№ 596 ยาของภูตหมอ

“อะไรนะ!”

ผู้อาวุโสและคนอื่นข้างๆ ได้ยินคำพูดนี้ต่างล้อมเข้ามา แต่ไม่รอให้พวกเขาเข้ามาใกล้ก็โดนผู้เฒ่าตะคอกห้ามไว้

“ยืนให้เรียบร้อย อย่าขยับ!”

สิ้นเสียงผู้เฒ่า ทุกคนพลันยืนนิ่ง แต่ละคนร่างกายแข็งทื่อ มองผู้เฒ่าแล้วมองขวดในมือหลินเหล่ารวมถึงกระดาษภาพแผ่นนั้น อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ภายใต้สายตาผู้เฒ่า ใครก็ไม่กล้าเอ่ยปากหรือขยับเขยื้อน ทั้งห้องโถงใหญ่จึงเงียบลงทันที

“เอะอะโวยวายจนเหมือนอะไรกันไปแล้ว? หากชนยาตกพื้นจะทำอย่างไร?” ผู้เฒ่าเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ พร้อมทั้งจ้องมองพวกเขา บอกว่า “กลับไปนั่งที่ให้หมด”

“ขอรับ”

ทุกคนใบหน้าร้อนฉ่า รู้สึกว่าตนเองลืมตัวจึงก้มหน้าลงอย่างอับอาย หลังจากพากันขานรับก็กลับไปนั่งประจำตำแหน่ง ดวงตาแต่ละคนต่างหยุดลงบนร่างผู้เฒ่า

หลังจากเห็นทุกคนกลับไปนั่งกันเรียบร้อย ผู้เฒ่าถึงจะกระแอมไอ กล่าวว่า “ยาขวดนี้แม้จะเหมือนกับขวดที่เป็นเอกลักษณ์ของภูตหมอ แต่ยาด้านในนี้ยังไม่ชัดเจนนัก ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นยากว่าร้อยขวด หากเป็นยาภูตหมอจริง เช่นนั้นก็ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แล้ว”

น้ำเสียงเขาชะงักไป กวาดมองผ่านทุกคนด้วยแววตาเฉียมคม “วันนี้ทุกคนที่นี่ได้ยินกันแล้ว รู้แค่ตนเองพอ แม้แต่ภรรยาหรือลูกชายลูกสาวพวกเจ้าก็อย่าได้เอ่ยถึง หากเป็นยาภูตหมอจริง ยามข่าวแพร่งพรายออกไปจะต้องนำหายนะมาสู่ตระกูลหลินเรา แต่ขอแค่พวกเราใช้มันอย่างดี นี่กลับเป็นโอกาสให้พวกเราพัฒนาขึ้นอีกระดับ” พูดจนถึงท้ายสุด น้ำเสียงเขาสั่นเครือเล็กน้อย

ทุกคนมองหน้ากัน พยักหน้าและตอบรับว่า “ขอรับ พวกเรารู้แล้ว จะไม่รั่วไหลออกไปแน่นอน”

“อืม” ผู้เฒ่าพยักหน้า ถามว่า “เจ้าใหญ่ พวกเขามาส่งสินสอดไม่ได้บอกว่าเป็นยาอะไรใช่หรือไม่?”

หลินป๋อเหิงส่ายหน้าอย่างละอายใจอยู่บ้าง “ข้านึกว่าเป็นแค่ยาทั่วไปขอรับ จึงไม่ได้สนใจและไม่ถามอะไรมาก”

“ยาภูตหมอมีมากมายหลายชนิด ทุกชนิดต่างไม่เหมือนกัน พี่ใหญ่ ทั้งหมดสองชั้นนี้เหมือนกันหมดหรือเปล่า เจ้าเคยเปิดดูหรือไม่?” หลินเหล่าคนรองกล่าว สายตาหยุดลงบนร่างหลินป๋อเหิง

“เช่นนั้นก็เปิดชั้นล่างออกเสีย จริงๆ เลย นึกไม่ถึงว่ามาส่งสินสอดพวกเจ้ากลับไม่ถามเสียหน่อย” ผู้เฒ่าถลึงตาและให้สัญญาณเขาเข้าไปหยิบชั้นบนออก

หลินป๋อเหิงเข้าไปตามคำสั่ง เมื่อเปิดชั้นบนออกและเผยให้เห็นชั้นล่าง ถึงจะเห็นว่าด้านในมีกระดาษแผ่นหนึ่ง จึงหยิบขึ้นมาดู จากนั้นยื่นให้ผู้เฒ่าด้วยอาการตื่นเต้น “ท่านพ่อดูสิ บะ บนนี้เขียนไว้หมดแล้วขอรับ”

ผู้เฒ่ารับมาดูก็มือสั่นเล็กน้อยทันใด สีหน้าแดงก่ำขึ้นมา ตื่นเต้นไม่สิ้นสุด “ดีๆๆ! ดีเหลือเกิน! ดีเหลือเกิน! ฮ่าๆๆๆ…”

“ท่านผู้เฒ่า บนนั้นเขียนอะไรไว้ขอรับ?” ผู้อาวุโสคนหนึ่งถามขึ้น

“บนนี้เขียนไว้ว่าในกล่องนี้มียาบรรลุขั้นห้าสิบขวด นอกนั้นเป็นพวกยารักษาแผลภายนอกและภายในรวมถึงยาแก้พิษอย่างละสิบขวด รวมเป็นยาทั้งหมดร้อยขวด ล้วนมาจากมือภูตหมอ!”

ผู้เฒ่าเอ่ยด้วยท่าทางตื่นเต้น สีหน้าเหลือเชื่อ “พวกเขามียามากมายเพียงนี้ได้อย่างไรกันแน่? ลำพังแค่ยาร้อยขวดนี้ แม้แต่สินสอดร้อยกล่องนั้นยังไม่มีทางเทียบได้เลย ช่างทำอะไรได้ใหญ่โตเสียจริง ตระกูลหลินเรามีโชคแล้ว! ฮ่าๆๆๆ…”

เห็นท่าทางตื่นเต้นยินดีของท่านปู่ และเห็นพวกผู้อาวุโสกับท่านพ่อรวมถึงท่านอาทั้งหลายพูดคุยกันอย่างตื่นตาตื่นใจยิ่ง หลินเฉิงจื้อคิดๆ ไป ก็มองทุกคนและพูดทำลายบรรยากาศเล็กน้อย “เรื่องนั้น ท่านปู่ นี่เป็นสินสอดให้ท่านน้านะขอรับ”

เมื่อเอ่ยคำพูดนี้ออกไป ห้องโถงใหญ่พลันเงียบลง บรรยากาศแปลกขึ้นทันที…

………………………….