№ 504 เสน่ห์ไร้ที่ติ

“ของอะไรของพวกท่านน่ะ? ทำไมแค่เอาออกมาก็เข้ามาได้ทันทีโดยไม่แม้แต่จะต้องถามอะไรเลย?” เฟิ่งจิ่วที่เข้ามาในเมืองพลิกตัวขึ้นนั่งขี่บนหลังเหล่าไป๋ ชุดสีแดงม้าสีขาวช่างงดงามเสียไม่มี

ในใจมีความอยากรู้อยากเห็น ตอนนั้นก็เห็นของที่ฮุยหลางถือไว้ไม่ชัด รู้เพียงว่าคล้ายกับป้ายหยกชิ้นหนึ่ง เป็นป้ายหยกแสดงตัวตนแบบไหนถึงทำให้ทหารอารักขาตรงประตูเมืองเผยท่าทียำเกรงเช่นนั้นได้?

“แน่นอนว่าเป็นของแทนตัวตนข้า” เขาเหลือบมองนางผู้แพรวพราวน่าหลงใหลที่นั่งขี่อยู่บนม้า เพียงคิดว่าชุดสีแดงกับม้าสีขาวช่างเหมาะสมกับนางมากจริงๆ

โดยเฉพาะที่นางแต่งกายชุดผู้ชาย ท่าทางองอาจห้าวหาญ แต่กลับยังมีกลิ่นอายที่ชั่วร้ายทรงเสน่ห์ หางตาเชิดขึ้นน้อยๆ มนตร์เสน่ห์ที่แผ่ออกมาจากแววตาราวกับทำให้สวรรค์ปั่นป่วน นางที่รู้แจ้งว่าเสน่ห์อันไร้ที่ติของตนฆ่าได้ทั้งชายหญิงยามนี้นั่งขี่บนหลังม้า ซ้ำยังโปรยเสน่ห์ผ่านดวงตาแวววาวไปทางเหล่าสาวน้อยวัยแรกแย้มสองข้างทางบ่อยครั้ง เขามองเสียจนทั้งใบหน้าดำคร่ำเครียดขึ้นมา

ผู้หญิงคนนี้เดินไปเดินมาด้วยตัวตนที่แต่งเป็นชาย เป็นดังคำนางพูดตามคาด เพื่อออกมายั่วยวนไปทั่วหนแห่ง

แววตาลึกล้ำกวาดมองผ่านถนนใหญ่ที่คึกคักตรงหน้า แล้วหยุดลงตรงโรงเหล้าแห่งหนึ่งที่ห่างออกไปประมาณร้อยเมตร ในน้ำเสียงทุ้มต่ำมีความเย็นเยียบ “ไปนั่งทางนั้นสักพักก่อน ให้ฮุยหลางไปซื้อแผนที่อาณาเขตแคว้นมหาสันติ พวกเราจะได้รู้ว่าสมาคมนักปรุงยาอยู่ที่ไหน”

ได้ยินเช่นนี้เฟิ่งจิ่วที่นั่งบนหลังเหล่าไป๋อย่างเอ้อระเหยก็กระพริบตา กำลังจะขานรับก็เห็นข้าวของกองหนึ่งโยนมาทางเธอ จึงรับไว้ตามสัญชาตญาณ เมื่อก้มหน้ามองก็อึ้งไปพักหนึ่ง มันคือผ้าเช็ดหน้าที่ห่อพวกผลไม้ตามฤดูกาลไว้

เธอเงยหน้ามองไปรอบๆ เพียงเห็นผู้หญิงสองสามคนตรงชั้นสองข้างๆ มองมาอย่างเขินอายแต่ดวงตาเป็นประกาย เมื่อเห็นเธอมองไปผู้หญิงพวกนั้นจึงส่งรอยยิ้มเหนียมอายมาให้

เห็นเช่นนี้ดวงตาวงคิ้วเธอก็เลิกขึ้นน้อยๆ มุมปากยกขึ้นเบาๆ แล้วตอบกลับด้วยรอยยิ้มน่าหลงใหล ไม่ทันไรยังหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ห่อชมพู่น้ำดอกไม้ขึ้นมาดมกลิ่นสักพักด้วยสีหน้าสุขสำราญ ทำให้ผู้หญิงพวกนั้นดีใจเสียจนร้องเสียงหลง ก่อนจะนำผ้าเช็ดหน้าในมือห่อพวกผลหมากรากไม้โยนมาทางเธออย่างบ้าคลั่งอยู่บ้าง

ทันใดนั้นบนถนนใหญ่ก็ปรากฏภาพที่น่าตกตะลึง เพียงเห็นผู้หญิงข้างทาง หรือแม้แต่หญิงสาววัยแรกแย้มพวกนั้นบนตึกร้านค้าโรงน้ำชาสองฝั่งต่างพากันใช้ผ้าเช็ดหน้าห่อผลไม้ฟักแฟงโยนไปหาคุณชายสูงศักดิ์ชุดแดงผู้หล่อเหลาที่นั่งขี่บนหลังม้าขาว

เพื่อไม่ให้โดนชนเฟิ่งจิ่วทำได้เพียงยื่นมือไปรับมาเก็บลงกระเป๋าทีละชิ้นสองชิ้น เปิดออกดูล้วนเป็นของจำพวกผลไม้ต่างๆ เห็นเช่นนี้บนใบหน้ารูปงามจึงมีความภาคภูมิใจน้อยๆ อย่างอดไม่ได้ เอ่ยเสียงเบาว่า “ข้าช่างมีเสน่ห์ไร้ที่ติดังคาด ผลหมากรากไม้ตั้งมากมายเพียงนี้ ไม่ต้องซื้อแล้วล่ะ”

เหลิ่งหวาหยิบผลไม้พวกนั้นมาใส่ตะกร้าด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม เก็บเสียจนตะกร้าเต็มไปด้วยสีแดงสีเขียว รวมถึงผ้าเช็ดหน้าพวกนั้น ทำให้พวกเจ้าของร้านค้าสองฝั่งและหาบเร่บนถนนหนทางพากันส่งเสียงกระซิบกระซาบอย่างแปลกใจในทันใด

“นั่นใครกัน? เป็นคุณชายสูงศักดิ์รูปงามมาจากไหน? คนพวกนี้ดูแล้วคงเพิ่งเข้าเมืองมากระมัง? ทำให้ผู้หญิงกว่าครึ่งเมืองต่างวิ่งออกมา ช่างมีความสามารถจริงๆ”

ฮุยหลางกับอิ่งอีข้างๆ เห็นแล้วมุมปากกระตุก เห็นสีหน้าที่ถมึงทึงของนายท่าน ทั่วร่างมีไอเย็นหนาวเหน็บผุดขึ้น จึงกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่บ้างโดยฉับพลัน

ภูตหมอนี่จริงๆ เลย ชัดเจนว่าเป็นผู้หญิงกลับไม่ชอบกระโปรงผู้หญิงแต่ชอบเสื้อผ้าผู้ชาย เปลี่ยนเป็นชุดผู้ชายก็เปลี่ยนไปเถอะ! แต่การเกี้ยวพาผู้หญิงพวกนั้นระหว่างทางนี่มันเรื่องอะไรกัน หากหญิงพวกนั้นรู้ว่าคุณชายสูงศักดิ์ที่ทำให้พวกนางหลงจนหัวปั่นแท้จริงแล้วเป็นผู้หญิง ไม่รู้จริงๆ ว่าสีหน้าจะประหลาดใจเพียงใด?