№ 270 ของขวัญตอบแทน

“เช่นนั้นตามที่เจ้าคิด ควรส่งอะไรให้ดี?”

“แน่นอนว่าเป็น…”

เสียงเพิ่งดังขึ้น ฮุยหลางก็เห็นอิ่งอีที่ก้มหน้าก้มตาหันพลันกลับมาทั้งตัวแข็งทื่อ “นาย นายท่าน…”

ทำไมเขาถึงโชคร้ายเพียงนี้? ทุกครั้งเมื่อพูดถึงนายท่านล้วนถูกได้ยินตลอด

“ว่ามาเถอะ ตามความคิดเจ้า ส่งอะไรให้ถึงจะเหมาะ?” เจ้าตำหนักยมราชไม่ได้โกรธเคือง มองเขาพลางถาม เหมือนเขาก็กำลังครุ่นคิดปัญหาข้อนี้อยู่เช่นกัน

เห็นเช่นนี้แล้วฮุยหลางแอบโล่งใจ เหยียดริมฝีปากแย้มยิ้ม บอกว่า “นายท่าน ข้าว่าภูตหมอชอบสิ่งของมีราคา ท่านก็เห็นว่าเขาแอบหนีซ้ำยังฉวยเอาโสมพันปีของหอโอสถเราไปด้วย ไม่ใช่หรือขอรับ? ดังนั้นข้าคิดว่านายท่านยกสัตว์เลี้ยงให้ ไม่สู้ส่งจำพวกของวิเศษหรือสมบัติล้ำค่าไป ภูตหมอจะได้ใช้ในยามคับขัน”

ได้ยินเช่นนี้ ดวงตาเจ้าตำหนักไหววูบเล็กน้อย ชอบของมีราคา? สำหรับนางน่าจะมีเงินไม่ขาดถึงจะถูก อันที่จริงยาขวดหนึ่งก็ขายได้ราคาสูงเทียมฟ้าแล้ว

แต่ว่า ของอย่างสมบัติล้ำค่าหรือของวิเศษก็ใช้ได้

ดังนั้นหลังจากมองฮุยหลางแวบหนึ่ง เขาก็หันตัวเดินกลับไป

เห็นนายท่านกลับเข้าเรือนไปแล้ว อิ่งอีถอนหายใจเบาๆ ตบๆ บ่าฮุยหลางพลางบอกว่า “เจ้ารู้หรือไม่ สัตว์เลี้ยงตัวนั้นที่นายท่านให้ไปได้มาได้อย่างไร?”

“ก็แค่สัตว์เลี้ยงไม่ใช่หรือ?”

“นั่นเป็นอสูรกลืนเมฆาต่างหาก นายท่านไม่ฆ่ามันแต่ยกให้ภูตหมอ เพราะอยากให้มันคอยปกป้องอยู่ข้างกายเขา”

“อะ อสูรกลืนเมฆา? ตัวนั้นของตระกูลหลิ่วรึ?” ฮุยหลางเบิกดวงตาด้วยความตกตะลึง

“ถูกต้อง ข้าได้ยินนายท่านบอกว่านั่นเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์ระดับสูงสุด สามารถบรรลุขั้นกลายเป็นสัตว์เทวะตามวันเวลา เทียบไม่ได้กับสัตว์เลี้ยงทั่วไปหรอก”

“นายท่านทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อภูตหมอจริงๆ! น่าเสียดาย ทำไมภูตหมอไม่เกิดมาเป็นผู้หญิงกันนะ?” ฮุยหลางส่ายหน้าทอดถอนใจ สำหรับเรื่องที่นายท่านหลงรักบุรุษ ในใจเขาไม่อาจปล่อยวางมาโดยตลอด

ยามนี้พวกเขาอยู่ด้านนอก หากกลับไป ด้วยฐานะนายท่านย่อมไม่อาจอยู่ร่วมกับภูตหมอได้ ถึงอย่างไรนายท่านก็สูงส่งเหนือทุกคน ไม่ต้องพูดถึงว่าภูตหมอเป็นชายหรือหญิง ก็ไม่แน่ว่าจะคู่ควรกับนายท่านพวกเขา

ทว่าคำพูดนี้เขากล้าคิด หากให้พูดออกมาจริงๆ กลับไม่กล้า

ยามเที่ยงวัน ภายในที่พำนักของเฟิ่งจิ่ว

เธอกำลังนำยาที่ปรุงมาตลอดเช้าใส่ลงในขวด นี่คือยาเม็ดที่เธอปรุงมาเป็นพิเศษเพื่อช่วยท่านอาหรือก็คือเจ้าตำหนักยมราช ใช้ระงับพิษเหมันต์พันปีในร่างได้ และถือเป็นของขวัญตอบแทนที่จะมอบให้เขา

“นายท่านปรุงแค่ยาน้ำไม่ใช่หรือเจ้าคะ?” เหลิ่งซวงข้างๆ เห็นนายใส่เม็ดยาขนาดเท่านิ้วก้อยลงในขวด ก็อดแปลกใจเล็กน้อยไม่ได้ เพราะไม่เคยเห็นนางปรุงยาเม็ดมาก่อน

“ข้าก็ปรุงยาเม็ดเป็นนะ แต่มันค่อนข้างยุ่งยาก ปกติเลยไม่ได้ทำ”

เธอปิดฝาขวดยาเรียบร้อย พูดยิ้มๆ ว่า “แต่ว่านะ! นี่เป็นของขวัญตอบแทนให้คนอื่น ยาน้ำไม่ค่อยดีเลยใช้เป็นยาเม็ด เสียเวลาไปตลอดทั้งเช้า ในที่สุดก็เรียบร้อยแล้ว”

“ทำให้นายท่านต้องลงแรงเช่นนี้ได้ คิดว่ามิตรภาพระหว่างนายท่านกับคนคนนี้คงไม่ธรรมดา”

“มิตรภาพ?” เฟิ่งจิ่วเลิกคิ้ว ยกนิ้วชี้ขึ้นส่ายไปมา “ผิดแล้ว ไม่ใช่มิตรภาพอะไรเลย แต่ข้าฉ้อโกงเขามาไม่น้อย จึงต้องให้อะไรเสียหน่อย” เธอสะบัดเสื้อคลุมลุกยืนขึ้น ยืดเส้นยืดสาย กล่าวว่า “ข้าจะเข้าไปพักผ่อนสักประเดี๋ยว อย่าให้ใครมารบกวน”

“เจ้าค่ะ”

เหลิ่งซวงขานรับ ระหว่างนั้นเห็นร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้นทันใด ร่างกายจะไหวตัวตามสัญชาตญาณ ก็ได้ยินเสียงอีกฝ่ายดังมา

“ภูตหมอ!”

……………………………