายดึกดำบรรพ์ในช่วงที่เส้นผมปลิวไสวรุนแรงอย่างยิ่ง

ด้านหลังพวกเขามีสัตว์ร้ายลักษณะต่างๆ เกือบแสนตัว ตอนนี้พวกมันบ้าคลั่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และกำลังคำรามพลางพุ่งเข้ามาประดุจทะเลสัตว์เป็นคลื่นขึ้นลง

เสียงคำรามของสัตว์ร้ายทั้งหมดสั่นสะเทือนทะเลดาราต้นกำเนิดจิต ก่อให้เกิดพายุคลั่งที่ไม่ได้เกิดขึ้นมานานมากแล้วในทะเลดาราต้นกำเนิดจิต

“เท่าไรแล้ว!” กระเรียนขนร่วงตัวสั่น มันบินไปอย่างว่องไวพลางตะโกนเสียงดัง

“ใกล้จะสามแสนแล้ว…หา?” มังกรยมโลกกล่าวได้ครึ่งเดียวก็เงียบไปทันที มันมองไปข้างหน้าอย่างหวาดกลัว ตอนนี้กระเรียนขนร่วงก็เห็นแล้วเช่นกัน ภายในฟ้ากระจ่างดาวตรงหน้าพวกมันตอนนี้เกิดเสียงโครมขึ้น ก่อเป็นระลอกคลื่นนับไม่ถ้วน ระลอกคลื่นเหล่านี้เกิดขึ้นจากพายุหมุนมากกว่าหลายหมื่นลูก

พายุหมุนทุกลูกมีความสูงหลายพันจั้ง มันกำลังถาโถมเข้ามาตรงหน้าด้วยความเร็วไว หากมองดีๆ จะเห็นรางๆ ว่าภายในพายุหมุนเหล่านี้มีวัตถุสีม่วงอมแดงขนาดเท่าฝ่ามืออยู่จำนวนมากกำลังหมุนอย่างว่องไวจนก่อเป็นพายุหมุน

กระทั่งฟ้ากระจ่างดาวด้านหลังพวกมันยังเหมือนแตกออก นั่นคือสัตว์ร้ายคล้ายกับช้างดำมากกว่าแสนตัว พวกมันต่างตรงเข้ามาด้วยความเหี้ยมโหดและคลุ้มคลั่ง

“สามแสน…สี่แสน มีสัตว์ร้ายเกินสี่แสนตัวแล้วแน่ๆ!” มังกรยมโลกตะโกนเสียงดังทันที มันไม่เห็นสุดปลายของฝูงสัตว์ตรงหน้า และก็ไม่เห็นตรงริมขอบของฝูงสัตว์ข้างหลัง ในสายตามัน สองทางหน้าหลังล้วนเป็นสัตว์ร้าย มองไปสุดลูกหูลูกตา ไม่รู้ว่าขยายไปไกลเท่าใดแล้ว

“หา! ย่ากระเรียนมันเถอะ เหตุใดถึงเป็นสี่แสนตัว!” กระเรียนขนร่วงแทบจะเสียสติ ขณะร้องตะโกนในใจก็ว้าวุ่น หากเป็นสามแสนตัว มันจะเลือกพาสัตว์ร้ายกลุ่มนี้ไปทำภารกิจอย่างไม่ลังเลทันที แต่สี่แสนกว่าตัวนี้ ขาดอีกเล็กน้อยก็ห้าแสนตัวแล้ว และก็จะได้รับส่วนแบ่งถึงเก้าส่วน…

กระเรียนขนร่วงเกาหนังไร้ขนของตัวเอง กัดฟันตะโกนเสียงดัง มันไม่ได้จากไป แต่เปลี่ยนทิศทางมุ่งหน้าไปยังส่วนลึกยิ่งกว่าของทะเลดาราต้นกำเนิดจิต ห้อทะยานไปด้วยความเร็วอย่างบ้าคลั่ง

มังกรยมโลกก็กัดฟันเช่นกัน มันกลายร่างเป็นสุนัขใหญ่หนีตามกระเรียนขนร่วงไปอย่างรวดเร็ว