ตอนที่ 33 มีลูกค้ามาอีกแล้ว

ยามปกติคนเหล่านี้เห็นสถานะองครักษ์เสื้อแพรของหวังทง แม้ว่าไม่ถึงกับไม่จ่ายเงิน แต่ก็ยังเสียงดังโหวกเหวก ขอนั่นขอนี่ ถึงกับมีองครักษ์ในวังบางคนหยอกเย้าคนงานหญิงในร้าน เรื่องเหล่านี้เมื่อเปิดร้านอาหารก็ยากที่จะหลีกเลี่ยง ได้แค่ทำใจยอมรับเท่านั้น

หากหวังทงก็เป็นห่วงว่า นานวันเข้าจะยิ่งเลวร้าย บางทีอาจไปสู่จุดที่ยากจะรับมือ คิดไม่ถึงว่าวันนี้กลับเปลี่ยนเป็นเช่นนี้อย่างไม่ทันตั้งตัว

เรื่องราวไม่ธรรมดาก็คืออาเพศ กำลังกังวลอยู่ กลับคิดถึงสาเหตุได้ว่ามีลายหมึกล้ำค่าของมหาเทพเฝิงเป่าวางอยู่ที่นั้น ผีน้อยย่อมไม่อาจสู้บารมี

“เจ้าเด็กอ้วนขาพิการกับขุนนางนอกราชการผู้นั้นคือผู้ใดกันแน่?”

หวังทงไม่สนใจบรรดาขันทีและองครักษ์ในวังที่กินข้าวกันอย่างกริ่งเกรงเช่นนี้ ในหัวเต็มไปด้วยการคาดเดาสะเปะสะปะ ประการหนึ่งที่คือสิ่งที่อาจเป็นไปได้ก็มีความไม่น่าจะเป็นไปได้อยู่ แต่กลับน่าจะเป็นจริงที่สุด

เดิมคิดว่าตนเองมาจากยุคปัจจุยัน ได้เห็นได้ยินมาเยอะ ในยุคสมัยนี้ก็ปรับตัวได้หมด แต่เมื่อเรื่องจริงปรากฏตรงหน้า กลับวุ่นวายใจอย่างที่สุด

ตอนนั้นตนเป็นเพียงผู้ชม แต่ตอนนี้กลับอยู่ท่ามกลางตนเอง ได้ยินได้เห็นด้วยตัวเอง ย่อมรู้ว่าตนเองนั้นกำลังเผชิญหน้ากับสิ่งใด ที่เห็นนั้นคือสิ่งใด ก็อดตื่นตระหนกไม่ได้

ลูกค้าที่มากันในวันนี้เห็นชัดว่าจำนวนมากกว่าเมื่อก่อนมาก ขันทีและองครักษ์ระดับล่างในวังก็ต่อคิวอยู่นอกประตูอย่างเป็นระเบียบ คนในร้านยุ่งกันจนปลีกตัวไม่ได้ แม้แต่จางซื่อเฉียงที่พักผ่อนอยู่ที่บ้านก็ยังต้องรีบมา วัตถุดิบบางอย่างไม่พอเสียแล้ว

ช่างขึ้นม้วนภาพมาถึงร้านแล้ว ก็ลงกาวกระดาษใส่ม้วนอย่างนอบน้อมระมัดระวัง หลังจางซื่อเฉียงรู้ว่าผู้ใดเป็นผู้เขียนแล้ว สีหน้าพลันเต็มไปด้วยความตกตะลึง นางหม่าต้องเร่งไปสองสามประโยคจึงได้สติแล้วรีบออกไปซื้อของเข้าร้าน

ความผิดปกติหลายวันนี้ค่อยๆ ตรึกตรองจนเข้าใจแล้ว เช่นว่า ทำไมเจ้าเด็กอ้วนผู้นั้นตอนเข้ามาร้าน ในร้านถึงได้ไม่มีลูกค้าอื่น หวังทงคิดว่าตอนบ่ายหากเจ้าเด็กอ้วนและขุนนางผู้นั้นมา ตนเองควรมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างไร ความโชคดีในวันนี้เป็นจริงหรือ

คิดไปคิดมา หวังทงก็กลับเดินกลับเข้าไปในส่วนบ้านของตน หยิบกล่องใต้เตียงออกมา ตรวจสอบปืนไฟสั้นอย่างละเอียด และยังบรรจุดินปืนอัดแน่น เชือกดึงและหินจุดไฟก็เตรียมพร้อม วางทุกอย่างไว้บนโต๊ะในโถง ขอแค่รีบวิ่งเข้ามาก็สามารถหยิบได้อย่างรวดเร็ว

โชคและภัยเป็นของคู่กัน เรื่องวันนี้มองว่าเป็นโชคใหญ่ แต่ก็ใช่ว่าไม่มีมหันตภัยร้าย! เตรียมการไว้ก่อนเป็นดี…

หลังเที่ยงไปแล้ว การค้าในร้านยังคงคึกคัก หวังทงที่ยังคงนั่งอยู่มุมร้านไม่มีสีหน้ายินดีแต่อย่างใด รายได้ตอนนี้เพิ่มมหาศาลก็ไม่เกี่ยวข้องกับการกระทำของตน ล้วนเป็นโชค ความรู้สึกถึงการประสบความสำเร็จหามีไม่

ต่างจากวันวาน ยามเที่ยงผ่านไปได้ราวหนึ่งชั่วยาม ในร้านก็ไม่มีลูกค้าเข้ามาอีก ครั้งนี้หวังทงตั้งใจจับตาดู

องครักษ์ในวังสามคนเข้ามากินข้าวในร้านแล้วก็หันไปกระซิบกับโต๊ะข้างๆ สองสามประโยค จากนั้นแต่ละโต๊ะก็ส่งข่าวต่อกัน บรรดาลูกค้าต่างรีบกินรีบไป

ไม่ใช่ว่าเหลือครึ่งหนึ่งแล้วรีบไปอย่างนั้น เพราะเช่นนี้แลดูเป็นธรรมชาติมากกว่า ขันทีและองครักษ์ช่วงเวลานี้งานย่อมยุ่งกว่าปกติ รีบกินข้าวแล้วกลับไปทำงานต่อนั้นก็เป็นเรื่องปกติ หวังทงที่นั่งอยู่มุมร้านไหนเลยจะสนใจความเร็วในการกินของพวกเขา ดังนั้นจึงไม่เคยค้นพบมาก่อน

วันนี้หวังทงให้ความสนใจ ย่อมเห็นความไม่ชอบมาพากล เห็นลูกค้าแต่ละคนทยอยออกไป ก็รู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมา ในใจคิดว่าอีกครู่หนึ่งที่จะได้พบกัน ควรมีท่าทีเช่นไร

ในร้านไม่มีลูกค้า บรรดาพ่อครัวก็ไม่ได้คิดมากเหมือนหวังทง ต่างเก็บกวาดกันไป เอาของที่เพิ่งซื้อมาจัดการลงหม้อต้ม ทุกคนลงมือทำงานกันไม่หยุด

บนถนนเงียบเสียงลงอย่างรวดเร็ว ไม่นานนัก เสียงฝีเท้ากับเสียงเกือกม้าที่เป็นระเบียบมีจังหวะก็ดังมาจากด้านนอก หวังทงรู้สึกตึงเครียดขึ้นมาทันใด จะลุกขึ้นไปต้อนรับ แต่คิดไปคิดมาก็ยังคงนั่งรออยู่ที่มุมร้านดังเดิม

ท่ามกลางเสียงฝีเท้ากับเสียงเกือกม้า ยังมีเสียง ‘เอี๊ยดอ๊าด’ ดังขึ้น นี่เป็นเสียงแบกเกี้ยว ยังมีเกี้ยวด้วยหรือ? หวังทงแม้ว่าไม่เคยสนใจ แต่มั่นใจว่าเจ้าเด็กอ้วนนั่นกับผู้ติตตามผู้นั้นเดินมา

“จางฝู ที่นี่หรือ?”

“ขอรับนายน้อย ร้านนี้ขอรับ!”

เสียงถามและเสียงตอบดังขึ้น เสียงฝีเท้ากับเสียงเกือกม้าก็หยุดลง เกี้ยววางลงบนพื้น และมีคนเดินเข้ามาในร้าน บทสนทนาง่ายๆ นี้กลับทำให้หวังทงอึ้งไป เพราะว่าเสียงมีอายุของจางฝูนั้นคุ้นเคยมาก นั่นเป็นเสียงของลุงเถียน ลุงเถียนแซ่เถียน จะถูกเรียกว่าจางฝูได้อย่างไร และเสียงนายน้อยนั่นก็ไม่ใช่เสียงวัยหนุ่ม ขณะกำลังแปลกใจนั้นเอง ม่านร้านก็เปิดออก มีลูกค้าสองคนก้าวเข้ามาด้วยท่าทีสง่าผ่าเผย

ผู้ที่แหวกม่านออกนั้นเป็นท่านลุงเถียนจริงๆ เขายังคงสวมชุดสีครามกับหมวกใบเล็กแบบพ่อบ้านเช่นเดิม ใบหน้าเรียบเฉยของลุงเถียนมองมาที่หวังทง พอเห็นลูกค้าสองคนก้าวเข้ามาด้วยท่าทีสง่าผ่าเผย หวังทงก็รีบลุกออกมาจากมุมร้าน

ผู้ที่เดินมาอยู่เบื้องหน้าสวมชุดแบบบัณฑิตสีดำลายดิ้นทองผู้นั้น ด้านนอกยังคลุมเสื้อกั๊กยาวขนสัตว์สีน้ำตาลร่างกายสูงใหญ่ ดูแล้วน่าจะอายุราว 50 ต้นๆ ใบหน้าสี่เหลี่ยมอ้วนเล็กน้อย ที่เป็นจุดเด่นที่สุดก็คือหนวดเคราหนาใต้คาง ยาวถึงอก มองแล้วก็หมือนหนวดงามของท่านกวนอูอยู่บ้าง

ท่าทางของคนผู้นี้ไม่ด้อยไปกว่ามหาขันทีเฝิงเป่าที่มาเมื่อตอนเช้าเลย หากมองแค่เพียงท่าทางแล้วก็เหนือกว่าอยู่หลายส่วน เมื่อเข้ามาในร้าน ก็กวาดตามองไปรอบๆ ลูกจ้างในร้านคิดจะเข้าไปทักทายเชื้อเชิญก็กลับถูกสายตาที่กวาดมองนี้หยุดเอาไว้ ไม่กล้าขยับ

แต่ที่ทำให้หวังทงตกใจลุกขึ้นนั้นไม่ใช่ชายหนวดเครายาว แต่กลับเป็นผู้ที่อยู่ข้างกายชายหนวดเครายาวผู้นั้น ผู้นี้สวมชุดมัจฉาเวหาลายเสือ เครื่องแบบแม่ทัพใหญ่แห่งราชวงศ์หมิง ที่เอวยังแขวนป้ายสีขาวน้ำนมเงาวับ ไม่มีดาบประจำกาย อายุราว 40 สวมชุดขุนนางฝ่ายบู๊ แต่กลับดูเหมือนบัณฑิตทั่วไป

ป้ายงาช้างที่เอว ชุดมัจฉาเวหาลายเสือ การแต่งกายเช่นนี้เป็นการแต่งกายแบบองครักษ์เสื้อแพรส่วนกลาง หวังทงพลันนึกขึ้นได้ว่า มีเพียงคนผู้เดียวที่สวมได้ นั่นก็คือผู้บัญชาการกององครักษ์เสื้อแพร บัญชาการกองกำลังองครักษ์เสื้อแพรทั้งหมด

“ข้าน้อยหัวหน้าหน่วยหวังทง องครักษ์เสื้อแพรสังกัดกองพันที่ 6 กองร้อยที่ 7 คารวะใต้เท้า ไม่ทันได้ออกไปต้อนรับ ขอใต้เท้าโปรดอภัย!!”

หวังทงลุกขึ้นยืนก็ถูกสายตาของลุงเถียนจ้องมา พลันนึกได้รีบคุกเข่าลง ผู้บัญชาการกององครักษ์เสื้อแพรเชียวนะ นี่เป็นผู้สูงส่งที่ยิ่งใหญ่มากสำหรับหวังทง

เฝิงเป่ามีอำนาจมาก แต่อย่างไรก็ไม่ได้เป็นผู้บังคับบัญชาโดยตรง หวังทงเป็นองครักษ์เสื้อแพร รู้สึกว่าเหนือขึ้นไปก็คือนายกองร้อยเถียน ผู้บัญชาการผู้นี้สูงกว่านายกองร้อยหลายเท่า เหนือฟ้าย่อมมีฟ้า ครานี้กลับได้พบในร้านอาหาร นี่เป็นเรื่องที่เหนือจินตนการระดับไหนกัน

คิดถึงตอนที่เป็นหัวหน้าระดับล่างในบริษัทใหญ่ หวังทงได้เคยพบผู้จัดการใหญ่กับท่านประธานยังนับครั้งได้ นับประสาอะไรกับขุนนางระดับชาติเช่นนี้

ในใจยินดีอย่างที่สุด พอคุกเข่าลงหวังทงก็นึกสงสัยว่า ผู้ที่เดินมาอยู่ตรงนี้คือผู้ใดกัน ถึงกับสามารถให้ผู้บัญชาการกององครักษ์เสื้อแพรเดินตามอยู่ด้านหลัง เหมือนกับผู้ติดตามคุ้มกันเช่นนี้