№ 595 เหมือนกันทุกประการ

“เปิด” ผู้เฒ่าให้สัญญาณ

หลังจากหลินป๋อเหิงเปิดตราประทับ ทุกคนก็เห็นขวดที่จัดวางไว้ในกล่องชั้นบนห้าสิบขวด ขวดนั้นประณีตอย่างยิ่ง เหมือนว่าทุกขวดทำขึ้นอย่างบรรจง

ผู้เฒ่าเข้าไปหยิบขึ้นมาดูขวดหนึ่ง ดวงตาเฉียบคมเห็นว่าตรงใต้ขวดสลักลวดลายพิเศษไว้ จึงตกใจไปนิดอย่างอดไม่ได้ กวักมือบอกว่า “เจ้ารอง มาดูลวดลายบนขวดนี้สิ คุ้นตาอยู่บ้างใช่หรือไม่?”

ได้ยินดังนี้ หลินเหล่าคนรองก็เดินเข้ามารับไปดู นอกจากเห็นว่าขวดใบนี้งดงามยิ่ง ยังค่อนข้างคุ้นตากับลวดลายตรงใต้ขวด จึงขมวดคิ้วครุ่นคิดทันใด “คล้ายจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน”

ขณะเขากล่าว ความคิดพลันแวบผ่านในหัว ตบฉาดเข้าที่ต้นขา “จริงด้วย!” เขารีบหยิบกระดาษภาพแผ่นหนึ่งออกมา บนนั้นวาดรูปขวดใบหนึ่งที่งามประณีตไว้ รวมถึงลวดลายที่ประทับไว้ข้างใต้ขวด

สองอย่างเทียบกัน เห็นเช่นนี้สองพ่อลูกก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว ในดวงตาต่างฉายแววเหลือเชื่อ

คนอื่นข้างๆ เห็นพวกเขาเป็นเช่นนี้ ในใจนึกสงสัยจึงเอ่ยถาม “คุ้นตาอะไร? พวกท่านเคยเห็นขวดใบนี้หรือ?”

ทว่าสองพ่อลูกไม่ได้พูดอะไร แล้วหยิบขึ้นมาตรวจดูอีกสองสามขวด ล้วนเห็นว่าด้านล่างขวดมีลวดลายที่เหมือนๆ กัน จึงนิ่งอึ้งไปโดยฉับพลัน เอ่ยอย่างเหลือเชื่อว่า “นะ นี่คงไม่ได้ฝันไปกระมัง?”

“พี่ใหญ่ ยากล่องนี้ราชวงศ์เฟิ่งหวงเป็นคนส่งมาจริงๆ หรือ?” หลินเหล่าคนรองเก็บความตกตะลึงในใจไว้ และอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

“ใช่สิ เป็นอะไร? ยานี้มีปัญหาหรือ?” เห็นท่าทีทั้งสอง ทำไมถึงแปลกๆ เช่นนั้น?

หลินเหล่าคนรองกลืนน้ำลาย พยายามใช้เสียงสงบนิ่งเอ่ยถาม “พี่ใหญ่ ท่านทั้งหลาย พวกท่านเคยได้ยินเรื่องนักปรุงยานามว่าภูตหมอหรือไม่?”

ผู้อาวุโสท่านหนึ่งในนั้นกล่าวว่า “เคยได้ยินสิ ว่ากันว่ายาที่คนคนนี้ปรุงกลั่นล้ำค่ายิ่งนัก เป็นของมีราคาที่ไม่อาจซื้อได้ในทุกแคว้นใหญ่ คนคนนี้จึงถูกร่ำลือกันว่าเป็นตำนาน”

“ยิ่งกว่าตำนานอีก! ยาที่เขาปรุงออกมามีน้อยนัก แต่ทุกขวดล้วนล้ำค่าไร้สิ่งใดเทียบ ตัวประหลาดเฒ่าที่วรยุทธ์หยุดชะงักตั้งกี่คน แค่ใช้ยาบรรลุขั้นของเขาล้วนสามารถข้ามผ่านธรณีประตูและบรรลุขั้นได้อย่างราบรื่น ยาของเขาทุกๆ ขวดต่างมีราคาล้ำค่า แม้มีคนเสนอราคาสูงเทียมฟ้ายังไม่แน่ว่าจะซื้อได้” เขาเอ่ยอย่างเร้าอารมณ์พลางมองท่าทางทุกคน เพียงรู้สึกตื่นเต้นไม่อาจสงบ

ยามนี้แม้แต่ผู้เฒ่ายังตื่นเต้นเสียจนร่างกายสั่นเทิ้มเล็กน้อย ใบหน้าแดงก่ำ สองตาฉายประกายเร่าร้อน “ตอนนี้พวกเราเห็นว่ามียาบรรลุขั้นของภูตหมอขวดหนึ่งถูกปล่อยประมูลในงานประมูลตลาดมืด ข้าไปดูมาแล้ว ที่นั่นตัวประหลาดเฒ่าจากแต่ละตระกูลและกลุ่มอำนาจต่างออกมาเคลื่อนไหว เพื่อแย่งชิงยาบรรลุขั้นขวดนั้น สุดท้ายราคาที่ประมูลยาขวดนั้นออกไปยิ่งสูงเสียจนน่าตกใจ…”

หลินเหล่าคนรองกล่าวต่อไปว่า “เดิมท่านพ่ออยากเสนอราคา แต่ทำอย่างไรได้ราคานั้นสูงเกินไปจริงๆ จึงประมูลมาไม่ได้ แต่ภายหลังข้ายังหาทางได้ลวดลายเอกลักษณ์ของภูตหมอมา พวกท่านดูสิ เจ้านี่แหละคือสิ่งที่ข้าหากลับมาอย่างยากเย็น”

ทุกคนต่างนิ่งงัน ไม่ได้โต้ตอบกลับมาทันที “จากนั้นเล่า? เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับยาพวกนี้?”

มีเพียงสองพ่อลูกหลินป๋อเหิงกับหลินเฉิงจื้อที่หัวใจสั่นสะท้าน พลันก้าวยาวเข้าไปหยิบยาขวดหนึ่งขึ้นมาเทียบกับลวดลายบนกระดาษภาพแผ่นนั้น เทียบกันแล้วลวดที่เหมือนกันทุกประการทำให้สองคนมองเสียจนจิตใจต่างสั่นไหว แล้วเบิกตาโตอย่างเหลือเชื่อ

“ละ ลวดลายสองอย่างนี้เหมือนกันทุกประการ!”