บทที่ 341 ก่อตั้งกองกำลังขุนศึกเต๋า! (ปลาย)
เมื่อคนให้เดินไปแล้ว ทัวป้าเหยียนพลันเหลือบมองหุ่นไม้แกะสลักรูปสตรีอยู่เฉยเป็นครู่ใหญ่
ชายหนุ่มเดินตรงมาหยุดลงเบื้องหน้ากองทัพม้าแคว้นหนิง เท่าที่เห็นแต่ละคนล้วนได้รับบาดเจ็บกันไม่มากก็น้อย เขาจึงค้อมตัวลง พลางกระแทกกำปั้นกับฝ่ามือแสดงคารวะต่อกองทัพม้า เหตุการณ์นี้สร้างความฉงนปรากฏในแววตาของเหล่าทหาร จากนั้นเยี่ยฉวนพูดว่า “พวกท่านอุตส่าห์เดินทางมาจากที่ไกลเพื่อช่วยเหลือเรา ข้าในฐานะคนแคว้นเจียงขอขอบคุณในน้ำใจของพวกท่าน ข้าเยี่ยฉวนรวมทั้งคนแคว้นเจียงจะจดจำไว้ตลอดไป!”
จากนั้นจึงหยิบวงแหวนสัมภาระออกมา “ในสัมภาระนี้มีเงินเหรียญทองคำสองร้อยล้านเหรียญ ขอมอบให้ท่าน……คิดเสียว่าเป็นสินน้ำใจเล็กน้อยจากข้า ใช้เลี้ยงสุราอาหารให้กับทหารทุกคนเถิดขอรับ” ว่าแล้วก็ผายมือออกไป ขณะที่วงแหวนสัมภาระทะยานไปอยู่เบื้องหน้าทัวป้าเหยียน ซึ่งเมื่อเห็นสัมภาระนั้นถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย
สองร้อยล้านเหรียญทอง! จำนวนมิใช่น้อยเลย! พลันเสียงโห่ร้องด้วยความยินดีของทหารม้ากองทัพแคว้นหนิงซึ่งยืนม้าอยู่ที่ไกลออกไปก็ดังสนั่นลั่นไปทั้งป่า!
“ด้วยความยินดี ผู้เยี่ยมยุทธ์เยี่ยฉวน!”
“ยินดียิ่ง ผู้เยี่ยมยุทธ์เยี่ย!”
“…”
ณ เวลานั้น ความรู้สึกของทหารม้าแคว้นหนิง ความรู้สึกประทับใจที่มีต่อเยี่ยฉวนเริ่มก่อตัวมากขึ้นเป็นลำดับ การให้รางวัลเป็นการแสดงออกที่ชัดเจนมากกว่าคำพูดขอบคุณเพียงอย่างเดียว! ถ้าจะเปรียบมูลค่าของเงินสองร้อยล้านเหรียญทองที่มอบให้ในครั้งนี้ คงเทียบเท่าค่าตอบแทนตลอดทั้งปีของทหารม้าแคว้นหนิงเลยทีเดียว! อย่างนี้แล้วจะไม่ให้พวกเขาตื่นเต้นยินดีได้อย่างไร?
หลังจากจัดการส่งมอบสัมภาระเรียบร้อยแล้ว เยี่ยฉวนหันกลับมาแสดงคารวะอำลาต่อทหารกองทัพม้าแคว้นหนิงเป็นครั้งสุดท้าย “ลาก่อน ทุกคน!” สิ้นเสียงคนพูดก็ทะยานกลับขึ้นไปบนหลังสุนัขป่าสีดำ จากนั้นทั้งคนและสัตว์ป่าพาหนะก็หายลับไปท่ามกลางความมืดแห่งราตรีกาล ในความมืด ทัวป้าเหยียนยืนม้าหยุดอยู่กับที่ ในมือมีหุ่นไม้แกะสลักและวงแหวนสัมภาระ……
.
ขณะเดียวกัน เยี่ยฉวนย้อนกลับเข้าเมืองไค่หยาง ในบริเวณที่เคยเป็นสนามรบบัดนี้เกลื่อนไปด้วยซากศพร่างไร้วิญญาณและกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง ของทั้งทหารแคว้นชูและแคว้นเจียงปะปนกันมากมายก่ายกอง เห็นครั้งแรกเป็นใครก็ต้องตกตะลึงไปครู่ใหญ่ สงครามโหดร้ายเสมอ!
คนที่ยืนไม่ไกลนักสองคน โม่อวิ๋นฉีชี้มือไปทางร่างไร้วิญญาณจำนวนหนึ่งพลางว่า “โน่นศิษย์ฉางหลาน ข้าลองนับดูแล้ว เราสูญเสียศิษย์ทั้งหมด 11 คน!” 11 คน! เยี่ยฉวนเดินตรงไปทางที่มือคนชี้และหยุดมองดูร่างเหล่านั้น เขายืนนิ่งเงียบไปเนิ่นนาน
พักใหญ่จึงมีเสียงแผ่วของเยี่ยฉวนพูดว่า “เจ้าช่วยจัดการพาทุกคนกลับฉางหลานด้วย และช่วยฝังไว้ที่หอฝังศพของเรา และกำหนดให้วันนี้ของทุกปีเป็นวันที่อาจารย์และศิษย์ของฉางหลานทุกคนต้องเข้าร่วมพิธีสักการะดวงวิญญาณของคนที่สละชีวิต อย่าลืมส่งข่าวแจ้งไปยังครอบครัวของทุกคน บอกพวกเขาว่าไม่ต้องเป็นห่วง อาจารย์โม่ข้าขอมอบหน้าที่นี้ให้เจ้าช่วยจัดการก็แล้วกัน” โม่อวิ๋นฉีซึ่งอยู่อีกด้านหนึ่งพยักหน้ารับคำ “วางใจเถอะ ข้าจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย”
จากนั้น ชายหนุ่มหันมาค้อมกายลงแสดงคารวะต่อหน้าร่างไร้วิญญาณ “ข้าภูมิใจในตัวพวกเจ้าทุกคน! สถานศึกษาฉางหลานต้องภูมิใจในตัวพวกเจ้า!” โม่อวิ๋นฉีเป็นพวกบ่อน้ำตาตื้นอยู่แล้ว ดังนั้น เมื่อได้ยินคนกล่าวเช่นนั้น จึงยืนป้ายน้ำตาป้อยๆ ด้วยไม่มีใครไม่เสียดายชีวิต แต่สงครามต่างหากที่พรากชีวิตของพวกเขา!
เยี่ยฉวนยกมือขึ้นตบบ่าของคนที่ยืนสะอึกสะอื้นเบาๆ จากนั้นจึงผละไปยังอีกที่ ที่ซึ่งม้ากำลังยืนรวมกลุ่มใหญ่
ม้าศึกเพลิงโลกันตร์! พวกมันไม่หนีแต่ยืนอยู่ตรงที่ร่างของพลม้าเพลิงโลกันตร์ เจ้านายเก่าซึ่งบัดนี้นอนตายเกลื่อนราวร้อยกว่าร่าง อีกทั้งมีอาวุธชั้นเยี่ยมนับร้อยชุดตกหล่นกระจัดกระจาย!
กองทัพเพลิงโลกันตร์ทรงแสนยานุภาพยิ่งนัก ทั้งในด้านของศักยภาพของกำลังพลรวมถึงอาวุธที่ใช้ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่ง! ทั้งอาวุธประจำมือ ทั้งชุดเกราะทั้งหมดล้วนเป็นอาวุธขั้นประกายแสง แคว้นเจียงไม่มีความสามารถพอที่จะหาของล้ำค่าพวกนี้มาให้ทหารใช้แน่! สุดยอดสิ่งล้ำค่า!
เยี่ยฉวนเดินเก็บอาวุธที่ตกอยู่บนพื้นดินทุกชิ้นอัน เขาต้องการอาวุธยุทโธปกรณ์ชั้นเยี่ยมสำหรับศิษย์ ซึ่งตอนนี้เขายังมีความคิดที่จะสร้างกองทัพม้าของตนขึ้นมาอีกด้วย! กองกำลังม้าที่มีความแข็งแกร่งยิ่งกว่ากองทัพเพลิงโลกันตร์! เมื่อใดที่พวกเขาแข็งแกร่ง จะไม่ถูกใครกลั่นแกล้ง!
ในขณะต่อมา ทหารกลุ่มหนึ่งเริ่มปรากฏออกมาให้เห็นจากในระยะไกล เจียงจิ่ว! ไม่นานนักหญิงสาวและกลุ่มทหารตรงมาหยุดลงเบื้องหน้าเยี่ยฉวน เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่เจียงจิ่วรีบเดินเข้ามาหาก่อนจะพูดว่า “เราจัดการสังหารทหารม้าแคว้นชูกว่าสองหมื่นจนหมดแล้ว”
ชายหนุ่มเหยียดมุมปากพลางเอื้อมมือไปลูบรอยหยดโลหิตที่กระเซ็นเปื้อนบนใบหน้าของอีกฝ่าย “พวกเราชนะแล้ว” ชนะแล้ว! ฉับพลันนั้นเอง เสียงไชโยโห่ร้องของทหารแคว้นเจียงดังกึกก้องไปทั้งลานบริเวณ แคว้นเจียงชนะแล้ว! ศิษย์ฉางหลานต่างพากันโห่ร้องด้วยความดีใจด้วยเช่นกัน ภายหลังจากการร่วมต่อสู้ครั้งนี้ สถานะของศิษย์ฉางหลานจะต้องพบกับความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่!
ถัดมาอีกราวครึ่งชั่วยาม ณ บริเวณซากกำแพงเมืองไค่หยางที่พังถล่ม มีกองซากศพจำนวนมากมายนับไม่ถ้วน ราวไม่ต่ำกว่าสองหมื่นร่าง! ร่างเหล่านี้เคยเป็นทหารแคว้นเจียง! บ้างแหลกเหลว บ้างยังครบสมบูรณ์ บ้างสูงวัยและบ้างอ่อนวัย……เยี่ยฉวนยืนสงบนิ่งพร้อมด้วยคนอื่นๆ ท่าทางเคร่งขรึมจริงจังอยู่เบื้องหน้าร่างไร้วิญญาณ
เงียบเสียงสงบนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ พลันมีเสียงเยี่ยฉวนดังขึ้นว่า “เคารพ!” จากนั้นทุกคนในลานคารวะแสดงความเคารพพร้อมเพียงกัน รวมทั้งเยี่ยฉวนด้วยเช่นกัน! พวกเขากำลังทำพิธีเซ่นสรวงบูชาให้แก่ทหารกล้าที่พลีชีพเพื่อปกป้องแคว้นเจียง เมื่อพิธีเสร็จสิ้น เยี่ยฉวนหันกลับไปเผชิญหน้ากับทุกคนในที่นั้น “จงจำไว้ว่า ผู้ยิ่งใหญ่ของแคว้นเจียงได้ฝังร่างลง ณ ที่แห่งนี้ พวกเขาจะเป็นที่กล่าวขานสดุดีจากคนแคว้นเจียงตลอดไป”
เขาหันไปและผายมือไปทางทหารที่ในลาน “ทหารทุกคนคือผู้เยี่ยมยุทธ์แห่งแคว้นเจียง!” คำพูดนั้นยังผลให้ชายชาติทหารยังถึงกับน้ำตาคลอเบ้าตา ความนับถือ! โลกยุทธภพโบราณ สถานะของทหารไม่ได้รับเชิดชูมากมายแต่อย่างใด! ตัวอย่างที่มีให้เห็นคือศิษย์ฉางมู่ พวกเขามักรู้สึกอยู่เสมอว่าตนเหนือกว่าคนทั่วไป! จึงมักกล่าวอ้างว่าตนเป็นยอดฝีมือ……จะมีสักกี่คนที่ให้ความเคารพต่อทหารหาญ? บัดนี้เยี่ยฉวนหันมาให้ความสำคัญกับพวกเขาเหล่านี้!
ความรู้สึกว่าคนได้รับความเคารพและเห็นคุณค่า ทำให้ทหารหลายคนในที่นั้นถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ เจียงจิ่วลอบชำเลืองมองเยี่ยฉวน แววตาครุ่นคิดล้ำลึก แม้แต่เยี่ยฉวนเองยังรู้สึกสับสนในใจเช่นกัน เขาพุ่งขึ้นจากจุดที่เป็นศูนย์ เมื่อครั้งที่อาศัยอยู่ที่เมืองชิงและยังไม่ได้มีฐานะเป็นประมุขของตระกูล เวลาที่เขาและอีกหลายคนต้องออกไปต่อสู้กับโลกภายนอก มีใครในตระกูลจะนึกเป็นห่วงว่าพวกเขาจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร? ไม่มี!
คนชั้นสูงระดับปกครอง ส่วนใหญ่มีแต่ห่วงผลประโยชน์และผลลัพธ์ที่จะได้มากกว่า! ทหารหรือนักรบควรได้รับการยกย่อง! พลันเยี่ยฉวนหันไปพูดกับเจียงจิ่วอีกด้านหนึ่ง “ท่านช่วยหาคนมาให้ข้าสักเจ็บสิบคน ข้าจะก่อตั้งกองกำลังขุนศึกเต๋า!”
