№ 118 ถอนตัวออกจากตระกูล!
ทุกคนฟังนางเรียกท่านพี่ ต่างชะงักไปพักหนึ่ง แต่ไม่เคยได้ยินว่ากวนสีหลิ่นมีน้องสาวด้วย? หรือว่า คุณหนูท่านนี้จะเป็นญาติห่างๆ ของตระกูลกวน?
“คุณหนูเป็นคนตระกูลกวนรึ?”
บุรุษนายนั้นที่ยืนอยู่ด้านข้างเฟิ่งจิ่วเอ่ยถามอย่างสงสัย แอบคิดว่า ‘หากเป็นคนตระกูลกวน หลังกลับไปเขาจะให้ท่านพ่อมาสู่ขอที่บ้านแน่นอน ไม่เพียงได้สานสัมพันธ์อันดีกับตระกูลกวน ซ้ำยังได้อุ้มสาวงามกลับบ้าน ไยจะไม่ยินดีเล่า?’
“ไยข้าจึงจำไม่ได้ ว่าตระกูลกวนมีคนเช่นเจ้าอยู่ด้วย?” ท่านผู้เฒ่าจ้องมองเฟิ่งจิ่วแวบหนึ่ง น้ำเสียงชราภาพทุ้มเล็กน้อย
เฟิ่งจิ่วกะพริบตาลง กล่าวอย่างแปลกใจ “อย่าได้สำคัญตัวเองผิดไป ข้าบอกตอนไหนว่าเป็นคนของของตระกูลกวนท่าน?”
“บังอาจนัก!”
“อย่ารังแกน้องสาวข้า!”
สิ้นสุดเสียงตะโกนของท่านผู้เฒ่ากวน กวนสีหลิ่นบนเวทีก็แผดเสียงดังลั่งตามมาติดๆ ท่าทางขึงขังไม่ด้อยไปกว่าท่านปู่ ทำให้ทุกคนต่างขวัญหนีดีฝ่อ ไม่แม้แต่จะส่งเสียงดังตอบโต้กลับมา
เขาบ้าไปแล้วรึ? ท่านผู้เฒ่ากวนเป็นปู่แท้ๆ ของเขา นึกไม่ถึงเลยว่าจะขึ้นเสียงดังกับท่านขนาดนั้น?
แม้แต่ผู้เฒ่ากวนก็ยังมีสีหน้าแดงก่ำ ไม่รู้ว่าอับอายหรือโกรธเคือง ร่างกายสั่นเทาอยู่เล็กน้อย ไม้เท้าที่ถือค้ำไว้ในมือเคาะลงไปบนพื้นอย่างรุนแรง เอ่ยปากด่าทอเสียงดัง “เจ้ามันนอกคอก! คิดนอกคอกกันไปหมดแล้วรึ? แต่ละคนกลายเป็นพวกนอกคอกกันไปแล้วกระมัง? ยังมีระเบียบกันอยู่อีกรึ?”
กวนสีหลิ่นด้านบนนิ่งรับสายตาขุ่นเคืองโดยไม่คิดถอยหนี ผึ่งผายแผงอก มองลึกไปที่ท่านปู่ด้วยสายตาที่มีความเฉียบขาด ความแข็งขืนที่แอบแฝงในแววตา ทำให้ท่านผู้เฒ่ากวนที่เดิมยังโกรธเกรี้ยวไม่สิ้นสุด ตื่นตระหนกขึ้นมาในหัวใจชั่วขณะ
เมื่อกำลังจะเอ่ยปากให้ทุกคนออกไปก่อน ก็ได้ยินน้ำเสียงทรงพลังที่มีกลิ่นอายพลังเร้นลับดังลอยมาจากปาก เข้าสู่หูของทุกคนเบื้องล่างอย่างชัดเจน
“ข้า กวนสีหลิ่นขอประกาศไว้ ณ ที่นี้ ว่าจะถอนตัวจากตระกูล! ตั้งแต่วันนี้ไป ทั้งคนและเรื่องในตระกูลกวนนี้ จะไม่เกี่ยวข้องกับข้าอีก!”
น้ำเสียงชายหนุ่มเปล่งออกมาดังสนั่นและทรงพลัง ราวกับสายฟ้าผ่าลงในหัวใจผู้คนทีละถ้อยทีละคำ ระหว่างที่พวกเขาต่างสูดหายใจเข้ากันด้วยความตกใจ ก็รู้สึกเหลือเชื่อ
ถอนตัวจากตระกูล? เขาบ้าไปแล้วรึ?
การมีวงศ์ตระกูลคอยคุ้มหัวกับไม่มีนั้นช่างแตกต่างกันนัก เด็กหนุ่มที่มีความสามารถโดดเด่นเช่นนี้ การถอนตัวออกจากตระกูลจะหมายความว่าอะไร? นั่นหมายถึงการตัดขาดซึ่งหนทางการฝึกฝนวิชา พอไม่มีตระกูลคอยเป็นโล่กำบังให้ ก็กลายเป็นหัวเดียวกระเทียมลีบ!
ผู้นำตระกูลกวนที่ให้องครักษ์ประคองลูกชายตนเองกลับเข้าเรือนมองกวนสีหลิ่นด้านบนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แววตาเป็นประกายน้อยๆ ไม่พูดไม่จา
ทว่าท่านผู้เฒ่ากวนกลับโมโหเสียจนสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง ชี้ไปที่เขา “เจ้า แน่จริงเจ้าลองพูดอีกรอบสิ!”
แววตากวนสีหลิ่นลึกล้ำ กล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง “พูดอีกร้อยครั้งก็ยังเหมือนเดิม ข้ากวนสีหลิ่น ขอถอนตัวจากตระกูล!”
“กวนสีหลิ่น เจ้าชนะการคัดเลือก เป็นนายน้อยตระกูลกวน จะถอนตัวจากตระกูลได้เช่นไรเล่า!” ด้านล่างเวที เด็กหนุ่มคนหนึ่งตะคอกเสียงดังใส่กวนสีหลิ่นบนเวทีด้วยท่าทางกังวลใจ “เจ้ารีบๆ ยอมรับผิดซะ ท่านปู่จะได้ไม่เอาเรื่องเจ้า”
“ไม่ว่าพวกเจ้าจะยินยอมหรือไม่ วันนี้คำพูดของข้ามีเพียงเท่านี้ นี่เป็นเหตุผลที่ข้ากลับมาในวันนี้ ข้าจะไม่อยู่ในตระกูลกวนอีกต่อไป”
ได้ยินคำพูดนี้ ผู้เฒ่ากวนก็โวยวายด่าว่าเสียงดังอย่างเกรี้ยวกราด “ตระกูลกวนใจร้ายกับเจ้าหรืออย่างไร? เจ้าถึงอยากถอนตัว? วันนี้หากเจ้าไม่บอกเหตุผลมา ก็อย่าคิดว่าจะถอนตัวจากตระกูลได้ ข้ายังต้องเชิญกฎระเบียบประจำตระกูลออกมาสั่งสอนหลานชายไร้ยางอายเช่นเจ้าดีๆ อีก!”
……………………………