№ 385 ความเขินอายของหงส์ไฟน้อย!

“เจ้าค่ะ งั้นลูกจะกลับเรือนไปก่อน” เธอยิ้มพลางลุกขึ้นยืน หลังจากรู้คร่าวๆ ว่าท่านปู่คงไม่มีอันตรายถึงชีวิตหัวใจที่เคยหวั่นๆ ก็ปล่องวางลง สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คืออารักขาตระกูลเฟิ่งดีๆ ตรวจสอบว่าใครเป็นคนจับตัวท่านปู่ไปกันแน่ และทำไมต้องทำถึงเพียงนี้?

เธอคิดว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นกะทันหัน แต่คงไม่ใช่ว่าไม่มีการเตือน ไม่แน่ว่าในห้องท่านปู่อาจจะมีร่องรอยอะไรหลงเหลืออยู่ และทั้งหมดนี้ล้วนต้องเผยออกมาทีละขั้นทีละตอน…

กลับถึงห้องเหลิ่งซวงให้คนเตรียมน้ำร้อน หลังจากถอดเสื้อผ้าชุดโทรมบนร่างแล้วล้างหน้าล้างตาเฟิ่งก็นั่งลงแช่น้ำร้อนในอ่างอาบน้ำ เพียงรู้สึกว่าร่างกายล้วนผ่อนคลายลง

ปกตินางอาบน้ำจะไม่ต้องการให้ใครคอยปรนนิบัติ ด้วยเหตุนี้เหลิ่งซวงจึงเฝ้าอยู่ด้านนอกไม่เข้ามา

ยามนี้ร่างกายผ่อนคลายแต่ในห้วงความคิดกลับกำลังหวนคิด เรื่องที่ท่านปู่หายตัวไปสำหรับจวนตระกูลเฟิ่งตอนนี้ช่างเป็นคราวเคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆ หากมีเขาอยู่ยังไงคนพวกนั้นก็ต้องเกรงกลัวอยู่บ้าง แต่ตอนนี้เขาหายตัวไปกลับเป็นโอกาสที่ดียิ่งสำหรับพวกเขา ตอนนี้ก็ขาดแค่เหตุผลที่จะลงมือ

องครักษ์แปดคนนั้นของท่านพ่อต่างมีกำลังระดับบรรพชนนักรบ บรรพชนนักรบแปดคนรวมท่านพ่อกับผู้เฒ่า พวกเขาเหล่านี้ถึงจะสามารถทำให้จวนตระกูลเฟิ่งอยู่ในเมืองอวิ๋นเยวี่ยได้อย่างมั่นคงราวกับภูเขาไท่ซานและไม่มีใครกล้ารังแก ถึงอย่างไรกำลังเช่นนี้แม้อยู่แคว้นอื่นก็ยังเป็นวงศ์ตระกูลที่ไม่มีใครกล้าระรานอย่างแน่นอน

ทว่าตอนนี้ในสายตาผู้คนนายท่านจวนตระกูลเฟิ่งคนหนึ่งหายตัวคนหนึ่งล้มป่วย ที่น่ายำเกรงจึงเหลือเพียงแปดคนนั้น

แช่ไปประมาณครึ่งชั่วยามถึงจะบิดผมให้แห้งแล้วลุกขึ้นมาสวมเสื้อผ้า เหลิ่งซวงยกชามข้าวต้มรังนกเข้ามา เฟิ่งจิ่วสั่งให้นางเฝ้าเรือนไว้ใครมาก็ไม่ขอพบ ก่อนจะยกข้าวต้มรังนกแวบตัวเข้าห้วงมิติไป

“หงส์ไฟน้อย”

เฟิ่งจิ่วเดินมาใกล้ เห็นเขาหลับใหลมานานถึงเพียงนี้ ตอนนี้ตื่นมาเห็นเธอกลับไม่ดีใจซ้ำยังถลึงตามอง จึงเลิกคิ้วขึ้นโดยฉับพลัน บอกอย่างยิ้มแย้มว่า “นึกว่าเจ้าไม่พบข้ามานานเพียงนี้ ตอนนี้เห็นข้าเข้ามาจะพุ่งเข้ามาหาเสียอีก!”

“เจ้ามันไร้ยางอาย” เขาพูดอย่างโมโหปึงปัง ใบหน้าเล็กปราณีตช่างจิ้มลิ้ม ดวงตาคู่สีดำสนิทจ้องนางอย่างมีความโกรธเคืองสามส่วนและความเขินอายอีกเจ็ดส่วน ดูแล้วน่ารักยิ่งนัก

“ข้าไร้ยางอายยังไงกัน?” เธอเอ่ยถามยิ้มๆ

“ดูเจ้าสิ สวมเสื้อผ้าเช่นนี้เข้ามา คอเสื้อก็ไม่ดึงทบปิดกัน นั่น…”

เด็กน้อยทนพูดต่อไปไม่ได้ ใบหน้าเล็กแดงก่ำเล็กน้อย ดวงตาคู่นั้นจ้องมองนางกลับทนมองคอเสื้อที่เปิดออกครึ่งหนึ่งไม่ได้ หน้าอกที่วับๆ แวมๆ นั้นแม้เขาเป็นสัตว์เทวะแต่ยังไงก็เป็นผู้ชาย! ไม่นึกว่าผู้หญิงคนนี้จะเข้ามาโดยไม่รู้จักอายเช่นนี้ เขาแสนจะละอายใจแทน

ได้ยินเช่นนี้เฟิ่งจิ่วก็ผงะไป ก้มหน้าเหลือบมองตนเอง จากนั้นจึงส่งเสียงหัวเราะลั่น “เด็กน้อยตัวเล็กแต่ฉลาดเฉลียวเช่นเจ้าเป็นแค่สัตว์ที่ไม่ใช่แม้แต่มนุษย์ ให้เจ้าดูไปก็ไม่เป็นไรหรอก” เธอเล่นหูเล่นตายิ้มกรุ้มกริ่มจงใจแกล้งหยอกเขา เห็นใบหน้าเล็กของเด็กน้อยเขินแดงขึ้นมาด้วยความขุ่นเคือง ความรู้สึกที่หนักอึ้งมาตลอดทางก็จางไปโดยฉับพลัน

“หึ!”

เด็กน้อยสองแขนกอดอกเบือนหน้าออกไปไม่สนใจนางด้วยความอับอายจนกลายเป็นความโกรธ

“เอาล่ะๆ ข้าแค่ล้อเจ้าเล่น ข้าเพิ่งอาบน้ำเสร็จอยู่ในห้องไม่ได้ออกไปไหนไม่ใช่หรือ? จะสวมชุดชั้นในก็ไม่เห็นเป็นไรเลย”

เธอนั่งลงตรงหน้าหงส์ไฟน้อย บอกว่า “ดูสิว่าข้าเอาอะไรมาให้เจ้า?” ยกๆ ข้าวต้มรังนกในมือขึ้นด้วยใบหน้าที่ไม่อาจหยุดยิ้ม

ใครจะรู้ว่าเด็กน้อยกลับมุ่ยปากด้วยสีหน้าหยิ่งยโสและไม่ชอบใจ “น้ำลายนกพวกเจ้าอยากกินแต่ข้าไม่ต้องการหรอก”

………………………………….