บทที่ 698 ยันต์ผนึกพิภพ ขวานสยบเวหา! (ปลาย)
บริเวณนอกเมือง
ชายชราอวิ๋นเซิงขอให้เยี่ยฉวนหยุดและวางตนลงกับพื้น ขณะสายตาที่มองมายังชายหนุ่มบ่งบอกความหมายหลายอย่าง
เยี่ยฉวนเอ่ยถามอีกฝ่ายน้ำเสียงห่วงใย “อาจารย์เป็นอะไรมากไหมขอรับ?”
อวิ๋นเซิงสั่นหน้าพลางถอนหายใจ “ข้าเป็นลูกชายคนสุดท้องในบรรดาพี่น้องสามคนของตระกูลอวิ๋น ในสำนักเราข้าเป็นคนที่ดูว่ามีแววและประสบความสำเร็จที่สุด ข้าเองที่จริงแล้วควรได้เป็นประมุขแห่งตระกูลอวิ๋น โชคร้ายที่ข้าเอาแต่สนใจวิชาหล่อโลหะและไร้ซึ่งอำนาจ จนท้ายที่สุดตระกูลอวิ๋นก็ตกอยู่ในมือของพี่ใหญ่”
จากนั้นคนพูดหันมามองเยี่ยฉวนตรงๆ “เจ้ารู้ไหมว่าเหตุใดพวกเขาจึงปฏิเสธที่จะปล่อยข้าให้เป็นอิสระ?”
คนถูกถามตอบว่า “ตัดไฟเสียแต่ต้นลมงั้นหรือขอรับ?”
อวิ๋นเซิงหัวเราะหึ “เรื่องนั้นก็เป็นเหตุผลหนึ่งและมีเหตุผลอื่นด้วย เรื่องของเรื่องเขาต้องการเตาหลอมโลหะ ซึ่งเป็นสมบัติล้ำค่ามรดกตกทอดของตระกูลอวิ๋นและแผนที่ศาสตราวุธเวทมนตร์ เตาหลอมโลหะนี้บรรพบุรุษของข้าได้รับมาโดยบังเอิญ งานทุกชิ้นที่ผลิตขึ้นจากเตาหลอมล้วนแต่เป็นผลงานชิ้นเอก และด้วยสิ่งต่างๆ มากมายจากเตาหลอมนี้เอง ตระกูลอวิ๋นของเราจึงได้ชื่อว่าเป็นตระกูลที่เยี่ยมยอดตระกูลหนึ่งในดินแดนสวรรค์”
ผู้พูดหยุดคิดนิดหนึ่ง จากนั้นจึงกล่าวต่อไปว่า “ส่วนแผนที่ศาสตราวุธเวทมนตร์ เป็นบันทึกสถานที่ มีศาสตราวุธจิตวิญญาณทั้งหมดสามชิ้น มีเพียงผู้อาวุโสสูงสุดของตระกูล จึงมีสิทธิ์ที่จะได้ครอบครอง”
เยี่ยฉวนพึมพำถามออกไป “ศาสตราวุธจิตวิญญาณชนิดใดขอรับ?”
ชายชราตอบทันที “ส่งกระบี่ของเจ้ามาให้ข้ายืมที!”
ชายหนุ่มชะงักไป ครู่หนึ่งจึงส่งกระบี่เซียนหลิงให้กับอวิ๋นเซิง ชายชรารับกระบี่ไปถือไว้จากนั้นจึงประกบสองนิ้วเคาะลงไปบนกระบี่ จากนั้นกระบี่เซียนหลิงบังเกิดอาการสั่นน้อยๆ ก่อนที่กระบี่จะแยกออกจากกันทันที พลันปรากฏภาพวาดลอยออกมาจากกระบี่
เยี่ยฉวนนิ่งงัน “…”
อวิ๋นเซิงพึมพำเสียงแผ่ว “นี่ละศาสตราวุธเวทมนตร์ทั้งสามชิ้นที่ข้าเล่าให้ฟัง ผ้ายันต์ผนึกพิภพ อาวุธขวานสยบเวหา…”
จู่ๆ ผู้พูดเงียบเสียงลงกะทันหัน
เยี่ยฉวนจึงถามไปว่า “ชิ้นสุดท้ายคืออะไรขอรับ?”
ชายชราสั่นศีรษะ “ชิ้นสุดท้ายเป็นศาสตราวุธนิรนามไร้ชื่อ”
พูดพลางเขาหันมามองหน้าชายหนุ่ม “เมื่อใดที่ศาสตราวุธเวทมนตร์ปรากฏอีกครั้ง เมื่อนั้นอันดับในทำเนียบขุมทรัพย์จักรดาราจะมีการเปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอน”
คนตรงหน้าถามเสียงเร็ว “คนตระกูลอวิ๋นไม่มีใครค้นหาพบเลยสักชิ้นงั้นหรือขอรับ?”
อวิ๋นเซิงเหยียดยิ้มแห้ง “พวกเราไม่มีใครไปค้นหาได้ทั้งนั้น!”
เยี่ยฉวนถามด้วยความฉงน “เพราะเหตุใดขอรับ?”
อีกฝ่ายจึงว่า “บรรพบุรุษได้ตั้งกฎไว้ว่า ห้ามศิษย์ของตระกูลอวิ๋นทำการค้นหาศาสตราวุธเวทมนตร์ทั้งสามชิ้นโดยเด็ดขาด หากตระกูลอวิ๋นค้นพบชิ้นใดชิ้นหนึ่ง จะทำให้เกิดหายนะใหญ่กระทั่งสิ่งนั้นถูกทำลายไปในที่สุด”
ชายหนุ่มย้อนถามด้วยความสงสัย “ประมุขของท่านไม่ได้ออกตามหาจริงหรือขอรับ?”
อวิ๋นเซิงตอบทันที “ไม่มีอย่างแน่นอน ครั้งหนึ่งประมุขรุ่นที่ 17 เคยออกตามหา เคราะห์ร้ายนักที่เขาไม่ได้กลับมาอีกเลย นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาตระกูลอวิ๋นก็ไม่มีใครกล้าออกค้นหาศาสตราวุธเวทมนตร์ทั้งสามอีกเลย”
ในตอนนั้นเองชายชรายกด้ามกระบี่เซียนหลิงขึ้นและกระซิบอ่านกฎอยู่ครู่หนึ่ง พลันต่อมาวงแหวนสัมภาระสีดำทะยานวาบออกมาจากส่วนด้ามกระบี่เล่มนั้นทันที ชายชรายื่นวงแหวนสัมภาระและแผนที่ส่งให้กับเยี่ยฉวน
หากชายหนุ่มมิได้ยอมรับไว้ในทันที
อวิ๋นเซิงเปล่งเสียงหัวเราะเบาๆ “กลัวงั้นหรือ?”
เยี่ยฉวนสั่นศีรษะพลางตอบว่า “ท่านต้องเข้าใจนะว่าข้ามิใช่คนตระกูลอวิ๋น”
ชายชราหัวเราะอีก “ก่อนหน้านี้ข้าไม่ได้บอกเจ้าว่าเก็บสองสิ่งนี้ไว้ในกระบี่ เพราะข้าเองเพิ่งนึกได้ ทว่าเวลานี้เจ้าก็เห็นแล้วว่าตระกูลอวิ๋นทำอย่างไรกับข้าบ้าง เช่นนี้แล้วเจ้าว่าควรจะทำอย่างไร?”
ขณะนั้นคนพูดจ้องมองเยี่ยฉวนด้วยสายตาแน่วนิ่ง “ข้าขออย่างเดียว ต่อไปถ้าเจ้าคิดว่าแกร่งกล้าสามารถเพียงพอแล้ว จำไว้ว่าสังหารเฉพาะพี่ใหญ่ของข้าเท่านั้น แต่ละเว้นคนตระกูลอวิ๋น จัดการเขาคนเดียวก็พอ”
คนฟังนิ่งเงียบ
อีกฝ่ายจึงถามทันที “ไม่ได้งั้นหรือ?”
ชายหนุ่มไม่ตอบหากย้อนถามเสียงเร็ว “ท่านพูดอย่างนี้ได้อย่างไรขอรับ?”
อวิ๋นเซิงทำเสียงแค่นหัวเราะ “เจ้าโง่เอ๊ย คิดว่าข้าจะรอดหรือไง? รู้ไหมว่าโซ่เหล็กที่มัดข้านั่นคืออะไร? มันคือตรวนกระชากวิญญาณ มันจะกัดกินวิญญาณของข้าอย่างหิวกระหาย ตอนที่เจ้าพบข้านั้นวิญญาณของข้าใกล้จะดับอยู่แล้ว”
ขณะที่พูดเขาวางวงแหวนสัมภาระและแผนที่ศาสตราวุธเวทมนตร์ลงตรงหน้าเยี่ยฉวน “ข้ามอบการเป็นผู้สืบทอดเพียงคนเดียวในชีวิตนี้ให้แก่เจ้าแล้ว ที่เหลือเจ้าต้องสานต่อเอาเอง รับปากข้าสิว่าเจ้าจะไม่ล้มเลิกความตั้งใจในการหล่อโลหะ…ไม่สิ เจ้าคงจะไม่ล้มเลิก ด้วยในดินแดนสวรรค์แห่งนี้ แล้วเจ้าจะค้นพบเองว่าการเป็นช่างหล่อที่มีชื่อเสียงโด่งดังนั้นจะเป็นอย่างไร และจะเกิดประโยชน์มากมายมหาศาลเกินบรรยายเลยทีเดียว!”
เสียงพูดค่อยๆ แผ่วลงเรื่อยๆ
ชายหนุ่มหน้าเสีย พลันรีบบอกอีกฝ่ายเสียงเร็ว “ผู้อาวุโสขอรับ ข้าจะพาท่านกลับไปที่สถานศึกษาเต๋าอี้ ที่นั่นจะ…”
อวิ๋นเซิงส่ายหน้าช้าๆ พลางพูดเสียงอ่อนเบา “ไม่มีประโยชน์ เมื่อวิญญาณจะดับสูญไม่มีสิ่งใดสามาถเหนี่ยวรั้งได้…”
พลันจิตสัมผัสของเยี่ยฉวนดำดิ่งสู่ภวังค์ “ยอดยุทธ์ชั้นที่สองขอรับ…”
“ไร้ประโยชน์!” เสียงของยอดยุทธ์ที่ชั้นสองสวนกลับมาทันที “เว้นเสียแต่ว่านางจะอยู่ที่นี่ จึงสามารถใช้พลังกอบกู้เอาดวงวิญญาณที่กระจัดกระจายไปแล้วของเขากลับคืนมา…”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเยี่ยฉวนเข้าใจได้ทันทีว่าบุคคลที่ยอดยุทธ์ที่ชั้นสองกล่าวถึงก็คือ สตรีสวมชุดเรียบ
ในขณะนั้นมีเสียงแผ่วเบาของอวิ๋นเซิงพูดขึ้นว่า “หลังจากที่ข้าตายแล้ว เจ้าก็ฝังข้าไว้แถวนี้ล่ะ!”
ชายชราพูดพลางมองไปรอบๆ ด้วยแววตาสิ้นหวัง “ชั่วชีวิตของข้าฝันไว้ว่าวันหนึ่งจะสามารถสร้างอาวุธซึ่งติดอันดับทำเนียบขุมทรัพย์จักรดาราสักครั้ง โชคร้ายนักที่ไม่มีโอกาสเช่นนั้นอีกแล้ว…”
หลังจากนั้นเขาค่อยหลับตาลงจนปิดสนิท
ณ สถานที่นั้นเยี่ยฉวนนั่งเงียบงันอยู่เป็นนาน จนในที่สุดจึงจัดการฝังศพอวิ๋นเซิงไว้ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ขณะทำการร่ำลาผู้ตายเป็นครั้งสุดท้าย “พระคุณของท่านที่เคยสั่งสอนข้าจะตอบแทนให้ ขอให้วางใจข้า…เยี่ยฉวนวันหน้าจะทวงคืนความยุติธรรมให้ท่านให้จงได้”
หลังจากนั้นจึงจัดการเก็บวงแหวนสัมภาระและแผนที่ให้เรียบร้อย เตรียมจะออกจากสถานที่ไป พลันเขาทำท่าราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้ จึงหยิบแผนที่ออกมาเปิดดู ทันใดนั้นเองเมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าถึงกับตะลึงงัน
สมบัติล้ำค่าชิ้นที่สามอยู่ในหอคอย… …
