บทที่ 106 การปล้นชิงคือวิธีร่ำรวยที่เร็วที่สุด! (ปลาย)
พวกเขาทั้งสองเดินผ่านช่องรูนั้นและมาถึงตำหนักจ้าวกระบี่จนได้ ที่แท้สถานที่แห่งนี้ไม่ได้ใหญ่โตเป็นพิเศษ มันสว่างไสวด้วยแสงสลัวจากสิ่งที่ไม่รู้จัก แต่กระนั้นกลับทำให้ตำหนักแห่งนี้ดูต้องมนต์ขลังและศักดิ์สิทธิ์ยิ่งขึ้น
เยี่ยฉวนมองขึ้นไปที่กระบี่สีดำเหนือศีรษะ มันมีความยาวกว่า 27 ชุ่น สีดำสนิทราวกับสร้างขึ้นมาจากหมึก แต่จุดบนกระบี่กลับเป็นสีแดงเลือดดูคล้ายสีชาดเล็กน้อย โดยขณะเดียวกันนั้นตัวกระบี่ก็ได้ลอยอยู่เหนือที่
พำนัก!
เมื่อเพ่งมองไปที่กระบี่สีดำเล่มนั้น สองตาของเยี่ยฉวนก็เริ่มร้อนขึ้น
สัญชาตญาณของเขาบอกว่าระดับของกระบี่เล่มนี้ไม่มีทางต่ำแน่นอน!
ทันใดนั้นองค์หญิงเก้าพลันเดินตรงไปยังประตูตำหนัก เยี่ยฉวนที่เห็นดังนั้นจึงรีบคว้าแขนนางไว้ทันที
หญิงสาวมองเยี่ยฉวน แต่ทว่าชายหนุ่มกลับส่ายหน้า จากนั้นเขาถึงได้ปล่อยมือ ก่อนเยี่ยฉวนจะหันมองประตูตำหนักแห่งนี้และย่นคิ้ว สัญชาตญาณของเขาบอกว่ามันอันตรายไม่น้อย!
จังหวะนั้นเอง เยี่ยฉวนและองค์หญิงเก้าก็หันหน้าไปทางด้านขวา มีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเดินเข้าไปในที่พำนัก ฝ่ายชายคนนี้สวมชุดคลุมสีขาวดำลายขวาง ส่วนฝ่ายหญิงสวมชุดคลุมสีขาวดำเป็นกระโปรงลายทาง
ยาว ทั้งสองคนนั้นดูโดดเด่นมาก
พวกเขาทั้งสองต่างมองมาที่เยี่ยฉวนและองค์หญิงเก้าแต่ไม่ได้พูดอะไร
“รอเดี๋ยว! ประเดี๋ยวก่อน!”
ในตอนนั้นเองที่จู่ๆ ก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้นมาในลานกว้าง ในไม่ช้าร่างเงาที่ดูพร่าเลือนพลันปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับชายคนหนึ่งที่อยู่ตรงบันไดหินด้านล่างประตูของที่พำนัก เขาสวมเพียงเสื้อคลุมสีดำหลวม และซ่อน
มือเอาไว้ในแขนเสื้อ ที่มุมปากยกยิ้มอย่างชั่วร้าย
ตึก! ตึก!
มีเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา
ทุกคนหันไปมองตามเสียงนั้น ห่างออกไปไม่ไกลนัก มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเดินตรงมาที่นี่อย่างช้าๆ
ผู้หญิงคนนี้สวมชุดยาวสีพื้นลายเมฆา รูปร่างของนางดูเพรียวระหงและสูงสง่า นางมีผ้าคาดเอวสีขาวมัดปมเป็นรูปทรงตัวต่อทำให้ร่างเพรียวดูผอมบอบบางน่าทะนุถนอมมากยิ่งขึ้น
สตรีนางนี้ นางดูเป็นคนมีนิสัยใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ด้วยเหมือนว่าของทุกชิ้นบนตัวนางล้วนถูกสวรรค์บรรจงรังสรรค์ปั้นแต่งด้วยความระมัดระวังและประณีตเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะใบหน้าอันงดงามที่
ถึงแม้จะดูเย็นชาและไม่มีร่องรอยของความรู้สึกใดๆ เป็นเหมือนน้ำแข็งซึ่งแข็งตัวมานานนับหมื่นปีแล้วก็ตาม
“เป็นนาง!”
องค์หญิงเก้าที่ยืนอยู่ข้างๆ เยี่ยฉวนขมวดคิ้ว
เยี่ยฉวนหันไปสะกิดถาม “นั่นใครหรือ?”
องค์หญิงเก้ากระซิบตอบ “นางก็คือเป่ยเฉิน หนึ่งในศิษย์ยอดเยี่ยมของสำนักศึกษาฉางมู่!”
สำนักศึกษาฉางมู่!
เยี่ยฉวนหันกลับไปมองเป่ยเฉิน “แล้วแบบนี้นางจะตรงเข้ามาท้าสู้กับข้าเลยหรือเปล่า?” เปล่าเลย
เขาไม่ได้หวาดกลัว แต่กำลังชั่งน้ำหนักดูว่ามันอาจเป็นผลเสียมากกว่าผลดีหากคนเหล่านั้นรอดมาได้ถึงจุดนี้!
ท่ามกลางสายตาของทุกคน เป่ยเฉินเดินไปที่ด้านข้าง หลับตาลงช้าๆ และไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว! แต่ทว่าในไม่ช้านางพลันลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะมองไปที่ใครบางคนซึ่งยืนอยู่ด้านหลังเยี่ยฉวนอย่างองค์หญิง
เก้า
เยี่ยฉวนและองค์หญิงเก้าต่างหันหน้ากลับมา ไม่ไกลกันนัก ก่อนที่พวกเขาจะมาถึง มีชายคนหนึ่งซึ่ง
ผมยุ่งเหยิงเหมือนแม่ไก่ เขาแต่งกายซอมซ่อและมีผ้าคลุมอย่างเรียบง่าย บนชุดที่สวมยังมีรูอยู่ให้เห็น ทั้งยัง
สะพายขวานหนักที่ทำมาจากเหล็กสีดำเอาไว้ด้านหลัง!
เมื่อเห็นผู้ชายคนนี้อยู่ในครรลองสายตา ทุกคนก็พร้อมใจกันมองไปที่จุดนั้นอย่างเคร่งขรึม
แม้แต่องค์หญิงเก้าก็ยังมีแววตาที่ฉายความจริงจังเพิ่มขึ้นเล็กน้อย
ชายคนนั้นมองกลับมาที่ฝูงชน ก่อนในที่สุดจะเดินออกจากวงล้อมไปโดยไม่มีคำพูดใดๆ
บรรยากาศตรงลานกว้างดูอึมครึมขึ้นมาทันตาเห็น
ทันใดนั้น สายตาของชายในชุดคลุมสีดำที่ยืนอยู่บนบันไดหินก็พลันหันมาสบตาเข้ากับองค์หญิงเก้า
“ข้าขอเดาว่าท่านคือองค์หญิงเก้าผู้เลื่องชื่อจากแคว้นเจียงใช่หรือไม่?”
องค์หญิงเก้าถามเสียงต่ำ “แล้วท่านมีคำแนะนำอะไรจะให้ข้าอย่างนั้นหรือ?”
ชายในชุดคลุมสีดำคลี่ยิ้ม “ข้ามิกล้า เพียงแต่เคยได้ยินมาว่าท่านคือสหายที่สนิทที่สุดของผู้เยี่ยมยุทธ์
แห่งแคว้นเจียง เช่นนั้นแล้ว ไยคราวนี้นางถึงไม่ได้มาด้วยเล่า?”
ผู้เยี่ยมยุทธ์แห่งแคว้นอันหลานซิ่ว!
เพียงแค่ได้ยินชื่อ การแสดงออกของหลายๆ คนในที่แห่งนั้นก็พลันมีท่าทีเปลี่ยนไป แม้แต่ชายที่สะพายขวานหนักก็ยังหันหน้าไปมององค์หญิงเก้า
แท้ที่จริงตัวของอันหลานซิ่วนั้น ความโด่งดังของนางไม่ได้จำกัดอยู่ในเฉพาะแคว้นเจียงเท่านั้น หากแต่นางยังโดดเด่นและเป็นที่กล่าวขวัญถึงไปทั่ว ชื่อเสียงของนางมากมายล้นหลามจนแผ่ขยายไปถึงแคว้นอื่นๆ ที่อยู่ล้อมรอบ นอกจากนั้นแล้ว……แม้แต่กองกำลังหรือตระกูลทรงอำนาจก็ยังเคยได้ยินชื่อนางด้วยเหมือนกัน!
องค์หญิงเก้ากะพริบตา “แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่านางมาหรือไม่มา?”
เมื่อได้ยินคำพูดขององค์หญิงเก้า ชายในชุดคลุมสีดำพลันขยับมุมปากขึ้นจนเห็นเป็นรอยยิ้มชั่วร้ายเล็กน้อย “มันคงจะดีกว่าถ้าผู้เยี่ยมยุทธ์อันมา แล้วทีนี้ข้าก็จะได้เห็นกับตาว่านางสมกับที่มีชื่อเสียงเลื่องลือระบือทั่วแคว้นหรือไม่ ข้าก็ได้แต่หวังว่าคำอวดอ้างอวยยศอะไรพวกนั้นจะไม่ได้เป็นแค่ข่าวโคมลอยนะ!”
“นางต้องฆ่าเจ้าแน่!”
องค์หญิงเก้าตอบกลับอย่างเฉยเมย “เจ้ากับนาง ฝีมือยังนับว่าห่างชั้นกันอยู่มากนัก!”
ในฐานะสหายที่สนิทที่สุด บางทีอาจไม่มีผู้ใดรับรู้ถึงความน่ากลัวของอันหลานซิ่วได้ดีไปกว่านางอีกแล้วอันหลานซิ่วเป็นคนประเภทที่สามารถทำให้อัจฉริยะด้วยกันยังต้องรู้สึกประหลาดใจและสิ้นหวังไปด้วยในคราว
เดียวกัน!
ชายในชุดคลุมสีดำคลี่ยิ้ม “อย่างนั้นหรือ? ข้าล่ะตั้งหน้าตั้งตารอรับการมาของนางจริงๆ!”
องค์หญิงเก้าเลิกสนใจชายคนนั้น นางเหลือบมองไปรอบๆ ก่อนจะพูดขึ้น “ทุกคนอุตส่าห์มาถึงตำแหน่งที่ตั้งจริงๆ ของตำหนักจ้าวกระบี่จนได้ แต่ในเมื่อไม่มีใครกล้าออกมา ถ้าอย่างนั้นข้าจะขอนำหน้าเข้าไปก่อน ข้าคิดว่าทุกคนคงสัมผัสได้ถึงอันตรายที่รอเราอยู่ แต่หากถูกขังอยู่ในทางตันเช่นนี้ไปอีกนาน ก็คงไม่มีใครได้รับประโยชน์อะไรเลยไม่ใช่หรือ? ข้ามีข้อเสนอ มิสู้พวกเรามาร่วมมือกันตั้งแต่แรกเริ่มแล้วค่อยๆ กำจัดอุปสรรค
ไปจะดีกว่า ส่วนการร่วมมือกันชั่วคราวนี้จะสิ้นสุดลงเมื่อใดนั้น ข้าเชื่อว่าทุกคนย่อมรู้อยู่แล้วเมื่อถึงเวลา พวก
เจ้าคิดว่ายังไงกัน?”
หลังจากเงียบไปสักพัก ทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย
องค์หญิงเก้ามองไปที่ประตูที่พำนัก “ใครจะมาก่อน?”
ชายในชุดคลุมสีดำยืนยิ้มเยาะอยู่บนบันไดหิน “งั้นทางนี้ขอเสนอให้ใช้ลูกบอลของข้ากลิ้งเข้าไปก็แล้ว
กันนะ!”
เมื่อสิ้นเสียงพูด ชายในชุดคลุมสีดำก็งอนิ้วและสะบัด ฉับพลันวัตถุสีดำก็ถูกยิงออกมาจากปลายนิ้ว
ของเขา
ตูม!
ประตูที่พำนักแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
คณะผู้แสวงโชคต่างพากันเตรียมพร้อมสำหรับอันตรายที่อาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ!
ทันใดนั้นพลันมีเสียงดังมาจากข้างใน “พวกเจ้าอยู่ที่นี่แล้ว!”
ทุกคนถึงกับพูดไม่ออก “……”
— จบตอน —