บทที่ 42 หากฟาดฟันกระบี่เกินกว่าหนึ่งครั้ง ข้าพ่าย! (ต้น)
ขณะที่เยี่ยฉวนกำลังจะชักกระบี่ จู่ๆ เสียงเล็กก็พลันดังขึ้นจากด้านหลัง “ท่านพี่……”
แม้ว่าเสียงจะเล็กเหมือนยุงบิน แต่เยี่ยฉวนก็ถึงกับสั่นสะท้าน
ชายหนุ่มหยุดมือทันทีและรีบวิ่งเข้าไปหาเยี่ยหลิง เขาอุ้มร่างน้อยๆ ขึ้นมาด้วยสองมือที่สั่นเทา!
ตลอดชั่วชีวิตนี้เขาชักกระบี่ก็เพื่อน้องสาว และก็ยังสามารถฟาดฟันมันเพื่อน้องสาวได้อีกด้วย!
แต่เมื่อเห็นว่าเยี่ยฉวนไม่ได้เดินหน้าต่อ ฮั่นเซียงเหมิงและชายชราที่ยืนอยู่ด้านข้างจึงค่อยโล่งใจ!
แน่นอนว่าหากเยี่ยฉวนได้ลงมือไปแล้ว เขาไม่มีทางหยุดแน่จนกว่าเรื่องจะจบ
นับว่าโชคดียิ่งที่สาวน้อยเยี่ยหลิงยังมีชีวิตอยู่!
ไม่อย่างนั้นแล้วผลที่เลวร้ายที่สุดในวันนี้ มันก็อาจจบลงด้วยการตายของเยี่ยฉวน และพวกเขาเองก็จะต้องถูกลงโทษสถานหนัก หรือบางทีอาจจะถูกฆ่าตายในภายหลังด้วยการตอบโต้จากผู้ที่อยู่เบื้องหลังของเยี่ยฉวนก็เป็นได้!
แต่ไม่ว่าจะทางเลือกไหน มันก็ต่างไม่ใช่ผลลัพธ์ที่น่าพิสมัยทั้งสิ้น!
ที่ด้านข้างนั้น ผู้อาวุโสกู้กำลังเตรียมตัวจะย่องออกไป แต่กลับถูกชายชราข้างๆ ฮั่นเซียงเหมิงใช้เท้ายันจนล้มลงกับพื้น
……ฮั่นเซียงเหมิงมองผู้อาวุโสกู้อย่างเย็นชา “ท่านจงรอเจ้าสำนักตัดสินโทษเสียเถอะ!”
เมื่อได้ยินที่นางพูด ผู้อาวุโสกู้ก็พลันหน้าซีดเผือดคล้ายคนกำลังจะตาย!
อีกด้านหนึ่ง เยี่ยฉวนกำลังประคับประคองน้องสาวอย่างระมัดระวัง จากชายหนุ่มที่ไม่เคยมีน้ำตาสักหยดแม้จะได้รับบาดเจ็บสาหัสมากมายขนาดไหน แต่เมื่อได้เห็นสภาพของเยี่ยหลิง ตอนนี้เขากลับมีสีหน้าซีดเซียว น้ำตาที่เคยกลั้นไว้ไหลมาเป็นทางราวกับสายน้ำ!
เยี่ยหลิงมองไปที่เยี่ยฉวนด้วยความตกใจจนต้องปลอบประโลม “ท่านพี่ อย่าร้องไห้ไปเลย ข้า ข้าไม่เจ็บ ข้า……”
คนเป็นพี่กอดร่างเล็กๆ ของน้องสาวไว้แน่น เขาร้องไห้ออกมาเหมือนเด็ก “ข้ามันเป็นท่านพี่ที่แย่ ข้ามันเป็นท่านพี่ที่ไม่ได้ความ……”
จากนั้นชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่อีกด้านหนึ่งก็พลันเดินเข้าไปหาเยี่ยฉวนพร้อมกับเด็กอ้วน “สหายท่านนี้ ข้าได้พาหมอมาด้วย ไม่รู้ว่าท่านต้องการให้ดูอาการของนางเสียหน่อยดีหรือไม่?”
เยี่ยฉวนรีบร้อนตอบรับ “ดี ดี ข้าขอขอบคุณท่านมาก ต้องรบกวนแล้ว!”
ชายวัยกลางคนผู้นั้นส่งยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองส่งสัญญาณ จากนั้นชายชราในชุดคลุมสีดำก็จึงพยักหน้าแล้วนั่งยองๆ ลงต่อหน้าเยี่ยหลิง เพียงครู่หนึ่ง ชายชราในชุดคลุมสีดำก็ได้กระซิบบอกว่า “ไม่เป็นอะไรมากหรอก นางเพียงแค่ได้รับบาดเจ็บภายนอกเท่านั้น ส่วนแขนข้างที่หลุดข้าได้ต่อเข้าที่ให้เรียบร้อยแล้ว ถ้าหากนางได้พักฟื้นสักระยะหนึ่งก็คงหายดีแล้ว แต่ภายในร่างกายของนางนั้นมีพิษเย็นบางอย่าง ที่แม้แต่ข้าเอง……ก็ยังไม่เคยพบเห็นมันมาก่อน!”
ด้วยเหตุนี้เองเขาจึงมองไปที่เยี่ยฉวน
พี่ชายผู้รักน้องสาวเท่าชีวิตตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ไม่มีปัญหา ตราบใดที่นางไม่มีอาการแทรกซ้อนอื่นๆ ในวันหน้าข้าต้องหาวิธีจัดการกับมันได้แน่!”
ชายชราชุดดำพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีก จากนั้นจึงถอยไปยืนอยู่ด้านข้าง
เยี่ยฉวนกอบกุมมือของชายวัยกลางคนผู้นั้นด้วยความนับถือ “ข้ามีนามว่าเยี่ยฉวน ไม่รู้ว่าท่านมีนามว่าอย่างไรหรือขอรับ?”
ชายวัยกลางคนคลี่ยิ้มก่อนตอบ “ข้าลู่เสี่ยวหลาน เจ้าเมืองแห่งเมืองพันภูผา!”
“เจ้าเมือง!”
เยี่ยฉวนตกตะลึงเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าก็รีบประสานมือทำความเคารพ “ขอขอบคุณท่านที่ช่วยเหลือข้าและน้องสาว!”
ลู่เสี่ยวหลานพูดกลั้วหัวเราะ “เรื่องเล็กน้อย”
เยี่ยฉวนพยักหน้ารับ จากนั้นจึงหันไปหาผู้อาวุโสกู้ที่อยู่ไม่ไกล
เมื่อเห็นดังนั้นลู่เสี่ยวหลานก็พลันตกใจ ไม่ใช่แค่เขา แต่ทุกคนรอบข้างต่างก็ประหลาดใจและคิดเช่นเดียวกัน “อะไรกัน ชายคนนี้จะไม่ยอมเลิกราอย่างนั้นหรือ?”
ฮั่นเซียงเหมิงและชายชราที่อยู่ข้างๆ มีสีหน้าดูไม่จืด “ผู้อาวุโสกู้ เป็นหนึ่งในบรรดาผู้อาวุโสของสำนักอัปสรเมรัย แม้ว่าจะมียศตำแหน่งต่ำต้อยและเป็นเพียงผู้อาวุโสชั้นนอก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังเป็นผู้อาวุโสของสำนักเราอยู่ดี!”
ไม่ว่าอย่างไรจะปล่อยให้ผู้อาวุโสกู้ถูกเยี่ยฉวนฆ่าไม่ได้เด็ดขาด! ไม่อย่างนั้นแล้วสำนักอัปสรเมรัยคงได้เป็นที่ถูกครหาแน่!
เยี่ยฉวนเดินตรงเข้าไปหาผู้อาวุโสกู้ แต่ฮั่นเซียงเหมิงกลับออกมายืนประจันหน้า “คุณชายเยี่ย สำนักอัปสรเมรัยจะต้องจัดการกับเรื่องนี้แน่ คุณชายมั่นใจได้ว่าผู้อาวุโสกู้ท่านนี้จะต้องถูกลงโทษอย่างหนักและมีคำอธิบายให้กับท่าน เขา……”
เยี่ยฉวนเหลือบมองไปที่ฮั่นเซียงเหมิงอย่างเย็นชา “หุบปาก!”
คิ้วดำเรียวงามของฮั่นเซียงเหมิงขมวดเป็นปมแน่น นางต้องการจะพูดต่อ ทว่าเยี่ยฉวนกลับเดินเข้ามาหาและจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของนาง “เป็นเจ้าเองที่บอกว่าให้เราพักอาศัยอยู่ที่ห้องชั้นบนได้ แต่ไอ้คนผู้นี้กลับมาทำร้ายข้าและน้องสาว น่าขันนัก เจ้าไม่ได้ห้ามเขาเลยเสียด้วยซ้ำ ถ้าให้ข้าเดา เจ้าคงอยากที่จะเห็นพลังที่แท้จริงและภูมิหลังของพวกข้าเสียมากกว่า เจ้าต้องการให้เราเป็นศัตรูและต่อสู้กันเองเพื่อที่เจ้าจะได้รับผลประโยชน์แต่เพียงผู้เดียวในตอนท้าย นั่นจริงหรือมิใช่?”
ฮั่นเซียงเหมิงค่อยๆ กำมือเข้าหากันอย่างช้าๆ หัวใจแทบจะหยุดเต้น
เพราะนั่นคือสิ่งที่นางคิดเอาไว้ก่อนหน้านี้!
ไม่ไกลกันนัก ผู้อาวุโสกู้ก็พลันหัวเราะขึ้นด้วยความสะใจ “นี่มันหมายความว่ายังไงน่ะหรือ? นางได้ประเมินทั้งความแข็งแกร่งและความรู้สึกที่เจ้ามีต่อน้องสาวต่ำเกินไปน่ะสิ ไม่อย่างนั้นแล้วนางคงต้องหาทางพยายามปกป้องน้องสาวของเจ้าอย่างสุดกำลังเพื่อจะได้เจ้าไปเป็นพวก! น่าเสียดายที่นางทำพลาด ฮ่าฮ่า……”
ไม่ทันขาดคำ เยี่ยฉวนก็พลันเสือกแทงกระบี่ในมือเข้าที่หว่างคิ้วของผู้อาวุโสกู้ในทันที
ฉูด!
เลือดสดๆ ซ่านกระเซ็นไปทั่ว!
เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกคนรอบๆ พลันเปลี่ยนท่าทางการแสดงออกทันที เพราะการลงมือเยี่ยงนี้ถือว่าชายหนุ่มได้ยั่วยุสำนักอัปสรเมรัยอย่างชัดเจน!
ฮั่นเซียงเหมิงสีหน้าซีดแล้วซีดอีก!
แต่ทุกอย่างยังไม่จบ และมันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น!
เยี่ยฉวนเก็บกระบี่เข้าที่ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปหาเยี่ยหลิง “พวกคนที่ทำร้ายเจ้า พี่ชายไม่มีทางปล่อยให้มันได้เห็นแสงตะวันในวันรุ่งแน่!”
น้ำตาของเยี่ยหลิงพลันไหลพรั่งพรู
ทันใดนั้นเองเรือเหาะก็ได้หยุดจอดกะทันหัน ฝั่งตรงข้ามมีนกกระเรียนมงกุฎสีแดงบินตรงเข้ามาหาพวกเขาที่ยืนจ้องมองอยู่ นกกระเรียนตัวนั้นมีขนาดใหญ่ ปีกทั้งสองของมันมีความกว้างอย่างน้อยไม่ต่ำกว่าสิบจั้งเมื่อกางออก และที่ด้านหลังนั้นก็ยังมีชายวัยกลางคนผู้หนึ่งท่าทางสูงสง่าถือพัดหยกขาวเอาไว้ในมือ
— จบตอน —