№ 635 เฟิ่งจิ่วผู้ใสสื่อและฉลาดเฉลียว

ได้ยินเช่นนั้น เฟิ่งจิ่วมองเขาพลางยิ้มเยาะ ก่อนจะเดินเข้าไปด้านในโดยไม่พูดอะไร เมื่อมาถึงด้านใน เห็นเพียงนักเล่นแร่แปรธาตุสองคนกำลังนั่งพูดคุยกัน สายตาเธอกวาดมองผ่านเหรียญตราตรงหน้าอกของทั้งสอง เป็นเหรียญตรานักเล่นแร่แปรธาตุระดับสอง

“คารวะท่านอาจารย์ทั้งสอง” เธอเดินเข้าไปคารวะ

สองคนที่คุยกันจึงหยุดลง และมองเฟิ่งจิ่วพร้อมกันโดยไม่นัดหมาย หนึ่งคนในนั้นถามว่า “ก่อนหน้านี้เคยคลุกคลีกับของจำพวกยาเซียนหรือไม่?”

“เคยขอรับ”

“เคยอ่านสารานุกรมยาทิพย์หรือไม่?”

“เคยอ่านขอรับ”

“จำได้ขึ้นใจแค่ไหน?”

“ไม่เต็มสิบก็เก้าขอรับ”

ได้ยินคำพูดนี้ อาจารย์สองท่านก็ยิ้มขึ้นมาพร้อมกันโดยไม่นัดหมาย และไม่ได้พูดอะไร แค่บอกว่า “ด้านนั้นมีกระดาษกับพู่กัน เจ้าจงเขียนยาทิพย์ระดับหนึ่งลงไปร้อยชนิด ระบุสรรพคุณทางยา รวมถึงสิ่งที่เสริมข่มกัน”

“ได้ขอรับ” เธอขานรับ เดินมาตรงโต๊ะแล้วหยิบพู่กันเริ่มเขียน

สองคนมองพลางส่ายหน้า เขียนยาทิพย์ระดับหนึ่งยังไม่ยาก แต่ต้องเขียนระบุสรรพคุณรวมถึงสิ่งที่เสริมข่มกันของยาทิพย์ทุกชนิดด้วยก็ไม่ง่ายเลย

หนุ่มน้อยคนนั้นตอบรับอย่างง่ายดายโดยไม่พูดอะไร หากไม่มีความมั่นใจอยู่เต็มอก ก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวจนเกินไป สำหรับพวกเขา หนุ่มน้อยคนนี้อายุแค่สิบห้าสิบหก อายุเท่านี้จะมีความสามารถด้านยาเซียน จำสารานุกรมยาทิพย์จนขึ้นใจ และจำสิ่งที่เสริมข่มกันกับยาทิพย์ได้ แทบเป็นไปไม่ได้เลย

ดังนั้นสองคนจึงเริ่มคุยกัน พูดถึงว่านักเรียนที่มาลงชื่อประเมินสำนักยาเซียนทุกวันนี้ค่อยๆ ลดลง ถึงตอนนี้ยังไม่มีใครผ่านและรับเข้ามาสักคน พร้อมปรึกษากันว่าต้องแจ้งเจ้าสำนัก ลองดูว่าต้องปรับลดเกณฑ์รับเข้าหรือไม่

เฟิ่งจิ่วฟังสองคนคุยกันตรงนั้น พลางเขียนสรรพคุณกับสิ่งที่เสริมข่มกันของยาทิพย์ร้อยชนิดลงไป สารานุกรมยาทิพย์เธอเคยศึกษามาแล้วจริงๆ อีกทั้งร่างเดิมยังชำนาญด้านยายิ่งนัก สรรพคุณและผลกระทบของยาพวกนั้นก็เข้าใจเป็นอย่างดี ด้วยเหตุนี้ด่านนี้สำหรับเธอจึงยังเท่าไหร่เลยจริงๆ

ประมาณครึ่งชั่วยาม เธอก็ยื่นกระดาษสองสามหน้าที่เขียนครบถ้วนให้คนทั้งสอง “เขียนเรียบร้อยแล้วขอรับ เชิญท่านอาจารย์ทั้งสองดู”

สองคนต่างตกใจ มองหนุ่มน้อยคนนั้นและรับมาดู พอเห็นก็รู้สึกเหลือเชื่ออยู่บ้าง เพราะทั้งหมดไม่มีผิดเลยสักข้อ ความแม่นยำเช่นนี้ยืนยันสิ่งที่หนุ่มน้อยบอกไว้ก่อนหน้าได้จริง อ่านสารานุกรมยาทิพย์จนขึ้นใจ ไม่เต็มสิบก็เก้า

เดิมนึกว่าแค่คุยโวโอ้อวด ไม่รู้เรื่องอะไร ยามนี้ได้เห็นแล้วในใจสองคนจึงตื่นเต้นขึ้นมาทันที จากนั้นมองหน้ากัน ดี ครั้งนี้ดีมาก! สำนักยาเซียนพวกเขาไม่ได้รับผู้เล่าเรียนมาสองสามปีแล้ว

เด็กหนุ่มคนนี้ จู่ๆ พวกเขาก็มีความรู้สึกว่าเขาต้องผ่านการประเมินได้แน่นอน

ยามนี้ใบหน้าสองคนล้วนเผยรอยยิ้มออกมา จากความเฉยชาเมื่อครู่จนเป็นสีหน้าใกล้ชิดสนิทสนมอ่อนโยนในยามนี้ เฟิ่งจิ่วเห็นแล้วอึ้งทึ่ง

“เจ้าชื่อเฟิ่งจิ่วใช่ไหม ปีนี้อายุสิบหก? มาจากแคว้นระดับเก้าหรือ?”

เฟิ่งจิ่วพยักหน้า พลางมองสองคนอย่างแปลกๆ

“ไม่เลวๆ เฟิ่งจิ่ว เจ้าเป็นนักเรียนที่วันนี้พวกเราสองคนเห็นและโดดเด่นที่สุดจริงๆ มาๆๆ นั่งคุยกับพวกเราก่อนเถอะ” สองคนกวักมือ สื่อให้เขาย้ายเก้าอี้มานั่งตรงหน้าพวกเขา

เฟิ่งจิ่วกะพริบตาอึ้งไปสักพัก ถึงจะร้องอ๋อก่อนย้ายเก้าอี้มานั่งลงตรงหน้าทั้งสองอย่างว่านอนสอนง่าย ท่าทางใสซื่อเฉลียวฉลาด อาจารย์ทั้งสองเห็นแล้วใจตื่นเต้นยิ่ง อารมณ์บนใบหน้ายิ่งอ่อนโยน

คิดแค่ว่าเด็กคนนี้ไม่เพียงหน้าตาดี แต่ยังมีท่าทางฉลาดไร้เดียงสา มองแวบแรกเป็นเด็กดีที่ไม่มีเล่ห์กลอะไร

………………