№ 590 เป็นไปไม่ได้

ทุกคนฟังผู้เฒ่าเกิ่งอ่านชื่อสมบัติล้ำค่า ก็เห็นทหารอารักขาพวกนั้นที่มาส่งสินสอดยกกล่องมาเปิดออก เพชรนิลจินดามากมายทอแสงวาววับ แวววาวเสียจนพวกเขาเห็นแล้วแอบอุทานในใจ

ไข่มุกทะเลใต้เอย คทาทองคทาหยกต่างๆ เอย กล่องทุกใบถูกเปิดออกเบื้องหน้าพวกเขาอย่างเต็มตา แม้จะเตรียมใจมาแต่แรก พวกเขาก็ยังคงตั้งตารออย่างตื่นเต้นไปตามการตรวจนับของผู้เฒ่าเกิ่ง

ทรัพย์สินล้ำค่า ผ้าไหมผ้าแพร สมบัติเก่าแก่ และสมุนไพรเลอค่าทั้งร้อยกล่อง หลังจากประทับตราก็ยกเข้าคลังตระกูลหลินไปทีละกล่องๆ จนกระทั่งถึงกล่องที่เหลือใบสุดท้าย กลับเห็นว่าเสียงผู้เฒ่าเกิ่งคนนั้นชะงัก มองเฟิ่งจิ่วแวบหนึ่ง ก่อนจะกระแอมไอภายใต้การส่งสัญญาณจากนาง

“กล่องใบสุดท้าย ยาล้ำค่าหนึ่งร้อยขวด!”

ได้ยินคำพูดนี้ ผู้คนตระกูลหลินต่างนิ่งไปสักพัก ทุกคนมองหน้ากัน หมายความว่าอย่างไร? ยาล้ำค่าหนึ่งร้อยกล่อง? ของปลอมหรือเปล่า ราชวงศ์เฟิ่งหวงแค่ปกครองแคว้นเล็กระดับเก้า แล้วไปได้ยาล้ำค่าร้อยขวดมาจากไหน? น่าจะเป็นยาทั่วๆ ไป จากนั้นคงอายที่จะพูดจึงบอกว่าเป็นยาล้ำค่ากระมัง?

ทุกคนมีสีหน้าท่าทีแปลกใจ ใครๆ ก็ไม่คิดว่าคำพูดนี้เป็นจริง ถึงอย่างไรยาล้ำค่าร้อยขวด เรื่องเช่นนั้นมันเหลือเชื่อเกินไป ไม่มีทางเกิดขึ้นแน่

จนกระทั่งกล่องใบสุดท้ายนั้นถูกยกเข้ามาและเปิดกล่องออก ยาที่วางไว้ห้าสิบขวดทั้งหมดสองชั้นจึงปรากฏอยู่เบื้องหน้าทุกคน ถึงเวลานี้เมื่อเห็นยาทั้งร้อยขวดนั้น สีหน้าพวกเขายังคงแปลกพิกล

เฟิ่งจิ่วเห็นท่าทีพวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงเผยรอยยิ้มลึกซึ้งออกมา ไม่มีคำอธิบายใดๆ ให้มาก แค่เงียบมองกล่องใบนั้นถูกปิดลง ตีตราประทับ และถูกยกเข้าคลังไป

มีเพียงหลินเฉิงจื้อที่สังเกตเห็นรอยยิ้มลึกซึ้งตรงริมฝีปากนาง เขาไม่ปริปากแค่แอบคิดในใจ

หลังจากส่งมอบเรียบร้อย คนตระกูลหลินก็จัดเลี้ยงต้อนรับพวกเขา ระหว่างงานเลี้ยงซู่ซีโผล่มารับรองทุกคน และจัดเตรียมสถานที่พักผ่อนให้พวกเขา หลังจากงานเลี้ยง เฟิ่งจิ่วมาที่เรือนของซู่ซี คุยกับนางสักพักเพื่อบอกเรื่องที่ตอนนี้ผู้เฒ่าเฟิ่งกำลังฝึกบำเพ็ญ

“หากไม่ใช่เพราะกำลังฝึกบำเพ็ญ ท่านปู่คงมาด้วยตัวเองแล้ว เขาให้ข้ามาบอก ขอให้ท่านน้าซู่ซีอย่าได้ถือโทษเขา” เฟิ่งจิ่วมองหญิงผู้อ่อนโยนเบื้องหน้าคนนี้ ในดวงตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ซู่ซีสีหน้าเบิกบาน ขานรับว่า “อืม ข้ารู้แล้ว หลังเจ้ากลับไปให้เขาระวังสุขภาพด้วย อย่าหักโหมนัก”

เฟิ่งจิ่วยิ้มรับ แล้วยื่นรายการสินสอดให้นาง “แผ่นนี้ให้ท่านน้าซู่ซี เก็บไว้ดีๆ นะเจ้าคะ”

“ได้” นางรับมาเก็บไว้ บอกว่า “เจ้าเดินทางมาคงเหนื่อยแล้ว กลับไปพักผ่อนแต่หัวค่ำเถอะ! พรุ่งนี้ข้าจะเข้าไปทานอาหารเช้าด้วยกันกับเจ้า”

“เจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าจะกลับไปก่อน” เธอยิ้มรับ จากนั้นหมุนตัวจากไป

ส่วนภายในเรือนอีกด้านหนึ่ง เมื่อหลินเฉิงจื้อนึกถึงรอยยิ้มที่เฟิ่งจิ่วเผยออกมาตอนส่งมอบสินสอดวันนี้ ในใจเขาสงสัยอยู่ตลอด ยาร้อยขวดนั้นจะเป็นแค่ยาทั่วไปจริงหรือ? หากเป็นยาธรรมดาพวกเขาคงไม่ส่งมาเป็นสินสอด แต่หากเป็นยาล้ำค่าจริงก็เป็นไปไม่ค่อยได้เท่าไร!

ถึงอย่างไรยาล้ำค่าก็เป็นของหายาก ทุกขวดล้วนมีราคาที่เงินไม่อาจซื้อได้ แค่เดี๋ยวเดียวพวกเขาจะหามาร้อยขวดได้อย่างไร?

“อืม เหมือนจะเป็นไปไม่ได้เท่าไร” เขาพึมพำ เสียงเบาเสียจนมีเพียงตนเองที่ได้ยิน

ฮูหยินใหญ่เห็นสามีนางเดินไปเดินมาอยู่ตรงนั้นตลอด ไม่รู้กำลังคิดอะไร บ้างขมวดคิ้วบ้างพูดกับตัวเองเป็นครั้งคราว จึงเอ่ยถามยิ้มๆ อย่างอดไม่ได้ “ท่านเป็นอะไรมาทั้งคืน? ท่านเดินวนไปมาไม่เวียนหัว แต่ข้ามองจนเวียนหัวไปหมดแล้ว”

……………………………….