ตอนที่ 21 ยินดีที่เข้าใจผิด

ยังไม่ทันมีเสียงตอบรับ ม่านประตูหอเลิศรสก็เปิดออก องครักษ์เสื้อแพรที่เดินวางก้ามเข้าไปเมื่อครู่กลับวิ่งล้มลุกคลุกคลานกันออกมา

ตอนออกมาก็ไม่สนใจบรรดาคนว่างงานที่มุงดูเรื่องสนุกกันอยู่ พากันคุกเข่าลงหันไปทางหอเลิศรส ตะเบ็งเสียงดังขึ้นว่า

“ใต้เท้าหวัง พวกเรามีตาหามีแววไม่ ถูกคนหลอกใช้มาก่อเรื่องที่ร้านของท่าน ใต้เท้าท่านอย่าได้ถือสาผู้น้อย ยกโทษให้พวกเราสักครั้ง”

สถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันนี้ทำให้บรรดาคนมุงพากันอึ้งไป เสียงเงียบไปนานจึงมีคนตะโกนเสียงดังขึ้นว่า

“ก็ว่าร้านนี้กินได้อย่างวางใจ หนูเหนออะไร ต้องเป็นคนเลวใส่ความ…”

เสียงนี้ฟังดูเหมือนว่าเป็นเสียงผู้ที่เรียกร้องความเป็นธรรมผู้นั้น

“ซุนต้าไห่ เจ้าก็ไม่ได้เป็นคนเลว มีพี่น้องที่จงรักภักดีพวกนั้น พูดมา ใครส่งเจ้ามา?”

“…หลิวซินหย่ง…”

“…ครั้งหน้ากล้ามาอีก คอของเจ้าคงไม่ใช่แค่แผลเดียวเช่นนี้ ไสหัวไป!”

ผลดังที่คาดคิดไว้ เป็นคำตอบที่เดาได้แต่แรก หวังทงผลักและถีบซุนต้าไห่ผู้นั้นออกไป แม้ว่าซุนต้าไห่จะอ้วนเตี้ย จุดศูนย์ถ่วงต่ำ ขาช่วงล่างแข็งแรงมั่นคง แต่ถูกถีบจากด้านหลังเช่นนี้ คนทั้งคนก็ล้มลุกคลุกคลานพุ่งไปหยุดที่ธรณีประตู สองมือกวาดอากาศไปมา ดึงเอาผ้าม่านห่อจนทั้งตัวเป็นก้อนกลมกลิ้งหลุนๆ ไปบนพื้นถนน

เหล่าองครักษ์เสื้อแพรที่มากับเขาก็รีบหยุดก้อนผ้านั้นไว้ พยุงซุนต้าไห่ที่มีสภาพทุลักทุเลขึ้นมา จมูกม่วงช้ำหน้าตาบวมปูดไม่ต้องพูดถึง ที่คอยังมีรอยเลือดสดๆ อีกด้วย

กลิ้งจนมึนหัว ซุนต้าไห่เดินส่ายไปมาสองสามก้าว เห็นประชาชนที่มุงดูอยู่ก็รู้สึกอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี ร่างกายเขาอ้วนเตี้ย เมื่อครู่ยังกลิ้งไปบนท้องถนนคล้ายลูกบอลเนื้อกลมๆ ช่างเป็นที่น่าขบขันของผู้คนยิ่งนัก ซุนต้าไห่อับอายอย่างมาก แต่กลับรู้สึกว่ามีคนยันอยู่ด้านหลัง ไม่ให้เขาถอยหลังไป ก็รู้สึกโมโหขึ้นมาทันที กวาดมือไปด้านหลัง ปากก็ด่าเสียงดังขึ้น

“ไอ้พวกไม่มีตา…”

พอเขาเพิ่งลงมือ ก็ได้ยินเสียงพรรคพวกร้องห้ามเสียงดัง ในตอนนั้นเขาจึงได้เห็นว่าด้านหลังนั้นมีผู้ใดยืนอยู่ จึงรีบหยุดมือ

“เจ้าเป็นใคร กล้าด่าพวกเรา!!”

ขันทีในวังชุดสีเขียวครามสิบกว่าคนกำลังยืนอยู่ด้านหลังของซุนต้าไห่ ขันทีชุดเขียวครามในวังแม้ไม่มีสถานะอันใด แต่ซุนต้าไห่ก็เป็นแค่องครักษ์เสื้อแพรระดับล่าง ล้วนเป็นพวกขุนนางขั้นเล็กๆ ขุนนางนอกวังไม่กล้าล่วงเกินขุนนางฝ่ายใน หากไปล่วงเกินมหาขันทีใหญ่ในตำหนักไหนเข้า ออกคำสั่งมานอกวัง ก็จะมีภัยมาถึงตัวได้

ซุนต้าไห่ใบหน้าแดงก่ำ เห็นขันทีอายุน้อยมองตนเองด้วยใบหน้าบึ้งตึง อดกลั้นอยู่นานกว่าจะพูดจาอ่อนให้ออกมาว่า

“ข้าไม่ทันได้เห็น ล่วงเกินกงกงทุกท่านแล้ว ขออภัย ขออภัยอย่างยิ่ง!”

ซุนต้าไห่มองไปยังหอเลิศรส พลางคิดในใจว่ารอให้พวกสุนัขตอนพวกนี้ไปแล้ว ข้าค่อยเข้าไปพังร้านเจ้า ครั้งนี้จะไม่ให้ถูกเจ้าลอบกัดอีก

เขาคิดว่าขันทีพวกนี้จะไปปฏิบัติภารกิจ คิดไม่ถึงว่าจะมุ่งตรงมาทางหอเลิศรส หวังทงรีบออกมาต้อนรับ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มกล่าวทักทายขึ้น

“กงกงทุกท่านมาเยือนอีกครา เชิญ เชิญ”

รีบเปิดผ้าม่านอีกด้านเชิญพวกเขาเข้าไป พ่อครัวในร้านเมื่อครู่ได้เก็บกวาดไปพอสมควร พอเห็นลูกค้าเข้ามา ก็รีบจัดแจงหาที่นั่งให้

ซุนต้าไห่และพรรคพวกมองตาค้าง ไม่กล้าลงมืออะไรอีก องครักษ์เสื้อแพรเล็กๆ ผู้นี้ ดูท่าแล้วคงสนิทกับบรรดาขันทีฝ่ายใน หรือว่ามีความสัมพันธ์อันใด พรรคพวกข้างหลังเขากระซิบเสียงเบาขึ้นว่า

“พี่ซุน ไอ้หมอนี่ดูเหมือนมีสายสัมพันธ์กับคนในวัง พวกเราเอาไงดี!”

ซุนต้าไห่รู้สึกเจ็บแปลบที่คอ เขากลับไม่สนใจ หากก็หันกลับไปมองดูอยู่ครู่หนึ่ง กัดฟันตอบว่า

“ไอ้ตัวบัดซบหลิวหย่งซินไม่ได้บอกเรื่องนี้ เงินตำลึงเล็กน้อยแค่นั้นคิดจะให้พวกเราไปคลุกโคลนตม มันช่างกล้าคิด พวกเรามันซวยเอง กลับ!”

เรื่องของขันทีในวังยุ่งเกี่ยวให้น้อยเข้าไว้ นี่เป็นเคล็ดสำหรับรักษาชีวิตในเมืองหลวง ซุนต้าไห่ในใจพอรู้แล้วว่า ตนเองครั้งนี้ชนเข้ากับตอ ถูกคนหลอกใช้ซะได้

พอจะจากไปก็ได้ยินเสียงทักทายด้านหลัง เป็นเสียงจางซื่อเฉียง ซุนต้าไห่หน้าบึ้งหันกลับไป เห็นจางซื่อเฉียงหอบดาบปักวสันต์เจ็ดด้ามวิ่งออกมา กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า

“พี่หวังบอกว่า พวกเราอาจจะมีอะไรเข้าใจผิด วันนี้ไม่ต้องกล่าวอะไรมาก ไว้วันหน้าพวกเราค่อยมาดื่มด้วยกัน ดาบพวกนี้ขอให้ทุกท่านรับกลับไป วันหน้าพวกเรายังมีโอกาสได้เจอกันอีก”

ดาบปักวสันต์นับว่าเป็นเครื่องแสดงสถานะองครักษ์เสื้อแพร หากทำหายไป ไม่ว่าอย่างไรก็ยากจะปฏิเสธความผิด มีเรื่องกันถึงตอนนี้ ทั้งเจ็ดคนใบหน้าดำคล้ำ หยิบดาบกลับคืนไปเงียบๆ

หวังทงนับว่าจัดการได้ดี ไม่ได้จัดการถึงขั้นตัดสัมพันธ์ การคืนดาบปักวสันต์ กล่าวคำให้เกียรติสองสามประโยค และได้ลงมือเด็ดขาด ทั้งยังมีสายสัมพันธ์กับคนในวัง หากคิดจะหาเรื่องกันต่อไป คงล่วงเกินไม่ไหวจริงๆ พลันรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ ซุนต้าไห่กับพรรคพวกมองหน้ากันไปมา เงียบไปครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เป็นซุนต้าไห่ถอนใจกล่าวขึ้นเสียงเบา

“วันนี้ล่วงเกินไปมาก วันหน้า…วันหน้าขอรับผิดกับพี่ชายทั้งสอง!!”

พอพูดจบจะมีหน้าอยู่ต่อได้อย่างไร ทุกคนก็รีบพากันจากไป

คนเดินไปมาบนท้องถนนไม่น้อย คนที่รอดูเรื่องสนุกก็มีมาก จากเริ่มต้นมาถึงบัดนี้ มีดวงตานับไม่ถ้วนจับจ้องอยู่ รอซุนต้าไห่และพรรคพวกจากไป บนถนนก็มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้นทันที

“หอเลิศรสนี้สุดยอดไปเลย! กงกงในวังยังมากินกันที่นี่…”

“ข้าว่ารสชาติดีขนาดนี้ หรือจะเป็นเคล็ดลับการปรุงจากห้องเครื่องวังหลวง…”

“…กลิ่นหอมจริง วันนี้อาหารอะไรกัน เจ้าพวกบัดซบนั่นก่อกวนจนไม่ได้กินข้าวอย่างสบาย…”

“…ไก่ทอดกับเนื้อน้ำแดง…”

เรื่องไม่ใคร่ดีนักเมื่อครู่ล้วนค่อยๆ มลายหายไปท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์ บรรดาลูกค้าแน่นหอเลิศรสอีกครั้ง

ผ่านเรื่องเมื่อครู่มาได้ ลูกค้าก็เพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็ว ความกระตือรือร้นในการทำงานของคนงานในร้านก็ยิ่งมากขึ้น เห็นกันหรือไม่ แม้แต่องครักษ์เสื้อแพรที่มาหาเรื่องรีดไถยังถูกใต้เท้าไล่กลับไป ที่พึ่งของพวกเรานี่มั่นคงยิ่ง งานนี้มั่นคงยืนยาว ยังต้องกลัวอะไร ตั้งใจทำให้ดีๆ !

ไม่เพียงแต่พวกเขา จางซื่อเฉียงเมื่อครู่ตอนหอบดาบปักวสันต์ไปส่งซุนต้าไห่ แม้ว่าจะเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นเยียบ แต่ก็รู้สึกว่าเอวยืดตรงขึ้นมาก สีหน้าโง่เซ่อร์ระแวดระวังอยู่ตลอดนั้นก็ผ่อนคลายมากขึ้น ยืนอยู่ด้านหน้าทักทายจัดหาที่นั่ง งานยุ่งแต่สุขใจเป็นอย่างยิ่ง

หวังทงกลับเข้าห้องใช้ผ้าซับน้ำเย็นเช็ดคราบเลือดบนใบหน้า เลือดที่จมูกหยุดไหลแล้ว แต่ยังรู้สึกชาอยู่บ้าง ได้แต่ใช้ผ้าเช็ดหน้ากดไว้ แล้วกลับมาที่ร้านต่อ

ขันทีในวังสิบกว่าท่านนั้นกินกันอย่างพึงพอใจ เสื้อผ้าแพรพรรณอาหารการกินในวังนั้นเหลือไม่ถึงพวกเขา อาหารที่หอเลิศรสเหมาะกับพวกเขาพอดี

พอเห็นหวังทงเข้ามา จางซื่อเฉียงก็รีบก้าวเข้ามารับ ตอนนี้เขาลืมเรื่องวัยที่ห่างกันไปหมดแล้ว เต็มใจยอมรับหวังทงเป็นผู้บังคับบัญชาอย่างเต็มใจ

“พี่หวัง เชิญหมอมาดูดีไหม ใส่ยาหน่อย”

หวังทงส่ายหน้า มองกิจการคึกคักในร้าน อึ้งไปครู่ก่อนจะกล่าวด้วยอารมณ์ไม่ดีนักว่า

“หากมิใช่ลงมือตอนซุนต้าไห่ไม่ทันตั้งตัว การเผชิญหน้ากันตรงๆ คงสู้ไม่ไหว…พี่จาง ข้าอยากเชิญอาจารย์มาสอนหมัดมวย จะได้ไว้ป้องกันตัว ท่านช่วยข้าสอบถามหน่อย”