บทที่ 174 พี่จะไปพาเจ้ากลับบ้าน! (ปลาย)
อีกราวครึ่งชั่วยามต่อมา กลุ่มของเยี่ยฉวนก็ได้เดินทางมาถึงเทือกเขาหยก ความสูงใหญ่ของภูเขาที่ตั้งตระหง่าน มองไปไกลสุดลูกหูลูกตา
หลังจากนั้นเยี่ยฉวนและคนทั้งสามเริ่มเดินเข้าสู่ทางขึ้นเขาใหญ่โต ไป๋เจ๋อพลันมีท่าทีระแวดระวังเป็นพิเศษด้วยหัวคิ้วของคนร่างใหญ่ย่นเข้าหากันตลอดเวลา “ข้ารู้สึกแปลกๆ!”
คนทั้งสี่จึงหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่ ก่อนไป๋เจ๋อจะย่อตัวลงจนเกือบชิดพื้น พลางก้มลงสูดจมูกไปตามพื้นดิน จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมามองเยี่ยฉวนและคนอื่น “ที่นี่มีกลิ่นมนุษย์แรงทีเดียว และมีมากกว่าหนึ่งคน!”
มีหลายคน! โม่อวิ๋นฉีได้ยินเช่นนั้น เขาหันมาทางเยี่ยฉวนอ้าปากจะพูด แต่กลับพบว่าคนผู้นั้นเดินนำออกห่างไปไกลแล้ว
“ข้าไม่กลัว ข้าจะจัดการศัตรู ส่วนพวกเจ้าคอยช่วยฝังพวกมันแทนข้าให้ทีก็แล้วกัน!” เสียงเยี่ยฉวนร้องดังมาจากด้านหน้า กล่าวจบเขาเร่งฝีเท้าเดินลิ่วไม่เหลียวหลัง!
คนทั้งสามมองตามหลังเยี่ยฉวน แต่ละคนล้วนมีสีหน้าแปลกไป และโม่อวิ๋นฉีพลันรีบแจ้นตามหลังไปก่อนคนอื่น ปากร้องเรียกเยี่ยฉวนดังลั่น “หัวโขมยที่เยี่ย เดี๋ยวสิช้าก่อนๆ……”
เยี่ยฉวนเร่งฝีเท้าวิ่งเต็มสปีด โดยมีโม่อวิ๋นฉีและคนอื่นไล่ตามมาติดๆ
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน เยี่ยฉวนชะงักฝีเท้าหยุดทันที และเมื่อเขาหยุดเช่นนั้น โม่หยุนและคนอื่นที่รีบตามมาก็พลันทำท่าจะเอ่ยปากพูด ทว่าเยี่ยฉวนกลับชี้ลงไปที่พื้นดินเบื้องหน้า ทำให้โม่อวิ๋นฉีเบนสายตามองตามที่มือชี้แต่กลับไม่พบร่องรอยผิดปกติแต่อย่างใด จะยกเว้นก็แต่กองใบไม้ทับถมจนเต็มพื้นดินเท่านั้น
ในตอนนั้นเอง เยี่ยฉวนใช้ปลายเท้าข้างขวาเตะไปเบาๆ ที่กองใบไม้ ทันใดนั้นก้อนหินใหญ่พลันถูกเหวี่ยงลงมาบนพื้นดินไม่ไกลจากเบื้องหน้าของทุกคน
เปรี้ยง! เสียงดังสนั่นราวพื้นดินถล่ม ในเวลาเดียวกันลูกธนูนับไม่ถ้วนพลันถูกยิงจากท้องฟ้าลงสู่พื้นดิน ลูกธนูนับร้อยถูกยิงต่อเนื่องออกมาเรื่อยๆ นับร้อยดอก ที่ส่วนปลายธนูเคลือบด้วยของเหลวชนิดหนึ่งมีสีเขียว เป็นยาพิษที่มีอานุภาพร้ายแรง
เมื่อเห็นเช่นนั้น โม่อวิ๋นฉีสีหน้าแปรเปลี่ยน มองภาพที่เห็นด้วยความตื่นตะลึง ถ้าพวกเขาคนใดพลาดเดินเข้าไป ไม่แคล้วถูกยิงด้วยลูกธนูอาบยาพิษนับร้อยปักเต็มแผ่นหลังเหมือนตัวเม่นแน่!
ต่อมาเยี่ยฉวนแตะปลายเท้าลงบนพื้นเบาๆ ฉับพลันร่างทะยานขึ้นสู่อากาศเยื้องไปทางขวาซึ่งเขาสังเกตเห็นคนสามคนที่ซ่อนบนกิ่งไม้ใช้ความหนาแน่นของพุ่มใบปกปิดมิดชิด!
เมื่อคนทั้งสามเห็นว่าเยี่ยฉวนเปิดเผยที่ซ่อนของมัน ทั้งหมดสีหน้าเปลี่ยนสิ้นเชิง มันหันมองหน้ากันก่อนจะพร้อมใจออกพลังปะทะ แต่ทว่าช้าไปเสียแล้วด้วยกระบี่ของเยี่ยฉวนหายวาบออกจากอุ้งมือ และหลังจากนั้น……
ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!
ศีรษะของคนทั้งสามขาดสะบั้น กระเด็นหลุดจากบ่าแทบจะในเวลาเดียวกัน!
เยี่ยฉวนลดตัวลงบนพื้นดินอย่างนิ่มนวล ฉับพลันเขาเหินออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและเร่งความเร็วขึ้นทุกขณะ ดังนั้นเพียงระยะเวลาอันสั้น เขาก็มาถึงยังโคนต้นไม้สูงใหญ่ต้นหนึ่ง ด้วยสายตาสังเกตเห็นรอยเท้าขนาดเล็กปรากฏบริเวณช่วงกลางลำต้น
สรรพเสียงรอบข้างพลันสงบเงียบ
ชิ้งงงง! กระบี่หนึ่งทะยานสู่ฟากฟ้า พลันกระบี่หลิงซิ่วหวนกลับคืนสู่อุ้งมือ
ทว่าที่ปลายเท้า ปรากฏศีรษะคนตกลงบนพื้น! เยี่ยฉวนยกเท้าขึ้นข้างหนึ่ง จากนั้นทิ้งน้ำหนักที่ฝ่าเท้ากดกระแทกลงบนศีรษะที่ตกอยู่บนพื้นครั้งเดียวแหลกละเอียด
“น่าประทับใจยิ่งนัก!” เสียงของคนดังก้องขึ้นไม่ห่างออกไป
เยี่ยฉวนเงยหน้ามอง ที่เบื้องหน้าสายตาปะทะกับชายผู้มีผมยาวที่ยืนห่างออกไปกว่าสามจั้งเศษ ใบหน้านั้นนับได้ว่าอัปลักษณ์น่าเกลียด โดยเฉพาะส่วนริมฝีปากซึ่งแหว่งหายไป นอกจากนั้น นัยน์ตาทั้งคู่ก็มีขนาดเล็กราวกับตาหนู คงไม่ผิดนักหากจะบอกว่าเป็นคนที่มีใบหน้าอัปลักษณ์และน่าเกลียดน่ากลัวมากคนหนึ่ง
ชายผู้มาใหม่แสยะยิ้ม “เจ้าเป็นคนที่มีค่าหัวสูงยิ่งนัก นึกอยู่แล้วว่าฝีมือย่อมไม่ธรรมดา แต่……นี่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น ข้าได้ยินว่าน้องของเจ้าถูกจับไปไว้ในสถานที่แห่งความลับ พวกข้าจะคอยเจ้าที่นั่นก็แล้วกัน แต่อย่าช้านักล่ะ หึหึ……” หลังจากนั้น ร่างของคนสะท้านสั่น ก่อนหายวับไปปรากฏในระยะไกล
เยี่ยฉวนหายวับไปในเวลาปานกัน ทว่าความเร็วของเขาเทียบไม่ได้กับชายผมยาว ดังนั้นระยะห่างระหว่างเยี่ยฉวนกับคนผมยาวที่นำลิ่วจึงทิ้งห่างออกไปทุกทีๆ
ชายผมยาวหันมามองจากระยะไกล เหลือบตามองเยี่ยฉวนเย้ยหยัน “เร่งหน่อยๆ ชักช้านักน้องของเจ้ากลายเป็นผีเฝ้าสถานที่แห่งความลับแน่ ฮ่าฮ่า……”
แต่แล้ว จู่ๆ มีร่างของคนผู้หนึ่งปรากฏออกเบื้องหน้าชายผมยาว ที่แท้คือโม่อวิ๋นฉี
โม่อวิ๋นฉีเหยียดมุมปาก พูดกับชายผมยาว “คิดว่ามีเจ้าคนเดียวที่ใช้ความเร็วได้ หรือยังไง?”
ทันทีที่จบคำของโม่อวิ๋นฉี เขาหายออกจากที่ไปบัดดล ขณะนั้นปรากฏภาพขึ้นในลานกว้างอย่างปัจจุบันทันด่วน!
เมื่อเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น ชายผมยาวสีหน้าเปลี่ยนทันที เขาตัดสินใจลอยตัวถอยห่างและขณะเดียวกันผลักออกฝ่ามือข้างขวา ก่อนพลันเกิดแสงสีขาวสว่างเจิดจ้าพุ่งออกจากกลางฝ่ามืออย่างรวดเร็ว!
จากที่สายตาเห็น โม่อวิ๋นฉีทะยานพร้อมเบี่ยงกายหลบอาวุธลับที่ถูกส่งออกมาวูบ ทำให้เกิดเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของชายผมยาวดังมาในระยะห่างขณะที่เขากำลังจะออกพลังต้านทาน!
โม่อวิ๋นฉีพลันหันไปทางเสียงโหยหวน ไม่ไกลนักร่างของชายผมยาวนอนกองอยู่กับพื้น ด้วยเพราะเยี่ยฉวนตัดขาทั้งสองข้างของเขาเสียแล้ว!
ในเวลานี้เยี่ยฉวนยังไม่ต้องการให้คนผมยาวตายลงทันที จึงเสียบปลายกระบี่ปักลงไปที่บริเวณไหปลาร้าของคนที่พื้นดิน จากนั้นก็ลากร่างคนทั้งที่มีกระบี่เสียบคอเดินออกไป บนพื้นทิ้งรอยคราบโลหิตไหลลากยาวทางเบื้องหลัง!
เสียงดุร้ายโหยหวน “ไอ้สารเลว ฆ่าข้าเสียสิเว้ย ข้าอยากตายๆ……”
เยี่ยฉวนไม่ไยดีต่อเสียงที่อ้อนวอน ยังคงลากร่างคนไปเรื่อยๆ สีหน้าเฉยเมย
ในตอนนั้นไป๋เจ๋อและจี้อันซื่อเพิ่งตามมาทันกัน โม่อวิ๋นฉีพึมพำให้พอได้ยินพลางถอนใจ “ไอ้คนพวกนี้……คิดผิดเสียแล้วมั้ง ดันยั่วยุให้พี่ชายโรคจิตหวาดระแวงกลัวน้องเป็นอันตราย โกรธเคืองถึงขนาดนี้?!
พี่ชายโรคจิตระแวงกลัวน้องเป็นอันตราย!
จากการได้อยู่ร่วมกันกับเยี่ยฉวนมาระยะหนึ่ง พวกเขาพบว่าโดยปกติเยี่ยฉวนเป็นคนมีนิสัยขี้เล่น อีกทั้งไม่เป็นพิษเป็นภัยไม่ว่าจะกับคนหรือสัตว์ อย่างไรก็ตาม น้องสาวเปรียบเสมือนสมบัติล้ำค่าชิ้นเดียว ที่เขาจะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้อง!
หากใครกล้ามาแตะต้องหรือทำร้ายน้องสาวของเขา คนผู้นี้สามารถแปรเปลี่ยนเป็นคนละคนได้ทันที โรคจิตระแวงกลัวน้องเป็นอันตราย คำคำนี้นับว่าอธิบายชายหนุ่มเยี่ยงเยี่ยฉวนได้อย่างแท้จริง!
โม่อวิ๋นฉีถอนหายใจอีกเฮือก “รีบไปกันเถอะ คนที่มาที่นี่มีทั้งพวกที่ตรงไปตรงมา ขณะเดียวกันก็มีทั้งพวกชอบเล่นสกปรก……”
เขาเบนสายตาไปทางไป๋เจ๋อและจี้อันซื่อพลางพูดว่า “เจ้าไป๋เจ๋อ เจ้ามีร่างกายใหญ่โตแข็งแรง ต่อไปคอยตามประกบเยี่ยฉวนไว้ และคอยกันลูกธนูไม่ให้ยิงโดนถูกตัวของเขา พี่สาวเจ้าช่วยแจ้งอาจารย์ใหญ่จี้ให้ตามคนมาช่วยพวกเราโดยด่วน บอกตรงๆ ว่า ข้าชักรู้สึกไม่ค่อยดีที่พวกเรามีกันแค่สี่คน! โดยเฉพาะพี่หัวขโมยเยี่ย เขาทำท่าแปลกขึ้นทุกทีๆ!
จี้อันซื่อพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ข้าติดต่ออาจารย์ใหญ่จี้แล้ว!”
ไป๋เจ๋อหันมองหน้าโม่อวิ๋นฉีพร้อมเอ่ยถามว่า “แล้วเจ้าล่ะ? ทำอะไร?”
อีกฝ่ายเหลือบมองนิดหนึ่ง “ในกระบวนพวกเราทั้งสี่คนข้านับว่ามีความเร็วที่สุด เมื่อเราเข้าสู่สถานที่แห่งความลับ ข้าจะแยกกับพวกเจ้าเพื่อกระจายกันออกตามหาน้องหลิงเอ๋อร์ และจะเร่งตามหานางให้พบก่อนคนพวกนั้น! ไปกันเถอะ! ตอนนี้เจ้านั่นล่วงหน้าไปเพียงลำพัง……ทำเอาข้ารู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเลยที่ปล่อยให้หมอนั่นอยู่คนเดียว!” กล่าวจบเขาจึงเร่งติดตามเยี่ยฉวนทันที
……
ขณะนั้นเยี่ยฉวนใช้กระบี่ลากคอชายผมยาวออกจากชายป่าและยังคงไปต่ออย่างหน้าตาเฉย ในเวลาเดียวกันคนที่ถูกลากยังคงคำราม ทั้งข่มขู่ก็แล้วทั้งอ้อนวอนก็แล้วให้เขาปลดปล่อยมันด้วยความตายอันรวดเร็ว
ทว่าเยี่ยฉวนไม่มีทีท่าว่าจะยอมรับฟังคำวิงวอนแม้แต่น้อย!
ทันใดนั้นเขาหยุดฝีเท้าและหันมามองชายผมยาวซึ่งยังโอดครวญด้วยความเจ็บปวด ชายหนุ่มเหลือบมองทางหางตา มุมปากเหยียดยิ้ม “เมื่อก่อนข้าเคยเป็นคนจิตใจดี แต่พวกเจ้ายังกล้ารังแกน้องของข้า งั้นต่อไป ข้าก็จะไม่รักษามารยาทอีก!!”
สิ้นเสียงคนพูด เยี่ยฉวนพลันยกขาและกระแทกฝ่าเท้าลงบนขมับของชายผมยาวเต็มแรง
ผลั่ก!
ศีรษะคนกระเด็นหวือ สายโลหิตสาดกระจายทั่วบริเวณ
ณ จุดนั้น เยี่ยฉวนกระชับกระบี่ในมือและก้าวเดินตรงไปข้างหน้า แววตาขุ่นมัวหมองหม่น “น้องพี่ อย่ากลัวเลย พี่จะไปพาน้องกลับเอง……จะไม่ปล่อยให้ใครทำอันตรายเจ้า จะไม่ยอมให้ใครมาทำกับเจ้าแบบนี้อีก……”
— จบตอน —
